Σήμερα άκουσα τη φωνή εκείνου που έκλαιγε
σε χώρες μακρινές
λόγω της αμαρτίας και της δυστυχίας
με χέρια τεντωμένα ζητιανεύοντας
στο σκότος του ένα φως μικρό να φέξει.
Μετά χαράς θ’ αποκοιμιόμουν
κι έτσι τ’ αυτιά μου έφραξα, μα στην καρδιά
ακουγόταν πάντοτε το κλάμα του το γοερό.
Κι έπειτα αγροίκησα Εκείνου τη φωνή
που κόστος δεν λογάριασε
μα τα παλάτια αφήκε για να ψάξει
να βρει το απολωλός.
Και είπε, “Στ’ αυτιά Μου έρχεται η φωνή
εκείνου που ολολύζει.
Μην ξέχασες την τελευταία
που σου’δωσα εντολή
το Λόγο Μου σ’ όλη την Πλάση να κηρύξεις;”
Πικρόχορτο η ντροπή!
Μύριοι ακόμα περπατούν στη γη
που τ’ Όνομά Του δεν ακούσανε ποτέ
Κι ωστόσο ο κόσμος με σπατάλη άφρονη
περιδιαβαίνει σ’ αγορές πολυπληθείς…
Κι ωστόσο ακόμα η φωνή που γοερά θρηνεί
μες στην καρδιά μου δυνατά αντηχει…
Μάρθα Σνελ Νίκολσον
Μετάφραση: Γιούλικα Κ. Masry
THE VOICE OF ONE WHO WEPT
Today I heard the voice of one who wept
In far off lands
Because of sin and misery,
And begged with outstretched hands
For one small lamp to light his dark.
Now fain I would have slept,
SoÂÂÂ stopped my ears, but in my heart
That sobbing voice still wept.
And then I heard the voice of one who
Counted not the cost,
But left His ivory palaces to seek and
Save the lost.
He said, “The sound of one who weeps
Is coming up to Me.
Dost thou forget that last command
Which I gave unto Thee,
To preach my Word to all the world?”
O, bitter be our shame!
Still hopeless millions walk the earth
Who never heard His Name,
And still the world spends lavishly
In every crowded mart,
And still the voice of Him who wept
Is sobbing in my heart!
