Γράφει ο Παναγιώτης Σταυρινού, Μαθηματικός

Καθόμουν αναπαυτικά στην πολυθρόνα μου και διάβαζα ένα βιβλίο. Δίπλα, η γυναίκα μου κεντούσε στον καμβά το έργο ενός διάσημου ζωγράφου. Κι ενώ ήμουν βυθισμένος σε κάποιες σκέψεις, μια ερώτηση ήλθε απρόσμενα σαν σεισμός να με ταρακουνήσει. «Γιατί ο Θεός επέτρεψε να γίνει τόση καταστροφή στην Ιαπωνία»; Γύρισα προς το μέρος της ξαφνιασμένος χωρίς να μπορώ να αρθρώσω λέξη, ενώ η ματιά μου, δεν ξέρω γιατί, καρφώθηκε στον καμβά. Την παρατεταμένη σιγή ακολούθησε μια δεύτερη πιεστική μάλλον ερώτηση. «Γιατί δεν μιλάς »; Και σαν φιλόλογος που είναι πρόσθεσε χαριτολογώντας και το γνωστό στίχο του ποιητή μας. «Πώς μας θωρείς ακίνητος; Πού τρέχει ο λογισμός σου»; Προσπάθησα να κερδίσω λίγο χρόνο, να φέρω στη σκέψη μου κάποια εδάφια από τη Βίβλο, για να στοιχειοθετήσω μιαν απάντηση. Είπα. «Καθώς εσύ θα ετοιμάζεις τον απογευματινό μας καφέ, ίσως μπορέσω να σου προτείνω μια βάση για συζήτηση μάλλον παρά να σου δώσω μια ορθολογιστική απάντηση».

Άφησε το κέντημα στην πολυθρόνα όπου καθόταν και πήγε στην κουζίνα να ετοιμάσει τον καφέ. Κι όσο αυτή έλειπε, εγώ περιεργαζόμουν το κέντημά της. Ο πίνακας στον καμβά παρουσίαζε το Μυστικό Δείπνο του Da Vinci. Γύρισα τον καμβά ανάποδα. Διάφορες κλωστές διασταυρώνονταν άτακτα. Όλα φαίνονταν παράλογα, ανεξήγητα, χαοτικά, ακαλαίσθητα. Ξαναγύρισα τον καμβά από την καλή του μεριά και οι μορφές του Κυρίου και των Αποστόλων παρουσιάστηκαν ξεκάθαρα στα μάτια μου. Στον κόσμο συμβαίνουν ακατανόητα πράγματα, συλλογίστηκα. Δεν μπορούμε πχ να εννοήσουμε, γιατί ο Θεός δεν εμποδίζει ένα φυσικό φαινόμενο που θα προκαλέσει τεράστιες καταστροφές με χιλιάδες νεκρούς. Όμως πρέπει να ξέρουμε τι λέει Αυτός που εξουσιάζει τα πάντα. «Αν δεν μετανοήσουμε, πάντες ομοίως θέλομεν απολεσθεί» (Λουκ.13/4). Η ζωή μας μοιάζει με έναν κεντημένο καμβά. Αυτά που μας φαίνονται απαίσια και δυσνόητα είναι η πίσω πλευρά του κεντήματος. Αλλά όλα αυτά έχουν μιαν άλλη όψη μέσα στην αιωνιότητα. Την καλή τους όψη, όπως είναι η κεντημένη όψη του πίνακα. Αυτήν την όψη πρέπει να αναζητήσουμε, σε αυτήν πρέπει να προσηλωθούμε. Οι άνθρωποι βλέπουν, κρίνουν και εγκλείουν τα πάντα μέσα στο σύντομο χρόνο της ζωής τους. Αλλά όλα πρέπει να τα βλέπουμε μέσα στην αιωνιότητα κι όχι στο εφήμερο. Αυτό που έχει σημασία είναι να εμπιστευόμαστε συνεχώς Εκείνον που βασιλεύει στους ατελεύτητους αιώνες. Καθώς προσπαθούσα να συμπεράνω αν βγαίνει κάποιο νόημα μέσα από τις πλεγμένες κλωστές στο πίσω μέρος του κεντήματος, θυμήθηκα κάποιο περιστατικό με το γείτονά μου. Μια μέρα πήρε ένα πριόνι και έκοψε τις ελιές της αυλής του, αφήνοντας μόνο τον κορμό. Λόγω δικής μου άγνοιας, η πράξη του μου φάνηκε παράλογη και λυπήθηκα πολύ. Ίσως ακόμα και να θύμωσα για τη βάρβαρη, όπως νόμιζα τότε, πράξη του. Αν όμως μπορούσα να δω αυτές τις ελιές μέσα στο πέρασμα του χρόνου, θα καταλάβαινα ότι η ενέργεια του είχε ένα απώτερο σκοπό. Γιατί εκείνες οι ελιές σε δυο χρόνια ήταν χάρμα οφθαλμών.

Η γυναίκα μου γύρισε από την κουζίνα και καθώς μου πρόσφερε τον καφέ, είπε χαμογελώντας. «Λοιπόν, τι μου προτείνεις»; Πήρα τον καμβά στα χέρια μου και είπα. «Θα σου μιλήσω παραβολικά. Ο μόνος που ξέρει τη ζωγραφιά βλέποντας ένα κέντημα από την πίσω μεριά, είναι αυτός που το κεντά. Στις πλεγμένες κλωστές και τους ακαλαίσθητους και ακατανόητους κόμπους, δηλαδή στην κακή πλευρά του καμβά, βλέπεις τη σεισμόπληκτη Ιαπωνία. Αλλά πρέπει να καταλάβεις ότι πίσω από την κακή όψη του καμβά είναι κεντημένος ο Μυστικός Δείπνος. Το λάθος μας είναι τούτο. Παραμένουμε προσκολλημένοι και προσηλωμένοι στην ακατανόητη, κακή, ακαλαίσθητη και δυσερμήνευτη πλευρά. Δίνουμε περισσότερη σημασία στην ανάποδη πλευρά του καμβά αντί στην φιλοτεχνημένη του όψη». «Μπορείς να γίνεις πιο σαφής»; Καθώς βαδίζαμε μες στα δρομάκια της Βίβλου ως αργά τη νύχτα, ξαποστάσαμε στο τέλος σε τούτο εδώ το σημείο. «Αυτός που πιστεύει σε μένα κι αν ακόμα πεθάνει θα ζήσει».(Ιω.11/25). Κι εμείς που πιστεύουμε στο Χριστό θα παραμείνουμε στο σημείο αυτό, μαζί Του, ακόμα και με πενήντα Ρίχτερ.