του Γ.Σ. Κανταρτζή
Ο άνθρωπος, της υλιστικής εποχής μας, αρέσκεται να ακούει, να δέχεται και να πιστεύει στα κάθε είδους εξωβιβλικά παραμύθια. Ακόμη σέβεται και λατρεύει διάφορα ιερά/θρησκευτικά αντικείμενα ή σύμβολα του παρελθόντος, ικανοποιείται με τους θρησκευτικούς τύπους, τις τελετουργίες, τις επισκέψεις σε αγίους τόπους και τα προσκυνήματα, καθώς και εκδηλώσεις εντυπωσιακά φανταχτερές… Ικανοποιείται με μια διανοητική, θεωρητική πίστη και λατρεία των χειλέων … παρά να εντρυφά, να μελετά, να βιώνει τις αλήθειες της Βίβλου, και να λατρεύει τον αληθινό Θεό…
Κάθε λίγο έρχονται στο φως νέες ανακαλύψεις σχετικά με την «χριστιανική» πίστη, όπως ο κώδικας Ντα Βίντσι ή η ανεύρεση πάπυρου ηλικίας 1.200 ετών που εξιστορεί τη σταύρωση του Ιησού με ένα διαφορετικό τρόπο από την αφήγηση της Βίβλου. Πολλά γράφηκαν για την ανακάλυψη της λειψανοθήκης του Ιακώβου, (1ος αιώνας μ.Χ.), που βρέθηκε στην Ιερουσαλήμ και έχει την επιγραφή, στην αραμαϊκή: «ΙΑΚΩΒΟΣ, ΓΙΟΣ ΤΟΥ ΙΩΣΗΦ, ΑΔΕΛΦΟΣ ΤΟΥ ΙΗΣΟΥ»…Πρόσφατα διαβάζουμε για το «χαμένο ευαγγέλιο»… Ο γνωστός δημοσιογράφος και συγγραφέας Νίκος Χειλαδάκης γράφει ότι, «για τη σταύρωση του Χριστού… έχουν αναφερθεί ιστορίες σχετικά με το «Τίμιο Ξύλο», τον «Ιερό Χιτώνα» και το «Ιερό Αίμα του Ιησού», που κύλησε από τον σταυρό Του και συνελέγη, σύμφωνα με παραδόσεις, από τον Ιωσήφ της Αριμαθαίας…». Τώρα, η μεγάλη τουρκική εφημερίδα «Σαμπάχ», αποκαλύπτει ότι έχει βρεθεί το μέρος όπου βρίσκονται θαμμένα εδώ και αιώνες, τα ιερά Καρφιά του Τιμίου Ξύλου… Ακόμη και αν ήταν αληθινά όλα αυτά, όσο σημαντικά και αν είναι για την ιστορία, σε τι θα ωφελήσουν τον αμαρτωλό άνθρωπο, που δεν δέχεται τον Χριστό ως Σωτήρα του…
Παράλληλα, πληθαίνουν οι συγγραφείς που διαστρέφουν τις Βιβλικές αλήθειες, μια και ο άνθρωπος αρέσκεται σε σκανδαλοθηρίες, συνωμοσίες και μυθιστορήματα, παρά στην Αλήθεια και ακόμη γιατί αποκομίζουν μεγάλα κέρδη, εκμεταλλευόμενοι την αφέλεια πολλών ανθρώπων. Ο Χριστός διακήρυξε ότι «ενώ ήρθε το φως στον κόσμο, οι άνθρωποι αγάπησαν το σκοτάδι περισσότερο παρά το φως» (Ιωάν. 3/19)). Απορούμε για την ευπιστία πολλών, που δέχονται τα μυθεύματα που διατυπώνονται εναντίον της χριστιανικής πίστης, ενώ, αν και «βαπτισμένοι χριστιανοί», είναι γεμάτοι απιστία και αμφιβολίες για την Βίβλο, την οποία ποτέ τους δεν διάβασαν! Ο G. K. Chesterton, (1874– 1936), άγγλος συγγραφέας έγραψε: «Όταν οι άνθρωποι δεν πιστεύουν πια στον Θεό, δεν είναι ότι δεν πιστεύουν πια σε τίποτα, σημαίνει ότι πιστεύουν σε όλα». Κι αυτό είναι αλήθεια. Οι άνθρωποι τα καταβροχθίζουν και τα πιστεύουν όλα αυτά, εκτός από τη Θεόπνευστη Βίβλο!
