του Ορέστη Χρ. Φραγκόπουλου
Ο Ευφυής Σχεδιασμός και η Θεωρία της Εξέλιξης
Μετά τις Ηνωμένες Πολιτείες, εξαπλώνεται τώρα και στη Βρετανία η θεοκρατική, χριστιανική και συντηρητική αντίληψη ότι ο άνθρωπος δημιουργήθηκε ακριβώς με τον τρόπο που περιγράφει η Βίβλος και όχι βάσει της δαρβινικής θεωρίας της εξέλιξης των ειδών, αναφέρει Το Βήμα (28/11/2006).
Όπως μάλιστα σημειώνει ο ‘Guardian’, ένας απροσδιόριστος ακόμη αριθμός σχολείων έχει εντάξει τη θεωρία του Ευφυούς Σχεδιασμού (intelligent design) στο διδακτικό του πρόγραμμα, παρά την απαγόρευση της βρετανικής κυβέρνησης.
Συγκεκριμένα, η οργάνωση Truth in Science (Αλήθεια στην Επιστήμη) απέστειλε το Σεπτέμβριο σε σχολεία της δευτεροβάθμιας εκπαίδευσης ενημερωτικό υλικό που αποτελείτο από DVD και διδακτικά εγχειρίδια. Το πακέτο έγινε δεκτό και εντάχθηκε στο διδακτικό πρόγραμμα σε τουλάχιστον 59 από τα σχολεία που το παρέλαβαν. Άλλα 30 σχολεία το απέρριψαν ως αντιεπιστημονικό ή το έκριναν ακατάλληλο. Τα μέλη της οργάνωσης υποστηρίζουν ότι ‘πρέπει να διδάσκεται και η κριτική στη θεωρία του Δαρβίνου’
.
Η παραγωγή του υλικού έγινε στις Ηνωμένες Πολιτείες από ανθρώπους οι οποίοι συνδέονται με το Ινστιτούτο Ντισκάβερι. Πρόκειται για μία δεξαμενή σκέψης που προωθεί τη θεωρία του Ευφυούς Σχεδιασμού στα αμερικανικά σχολεία εις βάρος της θεωρίας που διετύπωσε ο Δαρβίνος. Η διδασκαλία του Ευφυούς Σχεδιασμού είναι διαδεδομένη στις Ηνωμένες Πολιτείες, όπου υπάρχει και ισχυρό lobby που την προωθεί, ιδιαίτερα στους κόλπους της χριστιανικής Δεξιάς. Ωστόσο, ένας δικαστής πέρυσι έκρινε ότι δεν θα πρέπει να διδάσκεται στα σχολεία, με το σκεπτικό ότι ‘είναι θρησκευτική άποψη και όχι επιστημονική θεωρία’.
Η θεωρία του Ευφυούς Σχεδιασμού προσπαθεί να συγκεντρώσει αποδείξεις για την ύπαρξη ενός Νοήμονος Σχεδιαστή, στην περίπτωση αυτή του Θεού, που δημιούργησε τον κόσμο. Η πλειονότητα των επιστημόνων την απορρίπτει γιατί είναι άσχετη με την επιστήμη.
Την ίδια στιγμή, ο γενετιστής Ρίτσαρντ Ντόκινς συνέστησε ίδρυμα για να σταματήσει η θρησκευτική κατήχηση στα βρετανικά σχολεία. ‘Είναι ανήθικο να στιγματίζουμε τα νέα παιδιά με τη θρησκεία των γονέων τους’, δήλωσε για την πρωτοβουλία του. Επίσης, σχολίασε τη ροπή των Βρετανών προς την ψευδοεπιστήμη, λέγοντας ότι ‘ο διαφωτισμός, η αλήθεια, η λογική και η επιστήμη απειλούνται’.
Εμείς, από τις σελίδες του περιοδικού μας, που είναι επάλξεις και «πολεμίστρες» της αλήθειας και του φωτός του Θεού, θα φέρουμε στην επιφάνεια όσα στοιχεία μπορέσουμε περισσότερα και θα τα δείξουμε στους ανθρώπους όσο μπορούμε πιο καθαρά. Θα περιέχουν τα επιχειρήματα της κάθε πλευράς, τα δυνατά και αδύνατα σημεία τους. Μένει σε εμάς να επιλέξουμε και να προκρίνουμε τι θα αγκαλιάσει η πίστη μας και ποιον θα ακολουθήσουμε. Γιατί όπως θα δούμε επιλογή κάνουν οι άνθρωποι, η καρδιά τους επιλέγει και αποφασίζουν το δρόμο της πίστης που θα ακολουθήσουν, επιλογή που όμως έχει αιώνιες προεκτάσεις και συνέπειες!
