Με αφορμή την ομιλία του ελληνικής καταγωγής συγγραφέα Eric Metaxas στο φετινό National Prayer Breakfast των ΗΠΑ
της Δρος Γιούλικας Κ. Masry*
Ο ΕΡΙΚ ΜΕΤΑΞΑΣ μίλησε στην Α΄ ΕΕΕ το Σάββατο 20/10/2012 μπροστά σε μεγάλο ακροατήριο. Με την ευκαιρία αυτής της ομιλίας, κατά την οποία ο γνωστός Ελληνοαμερικάνος συγγραφέας έδωσε τη μαρτυρία της προσωπικής του πίστης, αναρτούμε κι εμείς το άρθρο της Δρος Γιούλικας Κ. Masry το οποίο δημοσιεύτηκε στη ΦΩΝΗ ΤΟΥ ΕΥΑΓΓΕΛΙΟΥ (τεύχος Ιουλίου 2012) και παρουσίαζε την ομιλία του ΄Ερικ Μεταξά στο φετινό NATIONAL PRAYER BREAKFAST των ΗΠΑ παρουσία του Προέδρου των Ηνωμένων Πολιτειών και μερικών χιλιάδων πολιτικών της Αμερικής και άλλων χωρών. Μπορείτε επίσης να ακούσετε την ομολογία και τις απαντήσεις που έδωσε ο ΕRIC METAXAS σε διάφορα ερωτήματα τόσο πάνω στο θέμα της ατομικής πίστης του κάθε ανθρώπου όσο και στις κοινωνικές και πολιτικές επιπτώσεις που έχει αυτή η πίστη–ιδίως σε περιόδους κρίσης–κάνοντας κλικ στο σύνδεσμο στο τελος του
Από το 1953 λειτουργεί στην Αμερική ένας πολύ ωραίος θεσμός που λέγεται NATIONAL PRAYER BREAKFAST και είναι μια Μέρα Προσευχής για όλο το Αμερικανικό έθνος. Γιορτάζεται κάθε χρόνο την πρώτη Πέμπτη του Φεβρουαρίου που φέτος έπεσε στις 2 του μηνός. Το ενδιαφέρον του επίσημου σκέλους αυτής της εκδήλωσης, όπου προσκαλούντες είναι μέλη του Αμερικανικού Κογκρέσου και οργανωτές μια χριστιανική οργάνωση με το όνομα Fellowship Foundation, εστιάζεται στη συγκέντρωση τρεισήμισι περίπου χιλιάδων καλεσμένων από περισσότερες από 100 χώρες. Στο κοσμοπολίτικο αυτό φόρουμ δίνεται η ευκαιρία σε πολιτικούς και κοινωνικούς αρχηγούς, καθώς και σε επιχειρηματίες να έρθουν σε στενή επαφή και να αναπτύξουν διαπροσωπικές σχέσεις που θα ήταν ίσως αδύνατο να αναπτυχθούν υπό άλλες συνθήκες. Πρόκειται για μια εκδήλωση με μεγάλη διεθνή απήχηση στην οποία, από την εποχή του Προέδρου Αϊζενχάουερ, έχουν πάντοτε παρευρεθεί όλοι οι Πρόεδροι των ΗΠΑ, περιλαμβανομένου και του Ομπάμα (το 2009, 2010, 2011 και 2012).
Τη φετινή χρονιά ομιλητής στο NATIONAL PRAYER BREAKFAST ήταν ο Eric Metaxas, ένας γνωστός στην Αμερική συγγραφέας ελληνικής καταγωγής (από Έλληνα πατέρα και Γερμανίδα μητέρα). Εκτός από τα επιτυχημένα παιδικά και άλλα βιβλία του ο Εric Metaxas έγραψε και την περίφημη βιογραφία του Bonhoeffer (Πάστορας, Μάρτυρας, Προφήτης, Κατάσκοπος) που το 2010 έγινε το υπ’ αριθμόν ένα μπεστσέλερ των New York Times. Πρόκειται για ένα δυνατό βιβλίο για το Dietrich Bonhoeffer, θεολόγο, συγγραφέα και Λουθηρανό πάστορα την εποχή της Ναζιστικής Γερμανίας, ο οποίος—με βάση τη ζωντανή Βιβλική χριστιανική του πίστη—τοποθετήθηκε κάθετα εναντίον του Χίτλερ. Στην ιστορία ο Βonhoeffer είναι γνωστός τόσο για τα κλασικά του έργα «Το κόστος της μαθητείας στο Χριστό» (The Cost of Discipleship) και «Η κοινή ζωή» (Life Together) όσο και για την εκτέλεση του από το Τρίτο Ράιχ σε Γερμανικό στρατόπεδο συγκεντρώσεως το 1945.
