Τα γεγονότα της Κυριακής των Βαΐων περιγράφονται και στα τέσσερα Ευαγγέλια, και θα συνιστούσαμε στους αναγνώστες μας να διαβάσουν τουλάχιστον  μια από αυτές τις περιγραφές, π.χ. αυτήν που βρίσκεται στο κεφάλαιο 21 του Κατά Ματθαίον Ευαγγελίου. Συντονίζοντας αυτές τις περιγραφές βλέπουμε ότι:

Την Κυριακή ο Χριστός έκανε την θριαμβευτική είσοδο στην Ιερουσαλήμ καβάλα σ’ ένα γαϊδουράκι, ενώ ο κόσμος έψαλλε, «Ευλογημένος αυτός που έρχεται στο όνομα του Kυρίου».

Τη Δευτέρα ο Χριστός επέστρεψε στον Ναό της Ιερουσαλήμ, όπου αναποδογύρισε τα τραπέζια των σαράφηδων.

Την Τρίτη ο Χριστός πάλι ήταν στον Ναό όταν οι αρχιερείς τον ρώτησαν με ποια εξουσία τα έκανε αυτά;

Το όλο επεισόδιο είναι πασίγνωστο, ακόμη και αν δεν θυμούμαστε όλες τις λεπτομέρειες. Πρέπει όμως να ρωτήσουμε, γιατί συνέβηκαν αυτά; Και επιπλέον τι μπορούμε να μάθουμε εμείς σήμερα από αυτά τα γεγονότα;

Ας κοιτάξουμε πρώτα απ’ όλα τη διαγωγή του Χριστού, ο οποίος επανειλημμένως συμπεριφέρθηκε με παράξενο τρόπο. Πριν ανέβη στο γαϊδούρι είπε στους μαθητές του να πάνε στο απέναντι χωριό όπου θα εύρισκαν ένα θηλυκό γαϊδούρι με το πουλάρι του. Τους είπε να λύσουν και τα δύο ζώα και να τα φέρουν. Γιατί όλη αυτή η διαδικασία; Ο Ματθαίος εξηγεί ότι όλα αυτά έγιναν για να εκπληρωθεί η προφητεία του Ησαϊα που είπε «Πέστε στη θυγατέρα της Σιών: Nάτος ο βασιλιάς σου! Έρχεται σε σένα πράος και καβάλα πάνω σε γαϊδούρι, και πάνω σε πουλάρι, γέννημα υποζυγίου» (Ησαϊας 62,11). Σκοπός λοιπόν του Χριστού ήταν να εκπληρωθεί αυτή η προφητεία.

Υπήρχαν όμως κι άλλες προφητείες που εκπληρώθηκαν εκείνη τη μέρα. ΄Οταν αναποδογύρισε τα τραπέζια των σαράφηδων, τους είπε ότι ο Ησαίας είχε προφητέψει την συμπεριφορά τους λέγοντας «O οίκος μου θα ονομαστεί οίκος προσευχής, κι εσείς τον κάνατε λημέρι ληστών» (Ησαϊας 56.7). Και όταν οι ιερείς του είπαν να πει στα παιδιά να πάψουν να τον υμνούν, τους απάντησε «Ποτέ σας δε διαβάσατε ότι: Από στόμα νηπίων και βρεφών, που ακόμα θηλάζουν, συνέθεσες τέλειο ύμνο;» (Ψαλμός 8.2). Ο Χριστός λοιπόν συμπεριφέρθηκε έτσι για να εκπληρωθούν προφητείες.