Αυτό δεν είναι φαινόμενο μόνο των ημερών μας. Από τον 2ο αιώνα μ.Χ. εμφανίστηκαν διάφορα νόθα βιβλία, τα «ψευδεπίγραφα» ή «απόκρυφα» ευαγγέλια, πράξεις των αποστόλων και επιστολές, που η Εκκλησία τα απέρριψε ως μη γνήσια. Επίσης, η Βιβλική και κοσμική ιστορία αποκαλύπτει την τάση του ανθρώπου να λατρεύει διάφορα ιερά αντικείμενα παρά τον αληθινό Θεό. Δεν θα αναφερθούμε στα όσα συνέβαιναν στο μεσαίωνα ή σ’ αυτά που συμβαίνουν στις μέρες μας… Ας δούμε τον εκλεκτό λαό του Θεού, τον Ισραήλ. Ο Θεός τους ελευθέρωσε από τη δουλεία της Αιγύπτου και ενώ στάθηκαν μάρτυρες των τρομερών θαυματουργικών επεμβάσεών Του, αυτοί λάτρευαν τους ψεύτικους θεούς των άλλων εθνών… Ο Θεός τους έδωσε τις Δέκα Εντολές, όπου παραγγέλλει: «Δεν θα υπάρχουν για σένα άλλοι θεοί εκτός από μένα». Δεν θα κατασκευάσεις για σένα είδωλα και κανενός είδους ομοίωμα που να αντιπροσωπεύει οτιδήποτε βρίσκεται ψηλά στον ουρανό ή εδώ κάτω στη γη ή μέσα στα νερά, κάτω απ’ τη γη». Δεν θα τα προσκυνάς ούτε θα τα λατρεύεις, γιατί εγώ ο Κύριος, ο Θεός σου, είμαι Θεός που απαιτώ αποκλειστικότητα…» (΄Εξοδος 20/3-6). Παρά τις εντολές Του, όταν ο Μωυσής άργησε να κατεβεί από το βουνό, όπου ο Θεός του έδωσε τις Δέκα Εντολές, ο λαός ζήτησε από τον Ααρών: «φτιάξε μας θεούς…» (΄Εξοδος 32/1). Ο αρχιερέας ζήτησε να φέρουν τα χρυσά σκουλαρίκια τους. Τα έλειωσε και έκανε ένα άγαλμα από χρυσό μοσχάρι. Ο λαός αναφώνησε: «Αυτοί είναι οι θεοί σου, Ισραήλ, που σ’ έβγαλαν από την Αίγυπτο!» (Εξ. 32/4)…
Όταν ο λαός τα έβαλε με τον Θεό και τον Μωυσή, ο Θεός τους τιμώρησε με φαρμακερά φίδια. Με εντολή Του, ο Μωυσής έβαλε ένα χάλκινο φίδι πάνω σ’ ένα κοντάρι, ώστε όταν ένα φίδι δάγκωνε κάποιον κι αυτός κοιτούσε το χάλκινο φίδι δεν πέθαινε (Αριθμοί 21/4-9). ΄Υστερα από χρόνια ο λαός άρχισε να λατρεύει το σύμβολο αυτό. Ο βασιλιάς Εζεκίας, «κατήργησε τους ιερούς τόπους, έσπασε τις πέτρινες και κατέστρεψε τις ξύλινες λατρευτικές στήλες· επίσης κομμάτιασε το χάλκινο φίδι που είχε κατασκευάσει ο Μωυσής, γιατί μέχρι εκείνη την εποχή οι Ισραηλίτες πρόσφεραν σ’ αυτό θυμίαμα και το είχαν ονομάσει «Νεχουσθάν» (Χάλκινο Είδωλο Φιδιού).
