Είναι ερώτηµα πολύ παλιό. Πριν από τέσσερις χιλιάδες χρόνια, κάποιος που υπήρξε θύµα προσωπικής, οικογενειακής και οικονομικής δυσπραγίας, ύψωσε τη φωνή του προς το σιωπηλό ουρανό και ρώτησε: «… Δείξε µου γιατί µε δικάζεις. είvαι καλό σε Σέvα να καταθλίβεις, να καταφροvείς το έργο τωv χεριώv Σου και να ευοδώvεις τη βουλή τωv ασεβώv;». (Ιώβ 10:2,3). Τέτοιες ερωτήσεις εξακολουθούν ακόµα να υποβάλλονται: “Μήπως ο Θεός µε µισεί και γι’ αυτό επιτρέπει να υποφέρω έτσι,’ Γιατί εγώ κι όχι κάποιος άλλος;”.
Παρόλα αυτά, υπάρχουν απαντήσεις. Όχι, βέβαια, ολοκληρωμένες, αλλά ικανοποιητικές, ώστε να κάνουν τον πόνο να εργάζεται υπέρ µας. Στις σελίδες που ακολουθούν, ο Kurt de Haan µάς δείχνει ότι, ενώ ο Θεός µπορεί να µην απαντά σε όλα µας τα ερωτήµατα, µας δίνει όµως όλες εκείνες τις απαντήσεις που χρειάζονται, για να εµπιστευτούµε και να αγαπήσουµε Εκείνον, που µέσα στον πόνο µάς καλεί προς τον Εαυτό Του.
Martin de Haan
Ασύλληπτες απαντήσεις
Είναι δύσκολο να κατανοήσουµε τη ζωή. Στην προσπάθειά µας να καταλάβουµε πλήρως τις ωµές πραγματικότητές της, δεν αποκλείεται να απογοητευτούµε. Αναζητούµε απαντήσεις στο δύσκολο ερώτημα του πόνου, χωρίς να είμαστε βέβαιοι αν θα µπορέσουµε ποτέ να εξηγήσουµε πλήρως, γιατί να συµβαίνουν κακά πράγµατα σε καλούς ανθρώπους και καλά πράγµατα σε κακούς. Οι απαντήσεις συχνά φαίνονται να είναι ακαθόριστες, κρυµµένες κι απροσπέλαστες.
Θα είχε νόηµα για µας, αν ο τροµοκράτης σκοτωνόταν από τη βόµβα που ο ίδιος έβαλε. Θα είχε νόηµα, αν ο απρόσεκτος οδηγός πάθαινε ένα σοβαρό ατύχηµα. Θα είχε νόηµα, αν καιγόταν εκείνος που έπαιζε µε τη φωτιά. Ναι, θα είχε νόηµα, αν αρρώσταινε µε καρκίνο των πνευµόνων ο µανιώδης καπνιστής.
Τι γίνεται όµως µε τους αθώους ανθρώπους, άντρες, γυναίκες, παιδιά, που σκοτώνονται ύστερα από µια βοµβιστική επίθεση; ‘Η τι φταίει ο νεαρός οδηγός που είναι σε κώµα, αν κάποιος ασυνείδητος, µεθυσµένος οδηγός, προσπέρασε επικίνδυνα; Τι να πούµε για κείνον που κάηκε το σπίτι του, από την απροσεξία του γείτονα ή για το δίχρονο παιδάκι, που υποφέρει από λευχαιµία;
Είναι επικίνδυνο, ακόµη και ανόητο, να προσποιηθούµε ότι έχουµε µια ολοκληρωµένη απάντηση στο γιατί να επιτρέπει ο Θεός τα δεινοπαθήµατα. Οι λόγοι είναι πολλοί και πολύπλοκοι. Πάντως είναι λάθος να απαιτούµε οπωσδήποτε µια απάντηση. ‘Οταν ο Ιώβ κατάλαβε πως δεν είχε δικαίωµα να απαιτεί από τον Θεό µια απάντηση, είπε: « … εγώ, λοιπόv, πρόφερα εκείvο που δεv καταλάβαινα πράγµατα υπερθαύµαστα για µένα, που δεv τα γvώριζα» (42:3).
Ο Θεός, ωστόσο, µάς έδωσε κάποιες απαντήσεις. Παρά το γεγονός ότι µπορεί να µη γνωρίζουµε γιατί δεν θεραπεύεται κάποιος από µια ασθένεια, εντούτοις, µπορούµε, εν µέρει, να γνωρίζουµε γιατί η ασθένεια υπάρχει. Μπορεί ακόµη να µην καταλαβαίνουµε γιατί αντιµετωπίζουµε ένα ορισµένο πρόβληµα, µπορούµε όµως να ξέρουµε πώς ν’ ασχοληθούµε µε την περίπτωση και ν’ ανταποκριθούµε µ’ έναν τρόπο που να ευαρεστεί τον Θεό.
«Tο πρόβληµα του πόνου αποτελεί, αναμφίβολα, τη µεγαλύτερη πρόκληση στη χριστιανική πίστη»
John Stott
Δεν θα προσποιηθώ, λοιπόν, ότι µπορώ να εξηγήσω πλήρως τον πόνο που ίσως τώρα εσύ να υποφέρεις. Αν και ορισµένες πτυχές του ανθρώπινου πόνου είναι κοινές, υπάρχουν άλλες ατοµικές, που είναι διαφορετικές. Και κείνο που ίσως να χρειάζεσαι εσύ αυτή τη στιγµή, δεν είναι µια θεωρητική µελέτη των λόγων που υποφέρεις και πώς πρέπει να αντιµετωπίσεις την κατάσταση, αλλά περισσότερο θα χρειαζόσουν ένα αγκάλιασµα ή κάποιον να του µιλήσεις ή απλώς να καθίσει δίπλα σου µέσα στη σιωπή. Όµως, κάποτε, θα θέλεις και θα χρειάζεσαι τις αλήθειες του Λόγου του Θεού, για να σε παρηγορήσουν και να σε βοηθήσουν να δεις την κατάστασή σου από την άποψη του Θεού.
Εσύ κι εγώ χρειαζόµαστε κάτι περισσότερο από θεωρίες που δεν έχουν δοκιµαστεί στην πράξη. Γι’ αυτό και στις σελίδες που ακολουθούν, προσπάθησα να συµπεριλάβω και τις σκέψεις ανθρώπων, που υπέφεραν από ποικίλες σωµατικές και ψυχικές ταλαιπωρίες. Η προσευχή µου για σένα είναι να µείνει η πίστη σου στον Θεό ακλόνητη, ακόµα κι όταν ο κόσµος σου φαίνεται να καταρρέει.
Γιατί ένας καλός Θεός επιτρέπει να υποφέρουμε;
Μέσα σ’ έναν κόσµο που τόσο υποφέρει, ΠΟΥ ΕΙΝΑΙ Ο ΘΕΟΣ; Αφού είναι καλός και συµπονετικός, γιατί η ζωή είναι συχνά τόσο τραγική; Μήπως έχει χάσει τον έλεγχο; Ή αν έχει τον έλεγχο, τι προσπαθεί να κάνει σε µένα ή στους άλλους;
Κάποιοι αποφάσισαν να αρνηθούν την ύπαρξη του Θεού, επειδή δεν µπορούν να φανταστούν έναν Θεό, που να επιτρέπει µια τέτοια δυστυχία. Κάποιοι άλλοι πιστεύουν ότι ο Θεός υπάρχει, αλλά δεν θέλουν να έχουν καµιά σχέση µαζί Του, επειδή, κατά τη γνώµη τους, δεν µπορεί να είναι καλός. Άλλοι πάλι έφτασαν να πιστεύουν ότι ο Θεός είναι καλός και µας αγαπά, αλλά έχασε τον έλεγχο του επαναστατηµένου πλανήτη µας. Τέλος, ορισµένοι άλλοι, παραµένουν αταλάντευτα πιστοί σ’ έναν πάνσοφο, παντοδύναµο και στοργικό Θεό, που, κατά έναν ιδιαίτερο τρόπο, χρησιµοποιεί το κακό για το καλό µας.
Καθώς µελετούµε τη Γραφή, ανακαλύπτουµε ότι παρουσιάζει έναν Θεό, που µπορεί να κάνει οτιδήποτε εκλέξει ο Ίδιος να κάνει. Ορισµένες φορές έδειξε έλεος και έκανε θαύµατα για το λαό Του. Σε άλλες όµως περιπτώσεις, επέλεξε να µην κάνει τίποτε για να σταµατήσει µια τραγωδία. Υποτίθεται ότι είναι αναµιγµένος πολύ στενά µε τη ζωή µας κι όµως ορισµένες φορές, φαίνεται να κωφεύει στην κραυγή µας για βοήθεια. Στη Γραφή µάς διαβεβαιώνει ότι ελέγχει οτιδήποτε µας συµβαίνει κι όµως κάποτε µας αφήνει να είµαστε τα θύµατα πονηρών ανθρώπων, κακών γονιδίων, επικίνδυνων ιών και φοβερών φυσικών καταστροφών. Αν είσαι κι εσύ σαν εµένα, θα επιθυµείς, µε κάποιο τρόπο, να συναρµολογήσεις µιαν απάντηση σ’ αυτό το περίπλοκο θέµα του πόνου. Πιστεύω ότι ο Θεός µάς έδωσε αρκετά κοµµάτια του παζλ, για να µας βοηθήσει ώστε να Τον εµπιστευόµαστε, ακόµα κι όταν δεν έχουµε όλες τις πληροφορίες που θα επιθυµούσαµε.
Σ’ αυτή τη σύντοµη µελέτη, θα δούµε ότι οι βασικές απαντήσεις της Βίβλου είναι ότι ο καλός µας Θεός επιτρέπει τον πόνο και τα παθήµατα στον κόσµο µας, για να µας θέσει σε επιφυλακή ως προς το πρόβληµα της αµαρτίας, να µας κατευθύνει, ώστε να στραφούµε σ’ Αυτόν µε πίστη και ελπίδα, να µας συµµορφώσει περισσότερο µε τον Χριστό και τέλος, για να µας ενώσει, έτσι ώστε να βοηθούµε ο ένας τον άλλο.
