Η Ζωή

 

Η ζωή του Ιησού στη γη είχε ανείπωτη ομορφιά και ήταν κατά πάντα ευάρεστη στον Θεό Πατέρα Του. Ποτέ δεν ξανάζησε στην γη άνθρωπος που  ευαρέστησε τον Θεό όσο ο Υιός Του ο αγαπητός.  Μέσα στον άνθρωπο Ιησού υπήρχαν όλες οι αρετές σε αρμονία και τελειότητα και ο Πατέρας Του ευφραινόταν καθημερινά μαζί Του.  Πατέρας και Υιός περπατούσαν σε γλυκιά και συνεχή κοινωνία και για πρώτη φορά μετά  την πτώση του Αδάμ, το αληθινό φως έλαμψε σ’ αυτή την μουντή και σκοτεινή γη. Ο Ιωάννης στο ευαγγέλιο του μας λέει «Μέσα σε Αυτόν ήταν ζωή και η ζωή ήταν το φως των ανθρώπων». Η ζωή του Ιησού ήταν η αιώνια ζωή γιατί ήταν η ζωή του Θεού, ήταν η ζωή της κοινωνίας αγάπης μεταξύ των τριών θείων προσώπων, του Πατέρα, του Υιού και του Αγίου Πνεύματος. Ο λόγος που ο Ιωάννης  αποκαλεί την ζωή του Ιησού το φως των ανθρώπων, είναι γιατί μέσα σε αυτή είναι που φανερώθηκε στους ανθρώπους η ζωή του Θεού, που είναι η μόνη αληθινή ζωή. «Εγώ Είμαι το φως του κόσμου», είπε στους Ιουδαίους, «όποιος με ακολουθήσει δεν θα περπατήσει ποτέ στο σκοτάδι αλλά θα έχει το φως της ζωής».

Απ’ αρχής ο Υιός ήταν μέσα στους αιώνιους κόλπους της αγάπης του Πατέρα Του μέσα στη  κοινωνία του Πνεύματος. Όταν δε ήλθε σε αυτό τον κόσμο, δια μέσω του η ζωή του Θεού φανερώθηκε μεταξύ των ανθρώπων που είδαν τη δόξα Αυτού, δόξα ως μονογενούς Υιού παρά του Πατρός, πλήρης χάριτος και αλήθειας. Ο Ιωάννης και οι λοιποί μαθητές μέσα στον Ιησού είδαν, θεώρησαν και άγγιξαν αυτήν την ζωή και γι’ αυτό έγραψε στην πρώτη του επιστολή, «Εκείνο που ήταν από την αρχή, το οποίο ακούσαμε, το οποίο είδαμε με τα μάτια μας, το οποίο θεωρήσαμε και τα χέρια μας ψηλάφησαν, περί του Λόγου της ζωής, ( και η ζωή φανερώθηκε, και είδαμε και μαρτυρούμε και απαγγέλουμε προς εσάς την ζωή την αιώνιο , που ήταν προς τον Πατέρα και φανερώθηκε σε μας) (ΑΙωαν.1:1,2).  Τα αχνάρια της ζωής του Ιησού είναι τώρα χαραγμένα και αποτυπωμένα μέσα στο Άγιο Πνεύμα και Ο Οποίος τα κάνει ορατά σε όλους που κάλεσε για να τα ακολουθήσουν. Αυτή η πραγματικότητα είναι διαθέσιμη σε όλους που πιστεύουν στον Χριστό και  λαμβάνουν το Πνεύμα Του,  από κάθε γενιά και φυλή και έθνος. Το Πνεύμα Αυτό της αλήθειας όχι μόνο αποκαλύπτει στην καρδιά αυτού που το λαμβάνει την ζωή του Χριστού, αλλά τον κάνει ικανό να την ζήσει.   