Ο Ευφυής Σχεδιασμός και η Θεωρία της Εξέλιξης
1. Μία είναι η απάντηση για το πώς προήλθε η ζωή στη Γη
Το Νοέμβριο του 1859, ο Κάρολος Δαρβίνος εξέδωσε το βιβλίο του Η Καταγωγή των Ειδών. Το βιβλίο κατάφερε σε μικρό χρονικό διάστημα να αναστατώσει τον κόσμο. Η Δημιουργία έγινε μια λέξη εκτός μόδας. Τώρα πια, ο σύγχρονος όρος ήταν, Εξέλιξη. Η συγγραφέας Ruth Moore συνοψίζει τη δύναμη της νέας θεωρίας:
Όταν άρχισε την καριέρα του ο Δαρβίνος, το δόγμα της Δημιουργίας αμφισβητείτο μόνο από τους αιρετικούς. Όταν τέλειωσε τη σταδιοδρομία του, την εξέλιξη αρνούνταν μόνο όσοι ήταν έτοιμοι να θεωρηθούν ακόμα και παράλογοι.
Μερικοί μίλησαν ακόμα και για Σύνδρομο Darwin.
Αυτή η επαναστατική θεωρία, ότι δηλαδή κάθε μορφή ζωής είναι το αποτέλεσμα μιας τυφλής εξελικτικής διαδικασίας, έγινε η αιτία να ξεσπάσει ένας «πόλεμος» μεταξύ εξελικτικών και δημιουργιστών, που συνεχίζεται ως τις μέρες μας.
Φυσικά η ιδέα της εξέλιξης δε γεννήθηκε από το Δαρβίνο. Το βιβλίο του όμως έδωσε φωνή σε όσους υποστήριζαν την εξελικτική θεωρία και έτσι ξεκίνησε ο «πόλεμος».
Πώς ήρθαν στην ύπαρξη τα ζωντανά όντα και ιδιαίτερα ο άνθρωπος; Ένα ανώτερο Ον δημιούργησε το Σύμπαν και τη ζωή ή μήπως όλα τα ζωντανά όντα απλά εξελίχθηκαν σύμφωνα με τους «φυσικούς νόμους» χωρίς την ενέργεια του Θεού;
2. Πέθανε ο Θεός;
Αν η ζωή είναι το αποτέλεσμα της εξέλιξης, τότε ακόμα και η ιδέα ενός Θεού Δημιουργού είναι ένα αποκύημα της θρησκευτικής φαντασίας, κάτι που είναι άχρηστη αποσκευή για τους ζώντες οργανισμούς, που μπορούν θαυμάσια να ζήσουν και χωρίς αυτήν.
Πράγματι ο κύριος σκοπός της Θεωρίας της Εξέλιξης είναι να απαλείψει την ιδέα του Θεού από τη γη. Ο Peter Bowler, λέκτορας της Ιστορίας και Φιλοσοφίας της Επιστήμης στο Queens University του Μπέλφαστ, επισημαίνει:
Η όλη προσπάθεια του μοντέρνου εξελικτικού μοντέλου είναι να εξαλείψει την ανάγκη ύπαρξης ενός υπερφυσικού αιτίου για την εξήγηση της παρούσας δομής της ζωής στον πλανήτη. Στοχεύει στο να αποκλείσει το ρόλο κάθε υπερφυσικής επέμβασης.
Για έναν εξελικτικό αυτή η θεωρία είναι το σημείο εκκίνησης για την κοσμοθεωρία του. Είναι γι’ αυτόν η μοναδική και τελική εξήγηση για την ύπαρξη της ζωής.
Η εξελικτική θεωρία είναι κάτι σαν κατήχηση. Κάθε επιστήμονας πρέπει να την αποδεχτεί και να ξέρει να την διατυπώνει πριν γίνει αποδεκτός ως μέλος της επιστημονικής κοινότητας.