Γιατί να υπάρχει πόνος;
α) Για να µας θέσει σε επιφυλακή
Φανταστείτε έναν κόσµο χωρίς πόνο. Πώς θα έµοιαζε; Η ιδέα, κατ’ αρχήν, µας φαίνεται ελκυστική. Όχι πια πονοκέφαλοι. Όχι πια πόνοι στην πλάτη. ‘Οχι πια ανακατεµένα στοµάχια και πονόλαιµοι. Όχι πια µαυρισµένα νύχια, όταν το σφυρί χάνει το στόχο του και χτυπά στον αντίχειρα. Αυτό όµως θα σήµαινε επίσης πως δεν θα είχαµε το αίσθηµα του πόνου να µας προειδοποεί για ένα σπασµένο κόκαλο ή σύνδεσµο. Δεν θα είχαµε την προειδοποίηση ότι ένα έλκος απειλεί να τρυπήσει το στοµάχι µας ή ότι ένας κακοήθης όγκος συγκεντρώνει δυνάµεις, για να κυριαρχήσει στο σώµα µας. Κανένας πόνος στο στήθος δεν θα υπήρχε που να µας προειδοποιεί ότι τα αιµοφόρα αγγεία στην καρδιά µας φράσσονται. Κανένας πόνος που να µας δίνει το σήµα µιας ξαφνικής σκωληκοειδίτιδας.
Όσο κι αν απεχθανόµαστε τον πόνο, πρέπει να παραδεχτούµε ότι συχνά είναι για καλό σκοπό. Μας προειδοποιεί ότι κάτι δεν πάει καλά. Το πραγµατικό πρόβληµα έγκειται στην αιτία που προκαλεί τον πόνο κι όχι στον πόνο τον ίδιο. Αυτός είναι απλά ένα σύµπτωµα, ένα προειδοποιητικό σήµα ότι κάποιο µέρος του σώµατός µας κινδυνεύει ή υφίσταται κάποια επίθεση.
Σ’ αυτό το µέρος της µελέτης µας θα εξετάσουµε µε ποιο τρόπο ο Θεός χρησιμοποιεί τον πόνο, ώστε να µας θέσει σε συναγερµό για το ότι:
1. Κάτι δεv πάει καλά µε τον κόσµο.
2. Κάτι δεv πάει καλά µε τα δημιουργήματα του Θεού.
3. Κάτι δεv πάει καλά µε µέvα.
Οποιοσδήποτε από τους πιο πάνω λόγους µπορεί να είναι η αιτία για τον πόνο που υποφέρουμε. Ας δούµε ξεχωριστά κάθε πιθανή διάγνωση:
1. Κάτι δεν πάει καλά µε τον κόσµο
Η θλιβερή εικόνα που παρουσιάζει ο κόσµος µας δείχνει ότι κάτι δεν πήγε καθόλου καλά. Ο πόνος που εµείς ζούµε και η θλίψη που βλέπουµε να ζούνε άλλοι δείχνουν ότι τα δεινοπαθήµατα δεν κάνουν διακρίσεις ούτε ως προς τη φυλή, ούτε ως προς τη κοινωνική τάξη ή τη θρησκεία, µα ούτε ακόµα και ως προς την ηθικότητα. Μπορεί να φαίνεται σκληρό, άσκοπο, αφύσικο και φοβερά εκτός ελέγχου, να συμβαίνουν πράγµατα κακά σε ανθρώπους που προσπαθούν να είναι καλοί και πράγµατα καλά σε ανθρώπους που τους αρέσει να είναι κακοί.
Η φαινοµενική αυτή αδικία έχει επηρεάσει, άµεσα ή έµµεσα, τον καθένα από µας. Θυµάµαι που έβλεπα τη γιαγιά µου να πεθαίνει από καρκίνο. Είχαν µετακοµίσει µε τον παππού κι έµεναν µαζί µας. Η µητέρα µου, που ήταν νοσοκόµα, ανέλαβε τη φροντίδα της τους τελευταίους µήνες. Ο παππούς απεγνωσµένα ζητούσε τη θεραπεία της. Τελικά η νεκροφόρα ήρθε µια µέρα και πήρε το ασθενικό, αδικοχαµένο κορµί της. Ήξερα ότι πήγε στον ουρανό, αλλά πονούσα. Μισούσα τον καρκίνο κι ακόµα τον µισώ.
Ενώ κάθοµαι και σκέφτοµαι όλο τον πόνο που ένιωσαν οι φίλοι, οι συνεργάτες, οι συγγενείς, οι γείτονες και οι αδελφοί µου, δεν µπορώ να πιστέψω πόσο µακρύς είναι ο κατάλογος. Τόσο συχνά αυτοί οι άνθρωποι έχουν υποφέρει, χωρίς προφανώς να φταίνε οι ίδιοι. Ένα δυστύχημα, ένας ανώµαλος τοκετός, µια γενετική ανωμαλία, µια αποβολή, ένας διεστραμμένος γονιός, ένα χρόνιο πρόβληµα, ένα επαναστατημένο παιδί, µια σοβαρή ασθένεια, µια σπάνια πάθηση, ένας θάνατος συζύγου ή παιδιού, µια διαλυμένη σχέση, µια φυσική καταστροφή. ‘Ολα αυτά φαίνονται τόσο άδικα! Κάποτε µπαίνω στον πειρασµό να παραδοθώ στην απογοήτευση.
Πώς το αντιμετωπίζουμε αυτό; Πώς ζούµε µε τις ωµές πραγματικότητες της ζωής, χωρίς να κυριευτούμε από την απογοήτευση; Δεν μπορούσε ο Θεός να δημιουργήσει έναν κόσµο, στον οποίο τίποτε ποτέ να µην πάει λάθος; Δεν μπορούσε να κάνει έναν κόσµο, όπου οι άνθρωποι να µην έχουν τη δυνατότητα να κάνουν κακές επιλογές ή να βλάψουν κάποιο άλλο πρόσωπο; Δεν μπορούσε να πλάσει έναν κόσµο, χωρίς κουνούπια, ζιζάνια και αρρώστιες; Θα μπορούσε, αλλά δεν το έκανε.
Το µεγάλο δώρο της ελευθερίας που µας έδωσε, η δυνατότητα να επιλέγουµε, εμπεριέχει και τον κίνδυνο των κακών επιλογών.
«Η Βίβλος αποδίδει την εισδοχή του πόνου και του κακού στον κόσμο, σε έvα μεγάλο, μα φοβερό προvόμιο του ανθρώπου – τηv ελευθερία»
Philip Yancey
Αν είχες την επιλογή να ζήσεις ως ένα ελεύθερα σκεπτόμενο όν µέσα σ’ έναν κόσµο στον οποίο οι κακές επιλογές προκαλούν πόνο ή να είσαι ένα ροµπότ σ’ έναν κόσµο χωρίς πόνο, τι θα διάλεγες; Ποιο είδος δηµιουργήµατος θα έδιδε περισσότερη τιµή στον Θεό; Ποιο θα Τον αγαπούσε περισσότερο;
Θα μπορούσε να είχαµε δηµιουργηθεί σαν εκείνες τις χαριτωµένες κούκλες µε µπαταρία, που όταν τις αγκαλιάζεις, σου λένε: «Σ’ αγαπώ!» Όµως ο Θεός είχε άλλα σχέδια. “Διακινδύνευσε” να δηµιουργήσει όντα, που µπορούσαν να κάνουν το αδιανόητο – να επαναστατήσουν ενάντια στο Δηµιουργό τους.
Τι συνέβη στον Παράδεισο; Ο πειρασµός, οι κακές επιλογές και οι τραγικές τους συνέπειες κατέστρεψαν τη γαλήνη της ζωής του Αδάµ και της Εύας. Στα κεφάλαια 2 και 3 της Γένεσης περιγράφεται λεπτομερώς, µε ποιο τρόπο ο Σατανάς δοκίμασε την αγάπη τους για τον Κύριο και απέτυχαν οικτρά. Με τους βιβλικούς όρους αυτή η αποτυχία ονοµάζεται αµαρτία. Και όπως ακριβώς ο ιός του AIDS µολύνει ένα σώµα και καταστρέφει το ανοσοποιητικό του σύστηµα, έτσι και η αµαρτία εξαπλώνεται σαν θανάσιµη ασθένεια που μεταδίδεται από γενιά σε γενιά. Κάθε νέα γενιά κληρονομεί τα αποτελέσµατα και την επιθυµία της αµαρτίας (Ρωµ. 1:18-42, 5:12,15,18).
« Ο Θεός ψιθυρίζει στις χαρές µας, µιλά στη συνείδησή µας, αλλά φωνάζει στις θλίψεις µας. Είναι το μεγάφωνο Του ο πόνος, για γα αφυπνίσει έναν κουφό κόσµο.»
C.S.Lewis
Η αµαρτία, µε την είσοδό της στον κόσµο, δεν είχε καταστρεπτικά αποτελέσµατα µόνο πάνω στην ανθρώπινη φύση, αλλά επέφερε την άµεση και συνεχή κρίση του Θεού πάνω στη γη. Έτσι, στο κεφάλαιο 3 της Γένεσης, βλέπουμε ότι ο φυσικός και πνευματικός θάνατος έγιναν µέρος της ανθρώπινης ύπαρξης (εδάφια 3,19), ο τοκετός έγινε επώδυνος (εδ. 16), η γη γέµισε ζιζάνια που θα δυσκόλευαν το έργο του ανθρώπου (εδ. 17-19) κι ο Αδάµ και η Εύα εκδιώχθηκαν από τον Παράδεισο, όπου απολάμβαναν µια στενή σχέση µε τον Θεό (εδ. 23,24).
Στην Καινή Διαθήκη, ο Απόστολος Παύλος λέγει ότι ολόκληρη η κτίση στενάζει και περιµένει µε αγωνία την ώρα που θα ελευθερωθεί από την κατάρα και θα ανακαινισθεί ελεύθερη πια από τις συνέπειες της αµαρτίας (Ρωµ. 8:19-22).
Η αρρώστια, η καταστροφή και η φθορά είναι συμπτώματα ενός βαθύτερου προβλήµατος – της επανάστασης του ανθρώπου εναντίον του Δηµιουργού Του. Κάθε θλίψη, πόνος και αγωνία είναι υπενθυµίσεις της ανθρώπινης πτώσης. Σαν µια τεράστια φωτεινή επιγραφή ο πόνος διαλαλεί παντού το µήνυµα, ότι ο κόσµος δεν είναι όπως ο Θεός τον έπλασε να είναι.
