Η οικονομική κρίση εδώ και καιρό ταλανίζει τον ελληνικό λαό. ΄Εχει αγγίξει όλους τους Έλληνες, λίγο πολύ. ΄Ολοι προβληματιζόμαστε. Που οφείλεται αυτή η κρίση; Η κύρια αιτία, πιστεύουμε είναι ότι έχει αποστατήσει από το Θεό και εμπιστευτήκαμε σε ανθρώπους. Μοιάζουμε σαν το λαό Ισραήλ στην περίοδο των προφητών. Διαβάζουμε στον Ιερεμία 2/13: «Διότι δύο κακά έπραξεν ο λαός μου• εμέ εγκατέλιπον, την πηγήν των ζώντων υδάτων, και έσκαψαν εις εαυτούς λάκκους, λάκκους συντετριμμένους, οίτινες δεν δύνανται να κρατήσωσιν ύδωρ».
Το περιοδικό μας θέλοντας να είναι μέσα στην επικαιρότητα, κάνει μια ΕΡΕΥΝΑ για το θέμα της οικονομικής κρίσης. Για το σκοπό αυτό ζητήσαμε μερικά πρόσωπα να δώσουν απάντηση
στο ΕΡΩΤΗΜΑ: «Πώς βλέπεις και πώς αντιμετωπίζεις ως Χριστιανός την οικονομική κρίση που δοκιμάζει η χώρα μας;»
ΦτΕ
Η ΕΛΠΙΔΑ ΜΑΣ ΕΙΝΑΙ Ο ΧΡΙΣΤΟΣ
Την οικονομική κρίση την βλέπω σαν την λιγότερο επώδυνη κρίση σε σχέση με την κρίση αρχών, αξιών και της τραγικής απομάκρυνσης του λαού μας από Τον Θεό.
Οι συνάνθρωποί μας λένε πως δεν υπάρχει ελπίδα. Κάποιοι άλλοι λένε η ελπίδα πεθαίνει τελευταία. Τα παιδιά Του Θεού λέμε: Η ελπίδα μας είναι Ο Χριστός, που δεν πεθαίνει ΠΟΤΕ.
”Χάρις υμίν και ειρήνη απο Θεού πατρός ημών και Κυρίου Ιησού Χριστού” Α΄Κορ.1:3
ΗΛΙΑΣ ΖΑΙΜΗΣ
Δ/ντής Διαχείρισης Ποιότητος-Προϊστάμενος Λογιστηρίου
ΕΝΑΝΤΙΑ ΣΤΗΝ ΑΔΙΚΙΑ, ΤΗΝ ΚΑΤΑΠΙΕΣΗ ΚΑΙ ΤΗΝ ΑΝΙΣΟΤΗΤΑ
Η οικονομική κρίση στην Ελλάδα είναι ένα αρκετά πολύπλοκο φαινόμενο με πολλαπλές αιτίες, διεθνείς και εγχώριες. Το πολιτικό σύστημα που έχει παγιωθεί στη χώρα μας εδώ και δεκαετίες ευνόησε την κοινωνική παρακμή και μας έφερε σε αυτό το τραγικό σημείο. Κάποιοι αμάρτησαν για να συσσωρεύσουν πλούτο και άλλοι αμάρτησαν για να επιβιώσουν, αλλά δυστυχώς δεν επιβαρύνονται όλοι στον ίδιο βαθμό για τη σωτηρία της χώρας. Τα κατώτερα στρώματα είναι αυτά που σηκώνουν το βάρος για τους λίγους που πάντα καταφέρνουν να ξεγλιστράνε αδίκαστοι. Ως Χριστιανή είμαι υποχρεωμένη να εντάσσομαι ενάντια στην αδικία, την καταπίεση και την ανισότητα. Όλοι είμαστε συγχρόνως θύτες και θύματα, αλλά αυτό δεν σημαίνει ότι δεν πρέπει με σοφία και διάκριση να καταλογίζουμε ανάλογο μερίδιο ευθύνης εκεί που πρέπει. Ως εκκλησία πρέπει να είμαστε μια ζωντανή υπενθύμιση στον πολιτικό χώρο ότι η ανθρώπινη εξουσία είναι προσωρινή, περιορισμένη και υπόλογη στον Θεό.
Δρ. Μυρτώ Θεοχάρους
Καθηγήτρια Εβραϊκών και Παλαιάς Διαθήκης, Ελληνικό Βιβλικό Κολέγιο
Στροφή στο Θεό με προσευχή
Μία αρκετά καλή γεύση των επιπτώσεων της κρίσης είχα όταν πρόσφατα πτώχευσε η εταιρία που εργαζόμουν.
