Γράφει ο Παναγιώτης Σταυρινού, Μαθηματικός

Ένα από τα έργα του Δομίνικου Θεοτοκόπουλου που με συγκινεί ιδιαίτερα είναι «Ο Πέτρος». Σ’ εκείνη τη μορφή που ζωγράφισε, κατάφερε να παρουσιάσει το πιο συντετριμμένο πρόσωπο του κόσμου. Το περίλυπο βλέμμα του Πέτρου, σου σπαράζει την καρδιά. Το δάκρυ που γυαλίζει στην άκρη του ματιού του, σου μεταδίδει έναν αβάσταχτο πόνο. Και καθώς τον κοιτάζεις, νιώθεις πως εκείνος ο Πέτρος της άρνησης, της ολιγοπιστίας, της αγνωμοσύνης, της φιλαυτίας και του προσωπικού συμφέροντος, μοιάζει τόσο πολύ με εμάς. Εκείνο το δάκρυ που το προκάλεσε η κραυγή ενός κόκορα, πιστεύω πως ήταν η αποφασιστικότερη εμπειρία στη ζωή του Πέτρου. Διότι εκείνη τη νύχτα της αυτοσυντριβής, των δακρύων και της μετάνοιας, ξέφυγε από τον εναγκαλισμό του διαβόλου και γύρισε πίσω στην αγκαλιά του αγαπημένου του Κυρίου.

Τέτοιες μέρες κάθε χρόνο αισθάνομαι έντονα την απουσία από τη ζωή των πόλεων, της πρωινής λαλιάς του κόκορα. Πιστεύω ότι έχουμε μεγάλη ανάγκη τα κοκόρια, γιατί μας προκαλούν συνειρμούς που μπορούν να μας ξυπνήσουν από το λήθαργο της αμαρτίας. Μας θυμίζουν τις προδοσίες και την αγνωμοσύνη μας στο Χριστό. Διαισθάνομαι ότι τα διώξαμε από τις πόλεις, για να μη διαλαλούν τις ενοχές μας. Να μη μας στήνουν στον τοίχο κάθε πρωί που ξυπνάμε. Τα διώξαμε, για να μην απαριθμούν απ’ τα χαράματα τις αθλιότητές μας. Εδώ και είκοσι αιώνες η λαλιά τους περιέχει ένα μήνυμα ενοχλητικό, ενοχοποιητικό, καταγγελτικό. Σαν να θέλουν να πουν στον καθένα ξεχωριστά: ” Είσαι κι εσύ σαν τον Πέτρο, αχάριστος, επιλήσμων, αγνώμων, δειλός, ολιγόπιστος”. Κι όμως η κραυγή του κόκορα πρέπει να μας αφυπνίσει και να μας οδηγήσει, όπως οδήγησε τον Πέτρο, στην αυτοσυντριβή και στα πικρά δάκρυα της μετάνοιας. Αλλά ο εγωισμός και η αυτοδικαίωση δε μας αφήνουν να ψελλίσουμε ένα συγνώμη στον Κύριο. Έτσι, αφήσαμε τα κοκόρια στα βουνά και τα λιβάδια, για να μην αναμοχλεύουν τις συνειδήσεις μας και προτιμήσαμε ένα ξυπνητήρι, για να διακόπτει τα γλυκά όνειρά μας και να μας στέλλει ανάλγητους, αμετανόητους και αγνώμονες στη ρουτίνα της καθημερινότητας.

Τέτοιες μέρες κάθε χρόνο, μια ικεσία προς το Χριστό ανεβαίνει απ’ την καρδιά μου. «Κύριε, κάνε το έθνος μας να ξυπνήσει ένα πρωί με την κραυγή ενός «κόκορα», που θα το στείλει με δάκρυα κατευθείαν στα πόδια Σου. Κάνε μας όλους ικανούς ν’ ακούσουμε την κραυγή του, όπως την άκουσε και την εννόησε ο μαθητής Σου. Διότι πρέπει Κύριε, πρέπει να κλάψουμε πικρά».