Θέλω να μιλήσω σήμερα αρχίζοντας από το ακόλουθο εδάφιο: « … επειδή, ο Θεός είναι αγάπη. Με τούτο φανερώθηκε η αγάπη τού Θεού σε μας, επειδή ο Θεός τον Υιό του τον μονογενή απέστειλε στον κόσμο για να ζήσουμε διαμέσου αυτού. Σε τούτο βρίσκεται η αγάπη, όχι ότι εμείς αγαπήσαμε τον Θεό, αλλ’ ότι αυτός μας αγάπησε και απέστειλε τον Υιό του ως μέσον εξιλασμού για τις αμαρτίες μας», (Α’ Ιωαν.4:8-9). Ο Θεός είναι Άγιος και Δίκαιος, Πολυεύσπλαχνος και Πολυέλεος και Αγαθός, είναι Παντοδύναμος και Πάνσοφος και Δίκαιος κριτής, αν δεν ήταν όμως Αγάπη, τίποτε δεν θα μετρούσε για μας τους ανθρώπους. Επειδή λοιπόν ο Θεός είναι αγάπη βρισκόμαστε σήμερα το πρωί εδώ, λυτρωμένοι ενώπιον του, έχοντας  γνώση και αίσθηση της ζεστής του αγκαλιάς. Αυτό που μας θέλει είναι να μένουμε και να ζούμε μέσα σε αυτή του την αγάπη, ότι και να συμβαίνει γύρω. Ο μονογενής Υιός γνώριζε και βρισκόταν πάντα μέσα σε αυτή την αγκαλιά, όταν ήταν στον ουρανό αλλά και όταν για λίγο χρόνο ήλθε στον κόσμο αυτό. Ναι, ο Υιός Του, ο Κύριος μας Ιησούς Χριστός ήταν πάντοτε μέσα στους κόλπους του Πατέρα Του, ενώ ζούσε και περπατούσε και εργαζόταν και μιλούσε, όταν τον χλεύαζαν και τον βασάνιζαν και τον σταύρωναν.

 

 Ο Θεός είναι αγάπη και το φανέρωσε, μας λέει ο Ιωάννης, με το να στείλει Αυτόν που αγαπούσε για να  γίνει ο εξιλασμός για τις αμαρτίες μας, αλλά και για να ζήσουμε διαμέσου του. Συνήθως, οι περισσότεροι ταυτίζονται  με το γεγονός ότι ο Θεός έδωσε τον Υιό του ως μέσον εξιλασμού. Ο Ιωάννης όμως μας λέγει – και το βάζει πρώτο στην σειρά – πως ο Θεός φανέρωσε την αγάπη του, με το ότι απέστειλε τον Υιό του για να ζήσουμε διαμέσου του. Εννοώντας να ζήσουμε τη δική του αγνή και άγια ζωή, τη ζωή της αγάπης, που ο ίδιος έζησε, όταν αυτός ήταν ανάμεσα μας. Ποιο πραγματικά θα ήταν το όφελος αν μόνο συγχωρούνταν οι αμαρτίες μας, αλλά μέναμε χωρίς τη νέα αληθινή, αιώνια ζωή; 

 

Ναι, ο Χριστός  στάλθηκε από τον Θεό και έγινε προσφορά και θυσία περί αμαρτίας και αυτό είναι υπέροχο. Λόγω του ότι ο Υιός με τον θάνατο του έγινε ο εξιλασμός μας, ο Θεός συγχωρά τις αμαρτίες που όλοι πράξαμε. Διαμέσου του οι αμαρτίες μας, οι πολλές μας αμαρτίες, οι μεγάλες μας αμαρτίες, οι μικρές μας αμαρτίες, οι εσωτερικές μας αμαρτίες, οι εξωτερικές μας αμαρτίες συγχωρούνται από τον Θεό, μόνο γιατί ο Χριστός έγινε ο εξιλασμός μας. Δόξα στο Άγιο Του Όνομα! Η μεγάλη και φοβερή οργή του Θεού κατευνάστηκε και  η φοβερή του κρίση εναντίον του αμαρτωλού μετατράπηκε σε έλεος και συγχώρεση. Οι αμαρτίες μας έχουν αφεθεί από τον Θεό και Τον ευχαριστούμε για αυτό, γιατί αν αυτό δεν γινόταν θα είμαστε ακόμα μέσα σε αυτές  και το βάρος τους θα μας βύθιζε μέσα στον απύθμενο Άδη. Χωρίς την άφεση των αμαρτιών μας κανένας από εμάς δεν θα μπορούσε αυτό το πρωί να σηκώσει τα χέρια του ψηλά, ή να ανοίξει το στόμα του με ευχαριστία και αίνο προς τον Πολυεύσπλαχνο και Ελεήμονα Θεό. Υπάρχουν και πολλά άλλα για τα οποία τον ευχαριστούμε, το ότι όμως αυτός πήρε το ασήκωτο και βαρύ φορτίο των αμαρτιών μας, σώζοντας μας από τον Άδη και την κόλαση, μας κάνει να ψάλλουμε αυτήν την επωδό που κανένας άλλος δεν ξέρει, ούτε μπορεί να ψάλλει, ούτε ακόμα και αυτοί οι άγγελοι: «Άξιος είσαι να πάρεις το βιβλίο, και να ανοίξεις τις σφραγίδες του· επειδή, σφάχτηκες, και μας αγόρασες στον Θεό με το αίμα σου, από κάθε φυλή και γλώσσα και λαό και έθνος».

