Όταν ο Ιησούς έφτασε στη Βηθανία ο Λάζαρος ήταν ήδη τέσσερις μέρες στον τάφο. Ο χρόνος ήταν σημαντικός για τους Ιουδαίους. Πολλοί Ιουδαίοι πίστευαν πως η ψυχή παρέμενε κοντά στο σώμα επί τρεις μέρες μετά το θάνατο με την ελπίδα να επιστρέψει σ’ αυτό.  Και καθώς αυτή η σκέψη υπήρχε στο μυαλό των ανθρώπων, προφανώς πίστεψαν πως είχε χαθεί κάθε ελπίδα – ο Λάζαρος ήταν ολότελα νεκρός.

                Επί αιώνες οι δυο ομάδες των Ιουδαίων θρησκευτικών αρχηγών, οι Σαδδουκαίοι και οι Φαρισαίοι, διαφωνούσαν για τη μετά θάνατο κατάσταση.  Οι Σαδδουκαίοι πίστευαν πως δεν υπάρχει ανάσταση, ούτε μελλοντική ζωή, ούτε κόλαση ούτε παράδεισος.  Η ζωή ήταν στη γη.  Οι Φαρισαίοι από την άλλη πίστευαν πως υπήρχε ζωή μετά θάνατο.  Πίστευαν στην αθανασία της ψυχής και στην ανταμοιβή ή την τιμωρία μετά θάνατο.

                Κανένας όμως δεν κατανοούσε την έννοια της ανάστασης.  Σίγουρα όχι το είδος της ανάστασης της οποίας επρόκειτο να γίνουν μάρτυρες.

                Μπορώ να φανταστώ την αντίδραση όλων όταν ο Ιησούς ζήτησε να κυλίσουν την πέτρα. Και η ανταπόκριση της Μάρθας, «Κύριε… βρωμάει (μυρίζει άσχημα) ήδη!» Εκείνη τόλμησε να πει αυτό που όλοι οι άλλοι σκέφτηκαν.  Πίσω από εκείνη την πέτρα υπήρχε ένα πτώμα – που βρισκόταν ήδη σε σήψη.

                Η Μάρθα δεν καταλάβαινε τι συμβαίνει.  Ούτε κανένας άλλος.  Για ποιο λόγο ο Ιησούς ήθελε ν’ ανοίξει τον τάφο κάποιου που είχε ταφεί πριν από τέσσερις μέρες; 

                Βλέπετε η Μάρθα είχε πίστη γι’ αυτό που θα μπορούσε να είχε συμβεί: «Αν ήσουν εδώ ο αδελφός μου δεν θα είχε πεθάνει» (Ιωάννης 11: 21).

                Η Μάρθα είχε πίστη γι’ αυτό που επρόκειτο να συμβεί «Ξέρω πως θα αναστηθεί στην έσχατη μέρα.» (11: 24)

                Αυτό όμως που χρειαζόταν η Μάρθα ήταν πίστη γι’ αυτό που συνέβαινε εκείνη τη στιγμή: «Δεν σου είπα πως αν πιστέψεις θα δεις τη δύναμη του Θεού;» τη ρώτησε ο Ιησούς (εδ. 40).

                Είναι η ίδια ερώτηση που ο Ιησούς κάνει σ’ εμάς σήμερα: «Θα πιστέψεις;» Η ανταπόκριση της Μάρθας ήταν άμεση, η υπακοή της βέβαιη. «Έβγαλαν λοιπόν την πέτρα από το μνήμα του νεκρού» (εδ. 41), και τα υπόλοιπα είναι γνωστά.  Απίθανη, υπέροχη, θαυμάσια ιστορία.

                Όταν ο Ιησούς στάθηκε έξω από τον τάφο και φώναξε, «Λάζαρε έβγα έξω!» η κόλαση έτρεμε. Σε διάστημα εβδομάδων η κατανόηση του θανάτου από την ανθρωπότητα – περασμένη, παρούσα και μελλοντική – θα άλλαζε ριζικά. Η σκοτεινή σκιά του θανάτου θα γέμιζε με δοξασμένο φως. Και ποτέ πια δεν θα ξαναδιαβάζαμε την ιστορία της αιώνιας ζωή με τον ίδιο τρόπο.

