ΔΕΝ πάει πολύς καιρός (2005) που η Ευρώπη ολόκληρη συγκλονίστηκε από τις ταραχές της Γαλλίας. Αιτία οι εξεγέρσεις των νεαρών μεταναστών στα προάστια του Παρισιού, που μεταδόθηκε και στις άλλες μεγάλες πόλεις όλης της χώρας, όπου υπήρχαν συνοικισμοί ξένων.
Ένα τουλάχιστον άτομο έχασε τη ζωή του, εκατοντάδες οι τραυματίες και τα καμένα αυτοκίνητα, καταστροφές, συλλήψεις, απαγόρευση της κυκλοφορίας, ο τρόμος στους δρόμους, άνθρωποι έγχρωμοι στην πλειοψηφία τους, Μουσουλμάνοι, Αλγερινοί σε υποβαθμισμένες περιοχές, με το παράπονο στην καρδιά τους, την πίκρα στο μυαλό τους και την εκδίκηση. Άνθρωποι νέοι, που δεν τους θέλει κανείς…
Πολλοί μίλησαν για «ιντιφάντα» των νεαρών μεταναστών, άλλοι για έναν δεύτερο, μικρό αυτή τη φορά γαλλικό Μάη του ’68. Κάποιοι επισήμαναν τη λαθεμένη ή ανεπαρκή πολιτική της ενσωμάτωσης των μεταναστών κι άλλοι μίλησαν για απλό «τσαμπουκά» των δεκαπεντάρηδων, που άπαξ και βρίζουν τους αστυνομικούς, είναι «τα σκουπίδια της κοινωνίας», δεν είναι αγωνιστές.
Άλλοι είδαν τα πράγματα αλλιώς: Τίποτα δεν θα συνέβαινε αν αυτοί όλοι οι νέοι είχαν μια καλύτερη αντιμετώπιση, μια αγκαλιά να τους βοηθήσει να σταθούν στα πόδια τους. Αλλά τι να περιμένει κανείς από μια νεολαία φτωχή, παρεξηγημένη και υπό αστυνομική επιτήρηση, όπως την ονόμασε ο Μαροκινός συγγραφέας Ταχάρ Μπεν Τζελούν στη «Ρεπούμπλικα» μιλώντας για την κρίση. «Ξέρουμε καλά», λέει συγκεκριμένα, «τι τραβάνε αυτοί οι νέοι που η Γαλλία δεν θέλει να τους βλέπει και δεν τους αναγνωρίζει… Μόλις το 5% των παιδιών των μεταναστών τα καταφέρνει να μπει στο πανεπιστήμιο… Ξέρουν πως δεν είναι αποδεκτοί…».
ΟΤΑΝ ήρθε ο Χριστός στον κόσμο και γεννήθηκε μέσα σε μια φάτνη, δεν τον ήθελε κανείς. Ήταν ξένος για τη Βηθλεέμ, αφού καταγόταν από τη Ναζαρέτ· όλα τα πανδοχεία ήταν κατειλημμένα και «ουκ ην αυτοίς τόπος εν τω καταλύματι»∙ λίγο μετά τον κυνήγησε ο Ηρώδης γιατί ήταν ανεπιθύμητος στην Ιερουσαλήμ, και κατέφυγε στην Αίγυπτο –ξένος κι εκεί. Όταν μεγάλωσε δεν τον παραδέχονταν οι συμπατριώτες του, και καθημερινά τον αμφισβητούσαν. Έτσι που να γράψει γι’ αυτόν ο Ευαγγελιστής Ιωάννης ότι «Ήρθε στον τόπο το δικό του, και οι δικοί του δεν τον δέχτηκαν…» Ήταν γι’ αυτούς ένας ξένος…
Τα Χριστούγεννα είναι η γιορτή της γέννησης ενός Ξένου, ενός επουράνιου, υπερβατικού Ξένου. Πού ήρθε ανάμεσά μας όχι για να καταστρέψει και να εκδικηθεί, μολονότι οι άνθρωποι στην πλειοψηφία τους δεν τον υποδέχτηκαν και με τα καλύτερα αισθήματα. Όμως αυτός ο Ξένος ήρθε με απέραντη αγάπη να φέρει την ειρήνη ανάμεσα στον άνθρωπο και στον Θεό και να γίνει αδελφός μας. Ήρθε, και με τον σταυρικό του θάνατο συμφιλίωσε τον άνθρωπο με τον Θεό. Όχι τον Θεό με τον άνθρωπο, γιατί ο Θεός ποτέ δεν ήταν εχθρός του ανθρώπου. Αντίθετα ο άνθρωπος έχει κηρύξει τον πόλεμο στον Θεό, κι ήταν ανάγκη αυτός να συμφιλιωθεί με τον Θεό.
Τώρα εκείνο που ζητάει ο Χριστός από τον καθένα μας είναι να χαρούμε και να δοξάσουμε τον Θεό γι’ αυτή του τη δωρεά της σωτηρίας εν Χριστώ. Το μήνυμα που μας φέρνουν ακόμα οι άγγελοι της Βηθλεέμ είναι να μη φοβόμαστε. Σήμερα όλοι φοβούνται. Η τρομοκρατία είναι το κλίμα της εποχής μας. Αλλά όσοι αγαπούν τον Χριστό δεν πρέπει να φοβούνται. Όλοι οι ταπεινοί της γης που προσμένουν τη σωτηρία του Θεού δεν πρέπει να φοβούνται πια! Ο άγγελος είπε «Σας φέρνω ένα χαρμόσυνο άγγελμα, που θα γεμίσει με χαρά μεγάλη όλο τον κόσμο: Σήμερα… γεννήθηκε για χάρη σας σωτήρας –κι αυτός είναι ο Χριστός, ο Κύριος».
Έχεις, φίλε αναγνώστη, προσκαλέσει αυτόν τον Σωτήρα στην καρδιά σου ή τον θεωρείς ακόμη έναν επικίνδυνο ξένο, που θα σου ανατρέψει τις κατεστημένες αντιλήψεις σου, την τυπολατρική βολή της θρησκείας σου ή την καλή άποψη που έχεις παγιώσει μέσα σου για τον εαυτό σου;
Άφησε τον Λυτρωτή Χριστό να αλλάξει τη ζωή σου. Να της δώσει νόημα και σκοπό, να διώξει τον φόβο και να καθιερώσει την αγάπη του στη ζωή σου.
Είναι έτοιμος να σε πείσει πως είναι αδελφός σου και όχι ένας ξένος…
ΧΑΡΗΣ Ι. ΝΤΑΓΚΟΥΝΑΚΗΣ