Και μία δεύτερη γεύση πήρα όταν ανέλαβα τη θέση κάποιου άλλου “αποτυχημένου” που απολύθηκε.
Έτσι το ερώτημα τίθεται σε μένα λίγο διαφορετικά: “Τι αποκόμισα από τη δυσκολία που πέρασα;
Τι παραπάνω απέκτησα ως εφόδια για το σήμερα και το εξίσου δύσκολο αύριο;”
Ο λαός μας λέει ότι “η ελπίδα πεθαίνει τελευταία”, αλλά υπάρχει ένα χωρίο παρμένο από την ομολογία του Δαβίδ
(Β’ Σαμουήλ 22:2-3) όπου η Ελπίδα είναι συνδεδεμένο μ’ Ένα πρόσωπο, είναι ο “δικός ΜΟΥ Θεός”.
Σαν τον Δαβίδ, στράφηκα στο Θεό με προσευχή, λέγοντάς Του τα ίδια λόγια: “Εσύ είσαι Κύριε το καταφύγιό μου,
το φρούριό μου, βράχος μου … Σωτήρας μου είσαι Εσύ!” Το έκανα για πολλούς μήνες και είχα ειρήνη στην καρδιά μου. Αυτός προμήθευσε.
Για εμάς που στέλνουμε βιογραφικά, σας προτείνω να διαβάσετε τα προσόντα του Δαβίδ στο Α’ Σαμουήλ 16:18.
“Είναι άνθρωπος αξιόλογος και πολεμιστής γενναίος. Μιλάει με φρόνηση, έχει ωραία εμφάνιση και ΕΙΝΑΙ Ο ΚΥΡΙΟΣ ΜΑΖΙ ΤΟΥ.”
Μανώλης Μαριακάκης
Διευθυντής Πληροφορικής
ΑΛΛΑΓΗ ΤΡΟΠΟΥ ΣΚΕΨΗΣ
Η οικονομική κρίση είναι αποτέλεσμα μη σοφών και λανθασμένων αποφάσεων και χειρισμών όχι μόνο από τους ηγέτες μας αλλά και από τον πολίτη, από εμάς. Το κενό ηγεσίας έφερε την κρίση και επηρεάζει γενικά την κοινωνία μας αλλά ο καθένας μας αν πήρε αποφάσεις που δεν έκανε καλή χρήση των αγαθών που του έδωσε ο Θεός ευθύνεται και ο ίδιος για το δικό του κομμάτι. Μέσα από αυτό προσευχή μου είναι να αλλάξει ο τρόπος σκέψης του μέσου όρου Έλληνα και εμείς που λεγόμαστε Χριστιανοί να γίνουμε παράδειγμα σωστής οικονομίας, να εκζητούμε το δίκαιο, και να έχουμε υπευθυνότητα απέναντι στον Χριστό, στον εαυτό μας, στους γύρω, και το περιβάλλον. Ο κόσμος μέσα στην αίσθηση απουσίας του Θεού διψά για ζωντανή μαρτυρία του σοφού οικονόμου του Θεού προς δόξα Αυτού του Κυρίου μας που νοιάζεται για ολόκληρο τον άνθρωπο.
Ιγνάτιος Μεϊμάρης, Διευθυντής της Interbalkan Institute of Educational and Economic Development
ΑΣ ΔΙΑΤΗΡΗΣΟΥΜΕ ΤΗΝ ΧΑΡΑ ΤΗΣ ΠΑΡΟΥΣΙΑΣ ΤΟΥ ΘΕΟΥ
« Αν δεν μου ήταν απόλαυσή μου ο νόμος σου, τότε μέσα στη θλίψη μου θα ήμουνα χαμένος » Ψαλμός 119 92.
Ζούμε ιστορικές και πρωτόγνωρες καταστάσεις στη χώρα μας.
Μπορεί στη γενιά μου ο Κύριος να μην επέτρεψε πόλεμο, κατοχή και πείνα, όπως την έζησαν οι γονείς μου και οι παππούδες μου, όμως αυτό που ζούμε τώρα είναι κάτι άλλο, διαφορετικό, περίεργο, αλλόκοτο.
Να τα έχεις όλα και να μην μπορείς να τα χαρείς γιατί σιγά σιγά κάποιος σου τα αφαιρεί, προσθέτοντας την ανασφάλεια, την απόγνωση και τέλος την απελπισία.
