του David Watson σε μετάφραση Αντρέα Φούρναρη

(Επιστολή προς Ρωμαίους, κεφ. 8)

«1 Δεν υπάρχει, λοιπόν, τώρα καμιά κατάκριση για εκείνους που είναι στον Ιησού Χριστό, αυτούς που δεν περπατούν σύμφωνα με τη σάρκα, αλλά σύμφωνα με το Πνεύμα.
2 Επειδή, ο νόμος τού Πνεύματος της ζωής, η οποία υπάρχει στον Ιησού Χριστό, με ελευθέρωσε από τον νόμο τής αμαρτίας και του θανάτου.
3 Επειδή, το αδύνατο στον νόμο, καθότι ήταν ανίσχυρος εξαιτίας τής σάρκας, ο Θεός, στέλνοντας τον δικό του Υιό με ομοίωμα σάρκας αμαρτίας, και σε σχέση με την αμαρτία, κατέκρινε την αμαρτία στη σάρκα·
4 για να εκπληρωθεί η δικαιοσύνη τού νόμου, σε μας, που δεν περπατάμε σύμφωνα με τη σάρκα, αλλά σύμφωνα με το Πνεύμα.
5 Επειδή, εκείνοι που ζουν σύμφωνα με τη σάρκα, φρονούν αυτά που ζητάει η σάρκα· ενώ, εκείνοι που ζουν σύμφωνα με το Πνεύμα, αυτά που ζητάει το Πνεύμα.
6 Για τον λόγο ότι, το φρόνημα της σάρκας είναι θάνατος· ενώ, το φρόνημα του Πνεύματος, ζωή και ειρήνη.
7 Επειδή, το φρόνημα της σάρκας είναι έχθρα στον Θεό· για τον λόγο ότι, στον νόμο τού Θεού δεν υποτάσσεται, αλλά ούτε μπορεί.
8 Όσοι, όμως, είναι τής σάρκας δεν μπορούν να αρέσουν στον Θεό.
9 Εσείς, όμως, δεν είστε τής σάρκας, αλλά του Πνεύματος, αν το Πνεύμα τού Θεού κατοικεί μέσα σας. Αλλά, αν κάποιος δεν έχει το Πνεύμα τού Χριστού, αυτός δεν είναι δικός του.
10 Αν, όμως, ο Χριστός είναι μέσα σας, το μεν σώμα είναι νεκρό για την αμαρτία· το δε πνεύμα ζωή για τη δικαιοσύνη.
11 Και αν το Πνεύμα εκείνου, που ανέστησε τον Ιησού από τους νεκρούς, κατοικεί μέσα σας, αυτός που ανέστησε τον Ιησού από τους νεκρούς, θα ζωοποιήσει και τα θνητά σας σώματα, διαμέσου τού Πνεύματός του, που κατοικεί μέσα σας.
12 Άρα, λοιπόν, αδελφοί, είμαστε χρεώστες, όχι στη σάρκα, ώστε να ζούμε σύμφωνα με τη σάρκα.
13 Επειδή, αν ζείτε σύμφωνα με τη σάρκα, πρόκειται να πεθάνετε, αν, όμως, διαμέσου τού Πνεύματος, θανατώνετε τις πράξεις τού σώματος, θα ζήσετε.
14 Επειδή, όσοι διοικούνται από το Πνεύμα τού Θεού, αυτοί είναι γιοι τού Θεού.
15 Δεδομένου ότι, δεν λάβατε πνεύμα δουλείας, ώστε πάλι να φοβάστε, αλλά λάβατε πνεύμα υιοθεσίας, με το οποίο κράζουμε: Αββά, Πατέρα.
16 Το ίδιο το Πνεύμα δίνει μαρτυρία, μαζί με το πνεύμα μας, ότι είμαστε παιδιά τού Θεού.»

Ποιο είναι το νόηµα της λέξης “σάρκα” στα πιο πάνω εδάφια; Ας δούμε ένα µικρό παράδειγµα: Μια γυναίκα επρόκειτο να εγκαταλείψει τον άντρα της και ύστερα από παράκληση του άντρα, ο πάστορας πήγε να της µιλήσει. ” Ότι και να µου πεις δεν πρόκειται ν’ αλλάξει την απόφασή µου”, του είπε. “Δεν αγαπώ πια τον σύζυγό µου κι η ζωή µου µαζί του θα είναι καταθλιπτική. ΕΧΩ ΤΟ ΔΙΚΑΙΩΜΑ ΝΑ ΕΙΜΑΙ ΕΥΤΥΧΙΣΜΕΝΗ ΚΑΙ ΑΠΑΙΤΩ ΑΥΤΟ ΤΟ ΔΙΚΑΙΩΜΑ!” Τα λόγια αυτά, “έχω το δικαίωµα να είµαι ευτυχισµένη”,  εκφράζουν τέλεια το φρόνημα της σάρκας. Ανεξάρτητα από το τι θα κοστίσει αυτό σε άλλους, ανεξάρτητα από το τι θα κοστίσει αυτό στον ίδιο, ο σαρκικός άνθρωπος απαιτεί το δικαίωµα του να είναι ευτυχισμένος. Αυτό σηµαίνει “σάρκα”.

Ας εξετάσουµε µε συντοµία τα πιο πάνω εδάφια του κεφ. 8 της επιστολής προς Ρωµαίους:

Πρώτο, η σάρκα έκανε τον νόµο ασθενή, αδύνατο (εδ.3) “Γιατί αυτό που ήταν αδύνατο για τον νόµο, στο οποίο ήταν ασθενής µέσω της σάρκας, ο Θεός το έκανε … ” Με άλλα λόγια, ένεκα της

ζωής του ΕΓΩ, ο νόµος του Θεού – αν και είναι καλός και δίκαιος και τέλειος – δεν µπορούσε να δικαιώσει τον άνθρωπο ενώπιον του Θεού, ούτε να τον βοηθήσει να υπερνικήσει την αµαρτία. Προσπαθούµε να τηρήσουµε τον νόµο, όµως δεν µπορούµε λόγω της αδυναµίας της σάρκας.

Δεύτερο, η σάρκα είναι αµαρτωλή και καταδικασμένη (εδ. 3):  “ο Θεός … έστειλε τον δικό Του Υιό µέσα σε οµοίωµα αµαρτωλής σάρκας και σχετικά µε την αµαρτία, και καταδίκασε την αµαρτία στη σάρκα.».