Το κύριο χαρακτηριστικό της ζωής του Ιησού στο σύντομο περπάτημα Του στη γη,  ήταν η  τέλεια υποταγή και χωρίς αντίρρηση υπακοή αγάπης στο θέλημα του Πατέρα Του,  η ασάλευτη εμπιστοσύνη Του σε Αυτόν μέσα σε όλες τις περιστάσεις, δοκιμασίες και θλίψεις, και η απόλυτη εξάρτηση του από Αυτόν. Λόγω αυτής Του της σχέσης με τον Πατέρα και της ένωσης  μαζί Του, θριάμβευσε μέσα σε όλους τους πειρασμούς, τις πιέσεις και τις θλίψεις, τις αντιλογίες και τις προκλήσεις, των σκληρόκαρδων αντιφρονούντων. Αν και το μίσος και η εναντίωση και η ταραχή, ήταν τριγύρω Του, η ψυχή Του παρέμενε γαλήνια και γεμάτη αγάπη και γλυκύτητα, χωρίς ίχνος πικρίας προς όλους που έρχονταν σε Αυτόν, «ο οποίος αμαρτία δεν έκανε, ούτε ευρέθη δόλος στο στόμα Του, ο οποίος λοιδορούμενος δεν λοιδορούσε, όταν έπασχε δεν απειλούσε, αλλά παρέδινε τον εαυτό Του σε Αυτόν που έκρινε δίκαια (ΑΠετ.2:22,23).

 

Από την αρχή, το θέλημα και η επιθυμία του Θεού ήταν όπως ο κάθε άνθρωπος έχει μερίδα στη ζωή του Θεού και αυτό θα γινόταν αν ο Αδάμ έτρωγε από το δέντρο της ζωής. Ο Αδάμ όμως δεν υπάκουσε, απεναντίας έφαγε από το απαγορευμένο δέντρο. Ο καρπός αυτού του δέντρου έφερε μέσα σε αυτόν όχι μόνο τη γνώση του καλού και του κακού αλλά επίσης τον θάνατο και το σκοτάδι και το χωρισμό και αυτού και των απογόνων του από την ζωή του Θεού. Ο Θεός γνώριζε, πως μόνο με την θυσία του αγαπημένου του Υιού και  την προσφορά της δικής Του ζωής ο άνθρωπος θα μπορούσε να ξαναζήσει «Με τούτο φανερώθηκε η αγάπη του Θεού προς εμάς, επειδή τον Υιό του τον μονογενή απέστειλε στον κόσμο, για να ζήσουμε διαμέσου αυτού» (A Ιωάν.4:9). Ο απόστολος Παύλος γράφει στην επιστολή του προς Ρωμαίους ότι έχοντες συμφιλιωθεί με τον Θεό δια του θανάτου του Υιού Του, πολύ περισσότερο θα σωθούμε διά της ζωής Του (Ρωμ.5:10). Αυτό είναι πέρα για πέρα αλήθεια, γιατί η αληθινή και πλήρης σωτηρία δεν επιτυγχάνεται μόνο με την συμφιλίωση και την δικαίωση μας με τον Θεό, αλλά και γιατί γινόμαστε μέτοχοι της ζωής Του μέσω της ανακαίνισης  του Αγίου Πνεύματος πέραν τούτου θα πρέπει να παραμείνουμε μέσα στον Χριστό σαν κλήμα πάνω στο αμπέλι. Έτσι μόνο θα μπορέσουμε να αντέξουμε με την χάρη του Θεού τους πειρασμούς και τις δοκιμασίες που είναι μέρος της επίγειας μας ζωής  και να μεταμορφωθούμε στην δική του εικόνα.

Η Ζωή Του για τα πρόβατα Του

 Ο καλός βοσκός δίδει την ζωή του για τα πρόβατα του και αυτό είναι που έκανε ο Ιησούς, ήλθε για να έχουν αυτά την ζωή Του και αυτή με αφθονία. Η θυσία του Χριστού είναι η πιο πειστική απόδειξη της αγάπης του Θεού, γιατί μέσω Του ο δρόμος άνοιξε για κάθε άνθρωπο να επιστέψει και να γνωρίσει και να έχει τη ζωή του Θεού. Αυτή η ζωή είναι που ονομάζεται  η Ζωή, η Αιώνια Ζωή και οτιδήποτε άλλο από αυτή είναι σκοτάδι και θάνατος.  Όλοι εμείς, για τους οποίους ο Χριστός  έχει γίνει και είναι τώρα η ζωή μας,  που το ανέσπερο του φως έλαμψε στην καρδιά μας και η χάρη Του υπέρ περίσσευσε μέσα στην εξαχρείωση και την φτώχια μας, κηρύττουμε και εξαγγέλλουμε την Αξιοσύνη  Tου.