 

 

Για να ζήσουμε διά Αυτού

 

Ο Θεός όμως φανέρωσε την αγάπη του, αποστέλλοντας τον Υιό του, πάνω από όλα για να έχουμε μερίδα από τη δική του ζωή. Η ζωή που ο Θεός ζητά να ζούμε είναι σε μας εντελώς άγνωστη και ξένη, μέχρι που ο Χριστός κατοικήσει μέσα μας. Τη ζωή αυτή αρχίζουμε να τη ζούμε, όταν αναγεννηθούμε, όταν το Πνεύμα της δικής του ζωής ενοικήσει μέσα σε μας. Τότε είναι που η μοναδική, ουράνια, νέα αναστημένη ζωή, την οποία ο θάνατος δεν μπορεί να κυριεύσει γίνεται η ζωή μας, μέσα στον Χριστό. Ο Ιησούς πέθανε και αναστήθηκε από τους νεκρούς και έστειλε το Άγιο Πνεύμα, ώστε να μπορεί Αυτός να είναι μέσα μας και εμείς μέσα σε Αυτόν. Επειδή Αυτός ζει, ζούμε και εμείς. Την ημέρα της Πεντηκοστής με την έκχυση του Αγίου Πνεύματος η ζωή αυτή που ήταν μέσα στον άνθρωπο Ιησού, έγινε και δική των μαθητών του. Την έκχυσε την ημέρα εκείνη για πρώτη φορά με πλούσιο τρόπο  για να μπορείς εσύ  και εγώ και όλοι που πιστεύουν σε Αυτόν να ζούνε. Ενωμένοι μαζί του σαν τα κλήματα πάνω στην άμπελο να φέρουμε καρπό. Μόνο όταν το κλήμα μένει ενωμένο με την άμπελο μπορεί να φέρει καρπό. «Μείνετε μέσα σε εμένα» είπε στους μαθητές του, «χωρίς εμένα δεν δύναστε να κάνετε τίποτε. Μείνετε μέσα σε εμένα και εγώ μέσα σε σας, μείνετε μέσα στην αγάπη μου». Ο Ιησούς δεν μας έδωσε διάφορους νόμους και εντολές, ή μια θρησκεία καλύτερη και ανώτερη από άλλες θρησκείες, αλλά ζωή, έκανε σε μας και κάνει διαθέσιμη τη δική του ζωή, καθώς μένουμε ενωμένοι μαζί του.  Ο άνθρωπος δεν πλάστηκε από τον Θεό για να έχει μέσα του πηγή ζωής,  αλλά για να είναι ο ίδιος, ο αιώνιος και ζωντανός Θεός, ανά πάσα στιγμή η πηγή της ζωής του. Ο άνθρωπος δεν έχει και δεν μπορεί να έχει τίποτε που δεν λαμβάνει ανά πάσα στιγμή, επομένως η εξάρτηση του από τον Θεό είναι απολύτως αναγκαία. Αυτή η εξάρτηση πρέπει να είναι τόσο συνεχής και αδιάσπαστη, όπως η αναπνοή που διατηρεί τη φυσική μας ζωή. Η εξάρτηση του ανθρώπου και η ένωση του με τον Θεό διαμέσου του Ιησού Χριστού, του εξασφαλίζει  ζωή.  Όταν ο άνθρωπος έπεσε και έπαψε να εξαρτάται από τον Θεό, πέθανε, ο Θεός όμως μέσα στον Υιό του μας συνανέστησε και συνεζωοποίησε. Μένοντας μέσα σε αυτόν ενωμένοι και εξαρτώμενοι, ζούμε γιατί Αυτός ζει. Ακόμα και όταν αναγεννηθούμε και η ζωή αυτή έρθει μέσα μας για πρώτη φορά, ακόμα και τότε δεν έχουμε  τη δύναμη του καλού μέσα στον εαυτό μας. Κάθε τι το αγαθό που έχουμε μέσα μας, είναι αυτό που λαμβάνουμε ανά πάσα στιγμή από τον Ιησού Χριστό,  μέσω του Πνεύματος.