                Το τελευταίο μάθημα από την ιστορία του Λάζαρου ακόμη ηχεί στ’ αυτιά μας:

Το «τέλος» δεν είναι ποτέ το τέλος∙

                                                                               είναι μονάχα η αρχή.

Ο Ιησούς άργησε να φτάσει στη Βηθανία, κι αυτό ήταν μια πράξη αγάπης. Ήταν ένα δώρο προοπτικής και ελέους όχι μόνο για τη Μαρία, τη Μάρθα και το Λάζαρο, αλλά και για τους μαθητές του και για σένα και μένα.

Ο Ιησούς ήξερε πως θα μας προβλημάτιζε η έννοια της ανάστασης. Ήξερε πως θα είχαμε αμφιβολίες όταν ο τάφος του θα ήταν άδειος. Ήξερε πως θα υπήρχαν θεωρίες συνωμοσίας και αντιπαράθεσης από πολλούς ανθρώπους. Έτσι, ο Συγγραφέας της πίστης μας, ο μεγάλος Θεός προλόγισε το θάνατο του Υιού Του με μια πράξη που παρουσίαζε την Ανάσταση. Όταν ο Ιησούς ανάστησε το Λάζαρο από τους νεκρούς έβαλε ένα τέλος στο ψέμα του Σατανά, ότι δηλαδή ο θάνατος είναι το τέλος.

Η αλήθεια του Λάζαρου και το μυστικό της ανάστασης είναι αυτό: o Ιησούς Χριστός μπορεί να μετατρέψει το θάνατο σε ζωή, τη θλίψη σε χαρά, τη θυσία σε θρίαμβο. 

Ο Philip Yancey παρουσιάζει το σταυρό και τον άδειο τάφο σαν ένα σημείο αναφοράς των γραφών σχετικά με τον πόνο: «Όταν οι συγγραφείς της Καινής Διαθήκης μιλούν για δυσκολίες, δεν αναφέρονται στην αγανάκτηση που χαρακτήρισε τον Ιώβ, τους προφήτες και πολλούς από τους ψαλμωδούς.  Δεν δίνουν ξεκάθαρη ερμηνεία γιατί περνάμε από θλίψεις – παρουσιάζουν όμως δύο γεγονότα – το θάνατο και την ανάσταση του Ιησού».

Σαν αποτέλεσμα του έργου του Χριστού στο σταυρό, λέει ο Yancey, «Το μοτίβο των τριών ημερών – Τραγωδία, Σκοτάδι, Θρίαμβος – έγινε για τους συγγραφείς της Καινής Διαθήκης ένα πρότυπο που μπορεί να εφαρμοστεί σε όλες τις δοκιμασίες μας».

Κοιτώντας πίσω, πραγματικά, μπορούμε να δούμε το σχέδιο μέσα από την ιστορία του Θεού.  Ο Ιωσήφ το πειραματίστηκε.  Το ίδιο κι ο Ιώβ, παρόλο που δεν το κατανόησε.  Οι μαθητές το ένιωσαν.  Το ίδιο κι ο Κύριός μας.  Οι τραγωδίες μπορεί να έρθουν.  Το ίδιο και το σκοτάδι. Όμως ο θρίαμβος περιμένει στη γωνία του δρόμου.

Αυτό είναι το μάθημα το οποίο έχει να μας δώσει η ανάσταση του Λαζάρου – αυτή είναι η αλήθεια που η ανάσταση του Ιησού αποδεικνύει θριαμβευτικά.

 

ΕΝΑ ΑΔΕΙΟ ΤΣΟΦΛΙ ΑΥΓΟΥ

 

Ο Φίλιππος δεν ήταν σαν τ’ άλλα παιδιά της εκκλησίας.  Παρόλο που ήταν ένα πολύ γλυκό, χαρούμενο αγόρι, δυσκολευόταν πολύ να τα καταφέρει με πράγματα που για τα άλλα παιδιά ήταν πανεύκολα. Και στην εμφάνιση ήταν διαφορετικός, και όλοι το ήξεραν πως ήταν έτσι επειδή έπασχε από το σύνδρομο Down.  Η δασκάλα του Κατηχητικού Σχολείου του προσπαθούσε πολύ να καταφέρει τα παιδιά της τρίτης τάξης να παίξουν όλα μαζί, όμως η ιδιαιτερότητα του Φίλιππου δυσκόλευε τα πράγματα.

