Γράφει ο Παναγιώτης Σταυρινού, Μαθηματικός

Περήφανη κι ατρόμητη πρόβαλλε η μορφή του στην απάτητη βουνοκορφή. Βράχος σκληρός, που ψήθηκε μες στο λιοπύρι και τους καύσωνες των αναρίθμητων καλοκαιριών. Βράχος, που σε βροχές και θύελλες άντεξε, στο διάβα των αιώνων. Χιλιάδες χρόνια ήτανε των αετών τ’ αναπαυτήρι. Ώσπου μια μέρα, απρόσμενα κι ανύποπτα, τον έζωσαν σκληροί και άξεστοι λατόμοι. Γέμισαν τα σωθικά του βουνού με δυναμίτες και τον έκαναν κομμάτια. Αυτόν που υπήρχε, πριν το μπαρούτι να φανεί. Κουβάλησαν τα σκορπισμένα του κομμάτια σε κάποιο λατομείο. Κι ύστερα ήρθανε με αξίνες οι τεχνίτες. Χωρίς σταματημό, αλύπητα κι ολόπλευρα χτυπούσανε τις πέτρες, ώσπου να πάρει η καθεμιά την τελική, συμμετρική μορφή της. Τέλος, τις βάλανε  σε στοίβες και σειρές.

Ω, πόσο παράλογα και ακατανόητα όλα τούτα! Πόσο ασύνδετα! Πόσο ακαταλαβίστικα! Για χρόνια πολλά μια σκέψη με πολιορκούσε ασφυκτικά. Μήπως ο βράχος, αν είχε νου για να σκεφτεί, μπορούσε να υποψιαστεί που έμελλε να φτάσει; Πέρασε καιρός και οι πέτρες βρέθηκαν σε χέρια έμπειρων μαστόρων. Μέρα με τη μέρα η κάθε πέτρα έμπαινε στην ταιριαστή της θέση στο μεγαλόπρεπο βασιλικό παλάτι. Έτσι σιγά-σιγά, το παράλογο υποχωρούσε και το ανεξήγητο βρήκε μια θέση ταιριαστή στο νου.

Τώρα γνωρίζω. Ξέρω, πως τόσο εγώ, όσο κι εσύ που τον Κύριο αγαπάς, θα ζήσεις την ιστορία του βράχου. Αν είσαι ακόμα, αγαπητέ, ένας «γρανίτης» σε απάτητες βουνοκορφές, αν δεν υποτάχτηκες ολοκληρωτικά στο Χριστό, ετοιμάσου να δεχτείς μια μέρα τους λατόμους. Πες τους, «κοπιάστε, ανάψτε τα φυτίλια». Κι ύστερα πες στο μεγάλο λαξευτή. «Κτύπα Κύριε με τη σμίλη Σου και βγάλε μου τα άχρηστα κομμάτια. Τώρα ίσως να μην κατανοούμε αυτό που κάνεις μαζί μας, μα κάποτε θα καταλάβουμε. Μου αρκεί ο Λόγος Σου Κύριε. “Και σεις ως λίθοι ζώντες οικοδομείσθε οίκος πνευματικός” (Α Πετρ.2/5). Είμαστε πρόθυμοι να γίνουμε το υλικό της οικοδομής Σου. Λιθάρια ας γίνουμε όλοι μας, πνευματικά λιθάρια, για να χτιστεί η ουράνια πόλη Σου, η Νέα Ιερουσαλήμ».