Γράφει ο ο Παναγιώτης Σταυρινού, Μαθηματικός

 ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΚΑΙ ΠΟΛΛΑ ΑΛΛΑ ΕΠΙΚΑΙΡΑ ΘΕΜΑΤΑ ΤΟΥ ΠΑΝΑΓΙΩΤΗ ΣΤΑΥΡΙΝΟΥ ΚΑΝΟΝΤΑΣ ΚΛΙΚ ΣΤΟ LINK http://nikites.eu/synergates/57-keimenatoupanagiotostavrinou 

Κάθε πρωί που βγαίνω στην αυλή μου, μια κλαίουσα ιτιά βλέπω απέναντι μου. Είκοσι χρόνια την ξέρω, μα ποτέ μου δεν πρόσεξα το βουβό της κλάμα. Σήμερα ένα προαίσθημα δυνατό φώλιασε στην καρδιά μου, καθώς η ματιά μου αγκάλιασε τα σκυμμένα ως το χώμα κλωνάρια της.
« Τι συμβαίνει ιτιά; Γιατί δε μου μιλάς»; Κι αφού ως ήταν φυσικό απόκριση δεν πήρα, πήγα και κάθισα στη δροσιά της βεράντας, παρέα με ένα ραδιοφωνάκι. Σε λίγο ήλθε και η πρώτη δυσάρεστη είδηση, που έγινε αφορμή να ζωντανέψει μέσα μου η τραγική εικόνα του κόσμου. Ιράκ, Παλαιστίνη, Συρία, τρομοκρατία, πείνα, αρρώστιες, οικολογικές καταστροφές, οικονομική κρίση, ακραία καιρικά φαινόμενα, εξάπλωση της ανηθικότητας σε παγκόσμια κλίμακα κ.λπ., είναι τα συμπτώματα ενός κόσμου άρρωστου που αργοπεθαίνει. Κι αυθόρμητα θυμήθηκα ένα αγαπημένο εδάφιο από τη Βίβλο, που χαρίζει ελπίδα σε όποιον το δεχτεί: «Ιδού νυν καιρός ευπρόσδεκτος, ιδού νυν ημέρα σωτηρίας» (Β’ Κορ.6/2).

Κι ενώ απολάμβανα το τραγούδι του τζίτζικα που έδινε συναυλία στη φυλλωσιά της ιτιάς, μια θύμηση ήλθε και με βρήκε. Πέρυσι επισκέφθηκα την Ελλάδα. Καθώς βάδιζα με την κόρη μου στην οδό Πανεπιστημίου κοντά στην Ομόνοια, πρόσεξα έναν νέο που στεκόταν με την πλάτη ακουμπισμένη στον τοίχο. Από το λαιμό του κρεμόταν μια πινακίδα που έγραφε: «Ο Χριστός είναι η μόνη σου ελπίδα». Τον πλησίασα και τον ρώτησα. «Γιατί διάλεξες αυτόν τον τόπο για να μιλήσεις»; Κι αυτός μου απάντησε. «Γιατί από εδώ περνούν δεκάδες ναρκομανείς».

Το ραδιοφωνάκι δονούσε τον αέρα με μια γλυκιά μελωδία, ενώ η ματιά μου κόλλησε στην περίλυπη ιτιά. Σε λίγο, η μελωδία διακόπηκε απότομα. Ήλθε και πάλι η ώρα της ενημέρωσης για όσα συμβαίνουν στον κόσμο. Τότε, μια είδηση ήλθε σαν πύρινο βέλος να μου τρυπήσει την καρδιά. «Από την αρχή του χρόνου ως σήμερα, οκτώ νέα παιδιά πέθαναν από τη χρήση ναρκωτικών». Έκλεισα το ραδιόφωνο και καθώς έφευγα, έριξα μια φευγαλέα ματιά στην ιτιά, που φυλλορροούσε σημαδιακά και θλιμμένα στο ανάλαφρο πρωινό αεράκι. Αυθόρμητα και με αφέλεια μικρού παιδιού, μια ικεσία προς τον Κύριο ξεχείλισε απ’ την καρδιά μου: «Όχι στην πινακίδα Κύριε, αλλά στον ουρανό βοήθα, οι λέξεις τούτες να γραφτούν, να τις ιδούν μυριάδες. Ο ΧΡΙΣΤΟΣ ΕΙΝΑΙ Η ΜΟΝΗ ΜΑΣ ΕΛΠΙΔΑ».