Αδελφοί αυτό που θέλω να πω είναι πως ο Θεός που είναι αγάπη, όχι μόνο συγχώρεσε τις αμαρτίες μας, αλλά μας έδωσε από το Πνεύμα και τη ζωή του μέσα στον Χριστό. Συγχωρήθηκαν οι αμαρτίες μας διά του Χριστού και τώρα μοιραζόμαστε τη ζωή του. Οι δυο αυτές ευλογίες πάνε μαζί. Αλληλούια!

 

 

 

Δύο επίπεδα

 

Υπάρχουν δύο επίπεδα ζωής, το  ουράνιο και το γήινο. Το ουράνιο επίπεδο, που αντιπροσωπεύεται από τον ορατό ουρανό που είναι πάνω, είναι η ζωή του Θεού όπως φανερώθηκε στην γη μέσω του Κυρίου Ιησού χριστού. Ο Ιησούς είπε: «Εσείς είστε εκ των κάτω, εγώ είμαι εκ των άνω. Εσείς είστε από τούτο τον κόσμο, εγώ δεν είμαι από τούτο τον κόσμο». Το γήινο, το εκ των κάτω, είναι η φυσική ανθρώπινη ζωή της σάρκας, αυτήν που φέρουμε όταν γεννηθούμε. Το γεννημένο από την σάρκα είναι σάρκα, είπε ο Ιησούς και εννοούσε τη φυσική ζωή που φέρουμε από τους γονείς μας και που είναι εμβολιασμένη με την αμαρτία. Είναι αυτό που ονομάζεται «ο φυσικός άνθρωπος» που δεν μπορεί να ξεφύγει από αυτό που είναι. Την ανθρώπινη αυτή φύση, ο Ιησούς την παρομοίασε σαν δέντρο. Η ρίζα του δέντρου αυτού είναι κακή και γι’ αυτό και ο καρπός του είναι κακός. Ο φυσικός άνθρωπος, είναι φίλαυτος, εγωιστής, περήφανος, αντιδρά δε πάντα, με ένα συγκεκριμένο τρόπο, που ζητεί να αυτοϋπερασπιστεί και να αυτοδικαιωθεί και να επιβληθεί. Ο άνθρωπος αυτός περπατά ανεξάρτητα από τον Θεό, όπως ο ίδιος θέλει, στηριζόμενος στη δική του σοφία και στις δικές του δυνάμεις. Μπορεί ο κάθε άνθρωπος να έχει τον δικό του χαρακτήρα, να κινείται και να περπατά με τον δικό του τρόπο, με τα καλά και τα κακά του, εντούτοις πάντα μέσα στα στενά όρια της Αδαμικής ξεπεσμένης αμαρτωλής φύσης. Στο επίπεδο αυτό το έργο του νόμου του Θεού είναι γραμμένο στην καρδιά των ανθρώπων (γνωρίζουν το καλό από το κακό) και έχουν συνείδηση που ελέγχει (Ρωμ. 2.15), αλλά χωρίς δύναμη εσωτερική που να αποτρέπει από το κακό, δεν έχουν δύναμη να πράξουν το αγαθό.

 