Στις 600 περίπου σελίδες αυτής της επιστημονικά άριστης βιογραφίας εκείνο που συναρπάζει είναι η ζωντανή παρουσίαση των αγώνων της χριστιανικής ζωής και της πορείας του ατόμου προς πνευματική αύξηση μέσ’ από τιτάνιες μάχες με τον εαυτό του, το κοσμικό φρόνημα και τον εχθρό της ψυχής. Στο τέλος του βιβλίου ο αναγνώστης, εκτός από τη γνώση που αποκομίζει γι’ αυτή την τόσο σημαντική χριστιανική προσωπικότητα της Ναζιστικής περιόδου, έχει επίσης οικοδομηθεί και ο ίδιος πνευματικά συνειδητοποιώντας βαθιά ότι η πίστη είναι μια ζωντανή σχέση με το Θεό και το Χριστό Του και όχι μια απλή θρησκευτικότητα, έστω και συναισθηματικά ενισχυμένη. Επίσης, ότι ακόμα και στο διάβα του ανθρώπου μέσ’ απ’ την κοιλάδα του θανάτου, το Πρόσωπο του Θεού είναι Παρόν (Ψαλ. 23/4)—στηρίζοντας, καθοδηγώντας, εκπληρώνοντας μέσω του ανθρώπου τα Αιώνια Σχέδιά Του και επιβεβαιώνοντας κυριαρχικά το «Εγώ ειμί ο Ων» της πρώτης αποκάλυψής Του στο Μωυσή πάνω στο όρος Σινά (Έξοδος 3/14).
Ο Eric Metaxas είναι επίσης ο συγγραφέας της βιογραφίας μιας άλλης μεγάλου κύρους πολιτικής προσωπικότητας, του William Wilberforce, ο οποίος είναι γνωστός τόσο για τους επιτυχείς αγώνες του στην Αγγλία του 19ου αιώνα να βάλει τέρμα στο δουλεμπόριο, όσο και για τη ζωντανή πίστη του στον Ιησού Χριστό και Σωτήρα του. Και αυτό σε μια εποχή που ο χριστιανικός κόσμος αρκείτο στο τυπικό του εκκλησιασμού και τη θεώρηση του Λόγου του Θεού απλά ως ενός ‘ανώτερου ηθικού κώδικα’, πράγμα που εμπόδιζε τους ανθρώπους να δουν τη βασική Βιβλική αλήθεια ότι είμαστε πλασμένοι κατ’ εικόνα και ομοίωση του Ζωντανού Θεού, οπότε το δουλεμπόριο είναι τελείως αντιφατικό με την Αγία Γραφή, και δεν τους απέτρεπε να τάσσονται υπέρ της συνέχισης της εμπορίας των δούλων, παρόλο που ήταν χριστιανοί. Η διαφορετικότητα του Wilberforce οφειλόταν στο ότι γύρω στα 26 του χρόνια είχε γνωρίσει την πνευματική αναγέννηση, όπως ακριβώς την περιγράφει ο Ιησούς Χριστός στο Νικόδημο, μια νέα δημιουργία που δεν είναι ποτέ δυνατόν να προκύψει από ανθρώπινη προσπάθεια ούτε να επιτευχθεί με τα ίδια φθαρτά ανθρώπινα στοιχεία που συνέβαλαν στην πρώτη γέννηση του ανθρώπου, αλλά έρχεται άνωθεν, εκ πνεύματος, και αν δεν αναγεννηθεί κανείς μ’ αυτό τον τρόπο, δεν μπορεί να μπει στη Βασιλεία των Ουρανών (Ιωάν. 3/ 3 & 5).