Άλλο όμως είναι το να πιστέψει κανείς σε αυτήν και τελείως διαφορετικό είναι να την αποδείξει. Μπορούμε άραγε εμείς που ζούμε στις αρχές του 21ου αιώνα να ξέρουμε τι συνέβη στη γη 10.000 χρόνια πριν ή και 100 εκατομμύρια χρόνια στα βάθη της προϊστορίας;
Πρέπει να καταλάβουμε κάτι σημαντικό. Για να αποδειχτεί μια θεωρία ως αληθινή, πρέπει να περάσει από το κόσκινο της επιστημονικής μεθοδολογίας. Δηλαδή πρέπει να αποδειχτεί εργαστηριακά. Η επιστημονική μεθοδολογία απαιτεί το πείραμα να μπορεί να αναπαράγεται με σταθερό και επαναλαμβανόμενο τρόπο αξιόπιστα στο εργαστήριο. Αλλιώς είναι αδύνατο για μια θεωρία να θεωρηθεί έγκυρη ή άκυρη.
Πώς όμως να αναπαράγουμε κάτι το οποίο συνέβη στο παρελθόν; Αυτό είναι το βασικό πρόβλημα για τους εξελικτικούς αλλά και τους πιστούς της Δημιουργίας. Ούτε οι μεν ούτε οι δε μπορούν να δουν, να αναπαράγουν ή να αναπαραστήσουν τη διαδικασία είτε της εξέλιξης είτε της δημιουργίας στο εργαστήριο.
Αυτό είναι το κεντρικό σημείο. Αν στο παρελθόν συνέβη πράγματι ένα εξελικτικό επεισόδιο ή μια δημιουργία, και τα δύο αποτελούν μοναδικά και ανεπανάληπτα γεγονότα, σφραγισμένα για πάντα στο παρελθόν. Ο μοναδικός τρόπος αποδοχής τους από τον σκεπτόμενο άνθρωπο είναι η πίστη, δεδομένου ότι επιστημονική τεκμηρίωση δεν μπορεί να υπάρξει σε καμιά πλευρά και για καμιά από τις θεωρίες. Ακόμα και στην περίπτωση που οι επιστήμονες μπορούσαν τώρα να μετατρέψουν ένα είδος σε ένα άλλο (πράγμα που δεν μπορούν), αυτό δεν θα ήταν ικανό να αποδείξει ότι μια παρόμοια αλλαγή συνέβη και στο παρελθόν με φυσικό τρόπο.
Φυσικά οι περισσότεροι επιστήμονες ισχυρίζονται ότι η εξέλιξη μπορεί να αποδειχτεί επιστημονικά. Υποστηρίζουν ότι η εξέλιξη λαμβάνει χώρα τώρα, μπροστά στα μάτια μας. Ας δούμε λοιπόν αυτούς τους ισχυρισμούς.
Αποτελεί αδιαμφισβήτητο γεγονός ότι σε κάθε είδος υπάρχει μεγάλη ποικιλομορφία. Ας πάρουμε για παράδειγμα το σκύλο. Επιστημονικές τεχνικές αναπαραγωγής κατά τη διάρκεια αρκετών γενεών είχαν σαν αποτέλεσμα την παραγωγή του μικρού Τσιουάουα, του μπουλντόκ και του συμπαθητικού μεγάλου Δανέζικου –για να αναφέρουμε μόνο λίγες από τις γνωστές ράτσες. Αλλά από το Σκωτσέζικο τερριέ έως το σκύλο της Νέας Γης, όλοι τους είναι σκύλοι. Ποτέ σκύλος δεν μεταμορφώθηκε σε γάτα ή σε άλογο. Αυτό ισχύει και για κάθε άλλο ζώντα οργανισμό. Ένα τριαντάφυλλο είναι τριαντάφυλλο άσχετα με την ποικιλία στο χρώμα και στο σχήμα.
3. Άλλο η ποικιλία και άλλο η εξέλιξη!
Κι όμως, από την εποχή του Δαρβίνου ως τις μέρες μας η ποικιλομορφία αυτή χρησιμοποιήθηκε ως υποτιθέμενο εφαλτήριο για την αθέατη εξελικτική αλλαγή. Δηλαδή, οι παρατηρούμενες μικρο-αλλαγές που γίνονται μέσα στα όρια των χαρακτηριστικών του κάθε είδους θεωρούνται ως τα πρώτα βήματα των μη παρατηρούμενων μάκρο-αλλαγών μεταξύ «παλαιών» και «νέων» ειδών.
