του Steve Hill σε μετάφραση Αντρέα Φούρναρη

Υπάρχει και εξαπλώνεται μια επικίνδυνη ασθένεια στο σώμα του Χριστού. Είναι ασθένεια μεταδοτική που εγώ την αποκαλώ «σύνδρομο του ανθρώπου του Θεού» ή «σύνδρομο της διασημότητας στην εκκλησία». Σηκώνει το απαίσιο κεφάλι της με τη μορφή της αυτοκολακείας και της αυτοπροβολής. Ευτυχώς, η Αγία Γραφή προσφέρει το αντίδοτο…

Στον πολιτικά σκεπτόμενο κόσμο μας, οι άνθρωποι έχουν την εντύπωση ότι με την ψήφο τους έχουν αυτοί τον έλεγχο όσον αφορά την άνοδο κάποιου σε ένα ορισμένο αξίωμα ή θέση. Αλλά η Αγία Γραφή λέει το αντίθετο: “ Eπειδή, oύτε από την ανατoλή oύτε από τη δύση oύτε από την έρημo, έρχεται η ύψωση. Aλλά, o Θεός είναι o Kριτής, τoύτoν ταπεινώνει, και εκείνoν υψώνει. ” (Ψαλμ. 75:6-7).
Στο Δανιήλ 2:21 διαβάζουμε, «…(ο Θεός) μεταβάλλει τους καιρούς και τους χρόνους. Καθαιρεί βασιλιάδες, και εγκαθιστά βασιλιάδες… “. Μάς λέει, δηλαδή, απλά ότι ο Θεός είναι  Αυτός που έχει τον έλεγχο και όχι εμείς!

Αλλά, ποια σχέση μπορεί να έχουν όλα αυτά με το «σύνδρομο του ανθρώπου του Θεού» ή το «σύνδρομο της διασημότητας στην εκκλησία»;

Το «σύνδρομο» είναι ένα σύνολο συμπτωμάτων που χαρακτηρίζουν μια συγκεκριμένη ανωμαλία. Το εν λόγω σύνδρομο περιγράφει ανθρώπους που «φρονούν για τον εαυτό τους υψηλότερα από ό,τι θα έπρεπε να φρονούν» σε σχέση με τη θέση τους στο σώμα του Χριστού. Τα αλαζονικά αυτά άτομα είναι συνεπαρμένα με την αυτο-αξία τους. Σε αντίθεση με τον Ιησού, ο οποίος δεν επεδίωκε καμιά δόξα και έπαινο από τους ανθρώπους, αυτοί πασχίζουν να κάνουν παντού γνωστή τη φήμη του ονόματός τους. Η θανατηφόρα αυτή νόσος επηρεάζει το σώμα του Χριστού σε όλο τον κόσμο. Θα τη βρεις σε κάθε εκκλησίασμα, σε οποιοδήποτε δόγμα ή ομολογία σε όλο τον πλανήτη. Οι εκκλησιαστικοί ηγέτες, στην πλειοψηφία τους, έχουν δυστυχώς «κολλήσει» στον εαυτό τους.

Θα ήθελα λοιπόν να πω δυο λόγια προειδοποίησης στους συμπρεσβύτερούς μου. Αν είσαι ένας ανερχόμενος ποιμένας και αρχίζεις να νιώθεις ότι είσαι «κάποιος» μέσα στο σώμα της εκκλησίας, τότε πρέπει εξάπαντος να μετανοήσεις και να κλάψεις ενώπιον του Θεού, λέγοντας: «Γυμνός βγήκα από την κοιλιά τής μητέρας μoυ, και γυμνός θα επιστρέψω εκεί … ό,τι έχω και ό,τι πέτυχα είναι γιατί Εσύ, Κύριε, μου έδωσες πνοή» (πρβλ. Ιώβ 1/21).

