Είναι αλήθεια πως το σημείο αυτό το ‘χουμε πιάσει σωστά. Οι νέοι είναι μεγάλη υπόθεση, πολυσύνθετο πρόβλημα, πολύτιμο κεφάλαιο: νέοι ως δύναμη, μέλλον, ηλικία. Οι νέοι σε μια κοινωνία, σε μια εκκλησία είναι αγρός δύσκολος, μια σοβαρή υπόθεση ως προς το ρόλο που μπορούν να παίξουν, όταν μπουν στο σωστό κανάλι.
Από την άλλη μεριά η ηλικία αυτή, στις μέρες μας, ακολουθείται σχεδόν πάντα από μια πικρή διαπίστωση. Οι νέοι σήμερα δεν είναι νέοι. Δεν είναι ζωντανοί. Είναι νέοι χωρίς τραγούδι, έγραφε κάποιος. Εγώ θα συμπλήρωνα: Νέοι χωρίς φωτιά, χωρίς οραματισμό. Νεολαία κουρασμένη, νικημένη. Ίσως κάνω λάθος, πάντως αυτή η κλιμάκωση οδηγεί στην εξαφάνιση. Είναι δυνατόν να κουβαλάς μασούρια δυναμίτη πάνω σου και να μη σκορπάς τον πανικό στο πέρασμά σου; Να μην τρέξει ο κόσμος να σε αφοπλίσει; Και όμως. Την κουρασμένη σημερινή νεολαία κανένας δεν την υπολογίζει. Η μεγαλύτερη μερίδα της έχει νερόβραστα λόγια και η προσφορά της χωρίς ουσία. Είναι μερικά πράγματα τελείως αντίθετα. Νέοι και αράχνες. Νεολαία και σιωπή. Νέος και αδιαφορία. Αυτή την αποκαρδιωτική εικόνα στις εκκλησίες μας διαπιστώνουν μερικοί και ανασκουμπώνονται, με πόνο, να τη γιατρέψουν.
Μα δεν μπορείς σε κάποιον που έχει ανάγκη από αίμα, να του κάμεις μετάγγιση με πορτοκαλάδα, επειδή αυτό διαθέτεις. Το αίμα θέλει αίμα, η φωτιά μόνο με φωτιά ανάβει, η ζωή μόνο από ζωή μπορεί να προέλθει. Αντίθετα αυτό που συναντάμε είναι κάτι ψευτοεπαναστατικά κηρύγματα, με σκοπό να κάνουμε τους νέους να ζωηρέψουν, να επαναστατήσουν με τους εαυτούς τους. Αυτά τουλάχιστον μπορεί να διαγνώσει κανείς από τη θέση του ακροατή. Το λυπηρό είναι πως τέτοια “κηρύγματα-απομίμηση” χωρίς δύναμη και αλήθεια μέσα τους, δεν φέρνουν τα προσδοκώμενα αποτελέσματα. Αντίθετα, κάτι τέτοια είναι που δίνουν περιεχόμενο στις κενές και χωρίς Πνεύμα Θεού, συζητήσεις περί χάσματος των γενεών και τα παρόμοια, ενώ χάσμα υπάρχει μόνο “μεταξύ υμών και ημών…” στη γνωστή περίπτωση, που ξέρουμε όλοι, πως όσες ομιλίες και να κάνουμε δεν γεφυρώνεται. (Λουκάς 16:26). Τέτοια εργαλεία, για να κερδίσουμε τους νέους στο Χριστό, είναι σίγουρα καταδικασμένα να πεθάνουν στο μαιευτήριο, χωρίς να προλάβουν να δουν τον ήλιο. Θνησιγενή από τη σύλληψή τους, βέβαιο φιάσκο.