Οι επιστήμονες συχνά συγχέουν αυτά τα δύο. Η Ruth Moore στο βιβλίο της «Εξέλιξη» λέει:
Η Εξέλιξη λαμβάνει χώρα με δραματικό τρόπο όταν ο άνθρωπος διαλέγει χαρακτηριστικά που του αρέσουν και τα αναπαράγει στα οικόσιτα ζώα και φυτά του.
Αυτό όμως δεν είναι εξέλιξη αλλά επιλεκτική αναπαραγωγή, στην οποία ξεχωρίζουμε και αντιγράφουμε ήδη υπάρχοντα χαρακτηριστικά μέσα σε ένα είδος. Τα 8000 και πλέον είδη τριαντάφυλλων εξακολουθούν να είναι τριαντάφυλλα.
Κατά την επιλεκτική αναπαραγωγή αυτό που ήδη υπάρχει μέσα στο γονιδίωμα ενός είδους, απλά έρχεται στην επιφάνεια, ενώ η εξέλιξη προϋποθέτει τη δημιουργία καινούριων χαρακτηριστικών, που δεν είναι το αποτέλεσμα ανασυνδυασμού των υπαρχόντων γονιδίων.
Εξέλιξη σημαίνει φέρνω στην ύπαρξη μια καινούρια μορφή ζωής που είναι γενετικά ανεξάρτητη από τα υπάρχοντα είδη. Έχει ποτέ αποδείξει η επιστήμη κάτι τέτοιο; Μπορεί να τεκμηριωθεί και να αναπαραχθεί στο εργαστήριο; Η απάντηση είναι όχι!
4. Θεωρία, αντί για απόδειξη
Τι αποδείξεις λοιπόν προσφέρουν οι εξελικτικοί; Ο Stephen Jay Gould, καθηγητής στο πανεπιστήμιο Harvard και φανατικός εξελικτικός, υποστηρίζει ότι:
Οι θεωρίες για τη γένεση των ειδών έχουν βασιστεί σε αναλογίες, στην εκπόλωση (κατ’ εκτίμηση υπολογισμό μιας τιμής πέρα από μια δεδομένη σειρά) και σε αποτελέσματα που προέρχονται από συμπεράσματα.
Όμως, η αναλογία, η εκπόλωση και τα κατά συμπερασμόν αποτελέσματα –δηλαδή η προβολή του γνωστού (ποικιλομορφία) στο άγνωστο (εξέλιξη)—δεν αποτελούν απόδειξη. Δεν ακολουθούν τον ορθόδοξο δρόμο της επιστημονικής μεθοδολογίας.
Οι επιστήμονες βρέθηκαν μπροστά σε ένα αδιέξοδο όταν προσπάθησαν να αναπαράγουν την εξέλιξη στο εργαστήριο. Ένα παράδειγμα είναι αυτό της Δροσόφιλας, της μύγας των φρούτων. Έχει κύκλο αναπαραγωγής 10-15 ημερών, πράγμα που την κάνει ικανή να αναπαράγεται σε πολλές γενιές σε μικρό διάστημα. Οι μύγες βομβαρδίζονται με ακτινοβολία για να αυξηθεί το ποσοστό μεταλλάξεων. Το αποτέλεσμα; Τίποτα εκτός από γενιές αλλόκοτων μυγών.
5. Τα απολιθώματα
Ας πάμε τώρα στο θέμα των απολιθωμάτων. Τι μας δείχνουν ακριβώς; Ένα είδος εμφανίζεται ξαφνικά σε στρώμα πετρωμάτων, παραμένει πρακτικά αμετάβλητο σε όλη τη διάρκεια του πετρώματος και εξαφανίζεται ξαφνικά στο τέλος του στρώματος. Αν μπορούμε να βγάλουμε κάποιο συμπέρασμα από τη μελέτη των απολιθωμάτων, θα είναι ότι τα είδη παραμένουν αναλλοίωτα για χιλιάδες χρόνια.
Πιο πρόσφατα, κάποιοι επιστήμονες διετύπωσαν μια άλλη θεωρία με σκοπό να εξηγήσουν αυτά τα ανεξήγητα φαινόμενα. Τη θεωρία της διάστικτης ισορροπίας επιβίωσης, κατά την οποία η εξέλιξη λαμβάνει χώρα σε σύντομα χρονικά διαστήματα που ακολουθούνται από μεγάλες περιόδους ηρεμίας.