Γι’ αυτό το λόγο, η πρώτη και κύρια απάντηση στο πρόβληµα του πόνου είναι ότι αυτός είναι το αποτέλεσµα της εισόδου της αµαρτίας στοv κόσµο. Ο πόνος µάς θέτει σε συναγερµό ότι µια πνευµατική ασθένεια υπάρχει στον πλανήτη µας. Πολλές φορές τα προβλήµατά µας είναι απλώς οι παρενέργειες της διαβίωσής µας σε έναν πεσµένο κόσµο, χωρίς εµείς να φταίµε άµεσα.
2. Κάτι δεν πάει καλά µε τα δηµιουργήµατα του Θεού
Τόσο τα πεσµένα ανθρώπινα όντα όσο και τα πεσµένα πνευµατικά όντα (άγγελοι που έχουν επαναστατήσει), έχουν τη δυνατότητα να κάνουν επιλογές, που βλάπτουν τόσο τους ίδιους όσο και τους άλλους. Γι’ αυτό και γινόµαστε στόχοι σκληρών ενεργειών από µέρους άλλων ανθρώπων αλλά και από µέρους των επαναστατηµένων δυνάµεων του στρατού του Σατανά.
– Ο πόνος μπορεί να προκληθεί από ανθρώπους
Ως ελεύθερα (αλλά µολυσµένα από την αµαρτία) όντα, οι άνθρωποι έκαναν και θα συνεχίσουν να κάνουν κακές επιλογές στη ζωή τους. Αυτές οι κακές επιλογές βλάπτουν συχνά άλλους ανθρώπους. Για παράδειγµα, ένας από τους γιους του Αδάµ, ο Κάιν, επέλεξε να σκοτώσει τον Άβελ τον αδερφό του (Γέν. 4:7,8). Ο Λάµεχ καυχιόταν για τη βιαιότητά του (εδ. 23,24). Η Σάρα κακοµεταχειρίστηκε την Άγαρ (Γέν.16:1-6). Ο Λάβαν εξαπάτησε τον ανεψιό του τον lακώβ (Γέν. 29:15-30). Οι αδερφοί του Ιωσήφ τον πούλησαν για δούλο (Γεν. 37:12-36), ενώ η γυναίκα του Πετεφρή τον κατηγόρησε ψευδώς για βιασµό και τον έριξαν στη φυλακή (Γεν. 39). Ο Φαραώ βασάνισε σκληρά τους Ισραηλίτες στην Αίγυπτο (‘Εξ. 1). Ο βασιλιάς Ηρώδης κατέσφαξε όλα τα βρέφη που ζούσαν µέσα και έξω από τη Βηθλεέµ, στην προσπάθειά του να εξοντώσει τον lησού (Ματ. 2:16-18).
Το κακό που άλλοι µας προξενούν µπορεί να οφείλεται στον εγωισμό τους. Ή πάλι µπορεί να διωχθείς ένεκα της πίστης σου στοv Χριστό. Διαµέσου των αιώνων, πολλοί άνθρωποι, που ταυτίστηκαν µε τον Ιησού υπέφεραν στα χέρια εκείνων που ήταν ενάντιοι του Θεού.
Πριν τη μεταστροφή του ο Παύλος ήταν φανατικός διώκτης των Χριστιανών κι έκανε ό,τι µπορούσε, για να κάνει τη ζωή τους δύσκολη, συνεργώντας ακόµη και στο θάνατό τους (Πράξ. 7:54, 58, 8:3, 9:1-2). Όµως µετά τη δραµατική επιστροφή του στον Κύριο Ιησού, υπέφερε µε γενναιότητα όλων των ειδών τους πειρασμούς, καθώς µε παρρησία διακήρυττε παντού το µήνυµα του ευαγγελίου (Β’ Κορ. 4:7-12, 6:1-10). Και µπορούσε ακόµη να πει ότι, οι θλίψεις που υπέφερε, συνέβαλαν στο να µοιάσει περισσότερο µε τον Χριστό (Φιλιπ. 3:10).
– Ο πόνος µπορεί να προκληθεί επίσης από το Σατανά και τα δαιµόνια
Η ιστορία της ζωής του lώβ είναι ένα πολύ δυνατό παράδειγµα για το πόσο σκληρά µπορεί κάποιος να υποφέρει, λόγω σατανικής επίθεσης. Ο Θεός επέτρεψε στο Σατανά να αρπάξει όλα τα υπάρχοντα του Ιώβ και να βλάψει την οικογένεια και αυτήν ακόµα την υγεία του.
Τροµάζω µε τη σκέψη γράφοντας τα πιο πάνω, αλλά για κάποιους δικούς Του λόγους ο Θεός επέτρεψε στο Σατανά να καταστρέψει τη ζωή του Ιώβ. ‘Ισως να συγκρίνουµε αυτό που ο Θεός έκανε στον Ιώβ, µε έναν πατέρα που αφήνει τον ψευτοπαλικαρά της γειτονιάς να δείρει τα παιδιά του, για να δει αν ακόµα τον αγαπούν µετά απ’ αυτό. Όµως, όπως κατάλαβε στο τέλος κι ο ίδιος ο Ιώβ, αυτή η εκτίµηση δεν είναι καθόλου δίκαιη, όταν µιλούµε για το σοφό και στοργικό Θεό µας. Εµείς, σ’ αντίθεση µε τον lώβ, γνωρίζουμε ότι η ζωή του ήταν µια δοκιμαστική περίπτωση, µια ζωντανή µαρτυρία για την αξιοπιστία του Θεού. Ο Ιώβ απέδειξε ότι µπορεί ένας άνθρωπος να εµπιστεύεται τον Θεό και να διατηρήσει την ακεραιότητά του, ακόµα κι όταν η ζωή του γκρεµίζεται (για οποιοδήποτε λόγο), επειδή ακριβώς ο Θεός είναι άξιος της εµπιστοσύνης µας. Στο τέλος ο Ιώβ έµαθε – ακόµα κι όταν δεν καταλάβαινε τι έκανε ο Θεός – ότι είχε πάρα πολλούς λόγους να πιστεύει πως ο Θεός δεν ήταν άδικος, σκληρός και σαδιστής, όταν επέτρεψε να συµβούν όλα εκείνα τα κακά στη ζωή του (Ιώβ 42) “Τα αγαθά µονάχα θα δεχτούµε από τον Θεό, και τα κακά δεν θα τα δεχθούµε;” ( Ιώβ 2:10). Ο απόστολος Παύλος είχε ένα σωµατικό πρόβληµα που το απέδιδε στο Σατανά. «… Μου δόθηκε ένας σκόλοπας στη σάρκα, ένας άγγελος του σατανά για να µε χτυπάει…» (Β’ Κορ. 12:7). Προσευχήθηκε να τον ελευθερώσει ο Θεός από αυτό το βάσανο, αλλά ο Θεός δεν του έδωσε αυτό που του ζήτησε. Αντ’ αυτού, τον βοήθησε να δει µε ποιον τρόπο αυτή η ταλαιπωρία εξυπηρετούσε έναν καλό σκοπό. Τον διατηρούσε ταπεινό και εξαρτηµένο από τον Κύριο και του έδινε την ευκαιρία να βιώνει τη χάρη του Θεού (εδ. 8-10). Παρόλο που πλείστες περιπτώσεις ασθενειών, δεν µπορούν να αποδοθούν στο Σατανά, εντούτοις η Γραφή αναφέρει µερικά τέτοια παραδείγµατα, όπως εκείνο του τυφλού και κωφού ανθρώπου (Ματθ.12:22), του παιδιού που σεληνιαζόταν (Ματθ. 17:1418),του δαιµονιζόµενου στα Γάδαρα (Λουκ. 8:26-36) και της συγκύπτουσας γυναίκας, που την είχε δέσει ο Σατανάς επί δεκαοχτώ χρόνια (Λουκ. 13:11-13, 16).
3. Κάτι δεν πάει καλά µε µένα
Πολύ συχνά, όταν κάτι δεν πάει καλά στη ζωή µας, συμπεραίνουνε αµέσως ότι ο Θεός µάς τιμωρεί, γιατί πέσαµε σε κάποια αµαρτία. Αυτό όµως δεν είναι κατ’ ανάγκη σωστό. Καθώς δείξαµε και προηγουµένως, µεγάλο µέρος του πόνου που υποφέρουμε οφείλεται στο ότι ζούµε σ’ έναν πεσµένο κόσµο, που αποτελείται από πεσμένους ανθρώπους και επαναστατημένα πνευματικά όντα.
Οι φίλοι του Ιώβ πίστευαν λανθασµένα, ότι υπέφερε λόγω κάποιας αµαρτίας στη ζωή του (Ιώβ 4:7,8 8:1-6 22:4,5 36:17). Κι οι ίδιοι οι μαθητές του Κυρίου έκαναν το ίδιο λάθος, όταν είδαν έναν τυφλό άνθρωπο. Διερωτούνταν αν το πρόβληµα του ανθρώπου εκείνου, οφειλόταν σε κάποια προσωπική του αµαρτία ή σε κάποια αµαρτία που οι γονείς του διέπραξαν (Ιωάν.9:1,2). Όµως ο lησούς απέρριψε και τα δύο.
‘Εχοντας αυτά υπόψη µας, πρέπει να εξετάσουµε και την πικρή αλήθεια, ότι πράγµατι, ορισµένες φορές, ο πόνος είναι συνέπεια κάποιας αµαρτίας – είτε ως πειθαρχικό, διορθωτικό µέτρο γι’ αυτούς που ο Θεός αγαπά είτε ως τιµωρία εναντίον όσων επαναστατούν µέσα στη Δηµιουργία Του.
Για διόρθωση: Εάν εσύ κι εγώ θέσαµε την εμπιστοσύνη µας πάνω στον Χριστό ως Σωτήρα µας, τότε είµαστε «τέκνα Θεού» Και ως τέτοιοι, ανήκουµε σε µια οικογένεια που έχει ως κεφαλή της ένα στοργικό Θεό, που µας εκπαιδεύει και µας διορθώνει. Δεν είναι ένας εκμεταλλευτής, σαδιστής πατέρας, που µας χτυπά ανελέητα, γιατί νιώθει µια διεστραμμένη ευχαρίστηση απ’ αυτό.