Οικονομικό πόλεμο κάποιοι το ονομάζουν και δεν γνωρίζει κανείς το τέλος του και τις συνέπειες για τον καθένα μας και για τη χώρα μας. Και όπως σε κάθε πόλεμο υπάρχουν απώλειες και αιχμάλωτοι, σίγουρα θα υπάρξουν και σε αυτόν. Θα υπάρξουν ίσως πολλοί αιχμάλωτοι και από τις Εκκλησίες του Χριστού. Η προσευχή μου είναι αυτή « Κύριε , να μη χάσω τη χαρά της παρουσίας Σου!
Τη χαρά που μόνο εσύ δίνεις ακόμη και όταν κάποιος είναι σε πολύ δύσκολη κατάσταση ».
Πόσοι άνθρωποι έχουν ανάγκη να ακούσουν σήμερα τα λόγια του ψαλμωδού για να αναπαυθούν, να γαληνέψει η ψυχή τους. Ο πιστός του Κυρίου έχει ελπίδα!
Μαζί με όλες τις στενοχώριες του έχει τον Ιησού Χριστό!
Ανάμεσα στα έσοδα που συνεχώς μειώνονται και στα έξοδα που συνεχώς αυξάνονται βάζω τη λέξη Χριστός και αναπαύομαι σε Κείνον!
Του ζητώ να μου δίνει καθημερινά το φώς Του και την αλήθεια Του, για να μπορώ να ζω κάτω από τις δικές Του φτερούγες!
Πόσο θεραπευτικοί και συνάμα απολαυστικοί τούτες τις ώρες οι Ψαλμοί! « Ο Κύριος θέλει είσθαι καταφύγιον εις τον πένητα εν καιρώ θλίψεως » Ψαλμός 9,9
Είναι σαν να σου μιλά ο ίδιος ο Θεός, να σου ψιθυρίζει …παιδί μου μη φοβάσαι….εγώ είμαι μαζί σου…!
Σταύρος Παπαθανασίου
Διευθυντής Γραφείου Πωλήσεων
ΝΑ ΚΑΝΟΥΜΕ ΤΟ ΕΥΑΓΓΕΛΙΟ ΤΡΟΠΟ ΖΩΗΣ
Στις έσχατες αυτές μέρες (Β Τιμ.3/2-5), η συντριπτική πλειοψηφία της κοινωνίας, η οποία εμπλέκεται στη διαχείριση και διαμόρφωση του οικονομικού συστήματος, έχει χρεοκοπήσει ηθικά και πνευματικά. Συνεπώς το οικονομικό πρόβλημα είναι η εξωτερίκευση του εσωτερικού προβλήματος της πλειοψηφίας των ανθρώπων. Μήπως αναμένει κανείς να λειτουργεί ομαλά το οικονομικό σύστημα, όταν οι εμπλεκόμενοι σε αυτό, ζουν με το ψεύδος, την κλεψιά, την πονηριά, την απάτη, την αδικία, γενικά με την αμαρτία; Συνεπώς η κρίση, η οποία εξαπλώνεται μέχρι να καλύψει όλες τις χώρες, είναι τα επίχειρα της αποστασίας μας από το Θεό. Η Ελλάδα μπορεί να αναγεννηθεί και να ξεφύγει από την οικονομική χρεοκοπία, όταν όλοι εφαρμόσουμε στη ζωή μας το «μνημόνιο του Θεού», όταν δηλαδή κάνουμε το Ευαγγέλιο τρόπο ζωής. Σαν χριστιανός αποβλέπω « στον Ιησούν τον αρχηγό και τελειωτήν της πίστεως» (Εβρ.12/2), ομολογώντας σε διψασμένες ψυχές Εκείνον, που τόσο κατηγορηματικά μας προειδοποίησε: «Χωρίς εμού ου δύνασθε ποιείν ουδέν»( Ιω. 15/5).
