Γράφει ο Γιάννης Κατσάρης

Ο νεαρός φίλος Γιάννης Κατσάρης. από την Θεσσαλία, που για χρόνια τώρα μένει στην Αθήνα, μας έγραψε σε e–mail κάποιες σκέψεις του για την κατάργηση της αργίας της Κυριακής και για άλλα, που μας προβλημάτισαν. Παραθέτει μερικές αλήθειες που πραγματικά πληγώνουν. Μέρος του γράμματος του θα θέλαμε να το συμμεριστούμε με τους φίλους της ιστοσελίδας μας, για να προβληματιστούν και αυτοί. Είναι καιρός μέσα στην κρίση να σταθούμε, να σκεφτούμε και να αλλάξουμε νοοτροπία. Παρακάτω παραθέτουμε μέρος του γράμματος:    

Θα ήθελα μόνο να επισημάνω το πόσο σημαντικό θεωρώ το ζήτημα της Κυριακής ως αργίας, το οποίο πέραν του θρησκευτικού ζητήματος (Τετάρτη εντολή- ΄Εξοδος 20:5-11) είναι μία κοινωνική κατάκτηση, αλλά και ουσιαστικό στοιχείο της σημερινής κοινωνίας και ζωής. Η κατάργηση της Κυριακής σημαίνει επιστροφή σε πραγματικό μεσαίωνα για κάθε εργαζόμενο και σε πραγματική υποβάθμιση της ποιότητας, αλλά και ποσότητας, ζωής. Ήδη, αρκετές έρευνες που έχουν δημοσιευθεί, έχουν δείξει ότι η πτώση του οικονομικού επιπέδου, η αύξηση του στρες κλπ. έχουν ως άμεσο αποτέλεσμα την μείωση του προσδόκιμου ζωής των ανθρώπων. Η μείωση της ποιότητας, βεβαίως, είναι εξαρχής δεδομένη.

Βλέπω ότι οδηγούμαστε με ταχύτητα στον γκρεμό, δηλαδή, μόνοι μας φτηναίνουμε τις ζωές μας και τον κόσμο μας. Νομίζω ότι στα όσα συμβαίνουν ταιριάζει το απόφθεγμα «μωραίνει Κύριος όν βούλεται απολέσαι», (το οποίο αποδίδεται σε διαφόρους και πιθανόν να προέρχεται από τους στίχους της Αντιγόνης του Σοφοκλή: «Σοφίᾳ γὰρ ἔκ του κλεινὸν ἔπος πέφανται· τὸ κακὸν δοκεῖν ποτ’ ἐσθλὸν τῷδ’ ἔμμεν, ὅτῳ φρένας θεὸς ἄγει πρὸς ἄταν» (620-3)).