Τρίτο, η σάρκα οδηγεί στον πνευματικό θάνατο (εδ. 5 και 6): “Γιατί αυτοί που ζουν κατά σάρκα φρονούν τα πράγµατα της σάρκας, ενώ οι κατά Πνεύµα τα πράγµατα του Πνεύµατος. Επειδή το φρόνηµα της σάρκας είναι θάνατος, ενώ το φρόνηµα του Πνεύµατος είναι ζωή και ειρήνη”. Γι’ αυτό από τη σάρκα κανένα όφελος δεν θα έχουμε, έστω κι όταν νιώθουμε ότι έχουμε το δικαίωµα να είμαστε ευτυχισμένοι. Πάντοτε θα μας οδηγεί στον πνευματικό θάνατο.

Τέταρτο, η σάρκα είναι εχθρική προς τον Θεό (εδ. 7): «Το φρόνηµα της σάρκας είναι έχθρα προς τον Θεό, επειδή στον νόµο του Θεού δεν υποτάσσεται, γιατί ούτε δύναται να υποταχτεί».

Πέµπτο, η σάρκα δεν µπορεί να ευαρεστήσει τον Θεό (εδ. 8): «Αυτοί που ζουν κατά σάρκα δεν δύνανται να αρέσουν στον Θεό».

Φαίνεται λοιπόν, ύστερα απ’ όλα αυτά, πως η εγωιστική µας φύση, θα ήταν ένα πρόβληµα φοβερά δύσκολο για κάθε Χριστιανό. “’ Οµως “, λέγει ο Παύλος µε µεγάλη έµφαση στο εδάφιο 9, ” εσείς δεν είσαστε της σάρκας αλλά του Πνεύµατος, αν βέβαια το Πνεύµα του Θεού κατοικεί µέσα σας”. Όσον αφορά δε την παρούσα θέση µας εν Χριστώ και την ελευθερία που έχουµε τώρα µέσα σ’ Αυτόν, εγώ προσωπικά δεν βρίσκω πιο σαφή διδασκαλία πουθενά αλλού µέσα στην Καινή Διαθήκη, από το 6ο κεφ. της προς Ρωµαίους. Πιστεύω πως είναι ένα από τα σπουδαιότερα κεφάλαια της Βίβλου, που έφερε την πιο µεγάλη αλλαγή στην πνευματική ζωή χιλιάδων Χριστιανών.

Πρώτα πρέπει να ρίξουµε µια γρήγορη µατιά στα προηγούµενα κεφάλαια: Στα κεφ. 1-3, ο Παύλος εκθέτει το γεγονός της καθολικής αµαρτίας, ότι δηλαδή όλοι, και οι Ιουδαίοι και οι Εθνικοί είναι αµαρτωλοί και ένοχοι ενώπιον του Θεού, γι’ αυτό και είναι κάτω από την κρίση Του. Στο τέλος του κεφ, 3, ο Παύλος διερωτάται πώς µπορεί ο Θεός από τη µια να είναι δίκαιος και ταυτόχρονα να δικαιώνει τον αµαρτωλό από την άλλη. Πώς µπορεί ένας αμαρτωλός να συγχωρεθεί και να γίνει αποδεκτός από έναν άγιο Θεό; Μόνο µια απάντηση υπάρχει: Μέσω της πίστης στον Ιησού Χριστό και στο Αίµα Του. Κατόπιν, στο 4ο κεφάλαιο ο Παύλος προχωρεί για να επεκταθεί πάνω στη φύση της σώζουσας πίστης. Στο 5ο κεφάλαιο ερχόµαστε στο αποκορύφωμα όλης της επιστολής, όπου ο Παύλος εκθέτει την αντίθεση και το ασυµβίβαστο, µεταξύ του Αδάµ και του Χριστού. Αυτές είναι οι δύο σφαίρες µέσα στους οποίους ο κάθε άνθρωπος ζει.  Μέσα στον Αδάµ είµαστε όλοι κάτω από την ποινή της αμαρτίας, κάτω από τη δύναµη της αμαρτίας, δεµένοι από τον νόµο και υπόδουλοι στον θάνατο. Όµως µέσα στον Χριστό ελευθερωνόµαστε από όλα και αυτή ακριβώς την ελευθερία του Χριστιανού είναι που περιγράφει ο Παύλος στα κεφ. 5,6,7 και 8. Είµαστε ελεύθεροι από την ποινή της αμαρτίας (κεφ, 5), τη δύναµη της αμαρτίας (κεφ. 6), τα δεσµά του νόµου (κεΦ. 7) και ελεύθεροι τέλος από τον θάνατο (κεφ. 8), εννοώντας τον πνευµατικό θάνατο. Ο Παύλος είναι πεπεισµένος ότι τίποτε απολύτως δεν µπορεί να µας χωρίσει από την αγάπη του Θεού, που είναι µέσα στον Χριστό. Τώρα µπορούµε να δούµε µε ποιο τρόπο εναρµονίζεται η εναρκτήρια ερώτηση του κεφ, 6.  Στο κεφ. 5., ο Παύλος είχε εξηγήσει την απόλυτη και τέλεια συγχώρεση των αµαρτιών µας εν Χριστώ. “Δικαιωθήκαμε λοιπόν µέσω της πίστης και έχουµε ειρήνη µε τον Θεό, διά του Κυρίου µας Ιησού Χριστού” (5:1). Στα εδάφια 20-21 λέγει: «Ο νόµος λοιπόν παρεµβλήθηκε, για να πλεονάσει το παράπτωµα. Όπου όµως πλεόνασε η αµαρτία, υπερ περίσσεψε η χάρη, ώστε, όπως ακριβώς βασίλεψε η αµαρτία µέσα στον θάνατο, έτσι και η χάρη να βασιλέψει µέσω της δικαίωσης για ζωή αιώνια, µέσω του Ιησού Χριστού του Κυρίου µας.” Τώρα, το ερώτηµα που φυσιολογικά εγείρεται, ύστερα από τα εδάφια αυτά και ιδιαίτερα το 5:20, είναι στο κεφ, 6, εδ. 1: “Τι λοιπόν θα πούµε; Να επιµένουµε στην αµαρτία, για να πλεονάσει η χάρη; “. Αυτό το κεφάλαιο, λοιπόν, έχει ιδιαίτερη αξία για δύο είδη ανθρώπων: Είναι γραµµένο πρώτα απ’ όλα, για τον Χριστιανό εκείνο που έχει τέτοια λανθασµένη βεβαιότητα συγχώρεσης, ώστε να µπαίνει στον πειρασµό να είναι απρόσεκτος στην προσωπική του ζωή και στη συμπεριφορά του. Αυτό µπορεί να καταστεί µια ύπουλη παγίδα ανάμεσα στις ευαγγελικές εκκλησίες, όπου καυχιόμαστε στο τελειωµένο έργο του Χριστού στον σταυρό. «Εφ’ όσον έθεσα όλη την εµπιστοσύνη µου στον Σωτήρα µου, έχω συγχωρεθεί και καθαριστεί απ’ όλες µου τις αμαρτίες. Γνωρίζω πως αν οµολογώ τις αμαρτίες µου, ο Θεός είναι Πιστός και Δίκαιος και µε συγχωρεί …». Όµως αν καυχιέμαι σ’ αυτό, χωρίς να αντιλαµβάνοµαι και όσα απορρέουν από την ένδοξη αυτή αλήθεια, τότε θα γίνω οκνηρός και απειθάρχητος στην προσευχή και στη µελέτη της Γραφής. Θα γίνω απαθής ως προς τη χριστιανική υπηρεσία, απρόσεκτος όσον αφορά τις σχέσεις µου µε τους άλλους – ιδιαίτερα µε το αντίθετο φύλο. Θα γίνω λιγάκι επικριτικός, λίγο χωρίς αγάπη, διότι ξέρω πως έτσι κι αλλιώς είµαι «σωσµένος». Θα τείνω ακόµη να ξεχνώ την αγιότητα του Θεού. Θα αδιαφορώ για τις ανάγκες και τα προβλήµατα των άλλων ανθρώπων κ.ο.κ.