Το Πάσχα πλησίαζε και η δασκάλα είχε μια πολύ καλή ιδέα για την τάξη της.  Μάζεψε μεγάλα πλαστικά αυγά κι έδωσε από ένα στο κάθε παιδί και στη συνέχεια βγήκαν έξω να παίξουν, μια που η μέρα ήταν πολύ όμορφη.

«Θέλω καθένας από σας να βρει κάτι που να του θυμίζει το Πάσχα – την καινούρια ζωή», είπε η δασκάλα. «Βάλτε το μέσα στο αυγό κι όταν μπούμε μέσα θα δούμε τι έχει βρει ο καθένας.»

Η αναζήτηση είχε ενδιαφέρον. Μπέρδεμα! Διασκέδαση! Τα παιδιά έτρεξαν γύρω από το χώρο της εκκλησίας και συγκέντρωσαν τα σύμβολά τους μέχρι που τελικά ήταν όλα έτοιμα να μπούνε μέσα.

Άφησαν τα αυγά τους στο τραπέζι κι η δασκάλα άρχισε να τα ανοίγει ένα-ένα με τα παιδιά μαζεμένα γύρω της.

Άνοιξε ένα, και βρήκε ένα λουλούδι. Όλοι μαζί χειροκρότησαν.

Άνοιξε ένα άλλο και βρήκε μια πεταλούδα. «Πολύ ωραία!» είπαν όλα τα κοριτσάκια.

Άνοιξε ένα τρίτο κι έπεσε από μέσα μια πέτρα.  Τα παιδιά γέλασαν. «Μια πέτρα;» Όμως το αγόρι που είχε βρει την πέτρα είπε, «Ήξερα πως όλοι θα έβαζαν λουλουδάκια και φυλλαράκια κι έτσι αποφάσισα εγώ να είμαι διαφορετικός.  Αυτό για μένα είναι καινούρια ζωή».  Όλα τα παιδιά γέλασαν.

Όταν η δασκάλα άνοιξε το επόμενο αυγό όλοι έμειναν σιωπηλοί. «Δεν έχει τίποτα μέσα!» είπε ένα παιδί. «Χαζομάρα», είπε ένα άλλο. «Κάποιος δεν κατάλαβε καλά».

Τότε η δασκάλα ένιωσε κάποιον να της τραβάει το μανίκι της.  Γύρισε και είδε το Φίλιππο να στέκεται στο πλάι της. «Είναι δικό μου», είπε ο Φίλιππος, «Δικό μου».

«Δεν κάνεις τίποτα σωστό Φίλιππε!» είπαν τα παιδιά, «Δεν υπάρχει τίποτα εκεί μέσα!».

«Ναι, εγώ το έκανα», είπε ο Φίλιππος. «Σωστά το έκανα. Είναι άδειο. Όμως κι ο τάφος του Χριστού είναι άδειος!».  Όλοι έμειναν σιωπηλοί ξανά, κάτι που δεν συνηθίζουν τα οκτάχρονα παιδιά.  Κι εκείνη τη στιγμή συνέβη ένα θαύμα.  Ο Φίλιππος έγινε ένα με όλα τα υπόλοιπα παιδιά της τάξης του.  Τον πήραν μαζί τους και τον έκαναν φίλο τους.

Ύστερα από τρεις μήνες ο Φίλιππος πέθανε. Από την ημέρα της γέννησής του οι γονείς του ήξεραν πως δεν θα μεγάλωνε πολύ.  Μία κοινή ίωση πολύ γρήγορα του αφαίρεσε τη ζωή από το σωματάκι του.

Την ημέρα της κηδείας του, η εκκλησία ήταν γεμάτη από πιστούς που έκλαιγαν για το θάνατο του Φίλιππου. Όμως η θέα εννιά παιδιών που προχώρησαν στο διάδρομο μαζί με τη δασκάλα τους ράγισε τις καρδιές όλων.

Τα παιδιά δεν έφεραν λουλούδια.  Αντίθετα βάδισαν προς τον άμβωνα και άφησαν εκεί μπροστά από ένα άδειο αυγό το καθένα!