Να θυμάστε το φρικτό τέλος του βασιλιά Ηρώδη, που είχε αρχίσει να πιστεύει τις επευφημίες και τους επαίνους των ανθρώπων. Έπεσε κάτω νεκρός, αφού είχε γίνει σκωληκόβρωτος (Πράξεις 12/20-23).

Βλέπετε, δεν είναι κληρονομικές οι διακονίες στην εκκλησία. Ούτε σύμφωνα με τις διατάξεις των ανθρώπων, ούτε με την πολιτική ούτε με τις εκλογές. Δεν είναι καν με τη φυσική διαδοχή ή τον ανταγωνισμό και τη ψηφοθηρία. Είναι μόνον διά του Θεού.

Η νοοτροπία της διασημότητας

Όταν άτομα τέτοια, που πάσχουν από το σύνδρομο της διασημότητας, μπαίνουν μέσα σε μια αίθουσα, περιμένουν ότι οι παρευρισκόμενοι θα προσέξουν την παρουσία τους και θα δείξουν τον ανάλογο σεβασμό. Επιδιώκουν να κάθονται πάντα στις πρώτες θέσεις και στις εξέδρες και όταν δεν τύχουν αναγνώρισης, ενοχλούνται και νιώθουν παραγκωνισμένοι.

Πιστεύουν ότι πρέπει να μιλήσουν κι όταν ακόμη δεν τους δώσουν τον λόγο,  επειδή,  χωρίς τη «φωτισμένη» γνώση τους, οι άνθρωποι γύρω τους θα παραμείνουν στο σκοτάδι. Δεν καταδέχονται να ασχοληθούν με τις απλές, συνήθεις υπηρεσίες μιας εκκλησίας, όπως είναι το συγύρισμα, η καθαριότητα των τουαλετών, η φροντίδα των παιδιών κτλ. Δεν πέφτουν πλέον τόσο χαμηλά,  επειδή τώρα είναι «κάποιοι». Εκτός από αυτά, το θεωρούν υποτιμητικό να ασχοληθούν με κάποιο μέλος της εκκλησίας που δεν είναι του δικού τους κοινωνικο-οικονομικού ή πνευματικού επιπέδου. Λένε περίπου τα εξής: «Δυστυχώς, δεν έχω χρόνο να ασχοληθώ μαζί σου,  είμαι πάρα πολύ απασχολημένος …». Ωστόσο, φαίνεται να βρίσκουν αρκετό χρόνο για να κολακεύσουν ανθρώπους της πνευματικής ελίτ, να ψυχαγωγηθούν και να συγχρωτιστούν με πρόσωπα από τα οποία πιστεύουν ότι θα έχουν κάποιο προσωπικό όφελος.

Δεν προσπαθώ ούτε και ελπίζω να επηρεάσω το πλήθος των ποιμένων, οι οποίοι, κατά τη δική τους αντίληψη, έχουν καταφέρει να ανελιχθούν σε τόσο υψηλά επίπεδα. Θα εξακοντίσουν εναντίον μου τις Γραφές και θα με κατηγορήσουν ότι διαβάλλω τα αξιοζήλευτα αξιώματά τους. Εκείνο που θα ήθελα είναι να αναλώσω τον χρόνο μου συμβουλεύοντας την παρούσα γενεά να μην ακολουθήσει αυτή την πορεία, επειδή, πολλοί νέοι άνθρωποι, που θέλουν να αναλάβουν καθήκοντα διακονίας, έχουν σχηματίσει στο μυαλό τους μια διαστρεβλωμένη εικόνα για την ηγεσία στην εκκλησία. Και όχι μόνον αυτοί, αλλά και πολλοί εκτός εκκλησίας έχουν σκανδαλιστεί από τέτοια κακά παραδείγματα χριστιανών ηγετών.