Πιστεύω ειλικρινά, πως πολλοί Χριστιανοί παίζουν µε τον Χριστιανισµό και την αµαρτία. Λοιπόν, ο Απόστολος Παύλος ρωτά εδώ: “Τι λοιπόν θα πούµε; Να επιµένουµε στην αµαρτία, για να περισσέψει η χάρη; Μη γένοιτο! Εµείς που πεθάναµε ως προς την αµαρτία, πώς θα ζήσουµε ακόµα µέσα σ’ αυτήν;». Όταν ένας κατανοήσει έστω και για λίγο, την ολοκληρωτική αµαρτωλότητα της αµαρτίας, που καταστρέφει και λεηλατεί τη ζωή µας, όταν ένας συνειδητοποιήσει έστω και στο ελάχιστο, τι είναι η αγιότητα του Θεού, “του Οποίου οι οφθαλµοί είναι καθαρότεροι, από το να βλέπει τα πονηρά και δεν µπορεί να βλέπει πάνω στην ανοµία”, όταν ένας αντιληφθεί κάπως τη σηµασία του Σταυρού του Ιησού Χριστού – τότε η αµαρτία δεν µπορεί ν’ αποτελεί µέρος της ζωής του.

‘Οµως, το κεφάλαιο που µελετούµε, είναι επίσης γραµµένο και για τον Χριστιανό που ζει μέσα στην απογοήτευση και την ήττα, που διαβάζει τις µεγάλες υποσχέσεις της Καινής Διαθήκης για τη νίκη κατά της αµαρτίας, ότι “σε όλα αυτά υπερνικούµε µέσω Αυτού που µας αγάπησε”, που ψάλλει µε µεγάλη ζέση τον έξοχο ύµνο του Wesley: “Τη δύναµη της αµαρτίας συντρίβει ο Χριστός κι ελευθερώνει τον αιχµάλωτο…». ‘Οµως στο τέλος, όταν ο Χριστιανός αυτός έρθει στην πραγµατικότητα, οµολογεί: «Αυτό δεν είναι αλήθεια για την προσωπική µου πείρα…». Κάποτε παρατηρείται και µια καθοδική πορεία: Πρώτα απ’ όλα υπάρχει το αίσθηµα της ήττας, ύστερα υπάρχει πλάνη, καθώς ο εν λόγω Χριστιανός προσπαθεί να πείσει τον εαυτό του και τους άλλους ότι όλα είναι εντάξει, ενώ δεν είναι. Κι αν υπάρχει ήττα που ακολουθείται από πλάνη, τότε γρήγορα έρχεται η κατάθλιψη και δυστυχώς υπάρχουν πολλοί Χριστιανοί που υποφέρουν απ’ αυτή. Ποια είναι λοιπόν, η απάντηση σ’ αυτά τα δύο κοινά προβλήµατα, δηλαδή, επανάπαυση από τη µια και κατάθλιψη από την άλλη; Σύµφωνα µε το κεφάλαιο αυτό, δύο πράγµατα είναι που πρέπει να κάνουµε: Το ένα είναι κάτι που πρέπει να φρονούµε – να λογαριάζουµε για τον εαυτό µας – και το άλλο είναι κάτι που πρέπει µε το θέληµά µας να ελέγχουµε.

