Γράφει ο Χάρης Ι. Νταγκουνάκης, Νομικός
Καθώς βλέπει κανείς τους πανηγυρισμούς και τη χαρούμενη ατμόσφαιρα που προσπαθούμε να φτιάξουμε τώρα τα Χριστούγεννα, δεν μπορεί να μη σκεφτεί: τα έχουμε άραγε ανάγκη όλα αυτά; Στολίδια, φωτισμοί, μουσικές, γαστριμαργικές προκλήσεις, ψώνια, ψώνια, ψώνια‒ιδιαίτερα σε προηγούμενες εποχές! Θυμάστε πριν λίγα χρόνια τα «εορτοδάνεια»; Πόσο μακρινά φαντάζουν σήμερα…
Αλλά το ερώτημα επανέρχεται: τα έχουμε ανάγκη όλα αυτά; Κάποιοι θα απαντήσουν: «Άσε μας, αδερφέ, να ξεχαστούμε λιγάκι». Σωστό από μια μεριά, καθώς στη μελαγχολική καθημερινότητά μας, αποζητάμε μια χαρούμενη αλλαγή, έστω και του εξωτερικού μας χώρου, έστω και προσωρινή.
Αναρωτιέται κανείς, ωστόσο, τι απ’ όλα αυτά έχουμε περισσότερο ανάγκη. Και μήπως πρέπει να το ζητήσουμε από το Θεό να μας το στείλει; Κάποιος σκέφτηκε πως αν τώρα τα Χριστούγεννα είχαμε περισσότερο ανάγκη τη μουσική, θα μας έστελνε έναν συνθέτη. Αν είχαμε περισσότερο ανάγκη τον χριστουγεννιάτικο διάκοσμο για να νιώσουμε καλύτερα, θα μας έστελνε έναν διακοσμητή. Αν η μεγαλύτερη ανάγκη μας ήταν η διασκέδαση, θα μας έστελνε έναν κωμικό ηθοποιό. Αν ήταν τα λεφτά, θα μας έστελνε έναν οικονομολόγο.
Όμως, μας έστειλε τον μονογενή Υιό του, τον μεγάλο Σωτήρα των αμαρτωλών. Ο Ησαΐας, από τον όγδοο κιόλας αιώνα προ Χριστού, προφήτεψε πως ο Θεός θα μας έστελνε έναν σωτήρα. Κι όταν η προφητεία επαληθεύτηκε κι ο σωτήρας αυτός ήρθε με τη μορφή ενός νεογέννητου Βρέφους στη Βηθλεέμ της Ιουδαίας, ο άγγελος ήρθε και είπε στους βοσκούς που φύλαγαν τα κοπάδια τους, ότι γεννήθηκε ένας σωτήρας. Αυτό είχαμε περισσότερο ανάγκη, και ο Θεός μάς τον έστειλε.
Είχαμε ανάγκη κάποιος να πάρει από πάνω μας την ενοχή της αμαρτίας που βασάνιζε γενιές και γενιές ανθρώπων ανά τους αιώνες. Όταν ο Ιωάννης ο Βαπτιστής είδε τον Ιησού να πηγαίνει να βαπτιστεί στον Ιορδάνη, είπε: «Ιδού ο Αμνός του Θεού, που σηκώνει στους ώμους του την αμαρτία του κόσμου». Αυτό θέλαμε: κάποιον να μας πάρει τις αμαρτίες από πάνω μας και να μας οδηγήσει σε μια καινούργια ζωή.
Πώς γιορτάζεις φέτος τα Χριστούγεννα, φίλε μου; Ίσως πεις ότι: ειδικά φέτος με την απειλή της παραπέρα μείωσης των συντάξεων, της οικονομικής μαυρίλας που διαφαίνεται στον ορίζοντα του νέου χρόνου, της ανεργίας, της μετανάστευσης, της υποβάθμισης της ζωής, φέτος θέλω έναν διασκεδαστή ή έναν διακοσμητή ή έναν μουσικό να με χαροποιήσουν τώρα τα Χριστούγεννα ‒κι ύστερα βλέπουμε…
Είναι ανάγκη να ξέρουμε ότι η πραγματική χαρά και η ανακούφιση από τη θλίψη που αποπνέει η εποχή μας, προέρχεται μόνο από την αίσθησή μας ότι είμαστε απαλλαγμένοι από το βάρος των αμαρτιών μας, ότι μας έχει συγχωρήσει ο Θεός. Τόσο πολύ μας αγάπησε, ώστε μας έστειλε τον Υιό του τον μονογενή να γεννηθεί στη φτωχική φάτνη για να ανέβει στον σταυρό να πεθάνει, για να πληρώσει εκείνος για τις δικές μας αμαρτίες, επειδή «ο μισθός της αμαρτίας είναι θάνατος». Πέθανε εκείνος για να μην πεθάνουμε εμείς αλλά να ζήσουμε αιώνια. Εμείς με τα έργα μας δεν μπορούσαμε ποτέ να εξοφλήσουμε αυτό το χρέος.
Αν δεχτούμε στην καρδιά μας τον Χριστό, σωτήρα μας και Κύριό μας στη ζωή, τότε θα έχουμε οικειοποιηθεί στο έπακρο τη δωρεά αυτή του Θεού. Θα έχουμε καλύψει τη μεγαλύτερη ανάγκη μας για συγχώρηση και αποκατάσταση της σχέσης μας με τον Θεό, μια ανάγκη όχι μόνο για τα Χριστούγεννα αλλά και για ολόκληρη τη ζωή μας.