Η ουσία και το βάθος της ζωής του Ιησού ήταν η εξαίσια, στενή και πολύτιμη σχέση που τον ένωνε με τον Πατέρα Του και η αδιάκοπη κοινωνία που απολάμβαναν μεταξύ τους. Είχε συναίσθηση και ζούσε μέσα στην αγάπη του Πατέρα Του και το θέλημα Του ήταν το πρώτιστο Του μέλημα. Το φως της ζωής αυτής αντανακλάται περισσότερο στο ευαγγέλιο του Ιωάννη και θα μας έκανε καλό να κοιτάξουμε τις διάφορες αναφορές με σκέψη και συλλογισμό. Παραθέτω πιο κάτω μερικές από αυτές.   

Ο Πατέρας μου μέχρι τώρα εργάζεται, κι εγώ εργάζομαι. (Ιωάν. 5:17)

Σας διαβεβαιώνω απόλυτα: Δεν μπορεί ο Υιός να κάνει τίποτε από μόνος του, αν δεν βλέπει τον Πατέρα να το κάνει αυτό, επειδή όσα κάνει εκείνος, αυτά, παρόμοια, κάνει και ο Υιό (Ιωάν.5:19)

Επειδή ο Πατέρας αγαπάει τον Υιό, και του δείχνει όλα όσα αυτός κάνει. (Ιωάν.5:20)

.. δεν ζητώ το δικό μου θέλημα, αλλά το θέλημα του Πατέρα, που με απέστειλε. (Ιωάν.5:30)

Και ο Πατέρας που με απέστειλε, αυτός έδωσε μαρτυρία για μένα. (Ιωάν.5:37)

Κι εκείνος που με έστειλε είναι μαζί μου, ο Πατέρας δεν με άφησε μόνον, επειδή, εγώ κάνω πάντοτε τα αρεστά σ’ αυτόν. (Ιωάν.8:29)

Εγώ και ο Πατέρας είμαστε ένα (Ιωάν.10:30)

Πατέρα σε ευχαριστώ γιατί με άκουσες. Και εγώ γνωρίζω ότι πάντοτε μου ακούς (Ιωάν.11:41&42).

Ο Πατέρας, που μένει μέσα σε μένα, αυτός εκτελεί τα έργα. (Ιωάν.14:10).