Αναφερόμενος σ’ αυτό ακριβώς το πνευματικό υπόβαθρο του Wilberforce που του επέτρεψε ν’ αλλάξει τόσο ριζικά τον κόσμο, ο Εric Metaxas είπε στην ομιλία του με τη σοβαρότητα που τον διακρίνει στα πνευματικά θέματα, αν και πάντα συγκερασμένη με το χαρακτηριστικό του χιουμοριστικό παιχνίδισμα του λόγου—ίσως μια μεσογειακή νότα από την … έστω και κατά 50% ελληνική καταγωγή του: «Αυτό που σας λέω είναι ιστορικό γεγονός. Δεν είναι απλά μια δική μου ‘άποψη’. Είναι η αλήθεια. Ο Wilberforce άλλαξε τον κόσμο της εποχής του ακριβώς επειδή πίστευε σ’ αυτό που έλεγε η Αγία Γραφή και υπάκουσε το Θεό ως προς αυτό. Έξω απ’ το δρόμο του Θεού οι άνθρωποι είναι παντελώς ανίκανοι να κάνουν αυτό που πρέπει».
Λίγο αργότερα, αναφερόμενος στον Bonhoeffer, ο ομιλητής πρόσθεσε: «Στον κόσμο του Βonhoeffer, τη Ναζιστική Γερμανία, το να πηγαίνει κανείς με το συρμό σήμαινε την παραδοχή ότι οι Εβραίοι δεν είναι πέρα για πέρα ανθρώπινα πλάσματα!» Εκείνος όμως, ο οποίος στα 24 του χρόνια είχε πάει και στην Αμερική, όπου μέσω ενός συμφοιτητή του από την Αλαμπάμα είχε μάλιστα γνωρίσει και μια βαπτιστική χριστιανική εκκλησία στο Χάρλεμ, είχε βιώσει αυτό που από χρόνια διαισθανόταν: ότι χριστιανική πίστη είναι «το να λατρεύεις το ζωντανό Θεό» και κήρυγμα του ευαγγελίου είναι «το κήρυγμα του Ζωντανού και αναστημένου Χριστού. Αυτό είδε ο Βonhoeffer στο Χάρλεμ και άλλαξε την καρδιά και τη ζωή του, την προσωπική πίστη στο Θεό ως Πρόσωπο που θέλει να επικοινωνήσει μαζί σου». Έτσι, γυρνώντας στη Ναζιστική Γερμανία μπόρεσε να μιλήσει για τον Ιησού Χριστό με τρόπο που δεν είχε ποτέ πριν κανείς μιλήσει από άμβωνος. Μίλησε για τον Ιησού σαν Εκείνον ο οποίος «ήταν για τους άλλους» και για την ανάγκη «μιας ζωντανής προσωπικής σχέσης του ανθρώπου με το Θεό η οποία να οδηγεί σε πράξη». Τέλος ο Eric Metaxas, θυμίζοντας στο ακροατήριο ότι η Ναζιστική Γερμανία δεν ανήκει σε κάποια απόμακρη μεσαιωνική εποχή, αλλά ήταν μόλις χτες, «μόλις ένα λεπτό πριν», έκλεισε την αναφορά του στο Γερμανό αυτό χριστιανό—πάστορα, μάρτυρα, προφήτη, κατάσκοπο—με τα επιγραμματικά λόγια που είχε ο ίδιος απευθύνει στους συμπατριώτες του της Γερμανίας του Χίτλερ: «Όποιος χριστιανός δεν παίρνει θέση υπέρ των Εβραίων, δεν έχει δικαίωμα να ψάλει τους Γρηγοριανούς Ύμνους!».