Δεν αντιλαμβάνομαι ποιος πραγματικά μπορεί να ωφεληθεί από την κατάργηση της Κυριακής ως καθολικής αργίας, πλην των κάποιων αρρωστημένων στο μυαλό και την ψυχή. Όσοι εργαζόμενοι μοχθούν πραγματικά την κάθε μέρα, και είναι εκείνοι που έχουν πληγεί κατεξοχήν από την οικονομική συγκυρία, εργαζόμενοι του ιδιωτικού τομέα και ελεύθεροι επαγγελματίες (για τις πραγματικές επιπτώσεις μπορώ να αναφέρω φρικτά πράγματα που βλέπω καθημερινά – σαν καθεστώς δουλείας που διαβάζαμε για τα αρχαία χρόνια), θα επιβαρυνθούν αποκλειστικά από την κατάργηση της Κυριακής ως αργίας. (Για πολλούς του δημοσίου δεν θα αναφέρω κάτι, γιατί θα παρεκτραπώ… Πλέον, έχω συσσωρεύσει μεγάλη οργή για τους κηφήνες εκείνους, οι οποίοι όχι μόνο δεν παράγουν έργο, όχι μόνο καθίστανται καθημερινά επίορκοι, αλλά δημιουργούν και προβλήματα στην καθημερινότητα των πολιτών που θα βρεθούν στην ανάγκη τους. Οι εξαιρέσεις υπάρχουν για να επιβεβαιώσουν τον κανόνα. Ενδεχομένως, και στατιστικά πάντα, στην επαρχία να είναι πιο ήπια η κατάσταση, αλλά όχι τόσο διαφορετική). Προ ημερών, φίλος-έμπορος στο κέντρο της Αθήνας μου έλεγε αυτό ακριβώς το ίδιο ως προς την έκρυθμη κατάσταση, ότι δηλαδή, δημιουργούν όλο αυτό το «μπάχαλο» για να ωφεληθούν αποκλειστικά και μόνο κάποια συγκεκριμένα συμφέροντα και είναι εκείνοι που συντηρούν την κατάσταση αυτή. Βεβαίως, προχώρησε και περισσότερο σε σχέση με τις πορείες στο κέντρο και επεσήμανε ότι ούτε εκείνος, ούτε οι πελάτες του και γενικά κανένας από τον κόσμο που πράγματι θίγεται ουσιαστικά από τα όσα συμβαίνουν δεν συμμετέχει σ’ αυτά, αφού είναι χωρίς αποτέλεσμα. Υποστήριξε ότι εκείνοι που τα υποκινούν και τα πραγματοποιούν είναι εκείνοι που έχουν συμφέρον από τη συνέχιση της έκρυθμης αυτής κατάστασης.

Χθες, άλλοι φίλοι επαγγελματίες (η μία σε μεγάλη πολυεθνική) υποστήριξαν ότι τον Σεπτέμβριο θα χειροτερεύσει ακόμη περισσότερο η κατάσταση. Πιστεύουν ότι και άλλες εταιρείες θα εγκαταλείψουν εντελώς την ελληνική αγορά.

Από την προσωπική μου αντίληψη, διαπιστώνω ότι όσοι εκ των πολιτικών καλούνται να διαχειριστούν ουσιαστικά ζητήματα (Υπουργείο Οικονομίας κ.ά.), όχι μόνο δεν κάνουν οτιδήποτε ουσιαστικό, αλλά κάθε ενέργειά τους, η οποία είναι εξόφθαλμα κακοσχεδιασμένη και παράλογη, επιδεινώνει την κατάσταση. Για τους ίδιους όμως, κάθε μέρα που περνά, είναι ακόμη μία ευκαιρία γεμίσματος του προσωπικού τους πορτοφολιού, καθώς και ακόμη μία ημέρα εξουσίας και καλοπέρασης…

Καλώς ή κακώς, επειδή ζω στην Αθήνα και κινούμαι στο κέντρο και θέλω να πιστεύω, παρά την όποια αφέλειά μου ή το πεπερασμένο των δυνατοτήτων μου, έχω και θέλω να έχω τα μάτια μου ανοιχτά, βλέπω τι γίνεται και το κρίνω, δεν δέχομαι τίποτε ως δεδομένο ή υπεράνω κριτικής, αυτό που βλέπω και βιώνω είναι μία σαπίλα σε υπερθετικό βαθμό. Κλαίω πραγματικά για πολλούς ανθρώπους που μπλέκονται στα δίχτυα των μαφιόζων (έτσι τους λέω). Όχι ότι προσωπικά είμαι τόσο εκτός, αλλά τουλάχιστον έχω τα μέσα και την αντοχή να αγωνίζομαι ακόμη, παρά το ότι αισθάνομαι ότι παλεύω μάταια με έναν ανυπέρβλητο εχθρό.

