Γράφει ο Παναγιώτης Σταυρινού, Μαθηματικός

Για να γνωρίσουμε κάποιες πτυχές του βαθύτερου εσωτερικού μας κόσμου και να διαπιστώσουμε με μια ενδοσκόπηση την πνευματική μας κατάσταση, πρέπει πρώτα να έλθουμε σε μια εσωτερική ηρεμία και να επικρατήσει μέσα μας απόλυτη σιγή και αταραξία. Η απαλή και ήσυχη φωνή του Αγίου Πνεύματος εξασθενεί και χάνεται, όταν στον εσωτερικό μας κόσμο αντηχεί η οχλοβοή και οι φωνές του κόσμου. Για να μπορέσουμε να δούμε την πνευματική μας εικόνα στον καθρέφτη της συνείδησης, πρέπει αυτός ο καθρέφτης να είναι ασάλευτος, όπως ασάλευτα είναι τα νερά της λίμνης όταν βλέπουμε το πρόσωπο μας στην αρυτίδωτη επιφάνειά της. Τα μηνύματα του Θεού φτάνουν στην καρδιά μας όπως η δρόσος θρονιάζεται στα πέταλα των λουλουδιών και στη χλόη του απάνεμου λιβαδιού σε μια νυχτερινή νηνεμία. Μην απορείς αγαπητέ αναγνώστη γιατί τα στεγνά καλοκαίρια το χορτάρι χαμογελά μες στο κατάξερο χώμα. Είναι γιατί ξεδιψά και ζωογονείται απ’ τη δρόσο της αυγουστιάτικης νύχτας. Αλλά πρόσεξε. Η δρόσος κατεβαίνει την ώρα της άπνοιας, όταν τα φύλλα παραλύσουν στη σιγαλιά της νύχτας. Το ίδιο κι εμείς, αν ειρηνέψουμε πρώτα κι αφήσουμε τις διψασμένες καρδιές μας απλωμένες στην «ουράνια δρόσο», θα παραμείνουμε ζωντανοί στη στέγνα του κόσμου, όπως συμβαίνει με το χορτάρι τα ξηρά καλοκαίρια. Άνοιξε την καρδιά σου στο Λόγο του Ευαγγελίου αγαπητέ και άσε το Πνεύμα του Χριστού να πνεύσει μέσα σου. Μην πεις ότι δεν είσαι έτοιμος. Μην πεις πως δεν το αξίζεις. Μην κάνεις το χατίρι του διαβόλου. Ο Χριστός είναι η δρόσος σου σε όποια ”έρημο” κι αν ζεις. Με θάρρος αποκρίσου στον εχθρό της ψυχής σου και πες του αυτά τα λόγια. «Ο Θεός μου όταν στέλλει τη δρόσο του στους κάμπους, δεν κάνει εξαιρέσεις. Κι αν είμαι αγκάθι ανώφελο στην ερημιά του κόσμου, ξέρω πως ήσυχα κι ανάλαφρα η δρόσος Του έρχεται, σε ρόδα και αγκάθια».