Γράφει ο ΄Ακης Δημητριάδης

Πριν από ένα μήνα χάλασε η τηλεόρασή μου. Για την ακρίβεια, χάλασε η αντένα, κι έτσι για αρκετές μέρες δεν δούλευε. Μέχρι να βρει χρόνο ο τεχνίτης και να την επισκευάσει, πέρασε ένας ολόκληρος μήνας.

Στην αρχή μου κακοφάνηκε.

Αισθανόμουν άσχημα, ότι κάτι μου έλειπε. Σαν τον αλκοολικό και τον ναρκομανή, με το στερητικό σύνδρομο που δεν πήραν τη δόση τους. Σαν τον καπνιστή που έκοψε το τσιγάρο.

Ευτυχώς είχε τελειώσει ο ΣΟΥΛΕΪΜΑΝ, το γνωστό σίριαλ, οπότε δεν γκρίνιασε η γυναίκα μου.

Σιγά – σιγά, όμως, συνήθισα.

Πλήρης αποτοξίνωση.

Ασχολήθηκα με άλλα πολύ πιο ενδιαφέροντα πράγματα, που είχα αναβάλει και παραμελήσει. Έβαλα σε τάξη τα χαρτιά στο αρχείο μου, πήγα στον οδοντίατρο, τακτοποίησα τις αποδείξεις για την φορολογική δήλωση, βγήκαμε έξω με τη γυναίκα μου, πήρα τηλέφωνο σε γνωστούς που είχα καιρό να επικοινωνήσω, κάναμε επισκέψεις, μπάνια στη θάλασσα, κ.ά.

Στο τέλος, μάλιστα, όχι μόνον δεν αισθανόμουν την ανάγκη να πατήσω το κουμπί και να την ανοίξω την τηλεόραση, αλλά πραγματικά με απωθούσε και με στενοχωρούσε.

Σ’ αυτό ίσως να συνετέλεσε και το κλείσιμο της ΕΡΤ. Μια από τις εκπομπές της που μου άρεζε να βλέπω παλιά, ήταν τα ντοκιμαντέρ με τα ζώα και τα ψάρια, όπως και τα αθλητικά, τα οποία ομολογώ ότι κάπως μου λείπουν τώρα που τα στερούμαι.

 

Πάντως, από τότε μέχρι σήμερα, μόλις βλέπω τις γνωστές φάτσες των τηλεπαρουσιαστών, τα πρωϊνάδικα κουτσομπολιά και τις άλλες βλακείες, με πιάνει αλλεργία και την κλείνω αμέσως.

 

Δεν ξέρω πόσο θα αντέξω.

Ίσως γίνω συνδρομητής σε κανένα αθλητικό κανάλι NOVA, να βλέπω μόνο ποδόσφαιρο, μπάσκετ και παγκόσμιες αθλητικές συναντήσεις.

Πάντως, την παλιά πλύση εγκεφάλου, δεν την αντέχω άλλο.

Τέρμα το χαζοκούτι!