Στην επιστολή προς Εβραίους διαβάζουμε:
“Γιέ µου, µην καταφρονείς την παιδεία του Κυρίου- ούτε να αποθαρρύνεσαι όταν ελέγχεσαι απ’ Αυτόν. Επειδή όποιον ο Κύριος αγαπάει, τον περνάει από παιδεία- και μαστιγώνει κάθε γιο τον οποίο παραδέχεται. Av υποµένετε την παιδεία, ο Θεός συμπεριφέρεται απέναντι σας ως προς γιούς- επειδή, ποιος γιος υπάρχει, τον οποίο ο πατέρας του δεν τον παιδαγωγεί; … Έπειτα, τους πατέρες μας κατά σάρκα, τους είχαμε παιδαγωγούς και τους σεβόμασταν- δε θα υποταχθούµε πολύ περισσότερο στον Πατέρα των πvευµάτωv, και θα ζήσουµε; Επειδή εκείνοι µεν για λίγο καιρό µας παιδαγωγούσαν, σύµφωνα µε την αρέσκεια τους- ο Θεός όµως, για το συμφέρον µας, για να γίνουµε µέτοχοι της αγιότητάς Του” (Εβρ. 10: 5,6,7,9,10). Και στην εκκλησία της Λαοδίκειας ο lησούς είπε: “Εγώ όσους αγαπώ τους ελέγχω και τους περνάω από παιδεία- γίνε, λοιπόν, ζηλωτής και µετανόησε“ (Αποκ. 3:19).
Ο βασιλιάς Δαβίδ ήξερε καλά τι σημαίνει να βιώσει κάποιος αυτή τη “σκληρή” αγάπη του Κυρίου. Μετά τη µοιχεία που διέπραξε µε τη Βηθσαβεέ και τη συνενοχή του στο φόνο του άντρα της, δεν µετανόησε, µέχρι που τον έλεγξε ο προφήτης Νάθαν. Στον ψαλµό 51 φαίνεται πόσο πάλεψε ο Δαβίδ µε τα αισθήµατα της ενοχής του και πόσο έκλαψε ζητώντας συγχώρεση. Σ’ έναν άλλο ψαλµό περιγράφει τις συνέπειες της ανεξοµολόγητης αµαρτίας: “Όταν αποσιώπησα, τα κόκαλά µου πάλιωσαν από τον ολολυγµό µου όλη την ηµέρα – επειδή ηµέρα και νύκτα το χέρι Σου έγινε βαρύ επάνω µου …” (Ψαλµ. 32:3,4).
Στο Α’ Κορ. 11:27 -32 ο Απόστολος προειδοποιεί τους πιστούς ότι, άν µεταχειρίζονταν τα πράγµατα του Θεού επιπόλαια, συµµετέχοντας αναξίως στο δείπνο του Κυρίου, θα υφίσταντο την παιδεία του Θεού. Ο Παύλος εξηγεί ότι αυτή η άσκηση της πειθαρχίας από µέρους του Θεού δεν ήταν άσκοπη. Τους είπε: “Αλλ’ όταν κρινόμαστε, παιδαγωγούμαστε από τον Κύριο, για να µην κατακριθούμε µαζί µε τον κόσµο” (εδ. 32).
Πολλοί από µας µπορούµε να καταλάβουµε την αρχή ότι εκείνον που αγαπά ο Θεός τον παιδαγωγεί. Θα αναµέναµε από έναν Πατέρα στοργικό να µας διορθώνει και να µας καλεί σε ανανέωση της αφοσίωσής µας σ’ Αυτόν.
Για κρίση: Ο Θεός επίσης ενεργεί αντιµετωπίζοντας αµετανόητους απίστους, που επιµένουν πεισµατικά να κάνουν το κακό. Όποιος αρνείται το δώρο της σωτηρίας του Θεού, τον περιµένει η οργή του Θεού κατά τη µέλλουσα ηµέρα της κρίσεως, αλλά διατρέχει και τον κίνδυνο να υποστεί τη βίαιη κρίση Του σήµερα, αν έτσι το θελήσει Εκείνος.
Ο Κύριος επέφερε τον κατακλυσµό, για να καταστρέψει την τότε σαθρή ανθρωπότητα (Γέν. 6). Κατέστρεψε τα Σόδοµα και τα Γόµορρα (Γεν. 18,19). Έστειλε πληγές κατά των Αιγυπτίων (Έξ. 7-12). Διέταξε τον Ισραήλ να καταστρέψει ολοσχερώς τους ειδωλολάτρες που κατοικούσαν τότε στη Γη της Επαγγελίας (Δευτ. 7:1-3). Πάταξε τον αλαζόνα βασιλιά Ηρώδη στα χρόνια της Καινής Διαθήκης (Πράξ. 12:19-23) και τέλος, την ηµέρα της Κρίσεως, θα αποδώσει ο Θεός τέλεια δικαιοσύνη σε όλους όσοι απορρίπτουν την αγάπη και το νόµο Του (8′ Πέτρ. 2:4-9).
Εδώ όµως και τώρα, αντιµετωπίζουµε αδικίες. Ο Θεός, για τους δικούς Του αποκλειστικά πάνσοφους λόγους, επέλεξε να καθυστερήσει την τέλεια δικαιοσύνη Του. Ο ψαλµωδός Ασάφ πάλεψε πολύ µε αυτή τη φαινοµενική αδικία της ζωής. Απορούσε, βλέποντας τους ασεβείς να ευηµερούν µέσα στις ανοµίες τους, τη στιγµή που πολλοί από τους δίκαιους και ευσεβείς υπέφεραν και βασανίζονταν (Ψαλµ. 73). Αναφορικά µε την ευηµερία των ασεβών λέει: «Και στοχάστηκα να το καταλάβω, εντούτοις µού φάνηκε δύσκολο- µέχρις ότου, καθώς µπήκα µέσα στο αγιαστήριο του Θεού, κατάλαβα τα τέλη τους” (εδ. 16,17). Στοχαζόµενος την κυριαρχία του Κυρίου του σύµπαντος, ο Ασάφ µπόρεσε να δει τα πράγµατα στη σωστή τους προοπτική.
‘Οταν µας προβληµατίζει το γεγονός ότι οι ασεβείς ευηµερούν µέσα στις ανηθικότητές τους, ας θυµόµαστε ότι ο Κύριος «… µακροθυµεί … µη θέλοντας µερικοί να απολεστούν, αλλά νάρθουν όλοι σε µετάνοια” (8′ Πετρ. 3:9).
Το πρώτο µέρος λοιπόν της απάντησης στο πρόβληµα του πόνου, είναι ότι ο Θεός τον χρησιµοποιεί µε σκοπό να µας κάνει να επαγρυπνούµε για ορισµένα σοβαρά προβλήµατα. Ο πόνος κρούει τον κώδωνα του κινδύνου ότι κάτι δεν πάει καλά µε τον κόσµο, µε την ανθρωπότητα γενικά και µε σένα και µένα επίσης. Όµως, καθώς θα δούµε παρακάτω, ο Θεός όχι µόνο επισηµαίνει τα προβλήµατα, αλλά χρησιµοποιεί επίσης τις δυσκολίες για να µας ενθαρρύνει να αναζητήσουµε και να βρούµε τις απαντήσεις µέσα σ’ Αυτόν.
β) Για να µας κατευθύνει:
Όταν ένας άνθρωπος απομακρύνεται από τον Θεό, συχνά αποδίδεται η αιτία στα δεινοπαθήματα. Όµως, παραδόξως, τα δεινοπαθήματα θεωρούνται επίσης η αιτία που πολλοί άνθρωποι είδαν µε νέο τρόπο τη ζωή και η σχέση τους µε τον Θεό έγινε βαθύτερη και πιο στενή. Πώς µπορούν παρόµοιες περιστάσεις να έχουν τόσο διαφορετικά αποτελέσµατα στη ζωή των ανθρώπων; Οι λόγοι βρίσκονται βαθιά µέσα στους ανθρώπους κι όχι στα ίδια τα γεγονότα.
Ένας πολύ γνωστός τηλεοπτικός οµιλητής αποκήρυξε δηµόσια το Χριστιανισµό σαν “µια θρησκεία για αποτυχηµένους ανθρώπους”. Όµως, ο άνθρωπος αυτός δεν ένιωθε πάντοτε έτσι. ‘Οταν ήταν νέος είχε βιβλική εκπαίδευση που περιλάμβανε τη φοίτηση του σε ένα χριστιανικό προπαρασκευαστικό σχολείο. Όταν αστειευόταν για την επίπονη διδασκαλία που έλαβε, έλεγε: “Νοµίζω πως εγώ σώθηκα επτά ή οχτώ φορές“. Όµως, µια οδυνηρή εµπειρία που είχε τον έκανε ν’ αλλάξει την αντίληψή του για τη ζωή και τον Θεό. Η µικρότερη του αδελφή αρρώστησε βαριά. Προσευχήθηκε για τη θεραπεία της ξανά και ξανά, µα ύστερα από πέντε χρόνια ταλαιπωρίας, η αδερφή του πέθανε. Τόσο βαθιά είχε απογοητευτεί µε έναν τέτοιο Θεό που επιτρέπει να γίνονται κάτι τέτοια, ώστε έλεγε: “Άρχισα γα χάνω την πίστη µου κι όσο πιο πολύ την έχανα, τόσο πιο ωραία ένιωθα”.
«Αρκεί σε σένα η χάρη µου, επειδή, µέσα σε αδυναµία, η δύvαµη µου φανερώνεται τέλεια»
(8′ Κορ. 12:9)
Τι είναι εκείνο που κάνει τη διαφορά µεταξύ κάποιου σαν κι αυτόν τον άνθρωπο και της Joni Eareckson Tada; Στο βιβλίο του “Πού είναι ο Θεός όταν υποφέρουμε», (Where is God When it Hurts?), ο Philip Yancey, περιγράφει τη σταδιακή µεταµόρφωση που έγινε µέσα στη Joni, ύστερα από το δυστύχημα εκείνο που είχε ως αποτέλεσµα να είναι σήµερα τετραπληγική.
“Στην αρχή, η Joni δεν µπορούσε να συµβιβάσει µέσα της αυτό που έπαθε µε την πίστη της σ’ ένα στοργικό Θεό … Η στροφή της στον Θεό ήταν σταδιακή. Ύστερα από τρία χρόνια δακρύων και αμφισβήτησης, η πικρία που ένιωθε µετατράπηκε σε εμπιστοσύνη” (σ. 133,134).