Όταν ο λαός αποστατούσε ο Θεός τους τιμωρούσε. Ο μόνος τρόπος για να τους απελευθερώσει από εχθρούς ήταν η μετάνοια και η επιστροφή τους στον Θεό. Υπήρχαν φορές, που αντί να επιστρέψουν στον Θεό, λάτρευαν διάφορα σύμβολα. Σε μια περίπτωση, αντί να στραφούν στον Θεό, στήριξαν την εμπιστοσύνη τους στην Κιβωτό της Διαθήκης. Πίστευαν ότι αν ήταν στην κατοχή τους, όλα θα πήγαιναν καλά. Όταν κάποτε ηττήθηκαν από τους Φιλισταίους, θεώρησαν ότι αυτό έγινε γιατί η Κιβωτός ήταν στο στρατόπεδο των Φιλισταίων (Α΄ Σαμουήλ 4 /7). Οι πρεσβύτεροι του Ισραήλ, είπαν: «… Ας πάρουμε από τη Σιλώ την κιβωτό της διαθήκης του Κυρίου. Αν είναι αυτή ανάμεσά μας, θα μας σώσει από τους εχθρούς μας» (Α΄ Σαμουήλ 4/3). Προσέδιδαν μεγαλύτερη σημασία στο σύμβολο, παρά στον Κύριο.
Ως χριστιανοί έχουμε σύμβολα και τελετές, που, δυστυχώς, ο άνθρωπος τα μετάτρεψε σε αντικείμενα λατρείας. Κι όποιος τα λατρεύει αυτά είναι ειδωλολάτρης, που δεν διαφέρει από τον άθεο, γιατί κι αυτός πιστεύει στο είδωλο που δεν είναι ο Θεός. Η κιβωτός δεν ήταν παρά ένα ξύλινο κατασκεύασμα, καλυμμένη με χρυσό. Συμβόλιζε την παρουσία του Θεού και οι Ισραηλίτες την μετέτρεψαν σε αντικείμενο λατρείας. Ο πολιτισμένος άνθρωπος και σήμερα εμπιστεύεται περισσότερο στους ανθρώπους παρά στον Θεό και στον Λόγο Του. «Καταραμένος ο άνθρωπος που σε άνθρωπο ελπίζει, που από μένα απομακρύνεται και στηρίζεται σε ανθρώπινη δύναμη» (Ιερεμίας 17/5). Ο άνθρωπος επιζητά κάποιο ορατό σύμβολο και πιστεύει αν το έχει, τότε ο Θεός είναι μαζί του και τον προστατεύει σαν φυλακτό! Μπερδεύει τον τύπο, την τελετουργία με την πνευματικότητα, το εξωτερικό με το εσωτερικό. Κάθε θρησκεία και χριστιανική ομολογία έχει το δικό της τυπικό τελετουργικό. Πολλοί νομίζουν, αν ακολουθήσουν με λεπτομέρεια την τελετουργία της εκκλησίας τους, δηλ. να προσεύχονται όρθιοι ή γονατιστοί, να ψάλλουν πολλούς ύμνους με υψωμένα χέρια, να είναι σοβαροί, να…, τότε θα είναι ευπρόσδεκτοι από τον Θεό, ενώ η καρδιά φιλοξενεί πικρία, μίσος, ζήλια, απληστία και κάθε είδος αμαρτίας. Είναι ψυχρή και δεν επικοινωνεί με ταπεινό πνεύμα και αφοσίωση με τον Θεό… Μπορεί να ακολουθούν ένα «διαιτολόγιο λατρευτικής τελετουργικής δίαιτας», για δεκαετίες και όλα, στο τέλος, να είναι μάταια, αν δεν υπάρχει αναγέννηση, αγιασμός και δεν είναι η καρδιά τους καθαρή με τον Θεό. «Ο Θεός είναι πνεύμα κι εκείνοι που τον λατρεύουν, πρέπει να τον λατρεύουν πνευματικά και αληθινά» (Ιωάν. 4/24)…Όλα αυτά τα γράψαμε για να προβληματιστούμε για το τι πιστεύουμε, πώς ζούμε, πώς λατρεύουμε τον Θεό. Και μη ξεχνούμε ότι ο Θεός ενδιαφέρεται περισσότερο για τον χαρακτήρα μας παρά για τα όσα χαρίσματα μας.