Όλα έτοιμα …για τη σημερινή πάλλαμπρη μέρα: τα κεράσματα, τα λουλούδια, τα δώρα αγάπης! Ο γαμπρός, πανέτοιμος…και η νύφη έρχεται κι αυτή… Όπως και τότε παλιά…στη μακρινή Εδέμ, που εξαιτίας του Ξενοφώντα μάθαμε να τη λέμε κι εμείς «παράδεισο» στα ξενόγλωσσα, όπως δηλαδή ονόμαζαν οι Πέρσες τα περιφραγμένα όμορφα πάρκα τους με χίλιων λογιών ζώα κι εξωτικά φυτά…
Ο Αδάμ μόλις είχε τελειώσει να ονοματίζει τα ζώα που’χε φτιάξει ο Θεός αλλά τα’φερε στον άνθρωπο να τους δώσει το όνομα και την ταυτότητά τους, έτσι για να ξέρει και εκείνος και αυτά πως έχει εξουσία επάνω τους—εννοείται βέβαια όχι για να τα κακομεταχειρίζεται αλλά για να τα χρησιμοποιεί να τον βοηθούν στις δουλειές του στον κήπο. Πολλοί οι βοηθοί για τον Αδάμ, φτερωτοί, θαλασσινοί, τετράποδες, δίποδοι, άποδοι (!), αλλά κανείς ισάξιός του για να γίνει ταίρι του, για να’ναι «όμοιος μ’ αυτόν»…
Στη μέση της απορίας η ευρηματικότητα της σοφίας του Θεού δίνει τη λύση: να φτιάξει Εκείνος μια ύπαρξη που να’χει προέλεθει απ’τον ίδιο τον Αδάμ για να’ναι όσο γίνεται πιο συγγενική του, πιο δική του και πιο συνεργάσιμη. Καλύτερα όμως να μην το πει από την αρχή αυτό στον Αδάμ και φοβηθεί ότι θα πονέσει όταν ο Θεός πάρει «κάτι» απ’ την ίδια του τη σάρκα, απ’ το ίδιο το είναι του, προκειμένου να φτιάξει μ’ αυτό τη νύφη. Ας τον αποκοίμιζε λίγο πρώτα—κάτι σαν μέθη, σαν ελαφρύ αναισθητικό…σαν όνειρο…σαν κατάδυση στη θάλασσα της λησμονιάς του έξω…
Και έτσι κι έγινε. Ξαπλωμένος σε ακινησία και νάρκη τώρα ο Αδάμ έδειχνε ακίνητος…εκτός από τα πλευρά του που πάλλονταν καθώς ανέπνεε—εισπνοή, εκπνοή…ζωή! Από ’δω, σκέφτηκε ο Θεός θα κόψω ένα παϊδάκι, εκεί δίπλα στην καρδιά του. Για να την αγαπά! Αλλά και για να’ναι ίση του στην οριζόντια θέση του ζευγαριού, όπως δηλαδή θα συστήνονται στη δημιουργία, άσχετο αν στα μεταξύ τους θέματα εκείνος θα’ναι ο πρώτος και βοηθός του αυτή, επειδή έτσι το θέλησε ο Θεός στον οποίο τα πάντα και οι πάντες υπάγονται για να αποκλείεται προκαταβολικά κάθε κίνδυνος «κατάχρησης εξουσίας».
Βαθιά πέρασε λοιπόν στο υποσυνείδητο του Αδάμ αυτή η ύπαρξη της γυναίκας του έτσι ώστε κι όταν θα ξύπναγε να ήταν σαν να την ήξερε από πάντα και να ήταν τόσο μα τόσο αποκλειστικά δική του—σάρκα από τη σάρκα του και κόκαλο απ’ τα κόκαλά του! Η κολλητή του!! Ο κόσμος να χαλάσει, η θέση του γαμπρού είναι δίπλα στη νύφη του, στη γυναίκα του για παντοτινά… Νομίζουμε ότι η λέξη «κολλητός» είναι εφεύρεση της σημερινής νεολαίας που πλέοντας στην ανασφάλεια δεν το διανοείται να πορευτεί ούτε βήμα χωρίς έναν κολλητό ή μια κολλητή. Αλλά τη λέξη αυτή την είπε—στην καθαρεύουσα βέβαια—ο ίδιος ο Θεός στο πρώτο του βιβλίο, τη Γένεση: «Διά τούτο θέλει αφήσει ο άνθρωπος τον πατέρα αυτού και την μητέρα αυτού, και θέλει ΠΡΟΣΚΟΛΛΗΘΗ εις την γυναίκα αυτού. Και θέλουσιν είσθαι οι δύο εις σάρκα μία» (Γεν. β/24).
Έτσι λοιπόν έρχεσαι κι εσύ σήμερα, νύφη πολυαγαπημένη, Εύα αρχετυπική, να σταθείς πλάι στο γαμπρό, στον Αδάμ σου, κι εκείνος πλάι σ’ εσένα τη μέρα τούτη τη σημερινή του γάμου σας.
Η δική μου ευχή για σας, για την αγάπη σας, για τη ζωή και την οικογένειά σας είναι η ίδια μ’ εκείνη στο βιβλίο του Θεού: «Πάντα μαζί» κάτω απ’ την αιγίδα του Θεού. Κάθε ευλογία στη μέρα σας και σ’ όλες τις ημέρες του βίου σας. Με αγάπη και φιλία και για τους δυο σας, καθώς και άπειρα φιλιά,
~Γιούλικα Masry~
♥ Πρωτογράφτηκαν για τη Δήμητρα Νικηφορίδη και το Νίκο Τζάρα που παντρεύτηκαν στις 31 Μαίου 2014