Συνέβη όμως πράγματι αυτό; Δεν μπορούμε να το ξέρουμε βασιζόμενοι στη μεθοδολογία της σύγχρονης επιστήμης. Κανείς δεν ήταν μάρτυρας αυτής της διάστικτης εξέλιξης ούτε μπορεί να την αναπαράγει στο εργαστήριο.
Πέρα από αυτό, οι εξελικτικοί επιχειρηματολογούν βασισμένοι σε στοιχεία που δεν έχουν βρεθεί. Δεν έχουμε βρει όντα κατά το ¼ ερπετά και ¾ πουλιά, για παράδειγμα. Ακόμα κι αν τα είχαμε ανακαλύψει, δεν θα μπορούσαμε επιστημονικά να αποδείξουμε ότι αυτό ήταν ο χαμένος κρίκος της εξελικτικής αλυσίδας.
Ο ίδιος ο Δαρβίνος περίμενε ότι αυτό που δεν είχε βρεθεί στις μέρες του (ενδιάμεσες μορφές) θα το έβρισκαν οι μεταγενέστεροι. Αυτό όμως ποτέ δεν έγινε. Όπως λέει ο Stephen Jay Gould:
Η απουσία από τα απολιθώματα ενδιαμέσων μορφών που παρεμβάλλονται μεταξύ μεγάλων αλλαγών στους οργανισμούς, και η ανικανότητά μας, ακόμα και με τη φαντασία μας να αναπλάσουμε λειτουργικές ενδιάμεσες μορφές σε πολλές περιπτώσεις, είναι το μεγάλο και εμμένον πρόβλημα για την υποστήριξη της βαθμιαίας αλλαγής κατά την εξέλιξη. (Εξέλιξη Τώρα σελ. 140)
6. Επιστημονικός Δημιουργισμός
Αφήνουμε για λίγο τη θεωρία της εξέλιξης για να δούμε τη θεωρία της Δημιουργίας όπως διατυπώνεται από κάποιους δημιουργιστές. Γενικά, υποστηρίζουν ότι η ζωή και το Σύμπαν έχουν ηλικία 6 έως 10 χιλιάδων ετών. Για να αποδείξουν αυτόν τον ισχυρισμό είναι υποχρεωμένοι να ανατρέψουν με αντιεπιστημονικό τρόπο τη μέθοδο υπολογισμού της ηλικίας της γης.
Ο υπολογισμός της ηλικίας της γης γίνεται μέσω του ρυθμού αποσύνθεσης φυσικών ραδιενεργών ισοτόπων στις σταθερές ατομικές τους μορφές. Η αποσύνθεση του καλίου-40 σε αργό-40 είναι ένα παράδειγμα. Αυτή η αποσύνθεση έχει διάρκεια ημιζωής 1.300.000.000 χρόνια. Η δυσκολία για τους δημιουργιστές είναι ότι αυτή η αποσύνθεση φαίνεται να έχει σταθερό ρυθμό, ανεξάρτητο από τις εξωτερικές συνθήκες. Για να στηρίξουν λοιπόν τη θεωρία τους οι δημιουργιστές, πρέπει να υποθέσουν κάτι που δεν μπορεί να αποδειχτεί επιστημονικά. Ότι δηλαδή τα ραδιενεργά στοιχεία αποσυντίθεντο στο παρελθόν με απίστευτα γρηγορότερους ρυθμούς από ότι τώρα. Ένα άλλο επιχείρημα είναι ότι η ύλη όταν δημιουργήθηκε είχε ήδη κάποια ηλικία. Ούτε αυτό μπορεί να αποδειχτεί επιστημονικά.
Έτσι, βρισκόμαστε μπροστά σε αδιέξοδο. Ούτε ο επιστημονικός δημιουργισμός, ούτε η εξέλιξη μπορούν να βοηθηθούν από τη δοκιμασία της επιστημονικής μεθοδολογίας. Αν περιοριστούμε μόνο στις ενδείξεις της επιστήμης, πρέπει να γίνουμε αγνωστικιστές σχετικά με την καταγωγή της ζωής.
