Γράφει ο Παναγιώτης Σταυρινού, Μαθηματικός

(Καθώς προσεγγίζουμε το Πάσχα)

Με λίγες λέξεις που περιμάζεψα απ’ την καρδιά μου, ίσως μπορέσω να σου εκφράσω τη βαθύτερη σημασία της χριστιανικής αγάπης, φίλε αναγνώστη.

Καταφρονημένος και προπηλακισμένος, μαστιγωμένος και καταπονημένος, εμπαιζόμενος και εμπτυσσόμενος, έφτασε στην κορυφή του λόφου, κουβαλώντας στους ώμους το βαρύ σταυρό του. Τον ρίξανε καταγής οι άξεστοι δήμιοι και ο ήχος των σφυριών που χτυπούσαν τα καρφιά, αντιλάλησε στο λόφο. Κι ανάμεσα στα χάχανα και τις βρισιές των αθλίων, ένα ψέλισμα γλυκό κι εγκάρδιο βγήκε απ’ τα χείλη Του σαν παράκληση τελευταία, ικεσία στερνή στον ομοούσιο Πατέρα. «Πάτερ, άφες αυτοίς, ου γαρ οίδασι τι ποιούσιν». Δες πως άπλωσε τα χέρια, σαν να θέλει ν’ αγκαλιάσει τον κόσμο ολόκληρο κι εσένα μαζί. Συγχώρεσε κι εμέ αγαπητέ αναγνώστη, που με τη φτώχεια του λόγου μου δεν έχω άλλο τι να προσθέσω, για να σε κάνω να εννοήσεις «την υπερβάλλουσαν της γνώσεως αγάπην του Χριστού» (Εφ.3/19). Κάποιες λέξεις ακόμα να προσθέσω και τελειώνω. Η αγάπη του Χριστού είναι χωρίς όρια, απεριόριστη, ανυπολόγιστη, ανέκφραστη, ανεκλάλητη, ανείπωτη, απερίγραπτη, άφατη, άλεκτη, ανυπόκριτη, ατέρμονη, ασύλληπτη, άπειρη, άχρονη, προαιώνια, αφάνταστη, ανυποχώρητη, … Η καρδιά που υπερχειλίζει από αγάπη δεν υπολογίζει συμφέροντα. Κανένα δε φοβάται, γιατί η «τελεία αγάπη έξω βάλλει τον φόβον» (Α Ιω.4/18). Ποτέ της δε λέει, «ως εδώ είναι το χρέος μου, ας αναλάβουν κι άλλοι». Ποτέ δε θα πει: «αρκετή είναι η προσφορά μου για τούτο τον ασήμαντο, τον περιθωριακό, το φτωχό και τον άγνωστο». Ποτέ δε θα πει «αρκετά διακινδύνεψα, υπάρχουν και όρια». Ποτέ δε μεταθέτει ευθύνες σε άλλους. Ποτέ δεν υπολογίζει οικονομικό ή κοινωνικό κόστος. Ποτέ της δε θα μισήσει, δε θα λοιδορήσει, δε θα υπερηφανευτεί, δε θα ασχημονήσει, δε θα αυθαδιάσει, δε θα σκεφτεί το κακό. Η χριστιανική αγάπη υπομένει τα πάντα, δεν ανέχεται την αδικία, μακροθυμεί, ελπίζει στο Θεό, ζητά την αλήθεια. «Κύριε, μια τέτοια αγάπη βάλε στην καρδιά μας».