ΠΑΝΑΓΙΩΤΗΣ ΣΤΑΥΡΙΝΟΥ
ΣΥΝΤΑΞΙΟΥΧΟΣ ΚΑΘΗΓΗΤΗΣ ΜΑΘΗΜΑΤΙΚΩΝ
ΑΥΤΙΣΜΟΣ ΜΕ ΤΗΝ ΦΙΛΑΥΤΙΑ
Σε πρόσφατο δημοσίευμά με τίτλο «Ελληνικό παράδοξο η μεγάλη φυγή των καταθέσεων» η «Καθημερινή» κατέγραψε ότι η Ελλάδα της Κρίσης ξεχωρίζει από όλες τις άλλες χώρες που βρίσκονται σε παρόμοια μοίρα (PIIGS) στο ότι, ενώ σε όλες τις άλλες χώρες έχει τον τελευταίο καιρό καταγραφεί αύξηση αποταμιεύσεων στους λογαριασμούς των τραπεζών, η Ελλάδα δείχνει αντίστροφη και ακατανόητη συμπεριφορά. «Τα δικά μου δικά μου και τα δικά σου δικά μου». Αυτό χαρακτηρίζει, όπως φαίνεται, μεγάλα στρώματα της ελληνικής κοινωνίας μας σήμερα. Αφού τα έφαγαν όλοι μαζί, δηλαδή η πολιτική κάστα μαζί με τους οπαδούς της, βγήκαν στους δρόμους, έκαναν καταλήψεις και παύση εργασίας για να υπερασπίσουν τα «κεκτημένα», άσχετα αν η οικονομία της χώρας είναι στον πάτο.
Η αδιαλλαξία και η εγωκεντρική ανευθυνότητα που χαρακτήρισε τα πάρε-δώσε στο σχηματισμό μιας διακομματικής κυβέρνησης «συνεργασίας» αυτές τις μέρες είναι άλλο ένα φαινόμενο αυτού του γεγονότος που δεν μπορεί να χαρακτηριστεί αλλιώς παρά «αυτιστικό». «Ο Αυτισμός – γράφει η Βικιπαίδεια – είναι μια διάχυτη αναπτυξιακή διαταραχή, που χαρακτηρίζεται από μειωμένη κοινωνική αλληλεπίδραση και επικοινωνία, καθώς και από περιορισμένη, επαναλαμβανόμενη και στερεότυπη συμπεριφορά…» Ως λαός συνδυάζουμε τον αυτισμό με την φιλαυτία. Ή με τα λόγια του Στέλιου Ράμφου: «Οι νόμοι που διέπουν τις σχέσεις της οικογενείας, του σιναφιού, της συντεχνίας, της τοπικότητας κλπ. υπερισχύουν των νόμων του κράτους. Αυτός είναι ο πρώτος κανόνας για την διαφθορά. Δηλαδή, το αίσθημά μου για τον γιο μου, τον κουμπάρο, τον μπατζανάκη μου είναι ισχυρότερο απ’ ό,τι επιτάσσει ο νόμος. … Φτιάξαμε ένα σύγχρονο κράτος …, αλλά το αιμοδοτήσαμε με την παλιά μας νοοτροπία».
Μήπως τα λόγια του Ιησού ταιριάζουν και στο λαό μας σήμερα, όπως στην τότε κοινωνία που τον οδήγησε στο Σταυρό, ζητώντας, «το αίμα του επάνω μας» και τους έφερε στην καταστροφή λίγα χρόνια μετά; «Και είπεν ο Κύριος. Με τι λοιπόν να ομοιώσω τους ανθρώπους της γενεάς ταύτης, και με τί είναι όμοιοι; Είναι όμοιοι με παιδία καθήμενα εν τη αγορά και φωνάζοντα προς άλληλα και λέγοντα. Αυλόν σας επαίξαμεν, και δεν εχορεύσατε. Σας εθρηνωδηύσαμεν, και δεν εκλαύσατε» (Λουκ. 7, 31-32). Έτσι και τώρα, ως λαός, φαίνεται πως ζούμε στον κόσμο μας και δεν ξέρουμε τι θέλουμε! Βάζουμε στο κέντρο τον εαυτό μας και απαιτούμε οι άλλοι να γυρίζουν γύρω μας. Καιρός να αλλάξουμε νοοτροπία πριν να είναι πολύ αργά!