Αυτό που ο Θεός προέθεσε μέσα στον Υιό του για τον άνθρωπο είναι τη δική του ουράνια ζωή, που είναι η πιο ψηλή βαθμίδα ζωής. Σε αυτό θα εξελισσόταν ο Αδάμ αν έτρωγε συστηματικά από το δέντρο της ζωής. Το είδος της ζωής αυτής δε το κατέχουμε  από την πρώτη μας γέννηση, δεν το φέρουμε μαζί μας, επειδή το κληρονομήσαμε από τον πατέρα μας ή την μητέρα μας ή την πατροπαράδοτη μας αναστροφή, αλλά είναι δώρο Θεού μέσα στον Χριστό. Ο άνθρωπος γίνεται μέτοχος αυτής της ζωής με την αναγέννηση, όταν πιστέψει στον Χριστό και λάβει Πνεύμα Άγιο. «Το γεννημένο από το Πνεύμα είναι Πνεύμα», είχε πει ο Ιησούς στον Νικόδημο. Αυτή τη ζωή είναι που καλούμαστε από τον Θεό να ζούμε, την ζωή του Πνεύματος. Αυτό είναι που ο Ιωάννης εννοεί λέγοντας «να ζήσουμε διά Αυτού». Είναι η ζωή που έρχεται μέσα μας, όταν ο Χριστός (το πνεύμα του Χριστού) κατοικήσει μέσα μας διά του Αγίου Πνεύματος και που τη ζούμε, καθώς πληρούμαστε από Αυτόν (το Άγιο Πνεύμα). Ο Ιησούς, ενώ ήταν στη γη, σαν άνθρωπος έζησε και περπάτησε και διακόνησε μέσα στο Άγιο Πνεύμα, ζούσε δε πάντοτε προς τον Πατέρα του, σε πλήρη υποταγή και εξάρτηση. Επάνω στον σταυρό κομμάτιασε αυτή τη ζωή (συμβολίζεται με την κλάση του άρτου) και τη διέθεσε σε όλους που τον πιστεύουν μέσα στους αιώνες. «Όποιος φάει την σάρκα μου και πιεί το αίμα μου»,  έχει ζωή αιώνιο είπε.  Δόξα στον Κύριο! Η ζωή αυτή είναι οσμή ευωδίας στον Θεό, τον  ευαρεστεί κατά πάντα και είναι η μόνη ζωή αποδεχτή σε Αυτόν. Με τη χάρη του Θεού καλούμαστε να ζούμε σε αυτό το επίπεδο, προς δόξα Θεού. Όταν γύρω μας υπάρχει σύγχυση, όταν υπάρχει αδικία, όταν άνθρωποι μας κατηγορούν, μας κακολογούν, εμείς να ευλογούμε, να προσευχόμαστε, να ζητούμε το καλό τους, μέσα σε θλίψη να έχουμε χαρά, μέσα στην ταραχή να έχουμε ειρήνη στην καρδιά μας και εμπιστοσύνη στον Κύριο. Ένας από τους καρπούς του  δέντρου της ζωής είναι η 100% πίστη και εμπιστοσύνη άνευ όρων στον Θεό, αυτή ήταν και η ζωή του Ιησού, ενώ ο καρπός του δέντρου της γνώσης του καλού και του κακού, είναι η ζωή του φυσικού ανθρώπου, καθώς ζει μέσα στην ελεύθερη  δική του βούληση και  εκλογή, ανυπόταχτος και μακριά από την βουλή του Θεού. Ο σαρκικός άνθρωπος καθώς και ο διάβολος θα προσπαθήσουν να προκαλέσουν τον άνθρωπο του πνεύματος, ώστε να κατεβεί στο επίπεδο της σάρκας που είναι η ανυπακοή στον Θεό και οι διαμάχες και οι φιλονικίες και η αντεκδίκηση και η πικρία και το μίσος: «Λέω, λοιπόν: Περπατάτε σύμφωνα με το Πνεύμα, και δεν θα εκπληρώνετε την επιθυμία της σάρκας. Επειδή, η σάρκα επιθυμεί ενάντια στο Πνεύμα, και το Πνεύμα ενάντια στη σάρκα· αυτά, μάλιστα, αντιμάχονται το ένα προς το άλλο, ώστε εκείνα που θέλετε, να μη τα πράττετε» (Γαλ. 5:17,18).

 

 

Η φανέρωση της ζωής

 

 Ο Ιωάννης στην επιστολή του γράφει τα εξής: «και η ζωή φανερώθηκε, και είδαμε και δίνουμε μαρτυρία και εξαγγέλλουμε σε σας την αιώνια ζωή, που ήταν προς τον Πατέρα και φανερώθηκε σε μας· εκείνο που είδαμε και ακούσαμε, εξαγγέλλουμε και σε σας, για να έχετε κι εσείς κοινωνία μαζί μας· και η δική μας, μάλιστα, κοινωνία είναι μαζί με τον Πατέρα και μαζί με τον Υιό του, τον Ιησού Χριστό». Αυτή η σχέση ζωής του Υιού προς τον Πατέρα φανερώθηκε μεταξύ των ανθρώπων για πρώτη φορά μέσω του Ιησού.  Ο Ιησούς ζούσε προς τον Πατέρα και το θέλημα του, και αυτό είναι το χαρακτηριστικό όλων που γεννιούνται από τον Θεό. Η φύση της ζωής του Ιησού ήταν και είναι όπως πάντα με κάθε επιμέλεια να  ευαρεστεί τον Πατέρα. Πριν αγγίξει τους λεπρούς, πριν να δώσει φως στους τυφλούς, πριν πιει το πικρό ποτήρι της δίκαιας οργής του Θεού, η ζωή του ήταν μια φλόγα αγάπης και αφοσίωσης και αφιερώσης προς τον Πατέρα. Εξαρτιόταν από αυτόν απόλυτα,  έτοιμος πάντοτε, οποιοδήποτε και να ήταν το κόστος να το πληρώσει  για να τον ευαρεστήσει. «Δεν μπορώ από τον εαυτό μου να κάνω τίποτε», έλεγε, «ούτε ζητώ το θέλημα το δικό μου, αλλά το θέλημα αυτού που με έστειλε». Η ζωή του ήταν συνεχώς οσμή ευωδίας ευάρεστη στον Θεό. Αν μέσα στις καρδιές μας υπάρχει το φρόνημα αυτό τότε είμαστε αληθώς παιδιά του και το θέλημα του Πατέρα μας είναι η πρώτιστη μας επιδίωξη. Δεν πρέπει να είμαστε αδόκιμοι αλλά να ερευνούμε αν ο Χριστός κατοικεί μέσα μας, αν ξαναζεί τη ζωή του μέσα μας, τη ζωή αυτή που ήταν μέσα στον άνθρωπο Ιησού, αλλά που τώρα ενοικεί μέσα σε μυριάδες άλλων ανθρώπων που ονομάζεται η Εκκλησία του διαμέσου των αιώνων.

