Γράφει ο Παναγιώτης Σταυρινού, Μαθηματικός

Από την καθημερινή εμπειρία ξέρουμε ότι το σκοτάδι προέρχεται από την απουσία του φωτός, διότι ο Θεός δεν δημιούργησε σκότος, αλλά μόνο φως. Ηθελημένα ή όχι, επιτρέψαμε στο διάβολο να κρύψει με μαύρα βαριά σύννεφα τον Ήλιο (το Θεό) απ’ τις καρδιές μας. Ζούμε διαρκώς σε μια ολική «έκλειψη Ηλίου». Εννοώ ότι ο Θεός της Βίβλου, ο οποίος είναι φως (Α΄ Ιωάν.1/5), απουσιάζει από τη ζωή των πολλών. Στη θέση του βάλαμε έναν άλλο που μας βολεύει, γιατί έχουμε ανάγκη από έναν τουλάχιστο θεό. Στο πνευματικό και ηθικό σκοτάδι του κόσμου, ο κάθε χριστιανός μοιάζει με ένα κερί αναμμένο. Δεν μπορεί να φωτίσει όλο τον κόσμο. Μπορεί όμως να φωτίσει το περιβάλλον του. Πρόσεξε μια λεπτομέρεια, αγαπητέ. Ενόσω το κερί σκορπά το φως του, πρέπει συγχρόνως να λειώνει, για να τροφοδοτεί το φυτίλι με το εύφλεκτο υλικό του. Έτσι κι εμείς πρέπει να δώσουμε τη συγκατάθεσή μας στο Θεό, να «λιώσει» μέσα από κόπους, πόνους και αγώνες υπέρ του Χριστού, ό, τι πολύτιμο έχουμε, για να κρατηθεί αναμμένη η φλόγα μας σε ένα κόσμο που τόσο πολύ έχει ανάγκη το φως του Χριστού. Κάθε άνθρωπος, αγαπητέ αναγνώστη, είναι ένα διαθέσιμο ”κερί” στα χέρια του Θεού. Αλλά αν δε δεχτούμε να μας «ανάψει», δηλαδή να ζωοποιήσει το πνεύμα μας εν Χριστώ, τότε θα παραμείνουμε ένα σβηστό κερί, που δεν εκπλήρωσε τον προορισμό του. Τα κεριά φτιάχτηκαν για να φέγγουν μέσα στη νύχτα. Αν δεν υπήρχε σκοτάδι δε θα υπήρχαν κεριά. Αν δεν υπάρχει ηθικό και πνευματικό σκοτάδι, ο Θεός δε θα μας ζητούσε να γίνουμε φως μες στη νύχτα. Να τι μας λέει: «Ούτως λαμψάτω το φως υμών έμπροσθεν των ανθρώπων όπως ίδωσιν υμών τα καλά έργα και δοξάσωσιν τον πατέρα υμών τον εν τοις ουρανοίς» (Ματ.5/16). Δέξου λοιπόν σαν ταπεινό ”κεράκι” που είσαι, να σ’ «ανάψει» ο Χριστός. Αλλιώς θα παραμείνεις ένα σβηστό κι ανώφελο ”κερί”, που είτε το θέλεις είτε όχι, θα εξυπηρετείς το ανθρωποκτόνο έργο του πρίγκιπα του σκότους.