Πολλοί μας ρωτούν πώς είμαστε σίγουροι ότι η Αγία Γραφή είναι ο Λόγος του Θεού; ΄Ολες οι θρησκείες έχουν τα θρησκευτικά τους βιβλία. Για ποιο λόγο θεωρούμε τη Γραφή ως κάτι το ιδιαίτερο; Μια από τις απαντήσεις που μπορούμε να δώσουμε είναι ότι η Αγία Γραφή δεν γράφτηκε από έναν άνθρωπο, και ούτε σε μία εποχή. Πήρε πάνω από 2.000 χρόνια για να γραφεί η Παλαιά Διαθήκη, και ακόμη 100 χρόνια για να γραφεί η Καινή Διαθήκη. Θα περίμενε λοιπόν κανείς ότι θα υπήρχαν αντικρουόμενες απόψεις μεταξύ των διαφόρων βιβλίων. ΄Οχι μόνο όμως δεν υπάρχουν διαφορές, αλλά επιπλέον άπειρες προφητείες της Παλαιάς Διαθήκης εκπληρώθηκαν με μεγάλη ακρίβεια και λεπτομέρεια. Άραγε αυτό έγινε κατά τύχη, ή επειδή η Γραφή είναι πραγματικά ο Λόγος του Θεού;

Μια δεύτερη παράξενη πράξη του Χριστού ήταν όταν αναποδογύρισε τα τραπέζια των σαράφηδων. Πριν προχωρήσουμε περισσότερο, ίσως να πρέπει να εξηγήσουμε γιατί ήταν οι σαράφηδες εκεί. Τα γεγονότα αυτά συνέβηκαν μια εβδομάδα πριν το Εβραϊκό Πάσχα, οπόταν οι Εβραίοι έπρεπε να προσφέρουν θυσίες, ως επί το πλείστον περιστεριών. Πριν προσφέρει όμως κανείς μια θυσία, οι ιερείς ήθελαν να εξετάσουν το περιστέρι για να δουν αν είναι κατάλληλο, και τις περισσότερες φορές δεν το έβρισκαν κατάλληλο. Το ευκολότερο λοιπόν  ήταν να αγοράσει κανείς περιστέρι από τον Ναό, και γι’ αυτό τα περίχωρα τον Ναού ήταν σαν ένα παζάρι περιστεριών. Επιπλέον την εποχή εκείνη η Παλαιστίνη ήταν Ρωμαϊκή αποικία, και όλοι χρησιμοποιούσαν Ρωμαϊκά νομίσματα. Οι ιερείς όμως δεν δεχόταν Ρωμαϊκά νομίσματα, αλλά μόνο ιδιαίτερα νομίσματα του Ναού. Έπρεπε λοιπόν κάποιος να αγοράσει πρώτα νομίσματα του Ναού, και μετά να τα χρησιμοποιήσει για να αγοράσει περιστέρι. Και ήταν φυσικό, όταν όλοι ήθελαν νομίσματα και περιστέρια, η τιμή τους ανέβαινε και υπήρχε μεγάλη αισχροκέρδεια. Ο Χριστός λοιπόν έδιωξε αυτούς που πουλούσαν περιστέρια και αναποδογύρισε τα τραπέζια των σαράφηδων. Συνήθως όμως ο Χριστός ήταν ήπιος. Άραγε λοιπόν ίσως έχασε την ψυχραιμία του;

Η απάντηση είναι όχι: αν διαβάσετε το παράλληλο επεισόδιο στο Ευαγγέλιο του Λουκά, θα δείτε ότι ο Χριστός έκλαψε καθώς πλησίαζε στην Ιερουσαλήμ – και έκλαψε για τα πνευματικά της χάλια. Η συμπεριφορά των εμπόρων και των σαράφηδων στον Ναό ήταν μια ένδειξη αυτής της άθλιας κατάστασης.  Συμπεριφερόμενος λοιπόν έτσι, ο Χριστός μας έδειξε πώς κι εμείς πρέπει να συμπεριφερόμαστε. Πολλοί διατείνονται ότι ο Χριστιανός πρέπει να είναι τόσο ήπιος και «καλός» που ποτέ να μην κατακρίνει κανένα. Ο Χριστός όμως μας δείχνει ότι έχουμε καθήκον να προειδοποιούμε ανθρώπους που δεν βαδίζουν σωστά. Και αυτό πρέπει να το κάνουμε όχι από μίσος, αλλά από λύπη, επειδή τέτοιοι βαδίζουν προς μια αιωνιότητα χωρίς τον Θεό.