 

Κάτι άλλο που φανερώθηκε από τη ζωή του Θεού διά του Χριστού είναι η ΑΓΑΠΗ. Τα τρία Θεία Πρόσωπα ζουν το ένα προς το άλλο μέσα σε αιώνια αγάπη και αδιάρρηκτη ενότητα. Είναι η αγάπη, η μοναδική, η αυθεντική, η αγνή, χωρίς ίχνος ιδιοτέλειας, αυτή που χαρακτηριστικό της είναι η αυτοθυσία. Αυτή είναι η αγάπη, έλεγε ο Ιησούς, να διαθέτει ένας την ζωή του για τον φίλο του, αυτή ήταν η ζωή που ήξερε στην αιωνιότητα, έτσι όχι μόνο το έλεγε αλλά το έκανε, τελικά κομμάτιασε τη ζωή του στον σταυρό και τη διέθεσε για να την έχουμε εμείς, τα δικά του πρόβατα.  Σε κάθε στιγμή της επίγειας του παρουσίας, από μέσα του ανάβλυζε ο ποταμός της ζωής, δίδοντας ζωή και παρηγοριά και ίαση σε αυτούς που η αμαρτία είχε εξαθλιώσει. Πόνεσε ο Ίδιος για να μην πονούμε εμείς, γεύτηκε θάνατο για να μην τον γευτούμε εμείς, γνώρισε εγκατάλειψη για να γίνουμε εμείς δεχτοί από τον Θεό. Η  εντολή  του είναι, να αγαπούμε ο ένας τον άλλον καθώς εκείνος μας αγάπησε, βάζοντας τη ζωή του για μας. Αν η ζωή μας δεν διακρίνεται από αυτή την θυσία του ενός προς τον άλλον, την ένθερμη αυτή αγάπη που δεν ζητά τα δικά της,  την αγάπη αυτή που ανέχεται και που αγκαλιάζει, τότε πολύ φοβούμαι πως αστοχήσαμε.

 

Η πραότητα και η ταπεινοφροσύνη είναι αρετές που χαρακτηρίζουν τη ζωή του Θεού. Μέσα στη Θεότητα τα Τρία πρόσωπα ζουν σε πραότητα και ταπεινοφροσύνη το ένα προς το άλλο. Είπε σε κάποια στιγμή, «Ελάτε σε μένα όλοι όσοι κοπιάζετε και είστε φορτωμένοι, και εγώ θα σας αναπαύσω. Σηκώστε επάνω σας τον ζυγό μου, και μάθετε από μένα· επειδή, είμαι πράος και ταπεινός στην καρδιά·». Ο Ιησούς ο τέλειος άνθρωπος, αυτός που δεν είχε αμαρτία, ο Μέγας Βασιλιάς, ήταν πράος και ταπεινός στον ουρανό και την ταπεινότητα αυτή την φανέρωσε όταν ήλθε στην γη. Το φρόνημα αυτό που ήταν μέσα στον Χριστό ήταν και μέσα στον Παύλο που χαρακτήριζε τον εαυτό του ως τον μικρότερο των αποστόλων. Δεν ήταν μορφή λόγου αυτό που είπε, αλλά ήταν αυτό που ένιωθε. «Αυτό το φρόνημα να είναι και μέσα σε σας» έγραψε στην εκκλησία των Φιλίππων, «ο οποίος (ο Ιησούς) ενώ υπήρχε σε μορφή Θεού, δεν νόμισε αρπαγή το να είναι ίσα με τον Θεό· αλλά, κένωσε τον εαυτό του, παίρνοντας μορφή δούλου, αφού έγινε όμοιος με τους ανθρώπους· και, καθώς βρέθηκε κατά το σχήμα ως άνθρωπος, ταπείνωσε τον εαυτό του, γινόμενος υπάκουος μέχρι θανάτου, θανάτου μάλιστα σταυρού». Η ταπεινοφροσύνη αυτή δεν είναι προϊόν ανθρώπινης προσπάθειας (προσποίηση ταπεινοφροσύνης), αλλά καρπός της δικής του ζωής, καθώς μένουμε μέσα του και αυτός μέσα σε μας. Μέσα σε αυτό το φρόνημα είναι που διακονούμε, όχι  κατεξουσιάζοντας, αλλά σαν υπηρέτες Θεού.