Τα στοιχεία μας με τη σειρά. Πρώτα, είναι νόμος πως με τέτοια μέσα, πνευματικά αποτελέσματα δεν έχεις ούτε και καρπό πνευματικό για τη δόξα του Γεωργού, που περιμένει καθαρόαιμη ροζακιά στο αμπέλι Του και όχι διαμαρτυρίες, επαναστάσεις. Η ταπείνωση, η συντριβή της καρδιάς, ο πόνος για το αμαρτωλό παρελθόν δεν έρχονται στη ζωή των νέων από μπαλκονάκι τύπου προεκλογικής εκστρατείας με συνθήματα, ρητορικά σχήματα, σφιγμένες γροθιές. Ούτε με λογικά επιχειρήματα και σαρκικότητα. Τα γόνατα θέλουν γόνατα. Τα δάκρυα, δάκρυα και τα πνευματικά αποτελέσματα θέλουν Άγιο Πνεύμα. Για να δέσει ο καρπός, να δοξαστεί ο Αφέντης, για να “μείνει” ο καρπός στην επίθεση της φυλλοξήρας… Είναι και κάτι άλλο. Επαναστάτες ε; Εντάξει… Ίσως κινούμαστε από αγαθές προθέσεις και ειλικρινή συμπεράσματα. Για παράδειγμα όταν η διδασκαλία νερώνεται, όταν η εκκλησία καταντάει κόσμος με ταμπέλα μόνο εκκλησίας, όταν το ροχαλητό και η αδράνεια αλλάζουν βάρδιες μέσα στην κοινωνία μας, φυσικό είναι πως δε χρειάζεται λύπηση εδώ. Χρειάζεται τράνταγμα, να το βάλουν και μερικοί στα πόδια… Και εδώ είναι το σημείο. Μια τέτοια αποστολή ταιριάζει σε νέους ανθρώπους, με ζωντάνια, με δύναμη. Η δουλειά αυτή θέλει θυσία, απάρνηση, θέλει φωτιά.
Όμως, φίλε μου, οι επαναστάτες δεν είναι φτηνές ευκαιρίες των εκπτώσεων, κάτι που το βρίσκεις άκοπα. Είναι κάτι ακριβό, σπάνιο, δύσκολο. Η επανάσταση θέλει κότσια, φωτιά εσωτερική. Όταν γύρω σου έχεις παιδάκια που τους μιλάς και τρώνε τα νύχια τους, που σαλιαρίζουν με την αμαρτία, που ρίχνουν κλέφτικες ματιές στον κόσμο και τις δηλητηριασμένες προσφορές του, που τους κουράζει το πυκνό γράψιμο, ενώ το αραιό καλά θα ήταν να είχε και εικόνες… που προτιμούν να κάτσουν σπίτι τους, μέρα που η εκκλησία τους έχει συνάθροιση, για να παρακολουθήσουν το κύπελλο κυπελλούχων και συχνά προκρίνουν την τηλεόρασή τους και από αυτή τη δική τους νεανική, πνευματική ώρα… που ψάλλουν “θα τρέξω σ’ όλους να το πω”, ενώ ντρέπονται να μοιράσουν μια δυο φυλλάδια σε κάποιο σταυροδρόμι, που προτιμούν την τριπλαλεσμένη μανέστρα από το να ψάξουν μόνοι τους για στερεό φαγητό μέσα στη Βίβλο τους… είναι αστείο, να μιλάμε για επαναστάτες με τέτοιο υλικό, σε τέτοιο ακροατήριο. Οι επαναστάτες γεννιούνται και όταν γεννηθούν δεν τους κρατάει τίποτα. Ήταν τόσο λίγοι στην Ιστορία. Γιατί η επανάσταση δεν είναι δουλειά του ποδαριού. Είναι μια μορφή τρέλας. Και χρειάζεται μια γερή δόση για να πέσεις στη φωτιά, για να τα βάλεις με το μάτι του τυφώνα, για να προχωράς ενώ γύρω σου σκάνε χειροβομβίδες… Για να φωνάξεις όχι, όταν οι άλλοι σε αφορίζουν, να σε διώχνουν και συ να τους χαμογελάς, ανενόχλητος, νικητής… Για να ρίξεις στο καναβάτσο την πλάνη, το ψέμα, να ξεγυμνώσεις το υπολογιστικό πνεύμα, τη διπλωματία και την πολιτική στα θέματα του αγιασμού και της καθαρότητας, που δε σηκώνουν καμιά χειρονομία…, για να… Επαναστάτες δε βγαίνουν κάθε μέρα στο μαιευτήριο. Πιο σπάνιοι κι από τα οκτάδυμα. Μα είναι και το άλλο.
