Γράφει ο Παναγιώτης Σταυρινού, Μαθηματικός

Γυρίζοντας πίσω στα παιδικά μου χρόνια θυμάμαι τον παππού μου, που παιδευόταν κάθε φορά που άναβε το τσιγάρο του. Είχε έναν αναπτήρα με φυτίλι και τσακμακόπετρα. Χτυπούσε τον τροχίσκο με την παλάμη του κι ενώ η τσακμακόπετρα σπινθήριζε, δυστυχώς το φυτίλι δεν άναβε. Συνέχιζε καρτερικά να επαναλαμβάνει ρυθμικά την ίδια κίνηση πολλές φορές καθώς μονολογούσε. «Θέλει καθάρισμα το φυτίλι, καρβούνιασε». Και το ψαλίδιζε και το καθάριζε, αφαιρώντας το καρβουνάκι στην άκρη του. Ω, πόσο χαιρόταν ο παππούς όταν μετά από το σέρβις που έκανε στον αναπτήρα, κατάφερνε ν’ ανάψει το τσιγάρο του με την πρώτη προσπάθεια. «Βλέπετε; Το φυτίλι πρέπει να είναι πάντα καθαρό», έλεγε σ’ αυτούς που τον παρακολουθούσαν.

Αυτή η διήγηση αγαπητέ αναγνώστη, μπορεί να παραλληλιστεί με την πνευματική μας κατάσταση. Όλες μας οι προσπάθειες για να αποκτήσουμε εσωτερικό φωτισμό, μοιάζουν με το ανώφελο σπινθηροβόλημα της τσακμακόπετρας. Χωρίς την επέμβαση του Θείου Παράκλητου είναι αδύνατο να ανάψει η φλόγα του Θεού μέσα μας. Η συνειδητή αποδοχή του Χριστού ως προσωπικού μας Λυτρωτή, δίνει στο Άγιο Πνεύμα τη δυνατότητα να αντικαταστήσει το α-Χριστο «πνευματικό μας φυτίλι», με ένα καινούριο, θεόδοτο φυτίλι. Όλοι χρειαζόμαστε κατά καιρούς ένα «ψαλίδισμα» κι ένα «ξεκαρβούνιασμα», ώστε να ζωηρέψει μέσα μας η φλόγα του Θεού. «Το φυτίλι πρέπει να είναι πάντα καθαρό», έλεγε ο παππούς. Όσο για τις ψυχές, που με τις τσακμακόπετρες του κόσμου (ανθρώπινες μεθόδους), πασχίζουν μια φλόγα στην καρδιά τους ν’ ανάψουν, πολύ ταπεινά και με αγάπη Χριστού τους προτείνω: Άστε τις «τσακμακόπετρες» αγαπητοί κι ελάτε στο Χριστό, τον αληθινό Θεό, που είναι «πυρ καταναλίσκον» (Εβρ.12/29).