Α. Κάτι που πρέπει να φρονούµε

Το ουσιώδες που πρέπει ν’ αντιληφθούµε σ’ αυτό το σηµείο, είναι ότι ο Παύλος µιλά για αντικειµενικά γεγονότα. Δεν µιλά για υποκειµενική εµπειρία. Λέγει στην πραγµατικότητα: “Δεν αναφέροµαι στη δική σας εµπειρία. Εδώ είναι τα ΓΕΓΟΝΟΤΑ του όλου θέµατος που πρέπει να αντιληφθείτε.” Γι’ αυτό και χρησιµοποεί εκφράσεις σαν κι αυτές: ” Ή αγνοείτε;» (εδάφ. 3), “Αν γνωρίζουµε αυτό … ” (εδάφ. 6), “Γιατί ξέρουµε ότι … ” (εδάφ. 9), “Έτσι κι εσείς να λογαριάζετε, να φρονείτε … ” (εδάφ. 11). Αυτά είναι ΓΕΓΟΝΟΤΑ. Η λέξη “λογίζεσθε” (εδάφ. 11, αρχ. κείµενο), έχει σχέση µε τη λογιστική. Σηµαίνει ότι πρέπει να κάνεις ένα πολύ προσεκτικό υπολογισµό. Δεν πρέπει να κάνεις κανένα λάθος. Είσαι νεκρός προς την αµαρτία και ζωντανός προς τον Θεό. Επιπλέον, εκείνο που λέγει ο Παύλος εδώ εφαρµόζεται για κάθε Χριστιανό: “Δεν ξέρετε ότι ΟΛΟΙ όσοι έχουµε βαπτιστεί στον Χριστό Ιησού” – κάθε Χριστιανός, όχι ορισµένοι µόνο, που είχαν κάποια ξεχωριστή εµπειρία – ” έχουµε βαπτιστεί στον θάνατό Του (εδάφ. 3). Με άλλα λόγια, όταν ο Χριστός πέθανε στον σταυρό, όχι µόνο πέθανε για µας, αλλά κι εµείς πεθάναµε µέσα σ’ Αυτόν. Η λέξη “πεθάναµε” είναι στον αόριστο, δηλαδή σε χρόνο παρελθοντικό. Σηµαίνει µια για πάντα. ‘Οπως ακριβώς ο Χριστός πέθανε µια για πάντα, έτσι κι εµείς πεθάναµε µια για πάντα µέσα σ’ Αυτόν. Πρόσεξες πόσο επιµένει ο Παύλος πάνω σ’ αυτό το θέµα του θανάτου στα εδάφια αυτά που εξετάζουµε; Είναι πολύ κατηγορηµατικός. “Να επιµένουµε λοιπόν στην αµαρτία, για να πλεονάσει η χάρη; Μη γένοιτο! ΕΜΕΙΣ που πεθάναµε ως προς την αµαρτία, πώς θα ζήσουµε πλέον µέσα σ’ αυτή;” Η έµφαση είναι στη λέξη “εµείς”. Από τη στιγµή που θα καταλάβουµε τι είµαστε και τι έχουµε γίνει εν Χριστώ, τότε θα είναι ΑΔΙΑΝΟΗΤΟ για µας να συνεχίσουµε ν^‘ αµαρτάνουµε για να … πλεονάσει η χάρη (!).

Επιτρέψετέ µου τώρα να εγείρω δύο βασικά ερωτήματα:

1. Τι σηµαίνει «νεκρός προς την αµαρτία»;

Υπάρχουν διάφορες ερµηνείες και προτίθεµαι ν^‘ αναφέρω σε συντοµία τις κυριότερες, επειδή πολλοί πλανώνται σχετικά με αυτό το θέµα:

1. Κάποιοι υποστηρίζουν ότι σηµαίνει  «νεκροί προς την επίδραση της αµαρτίας», «νεκροί προς την επιθυµία της αµαρτίας”. Πρόκειται για το δόγµα της «τελειώσεως» (perfectionism). ’Οµως αυτό αποδεικνύεται από τις ίδιες τις Γραφές ότι είναι λάθος. Κοίταξε το εδάφ. 12: Γιατί να λέει ο Παύλος: “Ας µη βασιλεύει λοιπόν η αµαρτία µέσα στο θνητό σας σώµα “;  Αν είµαστε νεκροί προς την επίδραση της αµαρτίας, τότε γιατί στο εδάφιο 13 λέγει: «Μήτε να παριστάνετε τα µέλη σας … “;  Στην Α’ επιστολή του ο Ιωάννης λέγει: «Αν πούµε ότι αµαρτία δεν έχουµε, τους εαυτούς µας πλανούµε και η αλήθεια δεν είναι µέσα µας» (1:8). Σ’ ένα σεµινάριο, ένας οµιλητής, προφανώς οπαδός του πιο πάνω δόγµατος, κήρυττε για µια µορφή αναµάρτητης τελειότητας. Ο άλλος οµιλητής ήταν ο Spurgeon, ο οποίος καθόταν ήσυχος, χωρίς να πει τίποτε την ώρα εκείνη. Την επόµενη όµως µέρα κατά τη διάρκεια του προγεύµατος, έχυσε πάνω στον εν λόγω οµιλητή, ένα δοχείο γάλα, για να δοκιµάσει το δόγµα του. Αποδείχτηκε τότε από την βίαιη αντίδρασή του πόσο λανθασμένο είναι αυτό το δόγµα.

2. Άλλοι πάλι λένε: «Αυτό σηµαίνει ότι ΟΦΕΙΛΟΥΜΕ να είµαστε νεκροί προς την αµαρτία». Όµως τα λόγια του Παύλου δεν έχουν προτρεπτική έννοια. Στο κάτω κάτω, αν ο Παύλος εννοούσε αυτό, τότε γιατί να µην το πει καθαρά; Νοµίζω πως πρέπει να πιστώσουµε τον Παύλο µε την ικανότητα να λέει αυτό που εννοεί και να εννοεί αυτό που λέει.

3. Άλλοι πάλι λένε πως αυτό σηµαίνει ότι πεθαίνουµε καθηµερινά προς την αµαρτία. Βεβαίως, υπάρχει µια µεγάλη αλήθεια σ’ αυτό. ‘Οµως ο Παύλος εδώ χρησιμοποιεί αόριστο χρόνο, πρόκειται δηλαδή για κάτι που ΕΓΙΝΕ. Δεν λέει ότι πεθαίνουµε, ούτε ότι πρέπει να πεθάνουµε, αλλά ότι ΗΔΗ ΕΧΟΥΜΕ ΠΕΘΑΝΕΙ. Πεθάναµε µια για πάντα.

4. Πολλοί πιστεύουν πώς η ερµηνεία είναι ότι είµαστε νεκροί προς την ΕΝΟΧΗ της αµαρτίας. Κι αυτό αποτελεί επίσης µια τέλεια και θαυµαστή αλήθεια.

