του Πάνου Ν. Χατζή
Πρακτικά θέματα
…και έγινε έρις μεταξύ των ποιμένων… του Άβραμ και των ποιμένων… του Λώτ (Γένεση 13: 7-18)
O ανιψιός…
Ο Λώτ μετά τον «ερεθισμό» και με πρόταση του Άβραμ, έπρεπε να επιλέξει τη δική του οδό… Ο ανιψιός νόμισε ότι μπορούσε και χωρίς τον Θεό. Πίστευε ότι δεν είναι απαραίτητο, ΑΥΤΟΣ, κάθε φορά να έχει λόγο στις επιλογές του. Ο ανιψιός έκανε ό,τι κάνει κάθε άνθρωπος χωρίς Θεό, κι’ ας λέει ότι έχει…Θεό, στήριξε την επιλογή του, σε ό,τι έβλεπαν τα μάτια του και ακολούθησε ό,τι του έλεγε η λογική του. Ο «νεαρός» συνοδοιπόρος του Άβραμ ύψωσε τα μάτια του όχι προς το Θεό, ως όφειλε, αλλά προς τα εκεί που ήταν ο “θησαυρός”, προς την κοιλάδα με το πράσινο χορτάρι. Ο Λώτ μέσα από τα μάτια του, είδε ό,τι επιθυμούσε, τη γη της αμαρτίας…ως παράδεισο του Θεού. Είδε το άφθονο χορτάρι, αλλά όχι το περιβάλλον με το οποίο γειτόνευε, η επιλογή του. Νόμισε πως μια σωστή επιλογή, θα έκανε την διαφορά στην καθημερινότητα του και αδιαφόρησε για το τί έλεγε ο Θεός, ξεχνώντας ότι….
Τη… διαφορά.
Δεν την κάνει η εξυπνάδα σου. Δεν την κάνει αυτό που νομίζεις και λες εσύ για τον εαυτό σου. Δεν την κάνουν οι λογικές και συνετές επιλογές σου. Δεν την κάνουν οι καλές σου προσπάθειες. Ούτε οι προσωπικές σου εμπειρίες μήτε οι γνώσεις σου για τον Θεό.
Την… κάνει.
ΕΚΕΙΝΟΣ, όταν του επιτρέπεις, να επιλέγει για σένα. Την κάνει το ΠΝΕΥΜΑ… όταν είναι Κύριος της ζωής σου και όχι θεατής. Την κάνει η συνειδητή επιλογή σου, να θέλεις, ΕΚΕΙΝΟΣ να επιλέγει για σένα και όχι εσύ. Τη διαφορά την κάνει ο Ιησούς, όταν γίνεται για σένα τρόπος συμπεριφοράς και επιλογές ζωής.
Ο θείος… ο άλλος τρόπος
Η Συμπεριφορά του Άβραμ απέναντι στον «ερεθισμό» των ανθρώπων του, με τους ανθρώπους του ανιψιού, είναι εκείνη που συνιστά τον θείο προς τον Θεό και κάνει την διαφορά και όχι…η εκλογή του. Ό Άβραμ με την στάση του, να δώσει τον πρώτο λόγο της επιλογής στον Λώτ, έδειξε πόσο μεγάλος είναι ο Θεός στον οποίο εμπιστεύεται. Δεν ¨έτρεξε¨ να προλάβει, αλλά έκανε ένα βήμα στο πλάι για να περάσει… ό άλλος, αυτός που διεκδικούσε. Παραχώρησε την πρωτιά του και προτίμησε να αδικηθεί, γιατί πίστευε ότι την διαφορά την κάνει… η παρουσία του Θεού και όχι η καλή επιλογή.
Ο Άβραμ έκανε ό,τι πρέπει να κάνει ο καθένας που λέει ότι έχει Πνεύμα Θεού, το πνευματικό αξίωμα που λέει: Εκείνος που οφείλει, να υποχωρήσει, να παραχωρήσει, να σκύψει το “κεφάλι”, να κάνει χώρο για να περάσει ο άλλος, δεν είναι ο αδύναμος ή ο “μικρός” αλλά ο πνευματικός άνθρωπος.
Γιατί;
Γιατί ο Θεός από τον πνευματικό άνθρωπο… θέλει… ζητάει… απαιτεί και περιμένει να υποχωρήσει.
Γιατί ο πνευματικός χριστιανός έμαθε να παραχωρεί εκείνο που του ανήκει και δεν μάχεται για το δίκαιο του, όχι γιατί είναι αφελής όπως νομίζεται, αλλά γιατί εμπιστεύεται τον “κρίνοντα δικαίως”.
Γιατί ο Θεός από αυτόν περιμένει και μέσα από αυτόν θέλει να φανεί δυνατός, από τον άλλον, τον σαρκικό, τί να απαιτήσει, αλλά και τί έχει να δώσει αυτός στην υπόθεση του ευαγγελίου… μόνο ερεθισμούς.
Ο Θεός περιμένει από σένα αδελφέ, που θεωρείς τον εαυτό σου πνευματικό, την ώρα του ερεθισμού να κάνεις πράξη το: «Θεωρείτε αλλήλους υπερέχοντας εαυτών» Όλα τα… άλλα που λέγονται είναι προφάσεις που γενούν… αμαρτίες και συκόφυλλα για να σκεπάσουμε την “γύμνια” μας, που δυστυχώς δεν την παραδεχόμαστε, αν και την βλέπουμε. Και αυτό γιατί μας αρέσει να ζούμε τον… μύθο μας και να παίζουμε σαν παιδιά με το “τόπι” που λέγεται «Ποιος είναι ο μεγαλύτερος;».