Όλα αυτά ο φετινός ομιλητής του Αμερικανικού NATIONAL PRAYER BREAKFAST τα αντιπαρέθεσε συστηματικά με το «νεκρό χριστιανισμό», τη θρησκεία που κάνει τον άνθρωπο κριτή των άλλων και χρησιμοποιεί το Λόγο του Θεού μόνο για να ‘λιθοβολήσει’ άλλους χωρίς έλεος και χωρίς καμιά συνειδητοποίηση της δικής του αμαρτωλότητας ενώπιον του Θεού. «Η νεκρή θρησκεία παρουσιάζει τους άλλους με δαιμονικό μανδύα», τόνισε ο Eric Metaxas, και σε μια προκλητική ρητορική ερώτηση στον καθένα που βρισκόταν στο ακροατήριο έθεσε τον εξής προβληματισμό: «Νομίζετε ότι εσείς είστε καλύτεροι από τους Γερμανούς της Ναζιστικής περιόδου; Δεν είστε! Όχι στα μάτια του Θεού! Είμαστε όλοι ίδιοι, ικανοί να κάνουμε τα φρικτότερα πράγματα. Χωρίς την παρέμβαση του Θεού, ναι, είμαστε όλοι ικανοί να κάνουμε αυτά τα φρικτά πράγματα». Και έκλεισε την αναφορά του στις δύο αυτές ιστορικές προσωπικότητες λέγοντας ότι «κατά κάποιον τρόπο o Wilberforce είδε αυτό που οι άνθρωποι της εποχής του δεν μπορούσαν να δουν. Και τον τιμούμε γι’ αυτό. Παρόμοια και ο Bonhoeffer είδε διορατικά εκείνο που οι άλλοι της εποχής του ήταν ανίκανοι να δουν. Και τον τιμούμε γι’ αυτό». Το πώς ακριβώς έγινε αυτή η συνειδητοποίηση δεν ξέρουμε. Ξέρουμε όμως Ποιος την έκανε σ’ αυτούς. Ο Ιησούς Χριστός, όπως άλλωστε το είχε κάνει και με τους μαθητές στο δρόμο προς Εμμαούς που τους άνοιξε τα μάτια στα όσα έλεγαν οι Γραφές για Κείνον (Λουκ. 24/27 & 31). Γιατί εδώ είναι που έγκειται η όλη διαφορά, Ποιος είναι ο ενανθρωπισμένος Θεός και ποια η σχέση Tου μ’ εμάς. Όχι τι πρέπει και τι δεν πρέπει να κάνουμε για να ζήσουμε αιώνια στη Βασιλεία των Ουρανών και θεάρεστα σ’ αυτή τη γη.
Ως εδώ θα μπορούσε κανείς να πει ότι η ομιλία του Εric Metaxas δεν διέφερε και πολύ από μια ζωηρή ανακοίνωση σε διεθνές επιστημονικό συνέδριο ενός ιστορικού ή κοινωνικού επιστήμονα σχετικά με το αντικείμενο της προσωπικής του έρευνας και συγγραφικού έργου. Φυσικά με έντονη πνευματική κλίση και μάλιστα τόσο ατομική όσο και κοινωνικο-πολιτική. Αλλά ο ομιλητής έκανε ένα ακόμα βήμα. Μίλησε και για το δικό του προσωπικό οδοιπορικό στον τομέα της πίστης και εκμυστηρεύτηκε στο ακροατήριο—και στον κόσμο ολόκληρο—πώς έφτασε και ο ίδιος να δει την προσευχή σαν από καρδιάς επικοινωνία με ένα Ζωντανό και Αληθινό Θεό, πέρα δηλαδή από κάθε τύπο και τυπικό, με μόνη την αυθεντική πίστη στο Θεό και το προαιώνιο σχέδιό Του να σώσει τον ξεπεσμένο άνθρωπο μεταθέτοντας στον Υιό την αμαρτία της αποστασίας και τη συνέπειά της, το θάνατο, και λυτρώνοντας έτσι τον αμαρτωλό. Μόνο και μόνο με τη Χάρη, το απλόχερο δηλαδή μοίρασμα του δώρου της συγχώρησης μέσ’ απ’ τα απλωμένα χέρια του Μεσσία επάνω στο Σταυρό, χωρίς να διαταραχτεί η ιδιότητα του Θεού ως Δίκαιου Κριτή της αμαρτίας, αλλά και χωρίς να κρυφτεί η ιδιότητά Του ως Θεού ασύνορης και ασύλληπτης αγάπης για τον άνθρωπο, Θεού που διά του Ιησού Χριστού γεφύρωσε το χάσμα μεταξύ γης και Ουρανού, γιατί ήταν μέσα στο δικό Του προαιώνιο σχέδιο να λυτρωθεί το δημιούργημα με το ακριβό αυτό τίμημα, προκειμένου να ζήσει απ’ αυτήν εδώ τη ζωή sub specie æternitatis, κάτω από το βλέμμα της Αιωνιότητας.