Κατά τη γνώµη µου όµως, ο Παύλος εννοεί εδώ κάτι περισσότερο. Μιλάει για το ευαγγέλιο της ελευθερίας από ΟΛΕΣ τις συνέπειες της αµαρτίας, συµπεριλαµβανοµένης και της δύναµης και των δεσµών της, µέχρι την ηµέρα εκείνη, που θα απαλλαχτούµε και από την ΠΑΡΟΥΣΙΑ της μέσα μας, όταν µε άφθαρτα πλέον σώµατα θα είµαστε για πάντα µε τον Κύριο στον ουρανό. Είναι φανερό πως ο Παύλος, έχει πολύ καλά κατά νουν, την ιδέα της δύναµης και των δεσµών της αµαρτίας, διότι στο τέλος του εδαφίου 6 του 6ου κεφ., λέγει: «…ώστε να µην υπηρετούµε πια ως δούλοι στην αµαρτία» και πάλι στο εδάφιο 14: “Γιατί η αµαρτία δεν θα σας κυριεύσει, γιατί δεν είσαστε κάτω από τον νόµο, αλλά κάτω από τη χάρη”. Ο Παύλος, στο κεφ, 5, λέγει ότι στη σφαίρα του Αδάµ κυριαρχεί η αµαρτία. ‘Οµως τώρα ο Χριστιανός έχει πεθάνει προς την κυριαρχία της αµαρτίας, από τη στιγµή της δικαίωσής του. Τώρα έχει εξέλθει απ’ αυτό το χώρο και έχει εισέλθει στον άλλο, που είναι η Βασιλεία του Θεού. Τώρα είναι εν Χριστώ. Τώρα η χάρη κυριαρχεί στη ζωή του. ‘Οπως λέγει ο Παύλος στο κεφ, 6, εδ. 7, “Γιατί όποιος πέθανε έχει δικαιωθεί και απαλλαχτεί (ή έχει ελευθερωθεί) από την αµαρτία” . Και, καθώς λαμβάνουμε διά πίστεως το γεγονός αυτό και ζούµε με βάση τούτη την αλήθεια, τότε βαθµιαία θα γίνεται µια αυξανόµενη πραγµατικότητα µέσα στην προσωπική ζωή του καθενός από µας. Επειδή έχουµε ήδη πεθάνει, έχουµε ήδη ελευθερωθεί.

2.         Πώς έχουµε πεθάνει προς την αµαρτία;