 

Ο ΘΕΟΣ ΠΟΥ ΚΛΑΙΕΙ ΜΑΖΙ ΜΑΣ

 

Κάποια στιγμή όλοι θα πεθάνουμε.  Κι ο Λάζαρος πέθανε.  Κι ο Φίλιππος πέθανε.  Εσύ κι εγώ θα πεθάνουμε.

Ποτέ όμως να μην ξεχνούμε πως: Ο θάνατος δεν είναι το τέλος.  Είναι μόνο η αρχή. Όταν ανήκουμε στο Χριστό, απλά αφήνουμε πίσω το άδειο σώμα μας και πηγαίνουμε προς τη δόξα. «Θάνατε, που είναι το κεντρί της δύναμής σου; Άδη πού είναι η νίκη σου;» (Α΄ Κορ. 15: 55).

Όμως ο θάνατος πονάει.  Δεν είναι εύκολο ν’ αφήνουμε πίσω ανθρώπους που αγαπούμε.  Δεν είναι εύκολο να μένεις πίσω.  Όλοι θα περάσουμε μέσα από διάφορα μονοπάτια πόνου στο ταξίδι της ζωής μας μέχρι τον τάφο.  Καμιά φορά η ιστορία της ζωής μας φαντάζει σαν το ένα οδυνηρό επεισόδιο ν’ ακολουθεί το άλλο.

Παρ’ όλο που ο Ιησούς επρόκειτο να αναστήσει το Λάζαρο από τους νεκρούς συμμετείχε στον πόνο της Μαρίας και της Μάρθας. Όχι μόνο τις καταλάβαινε, αλλά και ένιωσε τον πόνο τους.  Στο Κατά Ιωάννη Ευαγγέλιο στο κεφ. 11 και εδ. 35 λέει: «Δάκρυσε ο Ιησούς.» Κι αυτό έδειχνε βαθύ πόνο και μεγάλη θλίψη.

Επειδή ο Ιησούς αγαπούσε την οικογένεια αυτή από τη Βηθανία έκλαψε μαζί τους. Κλαίει και μαζί μας επίσης.  Παρόλο που ο Ιησούς ξέρει τα θριαμβευτικά αποτελέσματα στη ζωή μας, παρόλο που γνωρίζει το χαρμόσυνο τέλος της ιστορίας μας, σκύβει πάνω στον πόνο μας, μας κρατάει στην αγκαλιά του και σκουπίζει τα δάκρυά μας.

Κι αυτό, πιστεύω, είναι το άρωμα της ιστορίας που γράφει ο Θεός στη ζωή μας.

Ίσως σήμερα να υποφέρουμε. Ίσως να μην καταλαβαίνουμε.  Κάποια μέρα όμως, σ’ εκείνο το αιώνιο Αύριο εκείνος ο ίδιος Σωτήρας που σήμερα κλαίει μαζί μας, θα σκουπίσει κάθε δάκρυ από τα μάτια μας.  Θα μας απαλλάξει από το γήινο σώμα και θα μας δοξάσει.  Κάποια μέρα όλα τα σκόρπια κομμάτια του πάζλ θα βρουν τη θέση τους και ξαφνικά θα καταλάβουμε πως το χέρι του Θεού ήταν πάνω μας απ’ την αρχή ως το τέλος. Όλη η θλίψη – όλο το σκοτάδι θα εξαφανιστούν και τη θέση τους θα πάρει ο θρίαμβος.

Αυτή είναι η αγάπη του Πατέρα μας Θεού!

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

_____________________________________________

 

Μετάφραση μέρους του 8^ου Κεφαλαίου (Μαθήματα από το Λάζαρο) από το βιβλίο της JOANNA WEAVER

“Having a Mary Heart in a Martha World:

Finding intimacy with God in the business of life”

Εκδόσεις WaterBrook

 

Μετάφραση από τα αγγλικά: Καρολίνα Σίσκου- Καβάκα

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

_____________________________________________

 

Μετάφραση μέρους του 8^ου Κεφαλαίου (Μαθήματα από το Λάζαρο) από το βιβλίο της JOANNA WEAVER

“Having a Mary Heart in a Martha World:

Finding intimacy with God in the business of life”

Εκδόσεις WaterBrook