 

 Ο Θεός δεν μας εκδικήθηκε για την αμαρτία και την αποστασία μας, αλλά ενώ ακόμα είμαστε εχθροί προς Αυτόν μας συγχώρεσε. Ο δε Ιησούς δεν ζήτησε εκδίκηση για αυτούς που τον σταύρωσαν, αλλά ζήτησε από τον Πατέρα του να τους συγχωρέσει: «Πατέρα συγχώρεσε αυτούς», προσευχήθηκε επάνω στον σταυρό. Αυτή είναι η ζωή του Θεού και μέσα μας, η ζωή  που ξέρει να συγχωρεί από καρδιάς τα πταίσματα και τις οφειλές των άλλων. Άκουσα πριν από λίγες μέρες να λέει κάποιος: «Όταν κάποιος με πληγώνει δεν τον συγχωρώ ποτέ μου». Αν αυτό είναι το φρόνημα μας, ζούμε κατά σάρκα και όχι κατά Πνεύμα και δεν ξέρουμε την ζωή του Χριστού μέσα σε μας. Το φρόνημα αυτό είναι το φρόνημα της σάρκας και όχι του Πνεύματος. Ο Θεός συγχώρεσε τις δικές μας αμαρτίες και οφείλουμε και εμείς να συγχωρούμε τους άλλους που μας έφταιξαν ή μας πλήγωσαν. Αν όχι, οι αμαρτίες μας παραμένουν.

 

«Εγώ είμαι εκ των άνω», είπε ο Ιησούς στους Ιουδαίους. Τι άραγε να εννοούσε; Η ζωή μέσα στο ανθρώπινο του σώμα, ήταν ζωή Θεού, εντελώς μοναδική. Ήταν ζωή που δεν υπήρξε μέχρι την στιγμή εκείνη σε κανένα άλλο άνθρωπο. Όλοι εμείς είμαστε εκ των κάτω, σπέρμα του Αδάμ και αυτό μέχρι να αναγεννηθούμε. Από τη στιγμή που αναγεννηθούμε, γινόμαστε κοινωνοί της ζωής αυτής και μπορούμε να αυξηθούμε μέσα σε αυτή. Πληρωμένοι με το Πνεύμα το Άγιο καλούμαστε να ζήσουμε, όχι τη ζωή που είναι εκ των κάτω, αυτή της σάρκας, αλλά αυτή που είναι εκ των άνω, που θριαμβεύει μέσα στις θλίψεις, που δεν καταβάλλεται, που δεν μένει κάτω, αλλά σηκώνεται και νικά και αγαπά και υπομένει και συγχωρεί και ευαρεστεί τον Θεό. Η ζωή της σάρκας ζητά τα δικά της, αντιδρά, ζητά να εκδικηθεί, δεν συγχωρεί, λυγίζει. Από την άλλη, η ζωή του Θεού μέσα μας είναι αυτή που μας κάνει να αγαπούμε τους εχθρούς μας, να ευλογούμε αυτούς που μας καταριόνται, να ευεργετούμε αυτούς που μας μισούν, να προσευχόμαστε υπέρ εκείνων που  μας βλάπτουν. Είναι η ζωή αυτή που συνεχίζει να πιστεύει, όταν οι καταστάσεις γύρω ζητούν να αποθαρρύνουν, όταν όλα φαίνονται αρνητικά και σκοτεινά και αποθαρρυντικά, που χαίρεται μέσα σε θλίψεις, που έχει ειρήνη όταν τα κύματα υψώνονται και τα βουνά σαλεύονται. Ω! Κύριε ζήσε την ζωή σου μέσα μας προσευχόμαστε, αφαίρεσε κάθε περηφάνια κάθε ζηλοτυπία, γιατί δεν είναι μέρος της ζωής σου, βάλε τέλος σε κάθε πλεονεξία, κάθε κακή επιθυμία, γιατί δεν είναι μέρος της ζωής σου, κάθε θυμό, κάθε ταραχή,  γιατί δεν είναι μέρος της ζωής σου. Όλα αυτά ας θανατωθούν μέσα μας και ας ζήσει μέσα μας ο Χριστός.