Η απάντηση, όπως είδαµε ήδη, είναι µέσω του σταυρού του Ιησού Χριστού: «Γνωρίζουµε ότι ο παλαιός µας άνθρωπος σταυρώθηκε µαζί Του» (εδ. 6 ).  «Αν όµως πεθάναµε µαζί µε τον Χριστό, πιστεύουµε ότι και θα ζήσουµε µαζί Του» (εδ. 8). Όταν ο Χριστός απέθανε και τάφηκε, πεθάναµε και ταφήκαµε κι εµείς µαζί Του. Ο σταυρός είναι ο µόνος τρόπος µε τον οποίο µπορούµε να μεταβούμε από τη µια βασιλεία (του σατανά) και να εισέλθουμε στην άλλη (του Χριστού). Επιπλέον, όλα αυτά που συνέβηκαν για µας πάνω στον σταυρό, τα οικειοποιηθήκαμε προσωπικά κατά την ώρα του βαπτίσµατός  µας, της ένωσής µας µε τον Χριστό (6: 3,4). Βέβαια, ο Παύλος εδώ, δεν αναφέρεται στην εξωτερική τελετή του βαπτίσµατος, αλλά στην πνευµατική ένωσή µας µε τον Χριστό, στον θάνατο και στην ανάστασή Του, όπως φαίνεται καθαρά στο εδ. 5: “Γιατί αν έχουµε γίνει σύµφυτοι µαζί Του στο οµοίωµα του θανάτου Του, τότε θα είµαστε σύµφυτοι και στο οµοίωµα της ανάστασής Του.” Με άλλα λόγια, µια και έχουµε ενωθεί µε τον Χριστό, έχουµε ΗΔΗ πεθάνει µαζί Του, έχουµε ΗΔΗ ταφεί µαζί Του, έχουµε ΗΔΗ αναστηθεί µαζί Του και γι’ αυτό είµαστε ΤΩΡΑ νεκροί προς την αµαρτία και ζωντανοί προς τον Θεό. Απλά, είναι ένα γεγονός, όπως ο σταυρός είναι ένα γεγονός. Επιτρέψετέ µου να σας δώσω ακόµα ένα παράδειγµα, γιατί είναι πολύ σηµαντικό να το καταλάβουµε: Ας πάµε πίσω, στα χρόνια που το τείχος του Βερολίνου υπήρχε ακόµη. Φανταστείτε κάποιον να δραπετεύει από το Ανατολικό στο Δυτικό Βερολίνο. Στο Ανατολικό Βερολίνο γνώρισε το φόβο, τα δεσµά, τη δυστυχία …  Όµως η µεγάλη στιγµή επιτέλους ήρθε και µπορεί τώρα να διαφύγει και να µπει σε έναν άλλο χώρο διαφορετικό, το Δυτικό Βερολίνο- όπου υπάρχει ελευθερία. Πηδάει λοιπόν το τείχος και βρίσκεται από τη µια περιοχή στην άλλη. Από τώρα και στο εξής, οι φορείς της κρατικής εξουσίας, που εξουσίαζαν πάνω του στην παλιά περιοχή, δεν έχουν τώρα κανένα νόµιµο δικαίωµα πάνω σ’ αυτόν. Μπορεί να του φωνάζουν πίσω από το τείχος, να τον απειλούν, να τον φοβερίζουν µε χίλιους τρόπους. Όµως τώρα πια είναι ελεύθερος, δεν είναι πια δεµένος στην εξουσία τους. Δεν έχουν πια καµιά κυριαρχία ή έλεγχο πάνω σ’ αυτόν. Όµως, παρόλο που είναι γεγονός ότι τώρα είναι ελεύθερος, είναι πιθανόν να µην βιώσει αµέσως την πληρότητα αυτής της ελευθερίας. Μπορεί να έχει εφιάλτες, ξαφνικούς φόβους, µπορεί να ζει ακόµη σαν να ήταν στην παλιά περιοχή. Όµως, καθώς συνεχίζει να θεωρεί τον εαυτό του νεκρό προς την παλιά περιοχή και ζωντανό στη νέα, τότε, σταθερά και βαθµιαία, θα βιώνει την πληρότητα της ελευθερίας του. Ο παραλληλισµός είναι ολοφάνερος. Ο Θεός, µε θαυµαστό τρόπο µας έβγαλε από τη βασιλεία του σκότους και µας µετέφερε στη Βασιλεία του φωτός, από την εξουσία του Σατανά στην κυριαρχία του Θεού. Καθώς αντιλαµβανόµαστε την ελευθερία μας εν Χριστώ, καθώς πιστεύουμε και ενεργούμε σύμφωνα με αυτή, τότε πράγματι, θα την βιώνουμε στην καθημερινή μας ζωή,  επειδή σ’ αυτή την περιοχή του Χριστού, ο Σατανάς δεν έχει κανένα δικαίωμα πάνω μας. Ω, μπορεί να εκτοξεύει τις απειλές του και προς στιγμή να φοβηθούμε, μπορεί καμιά φορά να μας εξαπατήσει και να κάνουμε αυτό που εκείνος θέλει, όμως δεν είμαστε καθόλου αναγκασμένοι γι’ αυτό! Σίγουρα ο Πονηρός θα προσπαθεί με δόλιους τρόπους, να μας κάνει να αμφιβάλλουμε για τη νέα θέση μας εν Χριστώ. Θα έρχεται και θα μας ψιθυρίζει: “Νομίζεις ότι είσαι ελεύθερος, νομίζεις ότι είσαι νεκρός προς την αμαρτία και ζωντανός προς τον Θεό. Κοίταξε τι συμβαίνει στη ζωή σου! Δες πόσο δεμένος είσαι από τον εγωκεντρισμό, την περηφάνια σου, τα νεύρα σου, τις σαρκικές επιθυμίες σου … δεν είσαι καθόλου ελεύθερος, είσαι δέσμιος”. Ο διάβολος, λέγει ο Λόγος του Θεού, είναι ψεύτης και ο πατέρας του ψεύδους. Θυμάστε πώς εξαπάτησε την Εύα;  “Στ’ αλήθεια είπε ο Θεός; Είσαι σίγουρη, Εύα;” Συνεχώς προσπαθεί να υποσκάψει την εμπιστοσύνη μας προς τον Λόγο του Θεού και τις υποσχέσεις Του. Όμως εμείς πρέπει να μείνουμε πιστοί. Πρέπει να μάθουμε, με κάθε τρόπο, τι σημαίνει ν’ αντιστεκόμαστε στο διάβολο, όταν μας επιτίθεται μ’ αυτό τον τρόπο και να μένουμε αμετακίνητοι, μέχρι να φύγει από μας. Πολλές φορές χρειάζεται να του μιλούμε με εξουσία: “Φύγε, απ’ εδώ! Δεν είναι το βασίλειο σου! Δεν είμαι πια δικός σου! Είμαι παιδί του Θεού. Είμαι μέσα στον Ιησού Χριστό! Η αμαρτία δεν βασιλεύει πια στη ζωή μου, αλλά η χάρη. ΦΥΓΕ!» Και θα φύγει! “Υποταχτείτε λοιπόν στον Θεό. Αντισταθείτε στον διάβολο και θα φύγει από εσάς.” (Ιακώβου 4:7). Παρόλο που είμαστε ελεύθεροι, πρέπει να παλέψουμε. Είμαστε του Θεού οι μαχητές της ελευθερίας. Όμως είναι μια μάχη πίστεως και πρέπει σαν φρόνιμοι στρατιώτες να είμαστε ενδεδυμένοι με ΟΛΗ την πανοπλία του Θεού, κρατώντας πάντοτε τη μάχαιρα του Πνεύματος στο χέρι μας. Επιπλέον, η πίστη που χρειαζόμαστε, περιγράφεται θαυμάσια στο Ρωμ. 4, όπου ο Παύλος γράφει για την πίστη του πατέρα μας του Αβραάμ: “Και χωρίς να ασθενήσει στην πίστη, παρατήρησε το σώμα του, που ήταν ήδη νεκρωμένο – ήταν περίπου 100 ετών – όπως και τη νέκρωση της μήτρας της Σάρρας. Στην επαγγελία όμως του Θεού, δεν αμφέβαλε με την απιστία, αλλά ενδυναμώθηκε με την πίστη και έδωσε δόξα στον Θεό και πείστηκε πλήρως, ότι αυτό που έχει υποσχεθεί, είναι δυνατός και να το κάνει. ΓΙ’ ΑΥΤΟ ΚΑΙ Η ΠΙΣΤΗ ΤΟΥ ΛΟΓΑΡΙΑΣΤΗΚΕ ΓΙΑ ΔΙΚΑΙΩΣΗ. “ ( 4:19-22 ). Αν ο Αβραάμ κοίταζε πάνω στα συναισθήματά του και στην εμπειρία του, δεν θα τολμούσε να πιστέψει στον Θεό. Όμως κοίταξε σταθερά στις υποσχέσεις του Θεού και συνέχισε να δίνει δόξα στον Θεό. Γι’ αυτό τον λόγο η υπόσχεση του Θεού, πραγματοποιήθηκε στη ζωή του. Πρέπει να μάθουμε να αναπαυόμαστε πάνω στις υποσχέσεις του Θεού. Να αγωνιζόμαστε τον καλό αγώνα της πίστης, αναπαυόμενοι μέσα στον Ιησού μας. Όταν, λοιπόν, ο Παύλος λέγει εδώ: “Γνωρίζουμε ότι ο παλαιός μας άνθρωπος σταυρώθηκε μαζί Του, για να καταργηθεί το σώμα της αμαρτίας, ώστε να μην υπηρετούμε πια ως δούλοι στην αμαρτία “, εννοεί ότι τα δεσμά της αμαρτίας πάνω στα σώματά μας, δεν θα ‘χουν πια κανένα αποτέλεσμα. Λέγει: “Είσαστε εντελώς ελεύθεροι τώρα από την εξουσία και κυριαρχία της αμαρτίας. Μη γίνεστε δούλοι της, γιατί δεν είστε πια δούλοι της. Μη ζείτε ως να είσαστε ακόμη εν τω Αδάμ, διότι δεν είσαστε πλέον μέσα σ’ αυτόν.” Είναι όπως έναν πατέρα που λέει στον έφηβο γιο του: “Μη γίνεσαι μωρό!».  Δεν είναι μωρό, δεν υπάρχει αμφιβολία γι’ αυτό. Όμως του λέγει: “Μη γίνεσαι μωρό! Να συμπεριφέρεσαι σαν νέος της ηλικίας σου! Να είσαι αυτό που είσαι! ” Το ίδιο συμβαίνει και με μας εν Χριστώ. Πρέπει να είμαστε αυτό που είμαστε. Και είμαστε εν Χριστώ και η αμαρτία δεν έχει κυριαρχία πάνω μας. Γι’ αυτό και έχουμε τον σπουδαίο αυτό λόγο της προτροπής: “Κι εσείς επίσης πρέπει να θεωρείτε τον εαυτό σας νεκρό προς την αµαρτία και ζωντανό προς το Θεό εν Χριστω Ιησού. “Είναι κάτι που πρέπει να φρονούµε για τον εαυτό µας – ένα ΓΕΓΟΝΟΣ.