Για να ανάψεις φωτιά γύρω σου, πρέπει πρώτα εσύ ο ίδιος να είσαι πυρακτωμένος. Δε γίνεται με καλολογικά στοιχεία, με εύκολα παχύσαρκα λόγια, με πληθωρικά επιχειρήματα που μοιάζουν πιότερο με κομπρέσες χαμομήλι σε καρκινοπαθή. Δεν ξυπνούν επαναστάτες από ανθρώπους, που ούτε πυρωμένοι είναι με τον οραματισμό τους, ούτε σκέφτηκαν να εγκαταλείψουν έστω και μια βραδιά την άνεσή τους. Με τέτοια όπλα επανάσταση δεν αρχινάει, καμπάνες δεν θα χτυπήσουν ποτέ και για κανένα. Η Λερναία Ύδρα του κόσμου και της αμαρτίας θα πλανιέται ανάμεσά μας, θα λεηλατεί και θα γεννοβολάει ροκανίζοντας με τα δόντια της ανενόχλητη τις ψυχές, που ο Χριστός απόκτησε και πλήρωσε με το αίμα Του και μας τις εμπιστεύτηκε με πόνο. Δεν φτιάχνονται οι επαναστάτες. Γεννιούνται. Και δε μένουν κρυφοί εμπρηστές. Δεν περιορίζονται σε σποραδικές ανατινάξεις γεφυριών. Θα ακουστούν παντού, θα τους δεις στην πρώτη σελίδα της εφημερίδας. Τι κι αν από κάτω η λεζάντα γράφει “καταζητείται” ή “κατηγορείται”; Σίγουρα δε χτίζονται οι επαναστάσεις με λόγια. Αυτά έδωσαν τις εξετάσεις τους και απέτυχαν. Χιλιοβρασμένα φυλλαράκια του τσαγιού. Για πέταμα. Χωρίς ζωή, άρωμα, γεύση. Την επανάσταση τη ζεις πρώτα, σε πονάει η αργοπορία, χάνεις τον ύπνο σου. Μέχρι να ανάψεις το φιτίλι, μέχρι να κλωτσήσεις τους επικρουστήρες, δε σε πιάνει τίποτα. Δεν κοιτάει τι κάνει ο διπλανός του. Αυτός κοιτάει ένα στόχο, που αν δεν υπάρχει, καλύτερα να συνεχίσεις τη μερέντα σου.
Νομίζω, τώρα που τελειώνω, πως κάπως αλλιώς έπρεπε να αρχίσω. Δεν άρχισα με το πρώτο, το βασικό. Ξέρεις τι θέλει ο Θεός από σένα, φίλε μου; Ποιο είναι το πρόγραμμά Του για σένα; Πριν υψώσεις την φωνή σου σε διαμαρτυρία, ύψωσες τη ζωή σου, καθάρια, ανόθευτη; Απόλυτη ζωή, πεισματική στις αλήθειες της Βίβλου, στην αγιότητα; Προσοχή εδώ! Τη ζωή σου, όχι το “λέγειν” σου. Επαναστάτησες πρώτα απ’ όλα με τον εαυτό σου, τις τρικλοποδιές της σάρκας; Πρήζονται οι φλέβες μόλις μυρίσεις αμαρτία πάνω σου ή δίπλα σου; Έλιωσες με τα δόντια τα γκέμια των επιθυμιών που σε σέρνουν στον γκρεμό; Έστησες τον παλιό σου εαυτό στα έξι μέτρα, για να μη σε εξουσιάζει πια; Αν δεν ξεκίνησες την επανάσταση από τη σάρκα σου, από το σπίτι σου, μη κάμεις βήμα. Αν δεν ανατίναξες όλα τα φυλάκια των επιθυμιών από πάνω σου, δεν είσαι έτοιμος ακόμα. Δεν είσαι για την πρώτη γραμμή.
Ξεκίνησε πρώτα σαν επαναστάτης του χαμόγελου, της αγάπης. Αναρχικός στο ψέμα και στην υποκρισία. Φωτιά και τσεκούρι στα γούστα σου, στις επιθυμίες σου, στη λογική σου. Ξεκίνησε απ’ αυτά. Ζήσε τα. Έχει ο Θεός για σένα μεγαλειώδη σχέδια σε άγνωστες και απάτητες περιοχές, για να αγωνιστείς με όλη σου τη νεανική δύναμη, φορτωμένος την υπόθεση του Ευαγγελίου, σε πεινασμένες ψυχούλες, αν σταθείς άξιος των σχεδίων Του, αν μείνεις πιστός σε κείνα τα λίγα, αν αγαπήσεις την παιδεία του Κυρίου που όσο σκληρή είναι, άλλο τόσο θαυμαστή και δοξασμένη σε αποτελέσματα.
Έχει τόσα μονοπάτια απόλαυσης ο Κύριος ετοιμάσει για τους δικούς Του. Κουτός είσαι να τ’ αφήσεις και να ασχοληθείς με τα γκρεμίσματα;