του Γ. Σ. Κανταρτζή
Κάθε λίγο γίνεται λόγος για την κατάργηση της Κυριακής ως ημέρα αργίας. Είναι αλήθεια, όσο περνούν τα χρόνια τόσο και λιγότεροι, ακόμη και συνειδητοί χριστιανοί, ασχολούνται με την πνευματική θέση της Κυριακής ως ημέρας αφιερωμένη στον Θεό. Στην πραγματικότητα οι συμπατριώτες μας που χρησιμοποιούν την Κυριακή για τη λατρεία του Θεού και για πνευματικές ενασχολήσεις είναι ελάχιστοι. Κι αυτό, γιατί η πλειοψηφία του λαού μας έχει εκκοσμικευτεί και ο αριθμός από το λεγόμενο «Χριστεπώνυμο πλήρωμα», που εκκλησιάζεται, έχει απελπιστικά συρρικνωθεί. ΄Αρα, αυτοί που αγωνίζονται για την κατάργηση της αργίας της Κυριακής, δεν το κάνουν επειδή τους ενδιαφέρει θρησκευτικά ή πνευματικά, αλλά για ένα σωρό άλλους προσωπικούς λόγους- να ανοίξουν τα μαγαζιά τους, να ξεκουραστούν, να διασκεδάσουν, να ψυχαγωγηθούν με διαφόρους τρόπους, να κάνουν δουλειές στον κήπο, να πλύνουν το αυτοκίνητο… και κάποιοι, ίσως, να περάσουν λίγες ώρες με τα άλλα μέλη της οικογένειας τους. Βέβαια, η κάποτε δεμένη και παραδοσιακή ελληνική οικογένεια ανήκει πια στην ιστορία!
Τελευταία μάλιστα γίνονται έντονες συζητήσεις για το αν πρέπει για αρκετές τις Κυριακές το χρόνο τα μαγαζιά να είναι ανοιχτά. Το δε παράδοξο είναι να συζητούν το θέμα την περίοδο που πολλά καταστήματα κλείνουν λόγω οικονομικής δυσπραγίας, και όσα είναι ανοιχτά, παραπονούνται γιατί, τις καθημερινές, ελάχιστοι είναι οι πελάτες που τα επισκέπτονται!
Το θέμα αν και είναι σημαντικό, σπάνια, ακόμη και θεολόγοι και κληρικοί, καταπιάνονται μ’ αυτό με σοβαρότητα από τη θρησκευτική του πλευρά.
Σύμφωνα με τη διδασκαλία της Παλαιάς Διαθήκης, ο ίδιος ο Θεός περιέλαβε την ημέρα αυτή στο Δεκάλογο. «…Αλλά η έβδομη μέρα είναι μέρα ανάπαυσης, αφιερωμένη σ’ εμένα, τον Κύριο το Θεό σου. …. Γι’ αυτό ευλόγησα την ημέρα του Σαββάτου και την ξεχώρισα για τον εαυτό μου» (΄Εξοδος 20/10,11). Για τους Ισραηλίτες το Σάββατο έπρεπε να τηρηθεί με αυστηρότητα. ΄Οσοι το παραβίαζαν τιμωρούνταν σκληρά (Ιερεμίας 17/17, ΄Εξοδος 31/15.Υπάρχουν πολλές περικοπές σχετικά με την αυστηρή τήρηση του Σαββάτου).