΄Εραστος Φίλος, Δημόσιος Υπάλληλος
Οι κρίσεις λειτουργούν ως καταλύτης
Όσα συνέβησαν τα δύο τελευταία χρόνια στη χώρα μας άλλαξαν τόσο δραματικά και ριζικά τις συνθήκες της ζωής μας, ώστε η εικόνα της αμεριμνησίας και της αφθονίας που απολαμβάναμε τότε, μοιάζει πως ανήκει στο μακρινό παρελθόν. Από καθαρά οικονομική άποψη το γεγονός ότι οδηγηθήκαμε στο τελευταίο σκαλοπάτι της σκάλας του κακού είναι αποτέλεσμα λανθασμένων επιλογών και νοοτροπίας ολόκληρων δεκαετιών. Η κοινωνία για χρόνια αντλούσε με απληστία κρατικούς πόρους σε συνεργασία με την πολιτική τάξη, δια μέσου πρακτικών όπως η φοροδιαφυγή, η διαφθορά και η μεγέθυνση του Δημοσίου. Παράλληλα ασκούσε συνεχή και ασφυκτική πίεση στο κράτος για αύξηση των υπηρεσιών και των παροχών. Κάθε φοβισμένη προσπάθεια συμμαζέματος του δημοσιονομικού χάους καυτηριαζόταν από όλες τις κοινωνικές ομάδες ως νεοφιλελέυθερη πρακτική και έληγε προτού καν ξεκινήσει. Ο ερασιτεχνισμός, η διαφθορά, η αδυναμία προστασίας της Κρατικής περιουσίας, η απουσία ελεγκτικών μηχανισμών και η ανοχή της κάθε μειοψηφίας που ανά πάσα στιγμή μπορούσε να κλείνει δρόμους και λιμάνια, οδήγησαν σε ένα ευνουχισμένο κράτος, όμηρο των κομμάτων και των οργανωμένων ομάδων.
Από πνευματική όμως άποψη είναι φανερό πως η χρεοκοπία μας δεν είναι μόνο κρίση οικονομικού ελλείμματος. Είναι κρίση αξιοπιστίας δηλαδή κρίση ηθικού ελλείμματος. Χρεοκοπία αισθητική, ηθική, πολιτική. Το γενικευμένο όραμα της αρπαχτής, της ευζωίας και της ανόδου, έγινε το μέτρο όλων μας, πήρε τελευταία τη μορφή γιουρουσιού και όπως ήταν φυσικό, συνοδεύτηκε από την απαξίωση κάθε επίπονης και συστηματικής προσπάθειας πού οδηγεί στην πρόοδο. Ήρθε λοιπόν σήμερα η ώρα του λογαριασμού, η ώρα του θερισμού: (Γαλάτας 6:7) «Μη πλανάσθε, ο Θεός δεν εμπαίζεται• επειδή ό,τι αν σπείρη ο άνθρωπος, τούτο και θέλει θερίσει». Ως άνδρες μωροί οικοδομήσαμε την οικία μας στην άμμο. (Ματθαίος 7:26-27) και τώρα πού ήρθε η καταιγίδα παρακολουθούμε την πτώση της η οποία είναι μεγάλη, εκωφαντική, εντυπωσιακή.
Πιστεύω πως η θέση μας σ’ αυτή την άσχημη κατάσταση ως παιδιά του Θεού είναι η θέση της συντριβής της ταπείνωσης και της μετάνοιας, η θέση του προσευχόμενου Δανιήλ στο ένατο κεφάλαιο του ομώνυμου βιβλίου της ΠΔ (Δανιήλ 9:5) «ημαρτήσαμεν και ηνομήσαμεν και ησεβήσαμεν και απεστατήσαμεν και εξεκλίναμεν από των εντολών σου και από των κρίσεών σου»Å Επίσης (Δανιήλ 9:19) «Κύριε, εισάκουσον• Κύριε, συγχώρησον• Κύριε, ακροάσθητι και κάμε• μη χρονίσης, ένεκέν σου, Θεέ μου• διότι το όνομά σου εκλήθη επί την πόλιν σου και επί τον λαόν σου».
Παράλληλα είναι ιστορικά αποδεδειγμένο ότι οι κρίσεις λειτουργούν και ως καταλύτης. Διευκολύνουν την αλλαγή συμπεριφοράς και νοοτροπίας. Οδηγούν τουλάχιστον ορισμένους σε σκέψη, προβληματισμό, αναθεώρηση τρόπου ζωής και επιλογών. Η εκκλησία των ημερών μας έχει την μεγάλη αποστολή να προσεγγίσει και να στηρίξει υλικά και πνευματικά το άμεσο περιβάλλον της. Έχουμε την μεγάλη και ίσως μοναδική ευκαιρία να εξαγγείλουμε τις αρετές Του σε ένα κόσμο απελπισμένο και φοβισμένο (Α΄ Πέτρου 2:9) «σεις όμως είσθε γένος εκλεκτόν, βασίλειον ιεράτευμα, έθνος άγιον, λαός τον οποίον απέκτησεν ο Θεός, διά να εξαγγείλητε τας αρετάς εκείνου, όστις σας εκάλεσεν εκ του σκότους εις το θαυμαστόν αυτού φώς». Μαζί με την υλική συμπαράσταση έχουμε υποχρέωση να μεταδώσουμε το μήνυμα της συντριβής, της μετάνοιας και της σωτηρίας, το μήνυμα της ειρήνης και της αισιοδοξίας που πηγάζει από τις υποσχέσεις του Θεού. Έχετε θάρρος. Για τα παιδιά του Θεού οι καλές μέρες είναι μπροστά!