H αξία του αίματος Του

Κανένας άνθρωπος μέσα  στην ξεπεσμένη αμαρτωλή του φύση δεν μπορούσε ποτέ να προσφέρει οποιοδήποτε λύτρο στον Θεό για να εξασφαλίσει την απολύτρωση του, αλλά ούτε  και την απολύτρωση οποιουδήποτε άλλου ανθρώπου και αυτό γιατί κάθε άνθρωπος ήταν μολυσμένος με αμαρτία.  «Κανένας δεν μπορεί ποτέ να εξαγοράσει αδελφό, ούτε να δώσει στον Θεό λύτρο γι’ αυτόν, επειδή η απολύτρωση της ψυχής τους είναι πολύτιμη και ανεύρετη για πάντα, ώστε να ζει αιώνια για να μη δει φθορά.» (Ψαλμ. 49:7-9). Ο λόγος του Θεού μας πληροφορεί πως η λύτρωση του ανθρώπου έγινε δυνατή μόνο με το πολύτιμο αίμα του Ιησού που σαν αρνί άμωμο πρόσφερε τον Εαυτό Του στον Θεό. «Ξέροντας ότι δεν λυτρωθήκατε από τη μάταιη πατροπαράδοτη διαγωγή σας με φθαρτά, ασήμι ή χρυσάφι, αλλά με το πολύτιμο αίμα του Χριστού, ως αμνού χωρίς ψεγάδι και κηλίδα» (Α Πετ.1:18-19). Η πολυτιμότητα του αίματος του Ιησού πήγαζε από το γεγονός του ότι ο Ίδιος ήταν χωρίς αμαρτία και χωρίς ψεγάδι και κηλίδα. Είναι η άμετρη αξιοπρέπεια της χωρίς μώμο, χωρίς αμαρτία, τέλειας ζωή Του, που έζησε μέσα σε σάρκα  που έκανε το αίμα Του, Πολύτιμο αίμα και ανεκτίμητης αξίας και τιμής για να είναι το λύτρο σε όλους τους αιώνες, για την απολύτρωση μυριάδων αμαρτωλών, μα πολύτιμων ψυχών.  Διά του δικού του πολύτιμου αίματος μπήκε μέσα στα Άγια των ουρανών, μια για πάντα και απέχτησε για αυτούς αιώνια λύτρωση. Με την προσφορά Του οι ύψιστες απαιτήσεις του Άγιου και δίκαιου Θεού ικανοποιήθηκαν, καθώς επίσης και οι πιο βαθιές ανάγκες του αμαρτωλού ανθρώπου. Η απολυτρωτική δύναμη του αίματος του Χριστού είναι αναμφισβήτητη σε αρχές και εξουσίες στον ουρανό αλλά και στην γη γιατί ξεπλένει  τις πολύτιμες ψυχές των ανθρώπων από την ενοχή και την δύναμη και το μόλυσμα της αμαρτίας, τους απαλλάσσει από τις κατηγορίες του διαβόλου και τους δικαιώνει ενώπιον του Θεού για να τον λατρεύουν.

Ο διάβολος έχει τις αξιώσεις του επάνω σε κάθε άνθρωπο που γεννιέται μέσα σε αυτό τον κόσμο, αλλά δια της πίστης στο αίμα του Χριστού κάθε αξίωση του καταργείται και η δύναμη και εξουσία του σπάζει και η ψυχή λύνεται από κάθε σκοτεινό δεσμό και αλυσίδα. Ο απόστολος Πέτρος πιο πάνω λέει ότι είναι με το αίμα αυτό που λυτρώνεται ένας άνθρωπος από την μάταιη πατροπαράδοτη διαγωγή του που κληρονόμησε από τους γονιούς που τον γέννησαν και που δεν είναι άλλη από την φύση που του κληροδότησε ο πρώτος άνθρωπος Αδάμ, για να βρει μέσα στον δεύτερο άνθρωπο Ιησού την κληρονομικότητα μιας νέας φύσης και μιας νέας ζωής. 

To τελειωμένο έργο του Ιησού τόσο ευαρέστησε τον Θεό και ικανοποίησε στο έπακρο τις αξιώσεις της Θείας Δικαιοσύνη Του, που μετάτρεψε την διάθεση Του από αυτήν της οργής και της εκδίκησης, σε διάθεση χάρης και ευσπλαχνίας, κάνοντας τον να  στραφεί με στοργή και έλεος προς την αμαρτωλή και εχθρική προς  Αυτόν ανθρωπότητα. Σε αντίθεση με την ημέρα του μεγάλου κατακλυσμού, όταν όλες  οι πηγές της μεγάλης αβύσσου σκίστηκαν και οι καταρράκτες του ουρανού άνοιξαν με την έκχυση της οργής και της κρίσης Του πάνω στην αχαλίνωτη κακία του κόσμου, το σκίσιμο της σάρκας του Ιησού πάνω στον σταυρό έγινε η αιτία για να ρεύσει από τον θρόνο του Θεού ο ποταμός και το λουτρό της παλιγγενεσίας και ανακαινίσεως του Αγίου Πνεύματος, που εκχύθηκε πλούσια πάνω μας δια του Ιησού Χριστού του Σωτήρα μας. Ο αιώνας της χάρης είχε αρχίσει.