Προσηλωμένοι στον εαυτό τους

Εκείνο που περιμένουν να δουν σε εμάς οι άνθρωποι του κόσμου είναι άνδρες και γυναίκες του Θεού που νοιάζονται περισσότερο για το ποια γνώμη έχει για το άτομό τους ο Χριστός παρά ο κόσμος. Ποιμένες, που η πρώτη τους μέριμνα να είναι το πώς να βρουν και να βοηθήσουν το απολωλός και όχι το πώς να κτίσουν και να εμπεδώσουν την ηγετική τους εικόνα. Οι άνθρωποι έχουν απηυδήσει να βλέπουν την αυτοπροβολή αυτών των «ποιμένων» με διαφημίσεις από το διαδίκτυο, την τηλεόραση, με πολυτελείς αφίσες, πανό και εξώφυλλα περιοδικών,  που εξυψώνουν μάλλον τον άνθρωπο και όχι τον Χριστό. Βέβαια,  δεν είναι κακό να γνωστοποιεί ένας μια ευαγγελιστική συνάθροιση, μια διακονία ή μια εκκλησία. Ορισμένοι όμως έχουν ξεπεράσει κατά πολύ τα όρια, αντιγράφοντας προκλητικά τις μεθόδους προβολής και διαφήμισης του κόσμου και του σύγχρονου μάρκετινγκ.

Η Εκκλησία του Χριστού θα πρέπει να εξαποστείλει αυτού του είδους την αηδιαστική αυτο-προβολή εκεί όπου  ανήκει – στα βάθη της κόλασης. Δεν είναι ο εωσφόρος το πρώτο ον που περηφανεύτηκε και ήθελε προαγωγή;

Η επόμενη γενιά των πιστών χρειάζεται ποιμένες με το «σύνδρομο του υπηρέτη» και όχι με το «σύνδρομο του υπηρετούμενου». Δεν αναφέρομαι μόνο στους ποιμένες. Αν έχεις αναλάβει οποιαδήποτε υπηρεσία στην εκκλησία – διάκονος, δάσκαλος κατηχητικού, φροντίδα παιδιών, μέλος χορωδίας κτλ. – τότε αυτό το μήνυμα αφορά και σένα. Γιατί; Επειδή το ίδιο πνεύμα αυτο-προβολής που έχει καταλάβει ορισμένους στην εκκλησιαστική ηγεσία που θεωρούν τη διακονία ως καριέρα,  μπορεί να γίνει θηλιά και στο λαιμό άλλων καλών, θεοσεβών χριστιανών.

Τι μπορείς να κάνεις για να προστατευτείς από αυτή την πλάνη; Ο Ιησούς έχει την απάντηση:

Όσο πιο δημοφιλής γίνεσαι, τόσο μεγαλύτερη ευκαιρία έχεις για να υπηρετήσεις

Όλοι γνωρίζουμε το περιστατικό που αναφέρεται στο Μάρκου 9:35-37: «Και αφού κάθισε, κάλεσε τους δώδεκα και τους λέει: ‘Οποιος θέλει να είναι πρώτος, θα είναι τελευταίος όλων, και υπηρέτης όλων. Και παίρνοντας ένα παιδάκι, το έστησε ανάμεσά τους και αφού το αγκάλιασε, τους είπε:  Όποιος δεχθεί ένα από τα παιδιά αυτά στο όνομά μου, δέχεται εμένα και όποιος δεχθεί εμένα, δεν δέχεται εμένα, αλλά εκείνον που με απέστειλε». Προτού ο Ιησούς ευλογήσει εκείνο το παιδάκι, είχε ήδη πραγματοποιήσει απίστευτα θαύματα: Θεράπευσε την αιμορροούσα γυναίκα, μεταμορφώθηκε στο όρος, ανάστησε τον Λάζαρο, τάισε τους πέντε χιλιάδες ανθρώπους. Τι είπε μετά από όλα αυτά στους μαθητές Του; «Αν θέλετε να είστε πρώτοι,  πρέπει να γίνετε τελευταίοι και υπηρέτες όλων».