Και για να κλείσω, δεν με πληγώνει το αρρωστημένο σύστημα, αλλά οι άνθρωποι γύρω μου, οι οποίοι είναι τόσο βρώμικοι ακόμη και στις διαπροσωπικές τους σχέσεις. Δέχομαι ότι μπορεί να είναι άρρωστοι πραγματικά, να μην έχουν τη δύναμη και τις αντιστάσεις που χρειάζονται, να αγωνίζονται για να επιβιώσουν κλπ., δεν μπορώ όμως να δεχθώ το ότι είναι διατεθειμένοι να πατήσουν επί πτωμάτων συνανθρώπων τους για να ζήσουν εκείνοι καλύτερα ή έστω για να επιβιώσουν εκείνοι, έχοντας ήδη υποθηκεύσει το μέλλον ακόμη και των ίδιων των παιδιών τους!

Ας βάλει ο Θεός το χέρι Του!

ΥΓ:

Η απερίσκεπτη κατάργηση της αργίας της Κυριακής

Μου έχει μείνει ανεξίτηλα χαραγμένη στο μυαλό μου η εικόνα των χώρων διαβίωσης (ουσιαστικά «τρύπες», σα μεγάλες κουκέτες) των μεταλλωρύχων σε κτίριο στις παλιές εγκαταστάσεις των ορυχείων του Λαυρίου, καθώς και η ιστορία τους, εργάζονταν όλη την ημέρα, πληρώνονταν με ειδικό εταιρικό νόμισμα το οποίο είχε ισχύ μόνο στα καταστήματα της ίδιας εταιρείας εργοδότη, για τους δε χώρους ύπνου, στην ουσία, έπρεπε να πληρώνουν και κάποιο ενοίκιο! Η ζωή τους ήταν σύντομη, και συνέχιζαν όσο ήταν ικανοί να εξορύσσουν μετάλλευμα, ενώ όταν πλέον δεν μπορούσαν απομακρύνονταν για να συνεχίσουν άλλοι. Ασφαλώς και οι συνθήκες αυτές, αλλά και άλλα συναφή ζητήματα, είχαν ως αποτέλεσμα αρκετές εξεγέρσεις, όπως είναι λίγο ή πολύ γνωστά από την ιστορία του Λαυρίου. Προσωπικά, σχεδόν δύο δεκαετίες μετά από την ιδιαίτερη αυτή ξενάγηση στον ιστορικό χώρο των μεταλλείων του Λαυρίου με αφορμή φοιτητική εργασία, δεν μπορώ ακόμη να αποδεχθώ τις απάνθρωπες αυτές συνθήκες για τους ανθρώπους της τότε εποχής. Ίσως ως περιστατικό να φαίνεται ακραίο, να θεωρηθεί μεμονωμένο ή ο,τιδήποτε άλλο, προκειμένου να δικαιολογηθεί, ακόμη και «μακρινό» πια για τις μέρες μας, αλλά ποιος από όλους μας θα μπορούσε να φανταστεί στις μέρες μας την κατάρρευση πολλών κοινωνικών και εργασιακών κατακτήσεων σε διάστημα λίγο μηνών; Επιγραμματικά και ενδεικτικά αναφέρονται οι δραματικές μειώσεις μισθών και συντάξεων, ο περιορισμός των παροχών υγείας, η τηλεφωνική χρέωση ακόμη και για να ορισθεί ραντεβού με ιατρό του ασφαλιστικού φορέα, οι καταργήσεις των συλλογικών συμβάσεων, το «ευέλικτο» ωράριο και οι «ελαστικές» μορφές εργασίας και άλλα ευφάνταστα και ονοματισμένα με «κομψές» λέξεις. Η πενθήμερη εργασία που αποτελούσε σημαντική κατάκτηση για τους εργαζομένους το διάστημα των τελευταίων δεκαετιών στη χώρα μας έχει ήδη προ πολλού ουσιαστικά καταργηθεί, τουλάχιστον για μία μεγάλη μερίδα εργαζομένων, χωρίς ίσως να το έχουμε συνειδητοποιήσει. Ένα επόμενο βήμα, γίνεται πλέον με τα προσχήματα της οικονομικής συγκυρίας για την ευρύτερη λειτουργία των καταστημάτων και την Κυριακή.