Ο αδελφός μου ζει μετανάστης στη Σουηδία σε μονοκατοικία στην άκρη μιας μικρής, ήσυχης και γραφικής πόλης. Πρόσφατα έκανε ανακαίνιση του σπιτιού του: τοποθέτησε τριπλά τζάμια στα συνολικά 17 παράθυρα και πόρτες. Η εργασία αυτή στοίχισε 58.000 κορώνες, δηλαδή 5.600 ευρώ, αλλά ο ίδιος δεν πλήρωσε ούτε ένα λεπτό. Ο τεχνίτης που πέρασε τα τζάμια πήγε στο Δήμο με το σχετικό τιμολόγιο και εξοφλήθηκε την ίδια στιγμή.

Υπάρχει νόμος και απόφαση του Δήμου, που λέει ότι οι δημότες έχουν δικαίωμα στο σπίτι τους να έχουν απόλυτη ησυχία. Κι επειδή στα 300 μέτρα από το σπίτι περνάει ένα τοπικό τρένο 2 φορές τη μέρα και κάνει κάποιο μικρό θόρυβο, ο Δήμος αναλαμβάνει όλα τα έξοδα ηχομόνωσης για τριπλά τζάμια.

Να δούμε, τώρα, τι ακριβώς συμβαίνει στην Ελλάδα σε αντίστοιχη περίπτωση:   Σε απόσταση, όχι 300 μέτρων, αλλά μόλις 30, από το δικό μου διαμέρισμα, περνάει ένας δημοτικός δρόμος κι υπάρχει φωτεινός σηματοδότης. Μεγάλος θόρυβος μέρα- νύχτα, καυσαέρια, κλάξον, φρεναρίσματα, σπασμένα φανάρια από τρακαρίσματα, βρισιές κ.ά.

Όλα αυτά τα συνήθισα, εκτός από ένα:  τα μοτοποδήλατα, κοινώς μηχανάκια. Ακριβώς την ώρα που έχω πέσει στο κρεβάτι να χαλαρώσω λιγάκι, να ξεκουραστώ και να κοιμηθώ, ο διαβολεμένος θόρυβος από τις εξατμίσεις μου κάνει τα νεύρα κουρέλια.

Πήγα στην αστυνομία και διαμαρτυρήθηκα πολλές φορές χωρίς αποτέλεσμα. Κάποιος μου είπε να βουλώσω τα αυτιά μου με ωτοασπίδες.

Σκέφτομαι να πάω και στο Δήμο, να ζητήσω να μου βάλει διπλά και τριπλά τζάμια στα παράθυρα  -όπως στη Σουηδία, αλλά δεν είμαι σίγουρος εάν θα ικανοποιήσουν το αίτημά μου. Φοβάμαι μη με πάρουν στο ψιλό και θα με κοιτάξουν σαν εξωγήινο…

ΑΚΗΣ ΔΗΜΗΤΡΙΑΔΗΣ