Όσο πιο ψηλά ανεβαίνεις στην προτίμηση των ανθρώπων,  τόσο πιο πολύ πρέπει να βλέπεις και να διαθέτεις τον εαυτό σου ως υπηρέτη. Αυτό, βέβαια, είναι δύσκολο να το αντιληφθούμε στο σύγχρονο κόσμο μας, που εκθειάζει την προσωπική καριέρα και την όσο το δυνατόν μεγαλύτερη ανέλιξη στην κλίμακα της κοινωνικής επιτυχίας. Αν προσέξετε, στα διάφορα κοσμικά βιβλιοπωλεία, τα ράφια είναι γεμάτα με εγχειρίδια για προσωπική επιτυχία και επικράτηση στην αρένα του επαγγελματικού ανταγωνισμού, κάτι που είναι, οπωσδήποτε, εκ διαμέτρου αντίθετο με αυτό που δίδαξε ο Ιησούς.

Η συνταγή του Ιησού για αντιμετώπιση αυτού του θανατηφόρου συνδρόμου είναι: «Όσα σπουδαία πράγματα κι αν κάνεις,  πάντοτε να θυμάσαι ότι είσαι απλά ένας υπηρέτης». Ας μην ξεχνάμε ότι το τελευταίο πράγμα που έκανε ο Ίδιος ήταν να πλύνει τα πόδια των μαθητών Του. Αν και είχε πραγματοποιήσει «σημεία και τέρατα», που κανείς ποτέ δεν είχε κάνει μέχρι τότε και οι άνθρωποι τον θαύμαζαν και τον επαινούσαν, Αυτός είχε πάντοτε καρδιά υπηρέτη.

Όποιος επιθυμεί να ασχοληθεί με τις ζωές των ανθρώπων,  θα πρέπει πρώτα να αναπτύξει ο ίδιος μια πολύ στενή σχέση με τον Θεό και αυτό μόνο στο ταμείο του μπορεί να το επιτύχει με προσευχή, μετανοώντας για τις αμαρτίες του και γνωρίζοντας τον Θεό ολοένα και πιο βαθιά. Ο ψαλμός 51 μας δείχνει τον τρόπο:  «Pάντισέ με μέ ύσσωπo, και θα είμαι καθαρός πλύνε με, και θα είμαι λευκότερoς από χιόνι. Kάνε με να ακoύσω αγαλλίαση και ευφρoσύνη, για να ευφρανθoύν τα κόκαλα πoυ έσπασες. Απόστρεψε τo πρόσωπό σoυ από τις αμαρτίες μoυ, και εξάλειψε όλες τις ανoμίες μoυ. Κτίσε μέσα μου, Θεέ, μια καθαρή καρδιά και ένα ευθύ πνεύμα ανανέωσε μέσα μoυ. Μη με απoρρίψεις από τo πρόσωπό σoυ και το πνεύμα σoυ τo άγιo μη το αφαιρέσεις από μένα. Απόδωσέ μου την αγαλλίαση της σωτηρίας σoυ, και με ηγεμoνικό πνεύμα στήριξέ με».

Ο ύσσωπος είναι φυτό με φαρμακευτικές και καθαριστικές ιδιότητες. Όταν λοιπόν καθαριστούμε εσωτερικά και αναπτύξουμε μια σωστή και στενή σχέση με τον Θεό, τότε κάτι θα συμβεί στη διακονία μας: «Θα διδάξω σε ανόμους τις οδούς Σου και ασεβείς θα επιστρέψουν σ’  Εσένα» (εδ. 13). Αυτό είναι ξεκάθαρο,  αλλά πολύ συχνά οι άνθρωποι βάζουν το αμάξι μπροστά από το άλογο. Αν θέλεις όμως να έχεις μια θέση στη διακονία, εάν θέλεις να φανείς χρήσιμος κατά τη διάρκεια της επίγειας ζωής σου, τότε είναι αδήριτη ανάγκη να καλλιεργήσεις μια πολύ στενή σχέση με τον Κύριο στο ταμείο σου. «Γνώρισα καινούργια πνευματικά ύψη,  όταν έπεσα στα γόνατα να προσευχηθώ».

