του ΄Ακη Δημητριάδη

   Όνειρο κάθε Ελληνικής ομάδας είναι «να βγει στα σαλόνια της Ευρώπης», στο Τσάμπιονς Λήγκ ή στο Κύπελλο ΟΥΕΦΑ.  Κι όταν καταφέρει και βγει, όλοι αρχίζουν να τρέμουν τους αντιπάλους τους οποίους πληρώθηκε να αντιμετωπίσει.

Δύσκολη η κλήρωση, πέσαμε στα θηρία, αλλά θα παλέψουμε…

Και έρχεται η ώρα της αλήθειας, οι βαριές ήττες και οι αποκλεισμοί.

Γιατί υστερούν οι Ελληνικές ομάδες από τις Ευρωπαϊκές; 

Η απάντηση είναι πολύ απλή. Διότι οι Έλληνες ποδοσφαιριστές είναι εγωιστές.  Αντί να παίξουν απλά, ομαδικά, και να δώσουν τη μπάλα σε συμπαίκτη τους, την κρατούν, κάνουν φιγούρες και τρίπλες, για να περάσουν όλους τους αντιπάλους και τον τερματοφύλακα, και να μπουν με τη μπάλα στα δίχτυα  -και φυσικά χάνουν τη μπάλα.

  Επίσης είναι ανεύθυνοι.  Δεν σιγουράρουν την πάσα τους προς τον συμπαίκτη, αλλά κλωτσούν στο γάμο του καραγκιόζη, όπου να ΄ναι, εκεί που δεν υπάρχει συμπαίκτης ή είναι μαρκαρισμένος από 5 αντιπάλους.

  Μόλις φάνε γκολ, απογοητεύονται και παραλύουν, τα χάνουν, και παρατούν την προσπάθεια. Κυρίως όμως, οι Έλληνες ποδοσφαιριστές είναι τεμπέληδες και αγύμναστοι.  Δεν μπορούν να τρέξουν όπως οι ξένοι, να ξεμαρκαριστούν, να αφήσουν πίσω τον αντίπαλο στο σπριντ, να πηδήσουν πιο ψηλά για κεφαλιά, να σώσουν μια μπαλιά που φαίνεται χαμένη.

  Για να μπορείς να τρέξεις όμως, πρέπει προηγουμένως ολόκληρη την εβδομάδα να γυμναστείς εντατικά και εξαντλητικά, να ιδρώσεις, να ξεπατωθείς στην κούραση,  όπως κάνουν οι ξένοι, που στο γήπεδο τρέχουν σαν άλογα μέχρι το τελευταίο δευτερόλεπτο του αγώνα.

  Γιατί δεν θέλουν οι Έλληνες ποδοσφαιριστές να κουραστούν στις προπονήσεις, ώστε να αποκτήσουν ισάξια φυσική κατάσταση με τους ξένους;

  Διότι, απλούστατα, έχουν χορτάσει και δεν έχουν κίνητρα να το κάνουν.  Μόλις τσεπώσουν τα 5 εκατομμύρια από τη μεταγραφή τους, το ρίχνουν στη λούφα, στα ξενύχτια, και το παίζουν μεγάλες βεντέτες…