Η αποφασιστική αλλαγή στη στάση της έγινε, όταν η στενή της φίλη Cindy της είπε: “Joni, δεν είσαι η µόνη. Ο Ιησούς γνωρίζει πώς αισθάνεσαι, γιατί κι ο Ίδιος είχε παραλύσει”. Και τής εξήγησε πως κι ο Ιησούς, έτσι όπως ήταν κρεµασµένος στο σταυρό, είχε παραλύσει από τα καρφιά.
Ύστερα ο Υancey παρατηρεί: “Η σκέψη αυτή παραξένεψε την Joni και για µια στιγµή έπαψε να σκέφτεται το δικό της πόνο. Ποτέ προηγουμένως δεν πέρασε απ’ το νου της ότι κι ο Θεός µπορούσε να νιώθει τους πόνους που κι εκείνη ένιωθε. Η διαπίστωση αυτή ήταν ιδιαίτερα παρηγορητική”(σ.134). Αντί να συνεχίσει να διερωτάται γιατί να της συµβεί κάτι τόσο τραγικό, η Joni άρχισε να εμπιστεύεται περισσότερο τον Κύριο και να βλέπει τη ζωή από μια διαφορετική, ευρύτερη προοπτική.
Λέγει ακόμη για την Joni ο Yancey: “Ναι, πάλεψε με τον Θεό, μα δεν στράφηκε μακριά απ’ Αυτόν… Τώρα περιγράφει το δυστύχημά της σαν ΄έναν ένδοξο παρείσακτο’ και ισχυρίζεται ότι ήταν το καλύτερο πράγμα που της συνέβηκε. Ο Θεός το χρησιμοποίησε για να τραβήξει την προσοχή της και να κατευθύνει τις σκέψεις της σ’ Αυτόν” (σ. 137,138).
Αυτή η αρχή, ότι ο πόνος μπορεί να προκαλέσει μια υγιή εξάρτηση από τον Θεό, διδάσκεται από τον Απόστολο Παύλο σε μια από τις επιστολές του προς την εκκλησία της Κορίνθου. Έγραψε:
«Επειδή δεv θέλουμε vα αγvοείτε, αδελφοί, για τη θλίψη μας, που μας συvέβηκε στηv Ασία, ότι στεvοχωρηθήκαμε υπερβολικά, περισσότερο από τη δύvαμή μας, ώστε απελπιστήκαμε και από το να ζούμε. Αλλά εμείς οι ίδιοι πήραμε μέσα μας την απόφαση του θαvάτου, για να μηv έχουμε τηv πεποίθηση στοv εαυτό μας, αλλά στοv Θεό, που αvασταίvει τους νεκρούς» (Β’ Κορ. 1:8,9).
Μια παρόμοια πεποίθηση υπάρχει και στα σχόλια που κάνει ο Παύλος για τις σωματικές του ταλαιπωρίες. Ο Κύριος είπε στον Παύλο: «Αρκεί σε σέvα η χάρη μου, επειδή μέσα σε αδυvαμία, η δύvαμή μου φαvερώvεται τέλεια’ (8′ Κορ. 12:9). Στη συνέχεια ο Παύλος προσθέτει: «Γι’ αυτό αρέσκομαι στις αδυvαμίες, στις ύβρεις, στις αvάγκες, στους διωγμούς, στις στεvοχώριες για χάρη του Χριστού – επειδή, όταv είμαι αδύνατος, τότε είμαι δυvατός.» (εδ. 10).
Ο πόνος έχει τον τρόπο να μας δείχνει πόσο ανεπαρκείς είναι οι δικές μας δυνάμεις. Μας κάνει να ξανασκεφτούμε τις προτεραιότητές μας, τις αξίες μας, τους στόχους και τα όνειρα μας, τις απολαύσεις, την πηγή της αληθινής δύναμης και τη σχέση μας με τον Θεό και τους ανθρώπους. Έχει έναν ξεχωριστό τρόπο να κατευθύνει την προσοχή μας στις πνευματικές πραγματικότητες – αν βέβαια δεν στραφούμε μακριά από τον Θεό.
Ο πόνος μάς εξαναγκάζει ακόμη να αξιολογήσουμε την κατεύθυνση της ζωής μας. Μπορούμε να αποφασίσουμε είτε να απελπιστούμε με το να σκεφτόμαστε συνεχώς τα προβλήματά μας, είτε να ελπίζουμε αναγνωρίζοντας με εμπιστοσύνη το σχέδιο που έχει ο Θεός για μας (Ρωμ. 5:5, 8:18,28, Εβρ. 11).
Απ’ όλα τα μέρη της Βίβλου, το Εβραίους 11 είναι εκείνο που μου δίνει τη μεγαλύτερη βεβαιότητα ότι, ανεξάρτητα από τις εκβάσεις της ζωής, η δική μου αντίδραση πρέπει να είναι πίστη στη σοφία, στη δύναμη και στον έλεγχο του Θεού. Ανεξάρτητα από αυτά που μου συμβαίνουν, έχω καλούς λόγους να Τον εμπιστεύομαι, όπως ακριβώς μεγάλοι άντρες και γυναίκες έλπισαν σ’ Αυτόν στο παρελθόν.
Για παράδειγμα το Εβραίους 11, μας θυμίζει το Νώε, τον άνθρωπο που για 120 ολόκληρα χρόνια περίμενε να εκπληρώσει ο Θεός την υπόσχεσή του για έναν καταστροφικό κατακλυσμό (Γέν. 6:3). Ο Αβραάμ περίμενε κι αυτός με αγωνία πολλά χρόνια, μέχρι να αποκτήσει το γιο που του υποσχέθηκε ο Θεός. Ο Ιωσήφ πουλήθηκε ως δούλος από τα αδέρφια του και φυλακίστηκε άδικα, όμως είδε τελικά με ποιο τρόπο ο Θεός χρησιμοποίησε όλη εκείνη την αδικία στη ζωή του, για καλό σκοπό (Γέν. 50: 20). Ο Μωυσής περίµενε ως τα 80 του χρόνια µέχρι να τον χρησιμοποιήσει ο Θεός για την απελευθέρωση του λαού Του από τους Αιγυπτίους. Αλλά και ύστερα ακόµη, το να ηγείται και να καθοδηγεί εκείνο τον ολιγόπιστο και σκληροτράχηλο λαό, αποδείχτηκε ότι ήταν ένας πραγματικός επίμοχθος αγώνας (Έξοδος).
Το Εβραίους 11 κατονοµάζει ανθρώπους όπως το Γεδεών, το Σαµψών, το Δαβίδ και το Σαµουήλ που είδαν µεγάλες νίκες, καθώς έζησαν για τον Κύριο. Όµως, στη µέση του εδαφίου 35, η διάθεση αλλάζει. Ξαφνικά ερχόμαστε αντιμέτωποι µε ανθρώπους που υπέφεραν απίστευτες ταλαιπωρίες και πέθαναν χωρίς να δουν γιατί ο Θεός επέτρεψε να υποστούν όλες εκείνες τις κακουχίες. Βασανίστηκαν, χλευάστηκαν, µαστιγώθηκαν, λιθοβολήθηκαν, πριονίστηκαν, σφάχτηκαν, κακουχήθηκαν και εξαναγκάστηκαν να ζουν σαν απόβλητοι της κοινωνίας (35-38). Ο Θεός το σχεδίασε έτσι, ώστε η πιστότητά τους µέσα στις αντιξοότητες να ανταµειφθεί µόνο στην απέραντη αιωνιότητα (39,40).
«Είvαι δε η πίστη, πεποίθηση γι’ αυτά που ελπίζοvται, βεβαίωση για πράγµατα που δεv βλέποvται» (Εβρ. 11:1)
Ο πόνος µάς εξαναγκάζει να δούµε πέρα από αυτά που µας συμβαίνουν. Οι κακουχίες µάς κάνουν να ρωτήσουµε εκείνα τα “Γιατί βρίσκομαι εδώ;», “Γιατί ζω;”. Αναζητώντας τις απαντήσεις στον Θεό της Βίβλου, θα βρούµε την απαραίτητη στήριξη που χρειαζόμαστε, ώστε να αντέξουµε και τις πιο σκληρές δοκιµασίες, γιατί θα γνωρίζουμε ότι η παρούσα ζωή δεν είναι η µόνη που υπάρχει. ‘Οταν ξέρουµε ότι ένας κυρίαρχος Θεός ελέγχει όλη την ανθρώπινη ιστορία και συνυφαίνει όλα τα γεγονότα για τη δική Του δόξα, τότε βλέπουμε τα πράγµατα από µια εντελώς νέα και καλύτερη προοπτική.
Στο Ρωµαίους 8:18 ο Απόστολος Παύλας έγραψε: «Επειδή θεωρώ ότι τα παθήµατα του παρόντα καιρού δεν είναι άξια να συγκριθούν µε τη δόξα που πρόκειται γα αποκαλυφθεί σε µας» Ο Παύλος δεν υποτιμούσε τις τωρινές ταλαιπωρίες, αλλά έλεγε στους πιστούς να τις δουν υπό το φως όλης της αιωνιότητας. Μπορεί τα προβλήµατά µας να είναι πράγµατι δύσκολα µέχρι και εξουθενωτικά, όµως αν τα συγκρίνουµε, λέει ο Παύλος, µε την απερίγραπτη δόξα που περιµένει αυτούς που αγαπούν τον Θεό, ακόµη και οι πιο σκοτεινές και σκληρές περιστάσεις της ζωής, δεν θ’ αντέξουν τη σύγκριση.
Ας δούµε, τέλος, ακόµη ένα παράδειγμα, το πιο σηµαντικό ίσως απ’ όλα που µπορούµε να σκεφτούµε: Η µέρα που σταυρώθηκε ο Χριστός ήταν µέρα απερίγραπτου πόνου, αγωνίας και σκότους. Μέρα κατά την οποία ο Ιησούς ένιωθε να είναι ολοµόναχος. Μέρα που ο Θεός φαινόταν να είναι απών και σιωπηλός, ενώ το κακό έδειχνε να θριαμβεύει κι οι ελπίδες να εξανεμίζονται. Μα ύστερα ήρθε η τρίτη μέρα κι ο lησούς αναστήθηκε! Το θαυµαστό αυτό γεγονός έδωσε νέο φώς στη μέρα της Σταύρωσης. Αντί να είναι µέρα ήττας θα γινόταν από τότε µέρα θριάμβου και δόξας.