Όλοι όμως, είτε θέλουμε να το παραδεχτούμε είτε όχι, έχουμε ένα κοινό δόγμα: αυτό της πίστης. Η θεωρία της εξέλιξης βασίζεται στην πίστη. Το ίδιο και η θεωρία της θεϊκής δημιουργίας. Δεν σημαίνει ότι η πίστη είναι λάθος. Το θέμα είναι ποια είναι η πηγή της πίστης μας;
7. Το βιβλίο των Υπερφυσικών Ενεργειών
Πώς μπορεί ένα ον σαν το Θεό να αποδείξει την ύπαρξή του σε μας τους πεπερασμένους θνητούς; Ένας τρόπος είναι να γράψει μια αυτοβιογραφία που να καταγράφει τις ενέργειές Του. Κι αυτό ακριβώς έχει κάνει. Μας έδωσε την Αγία Γραφή. Από τη Γένεση «εν αρχή εποίησε…» μέχρι την Αποκάλυψη «ιδού τα πάντα κάνω νέα…» έχουμε μια περιγραφή ιστορικών και μελλοντικών γεγονότων, που εκμηδενίζουν και υπερτερούν κάθε φυσικού νόμου.
Για παράδειγμα, το μήνυμα της Καινής Διαθήκης είναι ότι οι άνθρωποι θα μεταμορφωθούν από σάρκα σε πνεύμα (Α Κορινθίους ιε΄ 52-53). Αυτό είναι κάτι που δεν μπορεί ο νους ο φυσικός να το συλλάβει ούτε και μπορεί να το εξακριβώσει. Μόνο διά της πίστεως μπορεί μια τέτοια ιδέα να γίνει αποδεκτή. Γι’ αυτό και η Αγία Γραφή είναι το βιβλίο που ασχολείται με το πώς λειτουργούν οι υπερφυσικοί νόμοι, οι νόμοι του Θεού. Μέσα στην Αγία Γραφή υπάρχει μια προσωπικότητα που ισχυρίζεται ότι σαν αυτήν δεν υπάρχει καμιά άλλη. «Δεν υπάρχει εκτός εμού άλλος Θεός … διότι εγώ είμαι ο Θεός και δεν υπάρχει άλλος». (Ησαϊας με΄ 21-23) Αυτός ο Θεός είναι η ανώτατη δύναμη στο σύμπαν: «Ιδού, τα έθνη είναι ως ρανίς από κάδου, και λογίζονται ως η λεπτή σκόνη της πλάστιγγος… Πάντα τα έθνη ενώπιον Αυτού είναι ως μηδέν. Λογίζονται παρ’ Αυτώολιγώτερον παρά το μηδέν, και την ματαιότητα.». (Ησαϊας μ΄ 15,17) Αυτός ο Θεός βροντοφωνάζει: «Εγώ είμαι ο πρώτος, και εγώ ο έσχατος, και εκτός εμού δεν υπάρχει Θεός». (Ησαϊας μδ΄6) Τι λέει ο Ίδιος ο Θεός για την προέλευση της ύλης και της ζωής; Μα φυσικά ότι η ύλη και η ζωή προέρχονται από δικές Του υπερφυσικές ενέργειες, είναι δικές Του δημιουργίες: «Πού ήσο ότε εθεμελίωνον την γην; Απάγγειλον, εάν έχης σύνεσιν.» (Ιώβ λη΄4) «Ούτω λέγει ο Θεός ο Κύριος, ο ποιήσας τους ουρανούς, και εκτείνας αυτούς, ο στερεώσας την γην, και τα γεννώμενα εξ αυτής.» (Ησαϊας μβ΄5)
Στο Ευαγγέλιο του Ιωάννη, κεφάλαιο 1, στα πρώτα τρία εδάφια, διαβάζουμε: «Εν αρχή ήτο ο Λόγος, και ο Λόγος ήτο παρά τω Θεώ, και Θεός ήτο ο Λόγος. Ούτος ήτο εν αρχή παρά τω Θεώ. Πάντα δι’ αυτού έγιναν και χωρίς αυτού δεν έγινεν ουδέ εν το οποίον έγινεν.»
Μόνο μία μπορεί να είναι η πηγή αποκαλυμμένης γνώσης για την προέλευση της ζωής. Πρέπει να προέρχεται από ένα Ον που υπήρχε πάντα και ήταν παρόν τη στιγμή της Δημιουργίας. Το μόνο πρόσωπο που πληροί τις προϋποθέσεις αυτές είναι ο Θεός. Για αυτό και ο Λόγοε του Θεού έγραψε πριν 2000 χρόνια: «Διά πίστεως (και όχι διά της επιστημονικής μεθόδου) εννοούμεν ότι οι αιώνες εκτίσθησαν με τον λόγον του Θεού, ώστε τα βλεπόμενα δεν έγιναν εκ φαινομένων.» (Εβραίους ια΄ 3)