Γιώργος Καλοτεράκης . Οικονομολόγος Τραπεζικός
Η ΧΑΜΕΝΗ ΕΥΚΑΙΡΙΑ
Κάποτε, σε κάποια μακρινή χώρα, μας λέει ένας παλιός, ανατολίτικος μύθος, οι υπηρέτες του βασιλιά περιμάζεψαν ένα νεαρό παιδί. Οι γονείς του είχαν πεθάνει, κι αυτός περιφερόταν στους δρόμους χωρίς στέγη, χωρίς φροντίδα, χωρίς συγγενείς. Οι άνθρωποι του βασιλιά τον λυπήθηκαν και τον έφεραν στο παλάτι. Ήταν ένα χαριτωμένο κι έξυπνο παιδί, και με τα προσόντα και τα χαρίσματα του σύντομα τους κέρδισε όλους, και πρώτος απ’ όλους τον αγάπησε ο βασιλιάς που δεν είχε διάδοχο. Κάποια μέρα λοιπόν οι αυλικοί τον φώναξαν και του είπαν: «Νουρεντίν (αυτό ήταν τ’ όνομά του), ο βασιλιάς διατάζει να μείνεις μαζί μας εδώ, στο παλάτι, να σου δώσουμε τους καλύτερους δασκάλους για να μορφωθείς, και κάποια μέρα ύστερα από μερικά χρόνια, σκοπεύει να σε ορίσει διάδοχο του θρόνου. Πρόσεξε όμως: τη μέρα εκείνη θα περάσεις από αυστηρές εξετάσεις για να διαπιστώσουμε την πρόοδο που έχεις κάνει στα μαθήματά σου. Αν τα πας καλά, θα κυβερνήσεις τη χώρα μετά το θάνατο του βασιλιά. Αν όμως η πρόοδός σου δεν είναι ικανοποιητική, αν δείξεις αμέλεια και κακή διαγωγή, τότε θα σε διώξουμε από το παλάτι και θα βρεθείς ξανά στους δρόμους, στην ίδια αξιολύπητη κατάσταση που σε περιμαζέψαμε».
Τον πρώτο καιρό ο Νουρεντίν τα πήγαινε πολύ καλά. Ήταν εργατικός, έξυπνος, υπάκουος, κι όλοι πρόβλεπαν ένα λαμπρό μέλλον για το νεαρό μαθητή. Σύντομα ωστόσο άρχισαν κάποια ανησυχητικά σημάδια. Λίγο η υπερβολική χλιδή –επικίνδυνη δόση για τον «αμπόλιαστο» νέο- λίγο η εύκολη ζωή, λίγο οι κάθε μορφής πειρασμοί, λίγο κάποιες κακές παρέες, άρχισαν να κάνουν σταθερά και «μεθοδικά» τη δουλειά τους. Ο Νουρεντίν άρχισε να παραμελεί τα μαθήματά του, στη συνέχεια άρχισε να φέρεται άσχημα και να αυθαδιάζει στους δασκάλους και στο περιβάλλον του, και στο τέλος κατάντησε να τον κουβαλούν τύφλα στο μεθύσι από τα καπηλειά της πόλης, όπου γλεντούσε με τις κακές του παρέες. Μάταια οι σοφοί άνθρωποι του παλατιού τον συμβούλευαν και τον προειδοποιούσαν. Αυτός γινόταν όλο και χειρότερος…
Έφτασε τελικά και η μέρα της εξέτασης. Όλοι οι παλατιανοί και ο ίδιος ο βασιλιάς μαζεύτηκαν στην μεγάλη αίθουσα να παρακολουθήσουν την «πρόοδο» του μαθητή τους, όπως όριζε το πρωτόκολλο. Πρώτοι σηκώθηκαν ο ένας μετά τον άλλον οι καθηγητές της φιλολογίας, της φιλοσοφίας, της ιστορίας… «Ψάρι» ο νεαρός. Ούτε λέξη δεν μπόρεσε να ψελλίσει… Ακολούθησαν ο μαθηματικός, ο φυσικός, ο καθηγητής της μουσικής, των καλλιτεχνικών… Και πάλι αποτέλεσμα μηδέν. Τελευταίος και ο δάσκαλος για τις πολεμικές τέχνες. Ούτε το σπαθί να πιάσει σωστά δεν μπόρεσε το παλικάρι… Όρμησαν τότε οι υπηρέτες εναντίον του, του βγάλανε τη λαμπρή στολή με τα χρυσαφικά, τον έντυσαν με κουρέλια και τον πέταξαν με τις κλοτσιές στο δρόμο. Ο νεαρός είχε χάσει την ευκαιρία της ζωής του. Και σ’ αυτό έφταιγε μονάχα ο ίδιος…