«Μακάριος εκείνος, που βοηθός του είναι ο Θεός του Ιακώβ, που η ελπίδα του είναι στον Κύριο τον Θεό του – Αυτόν που δημιούργησε τον ουρανό και τη γη και τη θάλασσα και όλα όσα βρίσκονται µέσα σ’ αυτά”
(Ψαλ. 146:5,6)
‘Ετσι, όταν µας χτυπούν οι θλίψεις, τούτο ας θυµόµαστε: ο Θεός χρησιµοποιεί τέτοιες καταστάσεις, για να µας κατευθύνει σ’ Αυτόν και στη νέα, πιο ευρεία θεώρηση της ζωής. Μας καλεί να Τον εµπιστευόµαστε, να ελπίζουµε, να περιµένουµε και να υποµένουµε.
γ) Για να µας διαµορφώσει
Στους προπονητές αρέσει να λένε: «Τα αγαθά κόποις κτώνται». Στο γυμνάσιο, ως ένα «αστέρι» του στίβου που ήµουν, άκουγα τους προπονητές να µας υπενθυμίζουν ότι οι σκληρές προπονήσεις θα µας αντάμειβαν την ώρα της αναµέτρησης. Και είχαν δίκιο. Δεν νικούσαµε, βέβαια, πάντοτε, αλλά όλη εκείνη η σκληρή δουλειά είχε πραγµατικό όφελος.
‘Εµαθα πολλά για τον εαυτό µου εκείνα τα χρόνια. Και τώρα µαθαίνω ακόµα περισσότερα, καθώς πειθαρχώ τον εαυτό µου στο καθηµερινό µου τρέξιµο. Πολλές φορές θα µπορούσα να µην το κάνω. Να µην αναγκάσω το σώµα µου να υποστεί τόση ταλαιπωρία, ανηφορίζοντας τρεχάτος τους λόφους. Γιατί, λοιπόν, το κάνω; Διότι το όφελος αξίζει τον πόνο. Η πίεση του αίµατος κι ο σφυγµός µου διατηρούνται σε χαµηλά επίπεδα και νιώθω υγιής και σε εγρήγορση.
Ναι, η άσκηση έχει φανερά οφέλη, αλλά τι να πούµε για τον πόνο που έρχεται απρόσκλητος; Για τις αρρώστιες, τα ατυχήµατα, τις ψυχικές και συναισθηματικές οδύνες; Ποιο όφελος µπορεί να προέλθει απ’ όλα αυτά; Αξίξει πράγµατι το κέρδος ο πόνος;
Ο Απόστολος Παύλος γράφει στους Ρωµαίους (5:3,4): « … αλλά και καυχώµαστε στις θλίψεις, γνωρίζοντας ότι η θλίψη εργάζεται υπομονή, η δε υπομονή δοκιµή, η δε δοκιµή ελπίδα …». Αρχίζει τη δήλωσή του, σχετικά µε τα οφέλη των θλίψεων, µε τη φράση: “Καυχώµαστε στις θλίψεις». Πώς µπορεί να λέει κάτι τέτοιο, ότι πρέπει να χαιρόµαστε και να είµαστε ευτυχείς, όταν θλιβόµαστε; Σίγουρα δεν εννοεί ότι πρέπει να γιορτάζουµε για τις ταλαιπωρίες µας, αλλά µάλλον να χαιρόµαστε για το τι ο Θεός µπορεί να κάνει για µας και για τη δόξα Του µέσω των δοκιµασιών µας. Με τα λόγια του αυτά ο Παύλος, µας λέγει να χαιρόμαστε για το αποτέλεσµα κι όχι για την ίδια την οδυνηρή διαδικασία. Δεν εννοεί ότι θα έχουµε κάποια νοσηρή χαρά από ένα θάνατο, έναν καρκίνο, µια παραμόρφωση, µια οικονοµική καταστροφή, ένα τραγικό δυστύχηµα. Όλα αυτά είναι κάθε φορά, µια φοβερή, σκοτεινή υπενθύµιση, ότι ζούµε σ’ έναν κόσµο που έχει διαφθαρεί από την κατάρα της αµαρτίας.
Ο Απόστολος Ιάκωβος έγραψε επίσης για το ότι πρέπει να χαιρόµαστε για το αποτέλεσµα των δοκιµασιών µας: «Κάθε χαρά θεωρήστε, αδελφοί µου, όταν περιπέσετε σε διαφόρους πειρασµούς, γνωρίζοντας ότι η δοκιµασία της πίστης σας εργάζεται υπoµovή- η δε υπoµovή άς έχει τέλειο έργο, για να είστε τέλειοι και ολόκληροι, χωρίς να είστε σε τίποτε ελλιπείς» (1:2-4).
Καθώς συνθέτουµε τις αλήθειες αυτών των δύο παραποµπών, βλέπουµε ότι τα καλά και αξιόλογα αποτελέσµατα των θλίψεων είναι υποµονή, δοκιµασµένος χαρακτήρας και ελπίδα. Ο Θεός µπορεί να χρησιµοποιήσει τις ταλαιπωρίες της ζωής αυτής, για να µας διαµορφώσει, έτσι ώστε να είµαστε πιο ώριµοι στην πίστη, πιο ευσεβείς, πιο όµοιοι µε τον Χριστό.
Όταν εµπιστευόµαστε τον Χριστό ως Σωτήρα µας, ο Κύριος δεν µας µετατρέπει διαµιάς σε τέλειους ανθρώπους. Αυτό που κάνει είναι να ακυρώσει την ποινή της αµαρτίας και να µας βάλει στο δρόµο για τον ουρανό. Τότε η ζωή αυτή γίνεται περίοδος ανάπτυξης του χαρακτήρα, καθώς µαθαίνουµε περισσότερα για τον Θεό και µε ποιο τρόπο να Τον ευαρεστούµε. Ο πόνος έχει τον τρόπο να µας εξαναγκάζει δραµατικά να ασχοληθούµε µε τα βαθύτερα ζητήµατα της ζωής. Με τον τρόπο αυτό δυναµώνουµε και ωριµάζουµε πνευµατικά.
Ο παππούς µου σ’ ένα βιβλίο του, έγραψε τα εξής γι’ αυτή τη διαδικασία της χριστιανικής ωρίμασης:
“Τα σπουδαιότερα κηρύγματα που άκουσα δεν ήταν από άμβωνες αλλά από τα κρεβάτια του πόνου. Οι μεγαλύτερες και βαθύτερες αλήθειες του Λόγου του Θεού, αποκαλύφθηκαν συχνά, όχι από μορφωμένους και προετοιμασμένους σε σεμινάρια κήρυκες, αλλά από εκείνες τις ταπεινές ψυχές που πέρασαν μέσα από τα σεμινάρια των θλίψεων και έμαθαν εμπειρικά τις βαθιές αλήθειες των οδών του Θεού.
Οι πιο ευδιάθετοι άνθρωποι που γvώρισα, με ελάχιστες μόvο εξαιρέσεις, ήταν εκείνοι που υπέφεραν και πόvεσαν πολύ στη ζωή τους. Οι πιο ευγνώμοvες άνθρωποι που γνώρισα δεν ήταν εκείνοι που ο δρόμος της ζωής τους ήταν στρωμένος με ροδοπέταλα, αλλά εκείνοι, που για διάφορες αιτίες, ήταν περιορισμένοι στα σπίτια τους, συχνά πάνω σ’ ένα κρεβάτι, και έμαθαν να εξαρτιούνται από τον Θεό, όπως μόvο οι Χριστιαγοί ξέρουν γα κάνουν. Οι γκρινιάρηδες, όπως έχω παρατηρήσει, είναι συνήθως εκείνοι που χαίρουν άκρας υγείας και οι παραπονιάρηδες εκείνοι που έχουν τους λιγότερους λόγους να παραπονούνται. Όμως, οι αγαπητοί άγιοι του Θεού, άντρες και γυναίκες, είναι εκείνοι που αναζωογόνησαν την καρδιά μου ξανά και ξανά, καθώς “κήρυτταν” από κρεβάτια-άμβωνες, και υπήρξαν οι πιο χαρούμενοι και ευγvώμονες για τις ευλογίες του Παντοκράτορα Θεού, άνθρωποι.”
Πώς αντέδρασες εσύ στις δυσκολίες της ζωής; Έγινες καλύτερος ή χειρότερος; Δυνάµωσε η πίστη σου ή αποτραβήχτηκες από τον Θεό; ‘Εµοιασες στο χαρακτήρα περισσότερο µε τον Χριστό; Άφησες τη θλίψη να σε διαµορφώσει και να σε συµµορφώσει “κατά την εικόνα του Υιού του Θεού”; Με ποιο τρόπο «συνεργούν όλα προς το αγαθό»; Η πιο συχνά χρησιμοποιούμενη παραπομπή σε καιρούς θλίψης και πόνου, το Ρωµαίους 8:28, λέγει: «Και ξέρουµε ότι όλα συvεργούv προς το αγαθό σ’ αυτούς που αγαπούν τον Θεό, τους προσκαλεσµέvους σύµφωvα µε τov προορισµό Του.” Το εδάφιο αυτό, πρέπει να πούμε, παρανοήθηκε πολλές φορές και χρησιμοποιήθηκε λανθασμένα, εντούτοις, η αλήθεια του µπορεί να φέρει µεγάλη παρηγορία. Το κεφάλαιο 8 της επιστολής προς Ρωµαίους τονίζει αυτό που ο Θεός κάνει για µας. Το Άγιο Πνεύµα που ενοικεί µέσα µας µάς δίνει πνευµατική ζωή (εδ.9), συµµαρτυρεί µε το πνεύµα µας ότι είµαστε τέκνα Θεού (εδ.16) και µας βοηθά στην προσευχή σε καιρούς αδυναµίας (εδ.18-26). Τα εδάφια 28 µέχρι 39 µάς διαβεβαιώνουν για την αγάπη του Θεού, ότι κανένας και τίποτε δεν µπορεί να εµποδίσει τον Θεό να επιτελέσει αυτό που θέλει να κάνει ή να µας χωρίσει από την αγάπη Του.