«Μεγάλωσα στην Ορθόδοξη εκκλησία», άρχισε την ομολογία του ο Eric Metaxas, «και ήμουν και παπαδάκι. Είχα ένα είδος πίστης που όμως ήταν μόνο κατ’ όνομα, κάτι σαν πολιτισμική πίστη θα έλεγα κι ας ισχυριζόμουν εγώ πως ήμουν χριστιανός. Έπειτα πήγα στο Πανεπιστήμιο του Yale, που φυσικά είναι το όνειρο κάθε Ευρωπαίου μετανάστη για το παιδί του! Εκεί όμως το περιβάλλον δεν είχε κανένα θρησκευτικό προσανατολισμό, θα έλεγα μάλιστα ότι ήταν επιθετικά κοσμικό! Έτσι, τα όποια ψυχία πίστης μπορεί να είχα, ήρθαν αντιμέτωπα με την ακαδημαϊκή πρόκληση της έμφασης στην υπεροχή της διανόησης που κυριαρχούσε στο Yale. Όταν αποφοίτησα ήμουν πια τελείως πεπεισμένος πως είναι κολοσσιαίο λάθος να παίρνει κανείς την Αγία Γραφή ή τον Ιησού Χριστό στα σοβαρά, γιατί κάτι τέτοιο ευνοούσε τη στενοκεφαλιά και προξενούσε κοινωνικές διαιρέσεις».
«Ήταν μια εποχή που βρισκόμουν σε μεγάλη σύγχυση και ένιωθα χαμένος. Ήθελα να γίνω συγγραφέας, αλλά δεν ήμουν ιδιαίτερα επιτυχής σ’ αυτό. Κυριολεκτικά παρέπαια. Η ζωή μου περιστρεφόταν γύρω από δύο άξονες, το παραπαίειν και το παρεκκλίνειν… Ήταν δύσκολοι καιροί εκείνοι οι καιροί της εσωτερικής αναζήτησης… Γύρισα στο πατρικό μου σπίτι και ο αγνωστικιστής που ήμουν τότε εγώ πέρασε μια περίοδο μεγάλης ψυχικής κατάθλιψης. Οι γονείς μου, για να με βοηθήσουν, με έσπρωξαν να βρω μια δουλειά, η οποία όμως ήταν φρικτή, αλλά ήταν σ’ αυτή τη δουλειά που μου συνέβη κάτι το υπέροχο και ανέλπιστο: συνάντησα έναν πιστό άνθρωπο ο οποίος άρχισε να μου μιλάει για τα πράγματα του Θεού και ήξερε και την Αγία Γραφή απέξω κι ανακατωτά!»
«Αυτό μου κέντρισε το ενδιαφέρον και του έδωσα το ελεύθερο να μου μιλάει… Δεν ήμουν βέβαια έτοιμος να δεχτώ τίποτε απ’ αυτά που έλεγε ή να πάω σε κάποια Βιβλική συμμελέτη, ή στην εκκλησία, ή να δεχτώ την αναγκαιότητα ότι έπρεπε να αναγεννηθώ—ακουγόταν τόσο αλλόκοτο κάτι τέτοιο, ακόμα και σαν όρος! Αλλά υπέφερα πολύ και δεν αρνιόμουν να τον ακούω. Ο άνθρωπος αυτός μού είπε πως έπρεπε να προσευχηθώ στο Θεό προκειμένου Εκείνος να μου αποκαλυφθεί. Αυτό εμένα μού ακουγόταν παράλογο αφού δεν ήξερα καν αν Εκείνος υπήρχε—πού θα προσευχόμουν λοιπόν, στο οξυγόνο του δωματίου; Μερικές φορές όμως, όταν κανείς βρίσκεται σε πολύ δύσκολη θέση, κάνει ανόητα πράγματα… Έτσι στη μεγάλη μου αγωνία προσευχήθηκα και είπα, ‘Θεέ, αν είσαι εκεί, Σε παρακαλώ αποκαλύψου σε μένα’».