 

 

Ο Οίκος Του Πατέρα

 

 O Κύριος είπε στους μαθητές του: «Ας μη ταράζεται η καρδιά σας· πιστεύετε στον Θεό, και σε μένα πιστεύετε. Στον οίκο του Πατέρα μου υπάρχουν πολλά οικήματα υπάγω να σας ετοιμάσω τόπον Και αφού πάω και σας ετοιμάσω τόπο, έρχομαι πάλι, και θα σας παραλάβω κοντά σε μένα, για να είστε κι εσείς, όπου είμαι εγώ». Όταν ο Ιησούς είπε πως θα πήγαινε να μας ετοιμάσει τόπο στον οίκο του Πατέρα του, για να είμαστε εκεί που ο ίδιος είναι, δεν εννοούσε βέβαια ένα  σπίτι. Το μέρος που ήθελε να ετοιμάσει για μας, είναι πνευματικό και είναι εκεί που ο ίδιος κατοικούσε στον αιώνα, ο κόλπος του  Πατέρα. Αυτό που επιζητούσε ήταν να φέρει ανθρώπους στην κοινωνία του Θεού. Η αγκαλιά του Πατέρα ήταν το μέρος που ο Ιησούς έμενε πάντα, όταν αυτός ήταν στους ουρανούς, αλλά και όταν ήταν κάτω στη γη. Εκεί ήταν που θα πήγαινε να μας ετοιμάσει τόπο, για να ζούμε και εμείς όπως και αυτός μέσα στον Πατέρα. Είπε στον Φίλιππο: «δεν πιστεύετε πως ο Πατέρας είναι μέσα μου και εγώ μέσα στον Πατέρα;» (Ιωάν.14:10,11).  Θα πήγαινε λοιπόν να ετοιμάσει τόπο μέσα από τον θάνατο και την ανάσταση του, ώστε αυτοί που είναι δικοί του, να βρούνε το μέρος τους μέσα στην καρδιά του Πατέρα, μέσα στο πιο βαθύ μέρος της αγάπης του,  στο ανώτερο επίπεδο ζωής που ο ίδιος πάντα γνώριζε. Αυτό μπορούσε μόνο να γίνει αν αυτοί ερχόντουσαν μέσα του και αυτός μέσα τους. Τι μυστήριο, πραγματικά! Ο Κύριος δεν πήγε στον ουρανό για να μας ετοιμάσει ένα μικρό παλάτι από χρυσάφι και ασήμι και πολύτιμους λίθους, αλλά για να ετοιμάσει για μας τόπο μέσα στον Πατέρα, μέσω του. Εγώ είμαι η οδός προς τον Πατέρα, τους είπε, «κανένας δεν μπορεί να έλθει στον Πατέρα παρά διαμέσου μου». Τι θαυμάσια αλήθεια, εμείς ξέρουμε πως η εκκλησία είναι ο οίκος του Θεού, από την άλλη  ο  Πατέρας είναι ο δικός μας οίκος, όλα μέσα στον Χριστό. Τι χαρά! Εμείς να μένουμε μέσα στον Θεό και Αυτός μέσα σε μας. Ο Ιησούς πήγε για να μας ετοιμάσει τόπο διαμονής μέσα στον Θεό και από την άλλη να ετοιμάσει τόπο για τον Θεό μέσα σε μας, όλα μέσα στον εαυτό του. Για να ετοιμαστεί ο τόπος αυτός ο Ιησούς έπρεπε να γευτεί θάνατο για  να μας απολυτρώσει και δεύτερο, αφού ανεβεί στον Πατέρα να αποστείλει τον Παράκλητο για να μας φέρει μέσα του. Αναστημένος από τους νεκρούς, έκανε ακριβώς αυτό, ανέβη στον Πατέρα και από εκεί έκχυσε το Άγιο Πνεύμα.  Όταν Αυτός έλθει, είπε για τον Παράκλητο, «θα γνωρίσετε πως εγώ είμαι μέσα στον Πατέρα, εσείς μέσα μου και εγώ μέσα σε σας». Ο Χριστός μέσα στον Πατέρα, εμείς μέσα στον Χριστό, Αυτός μέσα σε μας, εμείς μέσα στον Πατέρα, ένα μέσα στην αγάπη. Δεν ήταν αυτό που ζήτησε στην προσευχή του; «Πατέρα άγιε, φύλαξέ τους στο όνομά σου, αυτούς που μου έδωσες, για να είναι ένα, όπως εμείς είμαστε ένα».  Ξέρετε κάτι, όταν έλθει η ώρα να εναποθέσουμε το θνητό αυτό σκήνωμα δεν θα πάμε στον ουρανό. Αυτό που λέμε πως όταν ένας φύγει από τον κόσμο αυτό, πάει στον ουρανό, δεν είναι εντελώς αλήθεια. Όχι, όταν φύγουμε θα πάμε στον Πατέρα, μέσα στην πληρότητα της ζωής, χωρίς κανένα πια εμπόδιο ή βάρος, εκεί δηλαδή που ήδη βρισκόμαστε μέσα στο Πνεύμα από τώρα, αλλά σε αφάνταστα μεγαλύτερη αντίληψη και αίσθηση, εντελώς ζωοποιημένοι. Βλέπετε, η  διαμονή μας μέσα στον Θεό αρχίζει από τώρα. Ο Ιησούς μετά την ανάσταση το είπε στη Μαρία, «μη με εγγίζεις γιατί δεν ανέβηκα ακόμα στον Πατέρα μου». Όταν αναστήθηκε πήγε εκεί σαν ο πρώτος Άνθρωπος  και μαζί του πήρε και όλους εμάς για να είμαστε εκεί που Αυτός είναι. Αυτή είναι η κληρονομιά μας, αδελφοί, αυτό είναι που ετοίμασε ο Χριστός για μας. Το κάλεσμα του σε μας είναι να είμαστε και να μένουμε μέσα σε Αυτόν. Έστειλε το Πνεύμα, για να μας κάνει ένα μαζί του, για να κατοικήσει ο ίδιος μέσα μας, να κάνει την ζωή του και δική μας ζωή. «Επειδή Εγώ ζω εσείς θα ζείτε.», είπε. Για αυτό είναι τόσο αναγκαίο όχι απλώς να πιστεύουμε σε κάτι, ή να ερχόμαστε σε μια εκκλησία, να τηρούμε ορισμένες εξωτερικές διατάξεις, όπως το βάπτισμα, η κοινωνία, το κάλυμμα, να ψάλλουμε, αλλά μέσα στην καρδιά μας ο κάθε ένας να έχει την προσωπική εμπειρία και γνώση ότι ο Χριστός κατοικεί μέσα του. Η άλλη ζωή που ξέραμε χρειάζεται να σταυρωθεί, όταν  αντιδρώ λανθασμένα, όταν θυμώνω, όταν δεν αγαπώ, όταν δεν συγχωρώ, όταν ζω για τον εαυτό μου. Ας ζητήσουμε από τον Θεό την ζωή του Χριστού. Ο Ιησούς μέσα μας, δόξα στον Κύριο!