Ο κληρονόμος πάντων

Όταν Ιησούς τέλειωσε το έργο της απολύτρωσης, ορίστηκε από τον Πατέρα Του ως ο κληρονόμος όλων των υπέροχων, έξοχων και πολύτιμων υποσχέσεων Του. «Όλα όσα έχει ο Πατέρας είναι δικά μου» είπε, (Ιωάν.16:15).  «Οι υποσχέσεις όμως, ειπώθηκαν στον Αβραάμ και στο σπέρμα του, δεν λέει: και προς τα σπέρματα, σαν να πρόκειται για πολλά, αλλά ως για ένα: και προς το σπέρμα σου, που είναι ο Χριστός» (Γαλ.3:16).  Πιστός στον Πατέρα Του και στο έργο που του ανέθεσε, ανάλαβε το μεγάλο έργο της αποκατάστασης και επανόρθωσης όλων των πραγμάτων στον ουρανό πάνω και στη γη κάτω. Από την επιστολή προς Εβραίους πληροφορούμαστε ότι ο Χριστός, λόγω της  πιστότητάς του, επιβραβεύτηκε σαν υιός ανθρώπου με τις ύψιστες τιμές και αξιώματα.

·                     Κάθισε στα υψηλά, στα δεξιά της μεγαλωσύνης.

·                     Έγινε κατά πολύ ανώτερος των αγγέλων, κληρονομώντας  εξοχότερο όνομα από αυτούς, δηλαδή του Υιού, «Υιός μου είσαι συ, εγώ σήμερα σε                                γέννησα».

·                     Ωs Υιός κατέστη κληρονόμος πάντων.                                                                                                  

·                     Η μέλλουσα οικουμένη υποτάχθηκε σ’ Αυτόν.

·                     Αξιώθηκε περισσότερης δόξας παρά ο Μωυσής.

·                     Έγινε, ελεήμων και πιστός Αρχιερέας εις τα προς τον Θεό.

Διά μέσω του Αδάμ η εξέγερση και επανάσταση που άρχισε στον ουρανό από τον Σατανά επεκτάθηκε στη γη και η αμαρτία μόλυνε και διέφθειρε όλη την κτίση.

Λόγω της αμαρτίας που μπήκε μέσα στο ανθρώπινο γένος, η ανθρώπινη ψυχή  παραμορφώθηκε και ασχήμισε και κατέληξε να είναι εντελώς ανόμοια με την εικόνα και την ομοίωση του Πλάστη της που ήταν αρχικά και ο σκοπός της δημιουργίας της. Ο αρχικός προορισμός του Θεού δεν μπορούσε πια να επιτευχθεί μέσω του Αδάμ και των απογόνων του. O άνθρωπος είχε καταντήσει ένα διεστραμμένο ον και έχασε τα πάντα, ανίκανος να σώσει τον εαυτό του από την ενοχή και την κρίση της αμαρτίας. Από την στιγμή εκείνη ο θάνατος σαν σκληρός και ανήλεος τύραννος   επικράτησε και βασίλευσε πάνω σε όλους.