Η ιστορία αυτή, που θυμίζει αρκετά τον αισώπειο μύθο του τζίτζικα και του μέρμηγκα σε πιο…άγρια όμως έκδοση, έχει πολλαπλές εφαρμογές σε ποικίλους τομείς για πολλούς: για άτομα, για ομάδες, για επιχειρήσεις, για λαούς –προπάντων… Δυστυχώς δε συμβαίνει πάντα έτσι στις «ανώμαλες» κοινωνίες. Εκεί μπορεί να συμπεριφερθείς σαν το Νουρεντίν –και χειρότερα- και να πας μπροστά. Ή να δείξεις επιμέλεια, εργατικότητα και καλή διαγωγή και να βρεθείς στους δρόμους. Αυτό όμως είναι παθολογικό φαινόμενο. Όσο πιο «άρρωστες» οι κοινωνίες, τόσο πιο συχνά συμβαίνει…
Και κάτι ακόμη: Ο μύθος δε μας λέει αν ο Νουρεντίν πήρε το μάθημά του κι έβαλε μυαλό. Μάλλον απίθανο. Είναι όμως λογικό να υποθέσουμε πως δεν άρχισε να κατηγορεί και να θεωρεί υπεύθυνους τους ανθρώπους που τον περιμάζεψαν και που μάταια προσπάθησαν να τον φέρουν στο σωστό δρόμο, μόνο και μόνο επειδή «τον έβαλαν στα δύσκολα». Θα ήταν εντελώς άδικο και παράλογο –δε νομίζετε; Κι όμως συμβαίνει κι αυτό πότε-πότε…
Στέφανος Κατσάρκας
Πολ. Μηχανικός – τ. Επιμελητής Α.Π.Θ.
Η ΕΚΚΛΗΣΙΑ ΚΑΛΕΙΤΑΙ ΝΑ ΔΩΣΕΙ ΚΑΤΕΥΘΥΝΣΗ
Βιώνω καθημερινά, λόγω της επαγγελματικής μου ιδιότητας, τι σημαίνει οικονομική κρίση για το μέσο επιχειρηματία, συνταξιούχο και άνεργο.
Έχω σχηματίσει, όπως λίγο πολύ όλοι, μια υποκειμενική άποψη για το ποιος φταίει περισσότερο ή λιγότερο, για το γεγονός ότι ο Έλληνας δέχεται καθημερινά ιδιαίτερα μαθήματα στις έννοιες χρέος, δημοσιονομικό έλλειμμα, ύφεση, «κούρεμα» κ.λπ. Αρκετοί μου θυμίζουν το τελευταίο διάστημα το διάδοχο του Σολομώντα, το Ροβοάμ, που απέρριψε τη συμβουλή των πρεσβυτέρων και προτίμησε των νεοτέρων, έτσι που «το μικρό του δάκτυλο να είναι παχύτερο από την οσφύ του πατέρα του» (Α΄Βασιλέων 12:10).
Προσπάθησα να καταλάβω τη θεϊκή σοφία, όπως παρουσιάζεται στην εποχή του Ιωβηλαίου (Λευιτικόν και Δευτερονόμιον). Και είμαι βέβαιος ότι αν η παγκόσμια κοινότητα υιοθετούσε κάποιες από αυτές τις βασικές αρχές οικονομικής διαχείρισης δεν θα καταλήγαμε στη σύγχρονη Βαβέλ.
Όλα τα παραπάνω τα βλέπω και τα αντιλαμβάνομαι ως χριστιανός, καθώς οι εκφράσεις «ενεργός πολίτης», «καθημερινότητα» και «πολιτική ζωή» δεν μπορεί και δεν πρέπει, κατά την ταπεινή μου γνώμη, να χωρίζονται με ένα «ιερό» παραπέτασμα από τη χριστιανική ζωή. Πόσο μάλλον σήμερα που το “καὶ ἄφες ἡμῖν τὰ ὀφελήματα ἡμῶν, ὡς καὶ ἡμεῖς ἀφίεμεν τοῖς ὀφειλέταις ἡμῶν•” αποκτά ένα πολύ δυνατό και πολύπλευρο νόημα, που συνδέεται με την κατανόηση της θυσίας, της απαλλαγής από ένα χρέος και του τρόπου με τον οποίο εμείς οι ίδιοι αντιμετωπίζουμε τους οφειλέτες μας και αποκτούμε εμπειρίες από αυτούς που χρωστάμε.
