Γράφει ο Παναγιώτης Σταυρινού, Μαθηματικός

Η σχέση μας με τη θάλασσα μπορεί να εκφράσει συμβολικά και τη σχέση μας με το Θεό. Υπάρχουν τέσσερις κατηγορίες ανθρώπων, που η σχέση τους με τη θάλασσα περιγράφεται  ως εξής.

Στην πρώτη κατηγορία ανήκουν όσοι δεν είδαν ποτέ τους τη θάλασσα και ουδέποτε τους μίλησε κάποιος γι’ αυτήν. Οι άνθρωποι αυτοί μοιάζουν με τους κατοίκους της κεντρικής Αφρικής που είναι μακριά, πολύ μακριά από τη θάλασσα. Συμβολικά αναφέρομαι σ’ αυτούς που έχουν πλήρη άγνοια για τον Τριαδικό Θεό. Στη δεύτερη κατηγορία είναι εκείνοι που ζουν στα ψηλά οροπέδια της ενδοχώρας κι αγναντεύουν απ’ εκεί τη θάλασσα. Αλλά ποτέ τους δε θέλησαν να εγκαταλείψουν τα μέρη όπου ζουν και να έλθουν σε μια άμεση επαφή με τον ωκεανό. Συμβολικά, αυτή η περιγραφή αφορά εκείνους που ξέρουν ότι υπάρχει Θεός, αλλά για διάφορους λόγους δεν επιδιώκουν μια προσωπική επαφή μαζί Του. Η τρίτη κατηγορία αποτελείται από εκείνους που ζουν στις ακρογιαλιές και τα παραθαλάσσια. Βλέπουν από κοντά την ομορφιά του ωκεανού και καταλαμβάνονται από δέος μπροστά στη δύναμη, την απεραντοσύνη και την πληθώρα των μυστηρίων που κρύβει. Οι άνθρωποι αυτοί εκπροσωπούν εκείνους που λένε ότι πιστεύουν στο Χριστό, αλλά έχουν μιαν εξωτερική και περιστασιακή σχέση μαζί Του. Η ζωή στο ακροθαλάσσι είναι η ζωή των εξωτερικών λατρευτικών τύπων, της ρηχής και αβαθούς θρησκευτικής ζωής και μιας πίστης που είναι ένα κράμα Βιβλικών και κοσμικών αντιλήψεων και δεισιδαιμονιών. Αλλά υπάρχει και μια άλλη κατηγορία, που διαφέρει από όλες τις προηγούμενες. Οι άνθρωποι που ανήκουν σ’ αυτήν ξοδεύουν τη ζωή τους σε εξερευνητικά ταξίδια στον απέραντο ωκεανό. Είναι οι τολμηροί θαλασσοπόροι που ταξιδεύουν στον «ωκεανό» του Θεού και οι οποίοι θα αγκυροβολήσουν μια μέρα στο λιμάνι της «Νέας Γης». Σου μιλώ για τους Κολόμβους του πνεύματος και τους Μαγγελάνους της πίστης αγαπητέ αναγνώστη. Ο Θεός, μας καλεί να Τον γνωρίσουμε μέσα από ένα ταξίδι αναζήτησης και εξερεύνησης. Ας εγκαταλείψουμε την «κεντρώα Αφρική» όπου ζούμε. Ας απομακρυνθούμε από τα ερημικά «οροπέδια της ενδοχώρας» που αγαπήσαμε. Ξέχνα λοιπόν αγαπητέ, τ’ αμμουδερό σου «ακρογιάλι» και με τη Βίβλο στο χέρι ξεκίνα τώρα το ταξίδι στον ωκεανό, μέχρι να φτάσεις στο Νέο Κόσμο που ενδόμυχα ποθείς.