Κάθε πρωί τα πουλιά υποδέχονται την καινούρια μέρα με χαρούμενες και παρατεταμένες υμνωδίες σαν να θέλουν να μας βεβαιώσουν, πως έχουν καθήκον να ευχαριστούν τον Πλάστη τους, που παρατείνει και σήμερα τη ζωή τους. Παρόλο που δεν σπέρνουν ούτε θερίζουν (Ματ. 6/26), ξέρουν ότι ο Θεός θα μεριμνήσει και σήμερα για την τροφή τους. Κι όταν ο ήλιος θα βυθίζεται αργά- αργά κάτω από τον ορίζοντα, ανάμεσα στα πυρρόχροα νέφη του δειλινού, αρχίζουν και πάλι το γλυκόλαλο τραγούδι. Ψάλλουν στον Πλαστουργό τους το τελευταίο ευχαριστώ για τα πλούσια ελέη Του στη διάρκεια της ημέρας.

Ντρέπομαι στη σκέψη, πως όταν εκείνα δοξολογούν τον Κύριο, εμείς που δεν είμαστε πουλιά, άδωμεν άσματα γελοία και χαριεντιζόμαστε ανόητα. Από την ανατολή του ήλιου αρχίζουμε τους πολιτικούς καυγάδες μέσα από τις ραδιοφωνικές και τηλεοπτικές συχνότητες προς τέρψη του διαβόλου, προκαλώντας λύπη βαθιά στο Άγιο Πνεύμα. Και καθώς η μέρα εκπνέει και τα πετεινά του ουρανού ευχαριστούν και πάλι με γλυκύτατες νότες τον Ουράνιο Πατέρα, εμείς απολαμβάνουμε στη σιγαλιά του δειλινού, τον ήχο των κερμάτων από την καταμέτρηση των εισπράξεων της ημέρας. Θαρρώ πως και συ που διαβάζεις αυτές τις γραμμές, συλλογιέσαι και συμφωνείς, πως εμείς που δεν είμαστε πουλιά, αλλά εικόνα και ομοίωσή Του, παραμένουμε προπετείς, άφρονες και αγνώμονες στο Βασιλιά του σύμπαντος. Πόσο αστόχαστη είναι η ζωή μας. Αλήθεια, πώς καταφέραμε και αποκοιμίσαμε τη συνείδησή μας;

«Θεέ μου, ξύπνησέ μας από τον ύπνο του πνευματικού θανάτου. Άλλαξε τα μυαλά και τις καρδιές μας. Να σε ευχαριστούμε, να σε δοξολογούμε και να σε εκζητούμε σε όλα και για όλα. Ναι Κύριε βοήθα, εμάς που δεν είμαστε πουλιά».