Β. Κάτι που πρέπει µε το θέληµά µας να ελέγχουµε

«Ας µη βασιλεύει λοιπόν, η αµαρτία µέσα στο θνητό σας σώµα, για να υπακούετε στις επιθυµίες του.» (εδ. 12 ) Θα ‘ταν αστείο να το πούµε αυτό σε έναν που δεν είναι Χριστιανός, εφόσον είναι εν τω Αδάµ, όπου η αµαρτία βασιλεύει. Δεν µπορεί, έτσι κι αλλιώς, να βοηθήσει τον εαυτό του. Όµως είναι πολύ λογικό να πεις αυτά τα λόγια στο τέκνο του Θεού, γιατί τώρα είναι εν Χριστώ κι εκεί δεν έχει καµιά κυριαρχία η αµαρτία. Λέγει λοιπόν , ο Παύλος: “Μη ζείτε ως να είσαστε ακόµη στο προηγούµενο βασίλειο!” Γι’ αυτό, όταν ένας Χριστιανός αµαρτάνει, αµαρτάνει ως ένας ελεύθερος άνθρωπος, που εκλέγει να κάνει το κακό ή ως ένας άνθρωπος, που δεν έχει µάθει ακόµα να εκτιµά την ελευθερία του εν Χριστώ. Βλέπετε, η αµαρτία είναι ένα εντελώς ακάθαρτο και ελεεινό πράγµα. Από αυτό το κεφάλαιο θα δείτε – και πρώτα απ’ όλα από το εδ. 16, ότι η αµαρτία οδηγεί στη δουλεία. «Δεν ξέρετε ότι σε όποιον παρουσιάζετε τους εαυτούς σας ως δούλους για υπακοή, είστε δούλοι σ’ αυτόν που υπακούτε – ή στην αµαρτία προς θάνατο ή στην υπακοή για δικαίωση;» Ο Κύριος ο Ίδιος κάποτε είπε: «Αυτός που αµαρτάνει είναι δούλος της αµαρτίας.» Δεύτερο, η αµαρτία οδηγεί στην αισχύνη, στη ντροπή. «Τι καρπό είχατε τότε, από αυτά για τα οποία τώρα ντρέπεστε;» (εδ. 21). Δεν υπάρχει κανείς Χριστιανός, που να έκανε κάτι κακό ενώπιον του Θεού και να µην ντράπηκε ύστερα γι’ αυτό. Τρίτο, η αµαρτία φέρνει διαχωρισµό. «Το τέλος εκείνων είναι θάνατος» (εδ. 21 ). Γι’ αυτό, ο Χριστιανός που αµαρτάνει είναι δυστυχής Χριστιανός. Χάνει τη χαρά και την ειρήνη, που μπορεί να έχει εν Χριστώ Ιησού. Θυµηθείτε πόσο ο βασιλιάς Δαβίδ – µετά που διέπραξε τη διπλή αµαρτία του φό ν ο υ και της µοιχείας – υπέφερε µέσα του για έναν ολόκληρο χρόνο, έστω κι αν εξωτερικά φαίνονταν όλα εντάξει. Μπορείτε να το δείτε αυτό στον ψαλµό 32 που έγραψε αργότερα, µετά την αρχική οµολογία της αµαρτίας του (ψαλµ. 51 ). Θυµάµαι όταν κι εγώ δεν υπάκουα σε κάτι τον Κύριο. Κάθε φορά που πήγαινα στην εκκλησία, ήταν µια αγωνιώδης εµπειρία, διότι νόµιζα ότι ο κήρυκας γνώριζε τα πάντα για µένα! Και ο Λόγος του Θεού µε διαπερνούσε ξανά και ξανά. “Πολλές είναι οι µάστιγες του ασεβούς!”. Πραγµατικά, όταν υπάρχει κάτι στη ζωή µας που δεν ευαρεστεί τον Θεό (και το ξέρουµε) είµαστε σε θλιβερή κατάσταση. Και επειδή ο Θεός µάς αγαπά, αυτή η µιζέρια και η δυστυχία, θα αυξάνονται συνεχώς, µέχρι να ευθυγραµµιστούµε πλήρως µε το θέληµα του Θεού. Η αµαρτία οδηγεί στη δουλεία, στη ντροπή, στον θάνατο. Γιατί λοιπόν, να ζούµε µέσα σ’ αυτήν; Θα ‘ταν ανόητο από µέρους µας! Εκτός απ’ αυτά, όταν αµαρτάνουµε, καταφρονούµε αυτό που ο Χριστός έκανε για µας στον σταυρό, για να µας ελευθερώσει. Γι’ αυτό και ο Παύλος λέει στο εδ. 13 πάλι: “Μην παρουσιάζετε τα µέλη σας ως εργαλεία α δ ικίατ; για την αµαρτία, αλλά να παρουσιάζετε τους εαυτούς σας στο θεό, σαν ζωντανούς από τους νεκρούς και τα µέλη σας ως εργαλεία δικαιοσύνης για τον Θεό.” Δεν είστε τώρα µέσα στον χώρο τη ς κυριαρχίας του Σατανά, είστε µέσα στη βασιλεία του Θεού, µέσω του Σταυρού του Χριστού. Το καταφρονείτε αυτό; Ο D. Martin Loyd-Jones είπε κάποτε ότι πολλές φορές παρουσιάζουµε το χριστιανισµό σαν ένα φάρµακο για τη θεραπεία όλων των προβληµάτων µας: “Έλα στην κλινική και θα σου δείξουµε όλη τη φροντίδα και αγάπη που χρειάζεσαι, για να λύσεις όλα σου τα προβλήµατα» όµως,  συνεχίζει ο Loyd-Jones, «στην Αγία Γραφή, εγώ βρίσκω µάλλον στρατώνες παρά νοσοκοµεία. Δεν είναι γιατρό που χρειαζόµαστε, αλλά τον Επιλοχία! Εδώ έχουµε ανθρώπους που παρελαύνουν χωλαίνοντας. Ο γιατρός δεν ωΦελεί. Πειθαρχία είναι που χρειαζόμαστε. Πρέπει να υπακούσομε στον Επιλοχία! «Μην παραδίνεστε στον πειρασμό, παραδοθείτε στον Θεό!». Αυτό είναι το μεγάλο πρόβλημα με την Εκκλησία σήμερα. Υπάρχει σε υπερβολικό βαθμό το στοιχείο του νοσοκομείου. Οι άνθρωποι έχασαν την όραση της μεγάλης μάχης. Ξεχνούν ότι βρισκόμαστε στο πεδίο της μάχης κι ότι σ’ αυτό, τα προσωπικά προβλήματα και οι ανάγκες μας έρχονται σε δεύτερη μοίρα. Εκείνο που έχει πρώτιστη  σημασία είναι ο Βασιλιάς μας και η χώρα μας. Είμαστε στρατιώτες του Ιησού Χριστού! Πρέπει να πειθαρχήσουμε σ’ Αυτόν, αν θέλουμε να βγούμε νικητές. Ναι, είμαστε ελεύθεροι, ελεύθεροι όμως, για να πολεμήσουμε! «Κανείς στρατευόμενος δεν εμπλέκεται σε βιοτικές υποθέσεις, για να αρέσει σ’ Αυτόν που τον στρατολόγησε” (Β’ Τιμ.’ 2:4). Γι’ αυτό, μην αφήνετε την αμαρτία να κυριαρχεί μέσα σας … Μην παραδίνετε τα μέλη σας σαν όργανα αδικίας …