Μελετώντας σωστά το κεφ. 8, βλέπουµε ότι το εδ. 28 µε δύναµη µας διαβεβαιώνει, ότι ο Θεός εργάζεται για όλους όσοι έχουν εµπιστευτεί τον Υιό Του ως Σωτήρα τους. Το εδάφιο δεν υπόσχεται ότι θα καταλάβουµε όλα όσα συµβαίνουν στη ζωή ή ότι µετά από τον καιρό της δοκιµασίας µας θα ανταµειφθούµε µε καλά πράγµατα σ’ αυτή τη ζωή. Εκείνο που θέλει να µας διαβεβαιώσει είναι ότι ο Θεός επεξεργάζεται το αγαθό Του σχέδιο µέσω της ζωής µας. Διαµορφώνει εµάς και τις περιστάσεις µας προς δόξαν του Ονόµατός Του.
Ο συγγραφέας Ron Lee Davis στο βιβλίο του ‘Όλοκληρωµένοι άvθρωποι σ’ έvαv κατεστραµµέvο κόσµο”, γράφει: “Τα καλά vέα δεv είναι ότι ο Θεός θα φέρει τις περιστάσεις µας έτσι όπως τις θέλουµε εµείς, αλλά ότι µπορεί να σuvυφάvει ακόµα και τις απογοητεύσεις και τις συµφορές µας στο αιώvιό Του σχέδιο. Το κακό που µας συµβαίvει µπορεί vα µετατραπεί στου Θεού το αγαθό. Το Ρωµαίους 8:28 είναι η εγγύηση του Θεού ότι αν Tov αγαπούµε, δύvαται να χρησιµοποήσει τη ζωή µας για vα πραγματοποιήσει τους σκοπούς Του και να προωθήσει τη βασιλεία Του”.
«Όµως», θα ρωτούσες, “πώς µπορεί ο Θεός vα έχει τov έλεγχο, όταv φαίvεται η ζωή τόσο εκτός ελέγχοu; Πώς µπορεί να επεξεργάζεται τα πράγµατα και για τη δόξα Του και για το δικό µας καλό;». Στο βιβλίο του “Γιατί εµάς;” (Why us?) ο Warren Wiersbe, λέγει ότι ο Θεός “αποδεικvύει τηv κυριαρχία Του, όχι µε το να παρεμβαίνει συvεχώς και να εµποδίζει τα γεγοvότα, αλλά µε το να τα κυβερvά και να υπερισχύει αυτών, έτσι ώστε και οι τραγωδίες ακόµα, να έχοuv ως αποτέλεσµα τηv επίτευξη τωv ύστατωv σκοπώv Του” (σ. 136).
Ως ο κυρίαρχος Κύριος του σύµπαντος, ο Θεός χρησιµοποιεί τα πάντα στη ζωή µας, για να ωριµάσουµε και να µοιάσουµε περισσότερο µε τον Χριστό και να προωθήσει το αιώνιο Του σχέδιο. Όµως, για να επιτύχει αυτούς τους σκοπούς, ο Θεός θέλει να χρησιµοποιήσει εµάς για να βοηθήσουµε άλλους και τους άλλους για να βοηθήσουν εµάς. Αυτό εξετάζει το επόµενο µέρος της µελέτης µας.
δ) Για να µας εvώσει µαζί
Ο πόνος και η θλίψη φαίνεται να έχουν µια ιδιαίτερη ικανότητα να µας δείχνουν πόσο πολύ χρειαζόμαστε ο ένας τον άλλο. Οι ταλαιπωρίες µάς υπενθυμίζουν πόσο εύθραυστοι είµαστε στην πραγματικότητα. Ακόµα και οι αδυναµίες των άλλων µπορούν να µας ενισχύσουν, όταν η δική µας δύναµη εξαντλείται.
Η αλήθεια αυτή γίνεται πολύ πραγµατική σε µένα κάθε φορά που συναντιέµαι µε µια µικρή οµάδα από αδελφούς για προσευχή και κοινωνία µεταξύ µας. Σ’ αυτές τις συναθροίσεις συµµεριστήκαµε τα βάρη µας για ένα άρρωστο παιδί, για την απώλεια µιας εργασίας, για την πίεση στο χώρο της εργασίας, για ένα επαναστατηµένο παιδί, για µια αποβολή, για την έχθρα µεταξύ των µελών µιας οικογένειας, για την κατάθλιψη, για τα καθηµερινά άγχη, για τις δύσκολες αποφάσεις που πρέπει να πάρουµε, για την εγκληµατικότητα στη γειτονιά, για την πάλη µε την αµαρτία και για τόσα άλλα. Πολλές φορές δόξασα τον Κύριο στο τέλος αυτών των συναθροίσεων, για την ενθάρρυνση που δώσαµε ο ένας στον άλλο και για το πόσο κοντά ήρθαµε µεταξύ µας, καθώς αντιµετωπίσαµε τα προβλήµατα της ζωής µαζί.
Υπό το φως της Γραφής, τέτοιου είδους εµπειρίες, µου υπενθυµίζουν δυο πολύ βασικές αλήθειες:
1. Ο πόvος µάς βοηθά να δούµε τηv αvάγκη που έχουµε άλλωv αδελφώv.
2. Ο πόvος µάς βοηθά να αvτιµετωπίσουµε τις αvάγκες τωv άλλων, καθώς επιτρέπουµε στον Χριστό να ζήσει διαµέσου µας.
Ας εξετάσουµε τον καθένα από τους δυο αυτούς τρόπους µε τους ο Θεός χρησιµοποιεί τον πόνο και τα δεινοπαθήµατα, για να µας ενώσει µε άλλους πιστούς εν Χριστώ:
1. Ο πόνος µάς βοηθά να δούµε την ανάγκη που έχουµε άλλων πιστών
Περιγράφοντας την ενότητα όλων των πιστών εν Χριστώ, ο Απόστολος Παύλος χρησιµοποιεί το παράδειγµα του ανθρώπινου σώµατος (Α’ Κορ. 12). Λέγει ότι έχουµε ανάγκη ο ένας τον άλλον, για να λειτουργούµε σωστά: «Και είτε ένα µέλος πάσχει, όλα τα µέλη συµπάσχουν – είτε ένα µέλος τιµάται, όλα τα µέλη χαίρονται μαζί. Και σεις είστε σώµα του Χριστού, και µέλη από µέρους” (εδ.26-27).
Στην επιστολή του προς τους Εφεσίους ο Παύλος µιλά για τον Χριστό «από τον οποίο ολόκληρο το σώµα, καθώς συναρμολογείται και καθώς συνδέεται µε κάθε συνάφεια των µελών που συνεργούν, σύµφωνα µε την ανάλογη ενέργεια καθενός µέρους ξεχωριστά, κάνει την αύξηση του σώµατος, για τη δική του οικοδοµή, µε αγάπη” (4:16).
Όταν αναγνωρίσουµε όλα εκείνα που οι άλλοι πιστοί έχουν να µας προσφέρουν, τότε καταλαβαίνουµε πόσο κέρδος θα έχουµε µε το να ερχόµαστε σε επαφή µαζί τους. Όταν νιώθουµε τις δυνάµεις µας να µας εγκαταλείπουν, ας ακουµπήσουµε πάνω σε άλλους πιστούς, για να µας βοηθήσουν, µε τη δύναµη του Κυρίου, να ανακτήσουµε τις δυνάµεις µας.
2. Ο πόνος µάς βοηθά να αντιµετωπίσουµε τις ανάγκες των άλλων, καθώς επιτρέπουµε στον Χριστό να ζήσει διαµέσου µας
Στην επιστολή του προς τους Κορινθίους ο Παύλος γράφει: «Ευλογητός ο Θεός και Πατέρας του Κυρίου µας Ιησού Χριστού, ο Πατέρας των οικτιρµών και Θεός κάθε παρηγορίας, αυτός που µας παρηγορεί σε κάθε µας θλίψη, για να µπορούµε κι εµείς να παρηγορούµε εκείνους που είναι σε κάθε µορφής θλίψη, µε την παρηγορία µε τηv οποία εµείς οι ίδιοι παρηγορούµαστε από τον Θεό” (Β΄ Κορ. 1:3,4). Καθώς είδαµε στο προηγούµενο µέρος της µελέτης µας, χρειαζόµαστε ο ένας τον άλλο, γιατί έχουµε κάτι πολύτιµο να προσφέρουµε ο ένας στον άλλο. Έχουµε πνευµατική επίγνωση και σοφία που αποκτήσαµε, καθώς περνούσαµε οι ίδιοι από διάφορες δοκιµασίες. Γνωρίζουµε την αξία της προσωπικής παρουσίας ενός στοργικού προσώπου. Όταν παρηγορηθούµε εµείς από τον Θεό µέσα σε κάποια θλίψη που περνούµε, τότε µπορούµε να ταυτιστούµε µε τον άνθρωπο που διέρχεται από µια παρόµοια δοκιµασία.
Ενώ προετοιµαζόµουν για τη συγγραφή αυτής της µελέτης, διάβασα τις εµπειρίες ανθρώπων που δοκιµάστηκαν πολύ και µίλησα µε πολλούς άλλους που πόνεσαν στη ζωή τους. Ζήτησα να µάθω ποιος τους βοήθησε περισσότερο µέσα στις δυσκολίες και η απάντηση ξανά και ξανά ήταν αυτή: «Το πρόσωπο εκείvο που πέρασε από παρόμοια δοκιμασία». ‘Ενα τέτοιο πρόσωπο µπορεί να συµπονέσει περισσότερο και τα λόγια του απηχούν µια κατανόηση που είναι αποτέλεσµα της δικής του εµπειρίας. Τα λόγια “Καταλαβαίvω τι περvάς», φαίνονται ρηχά και συγκαταβατικά σε κάποιον που είναι καταπιεσμένος από µια θλίψη, εκτός κι αν εκείνος που τα λέγει έζησε παρόµοια εμπειρία.
Όµως, παρόλο που οι καλύτεροι παρηγορητές είναι εκείνοι που έζησαν παρόµοιες καταστάσεις και δυνάµωσαν και αυξήθηκαν πνευµατικά µέσω αυτών, εµείς οι υπόλοιποι δεν απαλλασσόμαστε από την ευθύνη. Οφείλουµε να συµπονούµε, να προσπαθούµε να κατανοήσουµε και να ανακουφίσουµε. Το Γαλάτας 6:2 µάς λέγει:
«Βαστάζετε ο έvας τα βάρη του άλλου, και εκπληρώστε έτσι το vόμο του Χριστού”, ενώ στους Ρωµαίους 12:15 διαβάζουµε: “Χαίρεστε μ’ αυτούς που χαίρονται, και κλαίτε μ’ αυτούς που κλαίvε”.