 Ο Ιησούς πάνω στον σταυρό, μόνος έδωσε  τη μεγάλη και αποφασιστική μάχη για την ανατροπή του. Τίποτε δεν μπόρεσε να τον σταματήσει από το να τελειώσει το έργο που του ανατέθηκε  και να εισέλθει στην κατάπαυσή του. Σαν  Αρχηγός της σωτηρίας και  Αντιπρόσωπος των παιδιών που ο Θεός του έδωσε,  πήρε και ο Ίδιος σάρκα και αίμα και ομοιώθηκε με αυτούς κατά πάντα και δια του θανάτου Του νίκησε μια για πάντα τον θάνατο και  κατάργησε αυτόν που είχε το κράτος του θανάτου δηλαδή τον διάβολο, «Επειδή λοιπόν τα παιδιά έγιναν κοινωνοί σάρκας και αίματος, και αυτός παρόμοια έγινε μέτοχος από τα ίδια, για να καταργήσει δια του θανάτου αυτόν που έχει το κράτος του θανάτου, δηλαδή τον διάβολο,  και να ελευθερώσει εκείνους, όσοι εξ αιτίας του φόβου ήσαν σε ολόκληρη τη ζωή υποκείμενοι στη δουλεία.» (Εβρ.2:14,15). Με το πέσιμο του ο Αδάμ στο κήπο της Εδέμ, ο διάβολος κρατούσε τους ανθρώπους δέσμιους του φόβου και του θανάτου, χωρίς κανένας να μπορεί να υπερισχύσει εναντίον. Ο Ιησούς με τον θάνατο του έκανε αυτό που οι ίδιοι δεν μπορούσαν να κάνουν και εκεί στον σταυρό έγινε ο πρώτος άνθρωπος που νίκησε τον θάνατο και υπερίσχυσε εναντίον του διαβόλου  καταργώντας τον μια για πάντα, ελευθερώνοντας έτσι τους αγαπημένους Του από την δύναμη και εξουσία του. Εκεί στον σταυρό με την τέλεια του θυσία κέρδισε πίσω γι’ αυτούς, για την αγαπημένη Του εκκλησία, εκείνους που πλέον δεν ντρεπόταν να αποκαλεί αδελφούς Του, όλα που ο πρώτος άνθρωπος έχασε και τους στέρησε. Αυτός που ήταν χωρίς αμαρτία έγινε αμαρτία, λαμβάνοντας πάνω Του την αμαρτία τους, την ντροπή τους, τις ασθένειες τους, την ασχήμια τους την παραμόρφωση της ψυχής τους, για να τους αγιάσει, να τους σώσει, να τους δοξάσει, για να τους παρουσιάσει μπροστά Του άγιους μέσα στην αγάπη. «Ο οποίος εξ αιτίας της χαράς που ήταν μπροστά του υπέφερε σταυρό, καταφρονώντας τη ντροπή και κάθισε στα δεξιά του θρόνου του Θεού» (Εβρ.12:2).

 Για έξη ολόκληρες ώρες  κρεμασμένος πάνω στο σταυρό μεταξύ ουρανού και γης, ως η κεφαλή και ο εγγυητής του λαού του, έμεινε αμετακίνητος  στο θέλημα του Θεού, μέχρι που αθέτησε την αμαρτία, σήκωσε τις αμαρτίες, την κατάκριση και την οργή για πάντα, από πάνω τους, πάνω του, από την κεφαλή τους στην κεφαλή του από το σώμα τους στο σώμα του, από την ψυχή τους στην ψυχή του, από τον λογαριασμό τους στον λογαριασμό του. Αφού το έκανε, φώναξε θριαμβευτικά ούτως ώστε όλοι να γνωρίσουν, όλες οι γενιές, όλοι οι λαοί, οι άγγελοι και οι δαίμονες να ακούσουν και να γνωρίσουν, μια για πάντα, «Τετέλεσται».  Ο Δούλος που  ο Ησαΐας περίγραψε τόσο ζωντανά, που δεν φώναξε, που δεν κραύγασε, που η φωνή Του δεν ακούστηκε στις πλατείες, που δεν εξέλιπε ούτε μικροψύχησε, έφερε κρίση εις τη γη, η όπως ευαγγελιστής Ματθαίος το μεταφράζει, έφερε εις νίκη τη κρίση. Όλα εκεί στο σταυρό διευθετηθήκαν, μια για πάντα, στην αιωνιότητα, γιατί η αμαρτία κρίθηκε, έδωσε τέλος στη παράβαση, έγινε εξιλέωση για την ανομία, εισήχθηκε  δικαιοσύνη αιώνιος, σφραγίστηκε  όραση και προφητεία, χρίστηκε ο Άγιος των Αγίων. Εκεί την στιγμή εκείνη έγινε η κρίση του κόσμου, ο άρχοντας του κόσμου πετάχτηκε  έξω και ο ουρανός και η γη και τα στοιχεία τους τοποθετήθηκαν ξανά πίσω στη εξουσία και την κυβέρνηση του Θεού. Το λιοντάρι από τη φυλή του Ιούδα, η ρίζα του Δαβίδ, νίκησε. Νίκησε για τους δικούς Του, γι’ αυτούς που αγάπησε πριν γίνει ακόμα ο κόσμος και που έκλεξε και προόρισε να βασιλεύσουν μαζί Του. Όλοι οι δικοί του ήταν μέσα του και τους μετάφερε από τα βάθη της ακαθαρσίας του ανθρώπινου ξεπεσμού, στα πιο αγνά ύψη της δόξας και της τιμής και από τα πιο φοβερά βάσανα της ατελεύτητης κόλασης στα πιο θαυμαστά μέρη της αιώνιας μακαριότητας. Ο δρόμος για να φέρει ο Θεός πολλούς υιούς στη δόξα είχε δια μέσου Του ανοίξει, «,,, για να γευτεί θάνατο για κάθε άνθρωπο, διαμέσου της χάρης του Θεού. Διότι έπρεπε σ’ Αυτόν, για τον οποίον είναι τα πάντα και διαμέσου του οποίου είναι τα πάντα, φέρνοντας στη δόξα πολλούς υιούς, να κάμει τέλειο τον Αρχηγό της σωτηρίας τους, διαμέσου των παθημάτων» (Εβρ.2:9-10).

