Η ΑΓΑΠΗ - ΝΙΚΗΤΕΣ

Κύριε και Θεέ μας, μας δίνεις την εντολή να αγαπάμε. Αλλά εμείς δεν μπορούμε ν’ αγαπήσουμε επειδή το λέει η εντολή. Μας ζητάς να αγαπάμε αυτούς που συναντάμε στο μονοπάτι της ζωής μας. Εμείς όμως δεν ξέρουμε να αγγιζόμαστε από κείνους που δεν μας ελκύουν και δεν μας είναι ευχάριστοι. Μας προστάζεις να αγαπάμε τους εχθρούς μας κι εμείς μάλλον προσπαθούμε να τους αποφύγουμε, για να μην ξαναχρειαστεί να τους συναντήσουμε.

Σου εκμυστηρευόμαστε λοιπόν την απορία μας, Θεέ: Εννοούμε το ίδιο πράγμα Εσύ κι εμείς όταν μιλάμε για αγάπη; Γνωρίζεις άραγε καλά μέχρι ποίου σημείου η αγάπη είναι μια απρόσμενη παρόρμηση, μια πεισματική εξάρτηση, μέχρι να καταντήσει πάθος φονικό; Ή μήπως το λάθος είναι δικό μας που χρησιμοποιούμε τον ίδιο όρο όταν αναφερόμαστε στη δική Σου αγάπη για τον καθένα μας και για την ανθρωπότητα ως σύνολο: την ιδιαίτερη εκείνη εκλογή, που όμως δεν αφήνει περιθώρια για προνόμια, τη συμμαχία εκείνη την Αιώνια, που όμως δεν συνεπάγεται ομηρία ή γήτεμα, το πάθος εκείνο το απόλυτο που όμως είναι απαλλαγμένο από απατηλή παθολογία;

Ω, Θεέ, ομολογούμε ενώπιόν Σου ότι σήμερα παλινδρομούμε μεταξύ εκείνου που εμείς οι άνθρωποι συνήθως αποκαλούμε αγάπη κι εκείνου που Εσύ ασκείς απέναντί μας αγαπώντας μας—από την εποχή της εκλογής του Αβραάμ, διά μέσου των αιώνων της διαθήκης Σου με τον Ισραήλ και μέχρι το Σταυρό του Υιού σου Ιησού Χριστού.

Ω, Θεέ μας, σκοντάφτουμε στην αγάπη, αυτή τη μοναδική λέξη με τις τόσες αποχρώσεις. Ίσως μάλιστα να εξακολουθήσουμε να σκοντάφτουμε μέχρι το τέλος της ζωής μας, γιατί καλύτερα να σκοντάφτουμε παρά να παίζουμε θέατρο. Σε τούτη εδώ την προσευχή θα θέλαμε περισσότερο να συζητήσουμε μαζί Σου τις απορίες μας παρά να Σου ζητήσουμε να παρέμβεις για να μας βρεις τη λύση—πράγμα που δεν θα ωφελούσε σε τίποτε.

Σου ζητάμε απλά ένα δυο πράγματα:

Μάθε μας να αγαπάμε ολοκληρωτικά, με όλο μας το είναι. Φύλαξέ μας από την αγάπη που δίνεται αφηρημένα ή από καθήκον, εξ αποστάσεως ή με αδιαφορία. Όταν προφέρουμε τη λέξη «αγάπη», κάνε να είναι μέσα μας η λέξη αυτή μια αφθονία. Δίνε μας καρδιές ακέραιες.

Μάθε μας να αγαπάμε μακροχρόνια, χωρίς να ταλαντευόμαστε ανάμεσα στην έλξη και την κόπωση, στον ενθουσιασμό και την εξάντληση. Δίνε μας καρδιές σταθερές.

Μάθε μας ν’ αγαπάμε τον άλλο κι όχι τον εαυτό μας, όπως τον βλέπουμε αυτάρεσκα στον καθρέφτη μας. Δίνε μας απελευθερωμένες καρδιές.

Μάθε μας ν’ αγαπάμε τους εχθρούς μας, όχι από χριστιανική αρετή, αλλά από ψηλάφηση μέσα στο σκότος εκείνου που Εσύ ο Ίδιος έκανες για μας. Δίνε μας καρδιές καινούργιες.

Ω, Κύριε και Θεέ μας, μάθε μας ν’ αγαπάμε, κάτι που μονίμως λησμονούμε. Αμήν.

André Dumas, Μετάφραση από τα Γαλλικά: Γιούλικα Κ. Masry