Ο Θεός καθιέρωσε την ημέρα του Σαββάτου ως ημέρα χαράς της ψυχής. Οι Εβραίοι όμως την μετέτρεψαν σε δυσβάστακτο φορτίο, την παραγέμισαν μ’ ένα σωρό αλλοπρόσαλλους κανόνες. Δίδασκαν ότι την ημέρα αυτή δεν έπρεπε να κάνουν 1.500 πράγματα! Γι αυτό ο Χριστός παραμέρισε την ερμηνεία των Φαρισαίων, και διακήρυξε ότι: «Το Σάββατο έγινε για τον άνθρωπο, όχι ο άνθρωπος για το Σάββατο. Επομένως ο Γιος του Ανθρώπου είναι και του Σαββάτου εξουσιαστής» (Μάρκος 2/27,28). Οι Φαρισαίοι και οι θρησκευτικοί ηγέτες της εποχής του Κυρίου παραμόρφωσαν την ημέρα αυτή. Το γράμμα του νόμου, τους οδήγησε πιο πέρα απ’ αυτά που δίδασκε η Παλαιά Διαθήκη. Είχαν μια επιφανειακή ευσέβεια. Ακολουθούσαν τον τύπο, περισσότερο από την αγάπη τους για το συνάνθρωπό τους. Κι όμως, αν χρειαστεί να εκλέξουμε ανάμεσα στην τήρηση ενός τελετουργικού νόμου, όπως είναι, π.χ., η τήρηση της Κυριακής και του ηθικού μας καθήκοντος – η βοήθεια κάποιου που έχει ανάγκη- τότε πρέπει να συμπαρασταθούμε το συνάνθρωπο μας! Ο τελετουργικός νόμος δίνει τη θέση του στο νόμο της αγάπης.
Η Ανάσταση του Χριστού έδωσε τέλος στο Σάββατο και σημάδεψε την αρχή μιας νέας ημέρας, της Κυριακής. Σε κάθε περίπτωση που ο Αναστημένος Κύριός μας συναντήθηκε με τους μαθητές Του ήταν η πρώτη ημέρα της εβδομάδος (Ιωάν. 20/19,26 20/21). Οι απόστολοι συναθροίζονταν την πρώτη ημέρα (Πράξεις 20/7, Α΄Κορ. 16/1,2). Ο Ιωάννης γράφει στην Αποκάλυψη 1/9,10, «Εγώ ο Ιωάννης… εξορίστηκα στο νησί που ονομάζεται Πάτμος … Εκεί με συνεπήρε το Πνεύμα την ημέρα της Κυριακής…». Και οι αποστολικοί πατέρες αναφέρονται σχετικά με την αλλαγή που έγινε. Ο Ιουστίνος ο Μάρτυρας (140 μ.Χ.), γράφει: «Η Κυριακή είναι η ημέρα στην οποία όλοι έχουμε κοινωνία μεταξύ μας. Είναι η πρώτη ημέρα στην οποία ο Ιησούς Χριστός ο Σωτήρας αναστήθηκε από τους νεκρούς». Επίσης ο Ιγνάτιος (113 μ.Χ.), γράφει: «Ο καθένας που αγαπά τον Χριστό ας φυλάξει αγία την πρώτη ημέρα της εβδομάδος, την Ημέρα του Κυρίου». Η Κυριακή επισημοποιήθηκε από τον Μέγα Κωνσταντίνο το 321 μ.Χ.
Κι όμως στις ημέρες μας, στη χριστιανική μας πατρίδα, αλλά και σε όλες σχεδόν τις λεγόμενες χριστιανικές χώρες, όχι μόνο καταστρατηγείται η Κυριακή, αλλά όλες τις διασκεδάσεις, θεμιτές και αμαρτωλές, την ημέρα αυτή φουντώνουν! Ο Ιωσίας Στρογκ (1847–1916), αμερικάνος κληρικός, που προσπαθούσε τις αρχές της θρησκείας να τις εφαρμόσει στην κοινωνία, είπε: « Η Κυριακή είναι το προπύργιο του ζωντανού χριστιανισμού και ο ζωντανός χριστιανισμός είναι το προπύργιο του έθνους». Ο πρόεδρος Ρούσβελτ είχε πει, «η πείρα δείχνει ότι η ημέρα της αναπαύσεως είναι βασική για την ανθρωπότητα. Αυτό απαιτεί και ο πολιτισμός και ο χριστιανισμός». Ο Μπλάκτον, ο πατέρας της αγγλικής νομοθεσίας, είπε: «Η παραβίαση του Σαββάτου (Κυριακής) ακολουθείται από ένα κατακλυσμό ανηθικότητας». Στα παλιά χρόνια, οι πιστοί χριστιανοί, στον Πόντο και στην πατρίδα μας, την ημέρα της Κυριακής, εκτός που απέφευγαν να κάνουν οποιαδήποτε δουλειά, ακόμη και το φαγητό το ετοίμαζαν από το Σάββατο, σύχναζαν στην εκκλησία για να λατρεύσουν τον Θεό.