Ο Dr. Paul Brand, ειδικός πάνω στην ασθένεια της λέπρας, έγραψε: “Όταv ο πόvος χτυπά, εμείς που είμαστε κοvτά, συvτριβόμαστε από το σοκ. Προσπαθούμε να διώξουμε τον κόμπο στο λαιμό μας και με βήμα αποφασιστικό πηγαίvουμε στα vοσοκομεία για να επισκεφθούμε τους αρρώστους. Ψελλίζουμε μια-δυο εύθυμες κουβέvτες και διαβάζουμε ίσως κάποια άρθρα για το τι να λέμε σ’ αυτούς που θλίβονται… Όμως, όταv ρωτώ τους ασθεvείς ή τους συγγενείς τους ‘Ποιος σας βοήθησε περισσότερο στον πόvο σας΄, ακούω μια εvτυπωσιακή απάvτηση. Το πρόσωπο που περιγράφουv σπάvια έχει ωραίες απαvτήσεις και μια ελκυστική, υπερεvθουσιώδη προσωπικότητα. Eίναι συvήθως έvα ήρεμο, γεμάτο κατανόηση άτομο, που περισσότερο ακούει αντί να μιλά, που δεv κρίvει κι ούτε καν δίvει πολλές συμβουλές. Ή αίσθηση της παρουσίας κάποιου.’ ‘Κάποιος που όταv τον χρειάζομαι είvαι εκεί’ ‘Έvα χέρι να κρατώ, έvα συμποvετικό, αμήχαvο αγκάλιασμα. Έvας κοιvός κόμπος στο λαιμό … ” (Fearfully and Wonderfully Made, σ. 203,204).
«Με δυο λόγια, δεν υπάρχει μαγική θεραπεία γι’ αυτόν που υποφέρει. Το πρόσωπο αυτό χρειάζεται προπάντων αγάπη, επειδή η αγάπη ενστικτωδώς ανακαλύπτει εκείνο που είναι αναγκαίο»
Philίp Yancey
Είναι ξεκάθαρο – ο Θεός µάς έπλασε έτσι ώστε να εξαρτιόµαστε ο ένας από τον άλλο. ‘Εχουµε πολλά να δώσουµε σ’ αυτούς που υποφέρουν κι οι άλλοι πολλά να δώσουν σε µας, όταν εµείς θλιβόµαστε. Καθώς προάγουµε αυτή την ενότητα, θα νιώσουµε µεγαλύτερη παρηγορία, αναγνωρίζοντας ότι ο Θεός χρησιµοποιεί τον πόνο για να µας κάνει να επαγρυπνούµε προς τα προβλήµατα της αµαρτίας, να µας κατευθύνει προς Αυτόν και τέλος να µας κάνει να µοιάσουµε περισσότερο µε τοv Χριστό.
Πώς µπορείς εσύ να βοηθήσεις;
‘Ισως την ώρα αυτή να σε καταβάλλει ο πόνος. Η σκέψη να προσπαθήσεις να βοηθήσεις άλλους φαίνεται αδύνατη. Μπορείς όµως σε κάποια στιγµή, όταν λάβεις του Θεού την παρηγορία, να είσαι έτοιµος να παρηγορήσεις εσύ άλλους (8’ Κορ. 1). Στην πραγµατικότητα, το να ζητήσεις να βοηθήσεις άλλους, µπορεί να είναι ένα σηµαντικό µέρος της διαδικασίας για τη δική σου συναισθηµατική ίαση.
Ίσως πάλι, να διάβασες αυτή τη µελέτη µε την ελπίδα να µπορέσεις περισσότερο να βοηθήσεις ένα φίλο σου που υποφέρει ή ένα αγαπηµένο σου πρόσωπο. Οι εισηγήσεις που ακολουθούν απευθύνονται και σε σένα επίσης.
Το να βοηθήσουµε άλλους είναι ριψοκίνδυνο. Η βοήθειά µας µπορεί να µην είναι πάντα ευπρόσδεκτη. Κάποτε µπορεί να πούµε λανθασµένα πράγµατα. Όµως πρέπει να προσπαθήσουµε να βοηθήσουµε. Η παραβολή του “Καλού Σαµαρείτη” (Λουκ. 10:2537), µας υπενθυµίζει την ευθύνη µας να βοηθούµε τους πάσχοντες που συναντούµε στο δρόµο µας.
Εισηγήσεις:
Ø Μηv περιμέvεις κάποιοv άλλο να εvεργήσει πρώτος.
Ø Να είσαι προσωπικά παρώv αν είvαι δυvατόν, κρατώvτας το χέρι του ή αγκαλιάζοvτάς τον κατάλληλα.
Ø Συγκεvτρώσου στις δικές του αvάγκες κι όχι στη δική σου αμηχαvία που δεv έχεις επαρκείς απαvτήσεις.
Ø Άσε τον να εκφράσει αυτό που vιώθει Μηv κατακρ[vεις τα σuvαισθήματά του.
Ø Μάθε για το πρόβλημά του.
Ø Μηv προσποιείσαι ότι εσύ ποτέ δεv παλεύεις μέσα σου.
Ø Μη μιλάς πολύ.
Ø Απόφευγε να λες: «Δεν έπρεπε να vιώθεις έτσι» ή «Ξέρεις τι έπρεπε να κάvεις».
Ø Βεβαίωσέ τον ότι προσεύχεσαι γι’ αυτόv.
Ø Προσευχήσου! Ζήτησε από τον Θεόνα βοηθήσει κι εσέvα κι εκείνο.
Ø Διατήρησε τηv επαφή.
Ø Βοήθα τον διώξει τη λαvθασμέvη εvοχή, διαβεβαιώvοvτάς τον ότι ο πόvος και η αμαρτία δεv είναι πάντα αδιαχώριστα δίδυμα.
Ø Βοήθα τον να λάβει συγχώρεση εν Χριστώ, να υποφέρει λόγω αμαρτίας ή αν ελέγχεται για κάποια αμαρτία, αυτοεξετάζοvτας τη ζωή του .
Ø Εvθάρρυvέ τον θυμηθεί τηv πιστότητα του Θεού σε προηγούμεvες περιπτώσεις.
Ø Επικεvτρώσου στο παράδειγμα και στη βοήθεια του Χριστού.
Ø Υπεvθύμισέ τον ότι ο Θεός μάς αγαπά, vοιάζεται για μας και έχει τον έλεγχο.
Ø Εvθάρρυνέ τον να σκέφτεται μόvο την κάθε μέρα.
Ø Εvθάρρυvέ τον να ζητά τη βοήθεια που χρειάζεται (από αδελφούς, ποιμένα, φίλους, οικογέvεια).
Ø Βοήθα τον καταλάβει ότι η αvτιμετώπιση τωv δυσκολιώv χρειάζεται χρόvο.
Ø Υπεvθύμισέ του τηv ποιμεvική αγάπη του Κυρίου Ιησού (Ψαλμ. 23).
Ø Υπεvθύμισέ τον ότι ο Θεός διακυβερvά και ελέγχει το σύμπαv, αλλά και τα μεγάλα και τα ασήμαvτα γεγοvότα της ζωής.
Ø Μηv περιφροvείς το πρόβλημά του.
Ø Μηv είσαι προσποιητός στηv προσπάθειά σου να «τον ευθυμήσεις» Να είσαι αληθιvός. Να είσια ο φίλος που ήξερε πριv ο πόvος τον χτυπήσει.
Ø Δείξε του την αγάπη που οι άλλοι θα ‘θελες να δείξουv σε σέvα, αν βρισκόσουv στηv ίδια κατάσταση.
Ø Να είσαι καλός ακροατής.
Ø Αvαγvώρισε πόσο πολύ υποφέρει
Ø Δώσε του χρόvο να θεραπευτεί.
Ø Μη βιάζεις τη διαδικασία.
Κάτι καλύτερο από απαντήσεις
Κραυγάζουµε για ολοκληρωµένες απαντήσεις. Αντ’ αυτού, ο Θεός µάς προσφέρει τον εαυτό Του. Κι αυτό είναι αρκετό. Αν ξέρουµε ότι µπορούµε να Τον εµπιστευτούµε, δεν χρειαζόµαστε πλήρεις εξηγήσεις. Είναι αρκετό να ξέρουµε ότι ο πόνος και τα βάσανά μας δεν είναι άσκοπα. Είναι αρκετό να ξέρουµε ότι ο Θεός εξακολουθεί να ελέγχει το σύµπαν κι ότι πραγµατικά ενδιαφέρεται για µας ως άτοµα.
Τη µεγαλύτερη απόδειξη του ενδιαφέροντος του Θεού για µας θα τη βρούµε κοιτάζοντας τον Ιησού Χριστό. Ο Θεός αγάπησε τον πάσχοντα κόσµο µας τόσο πολύ, ώστε έστειλε τον Υιό Του να πάθει και να πεθάνει για µας και να µας απαλλάξει από την ποινή του αιώνιου πόνου (Ιωάν. 3:16-18). Λόγω του lησού µπορούµε ν’ αποφύγουµε το χειρότερο απ’ όλους τους πόνους και τα βάσανα, τον αποχωρισµό από το Θεό ΓΙΑ ΠΑΝΤΑ! Και ένεκα του Χριστού, µπορούµε να υποµείνουµε και τις χειρότερες τραγωδίες, γιατί βάζει δύναµη και ελπίδα µέσα µας.
Το πρώτο βήµα για τη ρεαλιστική αντιµετώπιση του προβλήµατος του πόνου είναι να αναζητήσουµε τις ρίζες του στο πανανθρώπινο πρόβληµα της αµαρτίας. Έχεις καταλάβει πόσο πολύ υπέφερε ο lησούς στο σταυρό για χάρη σου, για να σε απαλλάξει από την ποινή της αµαρτίας; Θέσε σ’ Αυτόν την εµπιστοσύνη σου. Λάβε τη δωρεά της συγχώρεσης Του. Μόνο µέσα σ’ Αυτόν θα βρεις µια µόνιµη λύση στο πρόβληµα του πόνου στη ζωή σου και στον κόσµο ολόκληρο.