Και ποια σχέση έχει αυτό με τις διακονίες στην εκκλησία; Έχει απόλυτη σχέση. Είτε πρεσβύτερος είσαι, είτε ψέλνεις στη χορωδία, είτε παίζεις κάποιο όργανο, είτε διδάσκεις στο κατηχητικό κτλ.,  αυτός είναι ο δρόμος που πρέπει να ακολουθήσεις.

Ο βαθμός του χρίσματος το οποίο πιθανόν να έχεις,  δεν πρέπει ποτέ να καθορίζει το πόσο προσιτός είσαι για τους άλλους.

Εγώ έχω επιλέξει να μην προβάλω τη δική μου ζωή ως πρότυπο για τη ζωή άλλων. Μολονότι υπήρξαν σπουδαίοι άντρες και γυναίκες του Θεού στο παρελθόν, και υπάρχουν και σήμερα πολλοί τέτοιοι, είναι ασφαλέστερο για μας να ακολουθούμε το παράδειγμα του Ιησού. Ο Ιησούς είχε το χρίσμα του Θεού στον ύψιστο βαθμό και όμως επέτρεπε στον καθένα να τον πλησιάσει: μικρά παιδιά, ανθρώπους που είχαν απορίες, ανθρώπους που δεν είχαν καμιά ελπίδα, ταλαιπωρημένους ψυχικά και σωματικά, ανθρώπους που ήθελαν να τον ακολουθήσουν. Δεν έστελνε τους σωματοφύλακές Του να τους αποπέμψουν.

Θυμάστε την ιστορία με τον τυφλό Βαρτίμαιο; Αποζητούσε ένα άγγιγμα από τον Θεό και φώναζε: « Ιησού, Γιε του Δαβίδ, ελέησέ με!». Τι έκανε ο Ιησούς; Διέταξε τους μαθητές Του να τον διώξουν; Όχι, αλλά τους είπε: Φέρ’ τε τον εδώ!». Φίλοι μου, έτσι λειτουργούσε ο Κύριος. Παρά το ότι ήταν Ο κεχρισμένος του Θεού,  εντούτοις δεν ήταν απλησίαστος.

Ένα πρόσωπο που έχει τοποθετηθεί στη διακονία από τον Θεό, θα διωχθεί από τους άλλους.

Κι εσύ, αγαπητέ μου,  αν έχεις από τον Θεό κληθεί σε κάποια διακονία θα δεχτείς αντιδράσεις και διωγμό. Στην πραγματικότητα, αν δεν διώκεσαι, κάτι δεν πάει καλά. Αυτό είναι ξεκάθαρο σε όλη τη Γραφή. Θα σε δυσφημήσουν, θα σε βρίσουν, θα πουν ψέματα εναντίον σου και θα σε διώξουν ένεκα δικαιοσύνης. Ίσως ο λόγος που δεν διωκόμαστε σήμερα είναι γιατί δεν κηρύττουμε όπως πρέπει τον Λόγο του Θεού. Στέκεσαι για την Αλήθεια; Ο Ιησούς απέστειλε τους μαθητές του να κηρύξουν και τους είπε: «Και όποιος δεν σας δεχθεί ούτε ακούσει τα λόγια σας, βγαίνοντας έξω από το σπίτι ή από την πόλη εκείνη, ξετινάξτε τη σκόνη από τα πόδια σας.» (Ματθ. 10:14).

Οι σύγχρονοι κήρυκες μπαίνουν στα σπίτια εκατομμυρίων ανθρώπων μέσω της τηλεόρασης. Αντί να απορρίπτονται, τους καλοδέχονται. Αντί να τινάζουν τη σκόνη από τα παπούτσια τους, κερδίζουν μεγάλα ποσά χρημάτων από τις δωρεές των ακολούθων τους. Αναρωτιέμαι τι θα συνέβαινε αν τα κηρύγματά μας ήταν λίγο πιο αιχμηρά! Η Βίβλος λέγει ότι όσοι θέλουν να ζήσουν ευσεβώς εν Χριστώ θα διωχθούν (Β’ Τιμ.  3:12).