Όλα αυτά γίνονταν όταν ο Εric Metaxas ήταν γύρω στα 25 του. Αλλά η προσευχή του ήταν ειλικρινής. Και ο Θεός μπήκε στη ζωή του. Και ο Μεσσίας Ιησούς μπήκε στη ζωή του και την άλλαξε ριζικά. Λες και εξακολουθούσε ακόμα και σήμερα ο ομιλητής να μένει κατάπληκτος που ένας παντοδύναμος Θεός έκανε κάτι τέτοιο για τον ίδιο, έσπευσε να διαβεβαιώσει το ακροατήριο ότι, ναι, όντως έτσι έγινε. Ήταν αληθινό αυτό! Δεν ήταν δημιούργημα της φαντασίας του! Και έπειτα, με τον ίδιο πάντα οίστρο—ένα κράμα σοφίας και ‘δεύτερης αφέλειας’ που νιώθει πάντα ο ελεημένος κατά Χάρη άνθρωπος—αυτός ο ελληνικής καταγωγής συγγραφέας βάλθηκε να εξηγεί σε πολλούς απ’ τους δυνατούς της γης πως ο Θεός τον οποίο συνάντησε στην υπαρξιακή του αναζήτηση δεν ήταν κάποια αφηρημένη έννοια, κοσμική ενέργεια ή ηθικός κώδικας αλλά ένα Πρόσωπο που τον καταλάβαινε πέρα για πέρα, ήξερε όλους του τους ενδοιασμούς, όλες τις πληγές του, όλα τα τραύματα που είχε ο ίδιος προκαλέσει σε άλλους, όλες τις αδυναμίες του, όλο το δυναμικό του. Ήταν…ήταν…ένα θαυμάσιο Πρόσωπο, «γι’ αυτό και το όνομά Του», είπε στο ακροατήριο με ασυγκράτητο ενθουσιασμό, «είναι… Θαυμάσιος… Θαυμάσιος», ή ακριβέστερα, όπως λέει η Αγία Γραφή, Θαυμαστός! {Ησα. 9/ 6}.
Στις 2 Φεβρουαρίου του 2012 η Ευρώπη και ειδικότερα η Ελλάδα δεν είχαν ακόμα νιώσει σε όλο της το εύρος την οικονομική και κοινωνικο-πολιτική κρίση των σημερινών ημερών. Ούτε τα σημερινά ατομικά και κοινωνικο-πολιτικά αδιέξοδα είναι τα ίδια μ’ εκείνα που είχαν ν’ αντιμετωπίσουν οι Wilberforce και Bonhoeffer. Ένα όμως στοιχείο είναι κοινό: ότι για να γίνει δυνατή η αλλαγή χρειάζεται μια επανατοποθέτηση του ανθρώπου στη σχέση του με το Θεό και η οδός αυτή είναι η οδός της ΧΑΡΗΣ. Είναι με τη Χάρη που το άτομο επανατοποθετείται στη ζωή και είναι μες στη Χάρη που θα βρεθεί ο επαναπροσδιορισμός του ανθρώπου όχι πια ως κατήγορου του άλλου αλλά ως υπεύθυνου και του ίδιου προσωπικά στα μάτια του Θεού. Τέλος είναι μέσ’ απ’ τη Χάρη που ο άνθρωπος επανασυνδέεται με το Θεό και έρχεται να γνωρίσει το μέγεθος της αγάπης Του για κείνον στην προσφορά του πολύτιμου Αίματος του Χριστού. Έναν τέτοιο Θεό και Μεσσία ο άνθρωπος που βαδίζει στην οδό της Χάρης δεν Τον αγνοεί, περιθωριοποιεί, λοιδορεί ή επαναστατεί εναντίον Του. Τον βλέπει, όπως είπε και ο Ρίλκε, σαν «γείτονα Θεό» (Nachbar Gott), ή όπως λέει η ίδια η Γραφή σαν «Φίλο» (Γεν.12/15 & Ιωάν. 15/15). Τον τιμά, Τον εμπιστεύεται και Τον υπακούει από αγάπη αναπροσαρμόζοντας έτσι εύκολα τα βήματά του σύμφωνα με τις εντολές Του και συνεπώς επαναπροσδιορίζοντας τους στόχους και την πορεία του—ατομική, κοινωνική, πολιτική.