Περισσότερο από ποτέ έρχομαι αντιμέτωπος με το Νόμο και το Νόμο της καρδιάς του Θεού, με το αν κάτι που επιβάλλεται διά Νόμου πρέπει σώνει και καλά να επικροτείται ή να ακολουθείται πιστά. Είναι ο καιρός που το «Εις πολλά πταίωμεν άπαντες» πρέπει να φιλτράρεται ώστε να αφαιρέσει από το μυαλό αρκετών ότι η Εκκλησία βρίσκεται στο περιθώριο και ομιλεί μόνο για ουρανό και δεύτερη έλευση. Το «Ελθέτω η βασιλεία σου» να μην αφορά τον εκάστοτε μεταβατικό ή αιρετό κυβερνήτη, αλλά να διαμορφώνει το σύστημα αξιών μας προς μια διαφορετική Βασιλεία.
Δεν περισσεύει χρόνος από το να μην παίρνουμε θέση και να επιλέγουμε να βλέπουμε τα πράγματα από μια «αγία/ευλογημένη απόσταση». Δεν είναι δηλαδή πρέπον να ευαγγελίζομαι μια πνευματική προσδοκία, ως μέσον λύτρωσης, από τα πραγματικά διλήμματα της ιστορίας και εγώ να παραμένω αμέτοχος αφήνοντας κάποιους άλλους να εκτίθενται. Εύλογες απορίες άλλωστε εξέφραζαν και οι Προφήτες της Π.Δ. Π.χ. ο Μιχαίας 6:10-12, διακηρύττει: «Για πόσο ακόμα οι ασεβείς στα σπίτια τους θα συγκεντρώνουν τους θησαυρούς που απόχτησαν με απάτη;» λέει ο Κύριος. «Για πόσο ακόμα θα χρησιμοποιούν μέτρα λειψά, που εγώ τα απεχθάνομαι; Μπορώ μια πόλη να τη συγχωρήσω, όπου οι έμποροι με πλάστιγγες λειψές ζυγίζουνε και χρησιμοποιούνε ζύγια ψεύτικα; ‘Οταν οι πλούσιοι τους φτωχούς εκμεταλλεύονται κι οι κάτοικοί της ψεύδονται και εξαπατούν»
Αισθάνομαι ότι μέσα σε αυτή την εθνική κρίση η Εκκλησία καλείται να δώσει κατεύθυνση και να καταλήξει μέσω του προφητικού λόγου της σε όσο το δυνατόν πρακτικότερες απαντήσεις και σε μια επαναξιολόγηση του ρόλου της μέσα στη σφαίρα των κοινών της ζωής του τόπου μας.
Η αναφορά του κοινωνιολόγου Rodney Stark για έναν λοιμό που είχε πλήξει την αρχαία Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία [ Newsweek, 29/3/99] μάς παρέχει μια ένδειξη, γιατί ο Χριστιανός μπορεί να έχει μεγαλύτερα ποσοστά επιβίωσης σε μια λοιμώδη κοινωνία: Διότι νοσηλεύει τους δικούς του και δεν τους πετά στο δρόμο, έχοντας αποκτήσει μέσω της Ανάστασης του Χριστού μια διαφορετική αίσθηση του φόβου του θανάτου.
Σήμερα δεν είμαστε σε θέση να ελπίσουμε σε ανθρώπους, όσο κύρος κι αν διαθέτουν, όσες γνωριμίες κι αν έχουν στις διεθνείς τράπεζες, στο ΔΝΤ, στους μηχανισμούς στήριξης. Ελπίζοντας στον τριαδικό Θεό με όλη μας την καρδιά, μη βασιζόμενοι στη δική μας ανθρώπινη σύνεση, μπορούμε να βρούμε διέξοδο και να διαγράψουμε μια πορεία ευκαιρίας μέσα στην κρίση. Ευκαιρία να απαντήσουμε σε ερωτήματα που πριν από τέσσερα-πέντε χρόνια δεν μας βασάνιζαν. Ευκαιρία να επιστρέψουμε σε αξίες και αρχές που αφήσαμε πίσω μας..
Νικόλαος Γ. Χουσουρίδης, Οικονομολόγος
Ειδικός Σύμβουλος – Συνεργάτης Προέδρου του Επιμελητηρίου Πιερίας