Το παρακάτω κείμενο πήραμε από το blog http://4torah.wordpress.com/ της Μυρτώς Θεοχάρους.
Τελευταία αναρωτιόμουνα πώς γίνεται ένα Χριστιανικό έθνος, όχι μόνο να ζει μέσα στην παρακμή αλλά να την έχει αποδεχτεί ως τον μόνο φυσιολογικό τρόπο επιβίωσης. Πώς γίνεται ένα ολόκληρο έθνος να μετέχει το πρωί στο σώμα και στο αίμα του Χριστού και το απόγευμα στην απληστία, στη δωροδοκία, στο ψέμα, στη σωματεμπορία και στο κυνήγι της βόλεψης. Και όλο αυτό να θεωρείται “μαγκιά” χωρίς καμία προσπάθεια ηθικής καλυτέρευσης. Κύριο χαρακτηριστικό της ελληνικής κοινωνίας, όπως είπε σε μια συνέντευξη του ο καλλιτέχνης Γιάννης Κουνέλης, είναι η έλλειψη του ονείρου. Ο έλληνας έπαψε να ονειρεύεται. Παραιτήθηκε από τα ιδανικά του, εγκατέλειψε το δρόμο του καλύτερου και κάθισε στο πεζοδρόμιο του μέτριου…
Κάποιοι όμως ταξίδεψαν και έφτασαν στο τέρμα αυτού του δρόμου. Κάποιοι κατάφεραν να αγγίξουν το ιδανικό, να ζήσουν τα πιστεύω τους, να ξεφύγουν από τα πλοκάμια του συμβιβασμού. Στην Ελλάδα αυτοί
είναι οι Άγιοι. Οι άγιοι είναι μια ομάδα ανθρώπων που έχουν αναληφτεί σε τέτοιο άπιαστο ύψος και είναι ξεκάθαρα διακρινόμενοι από τους απλούς πιστούς. Έχουν κάτι παραπάνω, έχουν ειδικές θεόσταλτες ικανότητες που κανείς από εμάς τους κοινούς θνητούς δεν πρόκειται να φτάσει. Η θρησκεία μας είναι ένας μηχανισμός αυτομπλοκαρίσματος. Παρόλο τον σεβασμό και την ευλάβεια που κάθε έλληνας δείχνει προς τους αγίους, δεν παρατηρείται καμία προσπάθεια μίμησης γιατί απλά αυτοί ήταν “φωτισμένοι” άνθρωποι. Ένας μυστηριώδης δρόμος μας χωρίζει από αυτούς, μια ανασταλτική αγιότητα που αντί να ελκύει προς το μέρος της, αποτρέπει κάθε μάταιη ενέργεια προσέγγισης της.
Το ερώτημα “πώς γίνεται να μην εκδηλώνω καμία προσπάθεια να μοιάσω σε αυτό που σέβομαι και λατρεύω” βρίσκει την απάντησή του στο γεγονός ότι έχω θέσει τόσο ψηλά αυτό το αντικείμενο, που ούτε εγώ δεν βλέπω που ξεκινά και που τελειώνει. Παρόλο που ο άγιος δηλώνει άνθρωπος σαν κι εμένα, τον έχω μεταμορφώσει σε ένα εξωγήινο ον που καμία σχέση δεν έχει μαζί μου και με τη δική μου καθημερινότητα.
Μπορεί ο πιστός σήμερα να βρει έναν “άγιο” στο περιβάλλον του ή τους έχουμε διώξει όλους σε άγια όρη, σε μοναστήρια, σε θρύλους και παραδόσεις; Μπορώ να δω τον άγιο ως σημερινή και καθημερινή πραγματικότητα να με προκαλεί σε μια εναλλακτική ζωή ή αυτά είναι μόνο για τους “αγίους”; E-mail: myrto77@gmail.com