Επειδή ο Χριστός αναστήθηκε…
Δεν χρειάζεται να θεωρώ ότι σ’ αυτή τη ζωή θα ειπωθεί η τελευταία λέξη. Ούτε αυτή η ζωή ούτε ο θάνατός της δεν θα βάλουν τον επίλογο στην ιστορία.
Επειδή ο Χριστός αναστήθηκε…
Βλέπω ότι το φαινομενικά ηττημένο θριαμβεύει. Ο αδύναμος, ο κατακριτέος, ο βλάσφημος, ο επικατάρατος, ο αποτυχημένος, ο φτωχός, ο αιρετικός – τελικά δεν ήταν. Βλέπω ότι η σιγουριά, η κρίση, η κατανόηση του ανθρώπου για το πώς λειτουργούν τα πράγματα κρίθηκε ανεπαρκής.
Επειδή ο Χριστός αναστήθηκε…
Βλέπω ότι αυτός που ήταν απολύτως μόνος, τελικά δεν ήταν. Αυτό που ο κόσμος είχε ως παράδειγμα για λύπηση κι αποφυγή, ο “στείρος”, ο “ευνούχος”, ο άγαμος και άτεκνος ήταν αυτός που γέμισε τελικά τη γη.
Επειδή ο Χριστός αναστήθηκε…
Συνειδητοποιώ ότι κάποιος παρακολουθούσε τη ζωή του και κατέγραφε κάθε λεπτομέρεια της μέρας του, τις στιγμές της ερημιάς του και της αμφιβολίας του στις οποίες αναρωτιότανε αν αξίζει τον κόπο, αν κοιτάει κανείς, αν θα βγάλει πουθενά αυτή η αυταπάρνηση, αν είναι ή δεν είναι εκεί ο Πατέρας. Κάποιος παρακολουθούσε ακατάπαυστα κάθε στιγμή αγωνίας.
Επειδή ο Χριστός αναστήθηκε…
Αποδεικνύεται ότι δεν χρειάζεται να φανεί η νίκη σου εδώ και τώρα. Μάλλον, δεν θα φανεί η νίκη σου εδώ και τώρα γιατί ο Χριστός πρώτα πεθαίνει μόνος και μετά ανασταίνεται. Ο Θεός έτσι δουλεύει.
Επειδή ο Χριστός αναστήθηκε…
Είναι προφανές ότι ο θάνατος λειτούργησε απλά ως εργαλείο στην υπηρεσία των σχεδίων του. Υποτάχθηκε, χρησιμοποιήθηκε, γονάτισε κι αυτός ο ίδιος ο θάνατος για να συμβάλει στη δόξα του. Ο θάνατος και η συγγένειά του, ο πόνος, η αρρώστια, το δάκρυ κι η θλίψη απέκτησαν μια για πάντα ρόλο υποταγής προς τα σχέδια του και εργάζονται τη δόξα του μέχρι την ώρα που θα είναι πια αχρείαστα και θα εξαλειφθούν.
Επειδή ο Χριστός αναστήθηκε…
Ξέρω ότι το ανθρώπινο χειροπιαστό σώμα είναι το πεδίο μέσα στο οποίο η θεότητα εργάζεται. Κι ο θάνατος κι η ανάσταση δούλεψαν με το ίδιο υλικό, όχι σ’ ένα πνευματικό υπερπέραν, όχι πλατωνικά με την απάρνηση της κτίσης. Μέσα στο σώμα αυτό του θανάτου που όλοι κουβαλάμε παίζονται όλα, κι όχι έξω απ’ αυτό.
Επειδή ο Χριστός αναστήθηκε…
Ξέρεις ότι αν αφεθείς στην αδικία αυτού του κόσμου, αν απορροφήσεις όλη τη βία που έχει να σου δώσει, την κακία, τη ζήλεια, τους φόβους όσων σε καταδιώκουν, οι ζημιές που θα υποστείς θα είναι απλά προσωρινές. Καταλαβαίνεις ότι η αντίστασή σου κι η εκδίκησή σου πηγάζουν από μια μυωπική οπτική που σταματάει σ’ αυτή τη ζωή, σε μια αντίληψη που λέει «όλα εδώ πληρώνονται» και «όλα εδώ οφείλουν να πληρωθούν», «πρέπει να δικαιωθώ προ αναστάσεως, πρέπει να αποδείξω εγώ τη δικαίωσή μου γιατί αν δεν μιλήσω εγώ ποιος θα με δικαιώσει; Θα με αναστήσει κανείς; Θα με υπερασπιστεί;»
Επειδή ο Χριστός αναστήθηκε…
Μπορώ να μην τρέμω για το πώς θα ερμηνευθώ, για το τι θα πούνε για μένα. Η κρίση του άλλου δεν είναι η τελική κρίση, άλλην δικαίαν προσμονώ.
Επειδή ο Χριστός αναστήθηκε…
Μπορώ και ρίχνομαι στα δόντια του άγνωστου αύριο, χωρίς συμβιβασμούς. Βλέπω ότι το να δίνεσαι για τον άλλον δεν σου αφαιρεί αλλά σου προσθέτει πολλαπλάσια. Βλέπω ότι αυτός που αναλώνεται για τον άλλο δεν χάνεται, δεν τον πενθούμε, δεν τον στερούμαστε. Ο Πατέρας μας τον δίνει πίσω. Βλέπω ότι όποιος αγαπάει τον άνθρωπο μέχρι θανάτου είναι αυτός που αγαπάει τον Πατέρα μέχρι θανάτου και αντιστρόφως. Βλέπω αυτόν που χάνεται στην αφάνεια ανάμεσα σε δυο ληστές, αυτός που διαλέγει στο σταυρό ν’ ανέβει είναι αυτός που ανεβαίνει και στο θρόνο.
Επειδή ο Χριστός αναστήθηκε…
Μπορώ να δώσω τα πάντα τώρα, να ρισκάρω τα πάντα τώρα. Ποιος ο κίνδυνος, ποιο το ρίσκο, πώς θα μπορούσε να χαθεί αυτή η ζωή; Λίγα χρόνια μένουν για να την πάρω πάλι πίσω.
ΑΠΟ ΤΟ BLOG http://4torah.wordpress.com/2014/03/30/1281/