 

 Σ’ ευχαριστούμε, Κύριε, που έστειλες τον Υιό σου για να έχουμε ζωή, τη δική σου ζωή. Σε ευχαριστούμε, γιατί πρώτα τη φανέρωσες σε μας και μετά μας την έδωσες μέσω του θανάτου και της ανάστασης του Υιού σου, φανερώνοντας σε μας  την αγάπη Σου. Σε ευχαριστούμε γιατί τον έστειλες για να γίνει  μέσον εξιλασμού για μας, ώστε να μπορούμε να γίνουμε ένα μαζί σου. Αποστρεφόμαστε την αμαρτία, Κύριε, που δεν έχει μέρος μέσα στη ζωή σου. Η ζωή σου είναι τόσο μοναδική, τόσο ιδιαίτερη, τόσο όμορφη, άγια, αγνή, αυτή τη ζωή θέλουμε να ζούμε. Δεν θέλουμε να ζούμε για τον εαυτό μας, αλλά για Σένα. Θέλουμε, Κύριε, μέσα μας αυτή η ζωή να είναι ποταμός που αναβλύζει για να ποτίζονται αυτοί που διψούν.

Εσείς οι νέοι, είσαστε έτοιμοι να απαρνηθείτε την ζωή σας για να ζήσει κάποιος άλλος μέσα σας; Είσαστε  έτοιμοι να αφήσετε τα όνειρα σας, τις ελπίδες σας και όλες αυτές τις προσδοκίες σας για το μέλλον; Είσαστε έτοιμοι; Αν δεν είστε έτοιμοι, είθε ο Θεός να σας ετοιμάσει. Αμήν!