Μια τρίτη παράξενη πράξη του Χριστού συνέβηκε τη Δευτέρα το πρωί, και περιγράφεται στα εδάφια 18 – 22 του κεφαλαίου 21 του κατά Ματθαίον Ευαγγελίου. Επιστρέφοντας στην Ιερουσαλήμ, ο Χριστός πείνασε, και όταν είδε μια συκιά γεμάτη φύλλα την πλησίασε ελπίζοντας να βρει σύκα. Αλλά δεν υπήρχαν σύκα. Λέει λοιπόν ο Ματθαίος ότι ο Χριστός είπε «Ποτέ πια να μην παραχθεί καρπός από σένα». Kαι συνεχίζει «στη στιγμή ξεράθηκε η συκιά!». Γιατί το έκανε αυτό ο Χριστός; Ήταν η συκιά υπεύθυνη γα την έλλειψη των σύκων;

Για να καταλάβουμε την πράξη αυτή του Χριστού πρέπει να έχουμε υπόψη ότι όλα τα δέντρα παράγουν πρώτα τα φύλλα και μετά τον καρπό. Η συκιά όμως είναι μια εξαίρεση και κάνει το ανάποδο: πρώτα παράγει τον καρπό και μετά τα φύλλα. Εφόσον λοιπόν η συκιά αυτή ήταν γεμάτη φύλλα θα έπρεπε να ήταν γεμάτη και με καρπούς. Αλλά δεν είχε σύκα. Τα φύλλα της δημιουργούσαν την εντύπωση ότι ήταν υγιής, αλλά στην πραγματικότητα είχε κάποιο σοβαρό ελάττωμα με το αποτέλεσμα ότι απατούσε όποιον ήθελε να φάει τα σύκα της: προσποιούνταν ότι είχε σύκα, ενώ στην πραγματικότητα δεν είχε. Ο Χριστός λοιπόν δεν ανέχεται τέτοια προσποίηση.

Βεβαίως η συκιά δεν ήταν ηθικώς υπεύθυνη για την έλλειψη των σύκων. Αλλά με την πράξη του αυτή ο Χριστός έδειξε ότι δεν ανέχεται προσποίηση. Οι Εβραίοι της εποχής εκείνης ήταν φαινομενικά πολύ ευλαβείς: πήγαιναν στον Ναό τακτικά και πρόσφεραν θυσίες σύμφωνα με τον νόμο. Η ζωή τους όμως έδειχνε ότι δεν ακολουθούσαν τον Θεό με ειλικρίνεια. Οι πράξεις των σαράφηδων και των ιερέων που περιγράψαμε πιο πάνω ήταν μια ένδειξη της υποκρισίας τους, και ο Χριστός δεν ανέχεται τέτοιες υποκρισίες.