Ο Ιησούς, πιστός πάνω στον οίκο του, μέσω των παθημάτων του, κατέστη το πρότυπο του τέλειου ανθρώπου κατά το θέλημα του Θεού και ο Αρχηγός της σωτηρίας τους, ανοίγοντας το δρόμο για να γίνουν και αυτοί συμμέτοχοι της τελειότητας Του. Κατόπι του θριάμβου Του στον σταυρό, αναστήθηκε από τους νεκρούς σαν η απόδειξη της νίκης του κατά του θανάτου, και κάθισε στα δεξιά του Πατέρα στεφανωμένος με ανείπωτη μεγαλοπρέπεια και δόξα, γινόμενος ο Μεγάλος μας Αρχιερέας: «Όσιος, άκακος, αμόλυντος, ξεχωρισμένος από τους αμαρτωλούς και ο οποίος έγινε ψηλότερος από τους ουρανούς» (Εβρ.7:26).

Μέσα από το λειτούργημα του αυτό εκεί στα δεξιά της Μεγαλωσύνης, μπορεί και σώζει ολοκληρωτικά αυτούς που προσέρχονται στον Θεό δια μέσω Του, γιατί ζει πάντοτε και εντυγχάνει για κάθε ένα από τους δικούς Του. Η πρόθεση του είναι να τους αποκαταστήσει στη δόξα που ο πρώτος άνθρωπος Αδάμ τους στέρησε, για να γίνουν και εκείνοι μέτοχοι της ζωής Του, της δόξας, της δικαιοσύνης, της αγιότητας, της τελειότητας, των τιμών και όλων των επιτευγμάτων και θριάμβων Του. «Γι’ αυτό,, καθώς λέγει το Πνεύμα το Άγιο, σήμερα αν ακούσετε τη φωνή του, μη σκληρύνετε τις καρδιές σας ..»  (Εβρ 3:7).

Ο Χριστός είναι το μεγάλο δώρο του Θεού σε μας, και όλα που εμείς είμαστε και όλα που εμείς έχουμε και αυτά που ελπίζουμε είναι «διά Αυτού και μέσα σ’ Αυτόν. Σ’ Αυτόν ας είναι η δόξα στους αιώνες». Τα βάθη και τα ύψη της μεγάλης σωτηρίας που πηγάζουν από το έργο Του, δεν έχουν πλήρως αποκαλυφθεί ακόμα, μα ούτε και μπορούν, γιατί ξεπερνούν κάθε φαντασία και γνώση και αίσθηση. Θα γίνουν όμως φανερά την ημέρα εκείνη, όταν το πέπλο που εμποδίζει τώρα σηκωθεί, όταν το φθαρτό ντυθεί την αφθαρσία και το αυτό που είναι τώρα θνητό την αθανασία, όταν θα τον δούμε πρόσωπο με πρόσωπο. Τότε το μέγεθος της λύτρωσης και σωτηρίας.

 

 ΚΥΠΡΟΣ