Υπάρχει μια προτροπή του αποστόλου προς όλους εκείνους που αγαπούν τον Θεό, να φροντίζουν «να μην παραμελούμε τις συνάξεις μας, όπως το έχουν κάνει συνήθεια μερικοί, αλλά να ενθαρρύνουμε ο ένας τον άλλο, και μάλιστα τόσο περισσότερο, όσο βλέπετε να πλησιάζει η Ημέρα του Κυρίου» ( Εβραίους 10/25).
Δυστυχώς, ο αριθμός των εκκλησιαζομένων κάθε χρόνο μειώνεται ανησυχητικά. Υπάρχει όμως ένα ερώτημα και σ’ αυτούς που εκκλησιάζονται: Πηγαίνουμε στην εκκλησία για να λατρεύσουμε τον Θεό με καθαρές καρδιές ή για να κάνουμε επίδειξη των ρούχων μας ή και να προσθέσουμε μερικούς πόντους θρησκευτικότητας στην υπόληψή μας; Υπάρχουν όμως κι εκείνοι που δεν πάνε στην εκκλησία γιατί σκανδαλίστηκαν από την ασυνεπή ζωή κάποιων «επαγγελματιών» κληρικών, ιεροκηρύκων και θεολόγων. Μην ξεχνάμε ότι ο Θεός δεν θα μας κρίνει με βάση τα παραστρατήματα των εκκλησιαστικών λειτουργών. Ο καθένας θα δώσει λόγο για τον εαυτό του. Ούτε ακόμη πάμε στην εκκλησία για να συναντήσουμε τους γνωστούς μας ή να ακούσουμε τον κήρυκα της αρεσκείας μας. Και ο Χριστός σύχναζε στη Συναγωγή, χωρίς όμως να επηρεάζεται από τη ζωή των ραβίνων και των θρησκευτικών ηγετών. Ούτε ακόμη πηγαίνουμε στην εκκλησία από μια συνήθεια ή ένα νομικίστικο καθήκον για να «λατρεύσουμε» τον Θεό με τα χείλη μας, ενώ η καρδιά μας μένει ψυχρή και αδιάφορη. Ο Θεός κατακρίνει τους λατρευτές της εποχής του Ησαϊα: «Ο λαός αυτός με το στόμα του με πλησιάζει, και με τα χείλη του με τιμάει, ενώ η καρδιά του βρίσκεται μακριά από μένα· με σέβονται σύμφωνα με ανθρώπινες εντολές που έχουν μάθει…» ( Ησ. 29/13). Ο Θεός θέλει τη λατρεία της καρδιάς μας και όχι των χειλιών μας. Η υποκρισία είναι βδέλυγμα στον Θεό. Ο κύριος σκοπός του εκκλησιασμού μας είναι οι αληθινοί λατρευτές, να λατρεύσουμε τον Θεό «εν Πνεύματι και αληθεία» (Ιωάννου 4/23).
Βάλαμε στο περιθώριο τον Θεό και του νόμους Του και σπείραμε στην κοσμικότητα, στην αθεΐα και στον αποχριστιανισμό των πάντων και ως αποτέλεσμα θερίζουμε θύελλες και καταστροφές… Ο Θεός να μας ελεήσει!
ΑΝΑΔΗΜΟΣΙΕΥΣΗ ΑΠΟ ΤΟ ΠΕΡΙΟΔΙΚΟ “Η ΦΩΝΗ ΤΟΥ ΕΥΑΓΓΕΛΙΟΥ”