Εκείνος που είναι αρεστός στους ανθρώπους και δημοφιλής,  δεν πρέπει ποτέ να μολύνει το κήρυγμά του.

Αυτό είναι ένα άλλο αντίδοτο για το σύνδρομο της διασημότητας στην εκκλησία. Ο Ιησούς ήταν πολύ δημοφιλής, αλλά όταν τους είπε να «φάνε τη σάρκα Του και να πιούνε το αίμα Του,  πολλοί σκανδαλίστηκαν και έφυγαν, λέγοντας: «Σκληρός είναι τούτος ο λόγος, ποιος μπορεί να τον ακούει;» (Ιωάν. 6). Τι έκανε έπειτα ο Ιησούς; Δεν δείλιασε, δεν άλλαξε το  μήνυμά Του κι ούτε έτρεξε πίσω τους. Αντίθετα, γύρισε στους υπόλοιπους και τους είπε : « …λοιπόν,…  Μήπως κι εσείς θέλετε να φύγετε;». «Πού αλλού να πάμε, Κύριε; Εσύ έχεις λόγια αιώνιας ζωής!» του απάντησε ο Πέτρος.

Ας ζούμε λοιπόν κι εμείς έτσι, ώστε να κηρύττουμε για να ευαρεστούμε τον Θεό και όχι τους ανθρώπους.

Σύμφωνα με τον Ιησού, εκείνος που θέλει μια διακονία για μεγάλα και σπουδαία έργα, θα πρέπει να είναι πρόθυμος να κάνει τα μικρά και τα ταπεινά.

Τα μικρά και τα ταπεινά είναι εκείνα τα έργα που γίνονται όταν δεν μας βλέπει κανείς και όταν τα φώτα της δημοσιότητας δεν είναι στραμμένα πάνω μας. Όταν, δηλαδή, κάνεις κάτι απλά και μόνο για τον Κύριο.

Ο Κύριος «διήλθεν ευεργετών και θεραπεύων». Έπλυνε τα πόδια των μαθητών Του. Τους ετοίμασε πρόγευμα μετά την ανάστασή Του. Ο Ιησούς ήταν ΥΠΗΡΕΤΗΣ.

Εάν, λοιπόν,  επιθυμείς την επιτυχία και την ανέλιξη σε μια σπουδαία θέση στο έργο του Κυρίου, τότε κοίταξε κάτω. Μην περιφρονείς τα μικρά πράγματα, ιδιαίτερα εκείνα που μόνο ο Κύριος τα βλέπει.

Έχω αυτό το όραμα για τους νέους ανθρώπους που θέλουν να εργαστούν για τον Κύριο. Θέλω να τους βοηθήσω να  μεγαλώσουν,  μαθαίνοντάς τους να έχουν ως πρότυπο ζωής και διακονίας τον Λόγο του Θεού και τη ζωή του Ιησού.

Ο γνώμονας στη ζωή τους να είναι όχι το πώς να υπηρετηθούν αλλά το πώς να υπηρετήσουν, έτσι ώστε η ζωή τους να χαρακτηρίζεται από αγιότητα, ταπεινοφροσύνη και ένθερμη αγάπη για τους ανθρώπους. Προσεύχομαι να τους χρησιμοποιήσει ο Θεός με τρόπους πολύ μεγαλύτερους από όσο χρησιμοποίησε άλλους ανθρώπους που εργάστηκαν γι’ Αυτόν πάνω σ’  αυτή τη γη και προπάντων να τους προφυλάξει από το θανατηφόρο σύνδρομο του «ανθρώπου του Θεού ή της διασημότητας μέσα στην εκκλησία». Αμήν.

Απόδοση στα ελληνικά: Αντρέας Φούρναρης, Εκπαιδευτικός