Επίτρεψέ μου, τέλος, να σου υποβάλω δυο προσωπικές ερωτήσεις, τις οποίες κι εγώ συχνά υποβάλλω στον εαυτό μου: “Μήπως με οποιοδήποτε τρόπο, διαπράττεις κάποια αμαρτία στη ζωή σου; Εάν είσαι Χριστιανός, είσαι “εν Χριστώ” και επομένως “είσαι νεκρός προς την αμαρτία και ζωντανός προς τον Θεό “. Μήπως λοιπόν, κάποιος τομέας της ζωής σου διαψεύδει για σένα αυτή τη μεγάλη αλήθεια; Στο σπίτι σου, στη δουλειά σου, στις σχέσεις σου με το άλλο φύλο, στον χρόνο και στα χρήματά σου; Αν ναι, τότε δυο σοβαρές συνέπειες ακολουθούν: Πρώτο, αρνείσαι με τη ζωή σου το Ευαγγέλιο. Με τον τρόπο που ζεις είναι σαν να λες: ‘Ό Χριστός δεν σώζει”! Ένας lνδουιστής, ειρωνευόμενος τον Χριστιανισμό, είπε κάποτε: “Θα γινόμουν Χριστιανός αν έβλεπα έναν τέτοιον!” Δεύτερο, καταφρονείς  τον Σταυρό του Χριστού. Στη Βίβλο υπάρχουν σοβαρές προειδοποιήσεις γι’ αυτόν που επιμένει να ζει μέσα στην αμαρτία, παρά το γεγονός ότι γνώρισε τον Χριστό. Είναι σαν να ξανασταυρώνει τον Υιό του Θεού και τον καταισχύνει!(Εβρ. 6:6.και 10:26-31).

Το δεύτερο ερώτημα είναι: «Είσαι με οποιοδήποτε τρόπο ηττημένος στη χριστιανική σου ζωή; Υπάρχει μήπως, κάποιος συνεχής πειρασμός, που φαίνεται πάντοτε να έχει εξουσία πάνω σου; Τότε προσεύχομαι μ’ όλη μου την καρδιά, να σε βοηθήσει το Άγιο Πνεύμα, να εξετάσεις με προσοχή και να αξιοποιήσεις την ελευθερία που έχεις εν Χριστώ – είσαι νεκρός προς την αμαρτία και ζωντανός προς τον Θεό. Προσεύχομαι το Άγιο Πνεύμα να σε οδηγήσει στον Σταυρό, για να εξομολογηθείς τα δεσμά σου αυτά της αμαρτίας και να γνωρίσεις τη συγχώρεση και τον καθαρισμό Του και να σε βοηθήσει να διεκδικήσεις την ελευθερία και τη δύναμη που έχεις εν Χριστώ. Ο Κύριος έχει έλθει για να σε ελευθερώσει, έτσι ώστε να μην είσαι πλέον δούλος της αμαρτίας. Πίστεψε τον Λόγο Του, διεκδίκησέ τον, γνώρισε ότι είναι αληθινός και δοξολόγησε τον Θεό γι’ αυτόν. Και καθώς τον πιστεύεις και τον πράττεις θα διαπιστώσεις και προσωπικά ότι είναι αξιόπιστος. Έτσι θ’ αρχίσεις ν’ αποδεικνύεις με τη ζωή σου, ότι πράγματι ο Ιησούς ζει και σώζει και ελευθερώνειι. Σπάζει στ’ αλήθεια, τα δεσμά της αμαρτίας και ελευθερώνει τους δέσμιους. Αυτό είναι, πιστεύω, εκείνο που περιμένει να δει σήμερα ο κόσμος στη ζωή μας,  γιατί τα έργα μας μιλούν πολύ πιο δυνατά από τα λόγια μας. Και όπως είπε και ‘Ιδιος ο Κύριός μας: “Ετσι ας λάμψει το φως σας μπροστά στους ανθρώπoυς, για να δουν τα καλά σας έργα και να δοξάσουν τον Πατέρα σας που είναι στους ουρανούς» (Ματθ. 5:16). Αμήν.

Μετάφραση: Αντρέας Φούρναρης