του Χάρη Ι. Νταγκουνάκη

Πολλά ακούει και  βλέπει κανείς σε μια προεκλογική  περίοδο. Αυτό όμως που ακούστηκε  αρκετές φορές στην ομιλία και  στη συνέντευξη ενός πολιτικού αρχηγού ήχησε στ’ αυτιά των ακροατών/τηλεθεατών τουλάχιστον περίεργα. Αρχή της ιστοσελίδας μας είναι να μην ασχολείται με την πολιτική.  

Αντί να πει  ο πολιτικός αυτός αρχηγός  «Θεού θέλοντος» (θα κάνουμε ετούτο ή το άλλο) είπε «Λαού θέλοντος». Βέβαια, ο λόγος ήταν προφορικός και όχι γραπτός, για να δει κανείς αν το «λαού» ήταν με κεφαλαίο «λ» ή πεζό. Στην πρώτη περίπτωση θα ήταν θεοποίηση του λαού, ενώ στη δεύτερη σχήμα λόγου. Εντύπωση έκανε η αντίδραση του τοπικού μητροπολίτη που διαμαρτυρήθηκε στο κήρυγμά του την Κυριακή εκείνη. Και δεν είχε άδικο.

Τα ερωτήματα που γεννιούνται είναι διάφορα: Μπορεί στις εκλογές του Οκτώβρη άλλα να θέλει ο Θεός και άλλα ο λαός; Μπορεί ο Θεός να «υποχωρήσει» και να επικρατήσει ο λαός; Από πού προέρχονται οι άρχοντες; Ορίζονται από τον Θεό ή εκλέγονται από τον λαό; Είναι ή δεν είναι ο Θεός κυρίαρχος; 

Η εξήγηση πρέπει να είναι κάπως ευρύτερη, για να φτάσουμε και στη σωστή απάντηση. Και εξαρτάται από το αν πιστεύουμε ότι ο Θεός ενεργεί μέσα στην ανθρώπινη Ιστορία ή δεν υπάρχει τίποτα. Στη Βίβλο φαίνεται ότι ενεργεί ο Θεός και κατευθύνει τα γεγονότα όπως εκείνος θέλει, χρησιμοποιώντας όμως ανθρώπους. Οι λαοί ασκούν το δημοκρατικό τους δικαίωμα να εκλέγουν τους άρχοντές τους, αλλά αν το κάνουν επικαλούμενοι τη φώτιση του Θεού, ο Θεός ξέρει πολύ καλύτερα από τους λαούς ποιους διαχειριστές εξουσίας έχει ανάγκη περισσότερο ο κάθε τόπος, και τον αναδεικνύει. 

Επομένως είναι  καλύτερα να εφαρμόζουμε τον αποστολικό λόγο που λέει ότι: Σκέφτεστε και σχεδιάζετε να πάτε εδώ κι εκεί και να κάνετε το ένα και το άλλο. Πρέπει να λέτε: «Αν ο Κύριος θελήσει, θα ζήσουμε και θα κάνουμε τούτο ή εκείνο». Τώρα όμως καυχάστε με αλαζονεία, και κάθε τέτοια καύχηση είναι κακή (Ιακώβου 4:13-16). 

Όχι, λοιπόν, «Λαού  θέλοντος» αλλά «Θεού θέλοντος». Το ανάποδο δεν έχει θέση σε χριστιανούς  ούτε σαν σχήμα λόγου…