Δεν είναι τυχαίο ότι ήταν με το γνωστό Ύμνο του John Newton, Η Θαυμαστή Χάρη (στην Αμερική δεύτερο σε σπουδαιότητα μετά τον Εθνικό Ύμνο), που ο Eric Metaxas έκλεισε την ομιλία του στο NATIONAL PRAYER BREAKFAST των ΗΠΑ στις 2 Φεβρουαρίου του 2012. Γιατί και ο Νewton είχε μια προσωπική εμπειρία πνευματικής αναγέννησης η οποία στη συνέχεια άλλαξε τη ζωή και πορεία του. Η ημερομηνία ήταν 10 Μαρτίου του 1748 όταν το πλοίο αυτού του Βρετανού δουλέμπορου απειλήθηκε με ναυάγιο. Μέσα στη νύχτα—κυριολεκτικά και μεταφορικά—εκείνος εκζήτησε απεγνωσμένα το Θεό ξεκινώντας έτσι μια προσωπική σχέση μαζί Του. Το φορτίο του πλοίου που τη νύχτα εκείνη μετατοπίστηκε και έκλεισε την τρύπα απ’ όπου έμπαινε το νερό που απειλούσε το σκάφος ήταν η πρόγευση του τι σημαίνει να μετατοπίζει ο άνθρωπος το φορτίο της ζωής του και να το εναποθέτει στα πόδια του Θεού και Σωτήρα του εμπιστευόμενος τη Χάρη. Έτσι άλλαξε στη συνέχεια και η τοποθέτηση του Νewton απέναντι στο δουλεμπόριο και χαρίστηκε στην ανθρωπότητα ο συγκλονιστικός αυτός ύμνος που δεν μπορεί ν’ αφήσει καμιά καρδιά ανέγγιχτη. Παραθέτουμε τα λόγια σε ελληνική απόδοση:
*
Ω, Χάρη Θαυμαστή! Πόσο γλυκός είν’ ο ήχος που έσωσε ένα ναυάγιο
σαν εμένα!
Κάποτε ήμουν χαμένος αλλά τώρα σώθηκα, τυφλός ήμουν και βλέπω
Η χάρη ήταν που μ’ έμαθε Φόβο Θεού κι η χάρη που τους φόβους μου κατεύνασε
Πόσο πολύτιμη αυτή η χάρη φάνηκε την ώρα που για πρώτη φορά πίστεψα!
Ο Κύριος υποσχέθηκε αγαθό σε μένα, ο Λόγος του ασφαλίζει την
ελπίδα μου
Θα είναι η ασπίδα κι η μερίδα μου όσον καιρό τούτη η ζωή διαρκεί
Μέσα από πολλούς κινδύνους, βάσανα και παγίδες έχω ήδη περάσει
Η χάρη είναι που μ’ έφερε ως εδώ κι η χάρη θα με οδηγήσει στον
αληθινό μου οίκο
Όταν θα’χουν περάσει δέκα χιλιάδες χρόνια από τότε που λάμπουμε
όπως τ’ αστέρια
Λιγότερη δεν θα’χουμε χάρη να υμνούμε το Θεό απ’ τη στιγμή
που πρωτοαρχίσαμε.
Μήπως όμως είναι ήδη αργά για επαναπροσδιορισμούς και ριζικές αλλαγές αυτού του είδους, θ’ αναρωτηθεί ίσως κανείς. Δεν είναι. Και αυτό όχι μόνο επειδή είναι προοδευτικό να είμαστε αισιόδοξοι και να ξαναεπιχειρούμε ad infinitum. Δεν είναι αργά απλά διότι, «ενώ ημείς ήμεθα έτι αμαρτωλοί, ο Χριστός απέθανεν υπέρ ημών» (Ρωμ. 5/8). Τότε ακριβώς είναι που φανερώνεται η αγάπη του Θεού. Και η Χάρη Του. Αν την εκζητούσαμε;
Γιούλικα Κ. Masry
(Αθήνα, 23 Μαίου 2012)
* Η Γιούλικα Κ. Masry είναι νομικός, διδάκτωρ πολιτικής θεωρίας & ψυχολογίας και συγγραφέας