Γράφει ο Παναγιώτης Σταυρινού, Μαθηματικός

Για να αναγεννηθεί το Έθνος μας πρέπει να αναγεννηθεί το πνεύμα του κάθε Έλληνα. Δυστυχώς οι περισσότεροι άνθρωποι στην πατρίδα μας δεν έχουν προσωπική σχέση και κοινωνία με το Χριστό. Απλά γνωρίζουν  μιαν ιστορία για το Χριστό. Ο αντιπνευματικός και αντιβιβλικός τρόπος που γιορτάζει ο Ελληνισμός τα Χριστούγεννα, αποδεικνύει το αληθές αυτής της διαπίστωσης. Η ενανθρώπηση του Θεού Λόγου έχει καταντήσει ευκαιρία διασκέδασης και υλικών απολαύσεων. Τούτο μαρτυρεί την κραυγαλέα απουσία του Αγίου Πνεύματος από τις καρδιές των ανθρώπων. Τούτες τις μέρες των εξωφρενικών διασκεδάσεων, ο Παράκλητος λυπάται, παρόλο που ο λόγος του Θεού μας καλεί επιτακτικά: μη λυπείτε το Πνεύμα το Άγιον του Θεού (Εφ. 4/30). Μόνο οι αναγεννημένες καρδιές μπορούν να συναισθανθούν  το μέγεθος του ξεπεσμού ενός έθνους που ενώ καυχιέται ότι είναι χριστιανικό, εντούτοις ο Αϊ Βασίλης και όχι ο Χριστός είναι το κυρίαρχο πρόσωπο των Χριστουγέννων. Κάθε Χριστούγεννα τούτα τα λόγια του ψαλμωδού στριφογυρίζουν στο μυαλό μου. ”Ούτος είναι λαός πεπλανημένος την καρδίαν, και αυτοί δεν εγνώρισαν τας οδούς μου” (Ψαλ.95/10). Αλλά την ίδια στιγμή τα λόγια του Στεφάνου ακολουθούν.” ”Κύριε, μη λογαριάσης εις αυτούς την αμαρτίαν ταύτην (Πρ. 7/60).

Αφήνω με το πιο κάτω κείμενο για τους ΝΙΚΗΤΕΣ, μαζί με την εν Χριστώ αγάπη μου.

Παναγιώτης Σταυρινού

ΚΑΘΟΔΗΓΟΥΜΕΝΟΙ ΑΠΟ ΤΟ ΑΓΙΟ ΠΝΕΥΜΑ

Αν έχουμε δεχτεί συνειδητά τον Ιησού Χριστό ως προσωπικό μας Σωτήρα, τότε ο Θείος Παράκλητος θα αρχίσει το ευλογημένο Του έργο μέσα στο αναγεννημένο μας πνεύμα, με σκοπό να ανατρέψει εκ θεμελίων τον παλαιόν μας άνθρωπο και να κτίσει μέσα μας ένα νέον, κατά το πρότυπο του Χριστού, με νέες σκέψεις, νέα αισθήματα και νέα θέληση. Για να πάψει πια ο παλαιός άνθρωπος να παίζει κυριαρχικό ρόλο στη ζωή μας, το Άγιο Πνεύμα φροντίζει πρώτα-πρώτα να φωτίσει τον εσωτερικό μας άνθρωπο, ώστε να δούμε με πνευματικά μάτια τον εαυτό μας, όπως ακριβώς τον βλέπει ο Θεός και όχι όπως εμείς τον βλέπουμε με τους υπερόπτες οφθαλμούς μας. Τότε θα διαπιστώσουμε, πως όσες περγαμηνές και αν έχουμε από τον κόσμο, η δικαιοσύνη μας ενώπιον του Θεού είναι ως ρυπαρόν ιμάτιον (Ησ. 64/6). Αυτός ο εσωτερικός φωτισμός είναι μια αποκάλυψη του Θεού, για να κατανοήσουμε βαθύτερα το νόημα της Θείας Χάρης. Διότι παρόλη την αναξιότητα και αθλιότητά μας, ο Θεός μας αγαπά και μπροστά στα μάτια του είμαστε πρόσωπα πολύτιμα, επειδή είμαστε ενωμένοι δια πίστεως με τον Αγαπητό Του Υιό. Το Άγιο Πνεύμα εργάζεται ακατάπαυστα μέσα μας, αξιοποιώντας διάφορες περιστάσεις που το ίδιο δημιουργεί, για να θανατώσει τον εγωκεντρισμό, τη ζήλια, την υπερηφάνεια, την πονηρία, την ματαιοδοξία, την καυχησιολογία μας κ.λπ . Η παιδεία από το Άγιο Πνεύμα δεν είναι θεωρητική γνώση. Μας παρέχεται σε μεγάλο βαθμό μέσα από βιώματα της καθημερινής ζωής. Έτσι λοιπόν, με το πέρασμα του χρόνου κατανοούμε, πως αυτά που μας συμβαίνουν στη ζωή δεν οφείλονται στην τύχη, διότι μέσα από τα γεγονότα διακρίνουμε το χέρι του Θεού να κατευθύνει τις περιστάσεις. Αν τα αισθήματα έχουν κυρίαρχο ρόλο στη ζωή μας, τότε ο Θεός θα φροντίσει μέσα από περιστάσεις να μας μάθει, ότι δεν πρέπει να ζούμε με αυτά, αλλά να ζούμε κάτω από την Πρόνοιά Του. Αν οι σκέψεις μας είναι στην πλειονότητα τους πονηρές και σκοτεινές, τότε ο Θεός θα μας διορθώσει μέσα από την καθημερινή πράξη της ζωής. Το ένα μετά το άλλο τα περιστατικά και οι δήθεν συμπτώσεις, θα μας μεταμορφώνουν σε ένα νέο άνθρωπο, του οποίου η θέληση έχει υποταχθεί στο τέλειο θέλημα του Θεού. Αυτή η παιδεία δεν έχει τελειωμό, αλλά διαρκεί μέχρι το τέλος της ζωής μας, διότι ποτέ δε θα γίνουμε τέλειοι. Αυτό, ο απόστολος Παύλος το εκφράζει με τούτα τα λόγια. «Αλλ’ ει και ο έξω ημών άνθρωπος διαφθείρεται αλλ’ ο έσωθεν ανακαινούται ημέρα και ημέρα» (Β Κορ.4/16).

Όταν λοιπόν παραχωρήσουμε τους εαυτούς μας εκουσίως στα χέρια του Θεού και γίνουμε υπάκουοι στις οδηγίες του Αγίου Πνεύματος, τότε τα οχυρά του παλαιού μας ανθρώπου θα συντρίβονται το ένα μετά το άλλο, τις πιο πολλές φορές μέσα από οδυνηρές εμπειρίες, αλλά η εσωτερική μας ελευθερία είναι συνέπεια αυτής της συντριβής του παλαιού μας εαυτού. Τότε θα καταλάβουμε πόσο αφελείς είμαστε, αφού τόσα χρόνια θαυμάζαμε το αλαβάστρινο βάζο, αντί το μύρο που είναι μέσα του. «Γυνή έχουσα αλάβαστρον μύρου νάρδου πιστικής πολυτελούς συντρίψασα το αλάβαστρον κατέχεεν αυτού κατά της κεφαλής (του Χριστού). (Μαρκ.14/3). Το αλάβαστρο είναι ο εξωτερικός παλαιός μας άνθρωπος που πρέπει να συντριβεί, για να ξεχυθεί το μύρο του αναγεννημένου πολύτιμου πνεύματός μας, ως ευωδία Χριστού.