Αυτό σημαίνει ότι όλοι μας πρέπει να εξετάσουμε τους εαυτούς μας προσεκτικά. Φαινομενικά μπορεί να είμαστε καλοί και θεοσεβείς. Ο Θεός όμως θέλει καρπούς. Όταν Τον πλησιάζουμε, Τον πλησιάζουμε βασιζόμενοι στην δικιά μας την καλοσύνη, ή στον σταυρό του Χριστού; Και η ζωή μας τί δείχνει; Στην Επιστολή προς Εφεσίους ο Παύλος λέει «Γι’ αυτό ακριβώς, αφού απορρίψετε εντελώς το ψέμα, να μιλάτε ο καθένας σας την αλήθεια με το διπλανό του, καθότι είμαστε μέλη του ίδιου σώματος. Mην αμαρτάνετε πάνω στην οργή σας. H δύση του ήλιου να μη σας προλαβαίνει οργισμένους. Oύτε να δίνετε αφορμή στο διάβολο. Εκείνος που συνήθιζε να κλέβει, ας μην κλέβει πια ποτέ. Απεναντίας, μάλιστα, ας εργάζεται σκληρά με τα ίδια του τα χέρια κάνοντας μια τίμια εργασία, έτσι που να έχει να μεταδίνει και σε όποιον έχει ανάγκη. Kανένας άπρεπος λόγος να μη βγαίνει από το στόμα σας, αλλά μόνο καλός, που να συντελέσει στην κάλυψη μιας ανάγκης, με σκοπό να ωφελήσει εκείνους που ακούνε. Kαι μη λυπείτε το Πνεύμα το Άγιο του Θεού, με το οποίο σφραγιστήκατε για την ημέρα της απολύτρωσης. Kάθε πικρία και θυμός και οργή και αγενής ομιλία και βλασφημία να εξαλειφτεί από σας, μαζί με κάθε άλλη κακία. Nα συμπεριφέρεστε μεταξύ σας με καλοσύνη, με ευσπλαχνία και με συγχωρητικότητα, όπως ακριβώς σας συγχώρησε κι ο Θεός όταν πιστέψατε στο Xριστό». (Εφεσίους 4. 25-32) Άραγε η ζωή μας δείχνει τέτοιους καρπούς;

Υπάρχει ακόμα μια παράξενη πράξη του Ιησού: καθώς πλησίαζε την Ιερουσαλήμ ο λαός έψαλλε «Ψάλτε ύμνο στο Γιο του Δαβίδ: Ευλογημένος αυτός που έρχεται στ’ όνομα του Kυρίου. Ψάλτε ύμνο σ’ αυτόν οι ύψιστες δυνάμεις». Ο Χριστός ήταν πράος και ταπεινός. Στο κατά Ματθαίον Ευαγγέλιο 11. 29 περιγράφει τον εαυτό του με τα λόγια: «είμαι πράος και ταπεινός στην καρδιά». Και σ’ αυτήν την περίπτωση, αντί να χρησιμοποιήσει ένα άλογο, προτίμησε ένα γαϊδούρι. Παρόλον τούτο δεν τους σταμάτησε, αλλά δέχθηκε την τιμή που του απέτειναν. Είναι εύκολο να καταλάβουμε για ποιο λόγο δέχθηκε ο Χριστός αυτήν την τιμή που του απέδωσε ο λαός. Η προφητεία που αναφέραμε στην αρχή αυτής της μελέτης αναφερόταν σ’ Εκείνον. Πολύ σωστά λοιπόν ο Χριστός δέχθηκε αυτή την τιμή.

Αυτό μας διδάσκει ένα πολύτιμο μάθημα. Ως χριστιανός, έχω τόσο πολλά δώρα και τόσες πολλές ευλογίες από το Θεό, που είναι δυνατόν να νομίσω ότι το κέντρο της θρησκείας μου είμαι ΕΓΩ, και ο Θεός είναι απλώς εκείνος που μου δίνει ευλογίες. Η Αγία Γραφή όμως μας διδάσκει το ανάποδο. Το κέντρο της θρησκείας είναι Ο ΘΕΟΣ, ο οποίος με αγαπά τόσο πολύ που μου δίνει τόσο πολλές ευλογίες, αρχίζοντας από τη σωτηρία μου. Και η στάση του Χριστού ο οποίος δέχθηκε τις τιμές που του απένεμε ο λαός επιβεβαιώνει αυτή τη διδασκαλία. Ο Χριστός είναι ο ενσαρκωθείς Θεός, και σ’ αυτόν πρέπει να απονέμουμε κάθε τιμή και δόξα.

Θέλουμε να αντλήσουμε ακόμα δύο μαθήματα από αυτή την ιστορία. Το πρώτο μάθημα αφορά τη στάση των αρχιερέων που ρώτησαν τον Ιησού, «Mε ποια εξουσία τα κάνεις αυτά; Kαι ποιος σου έδωσε την εξουσία αυτή;» Η ερώτηση τους ήταν καλή, και μακάρι και άλλοι να έκαναν αυτή την ερώτηση, παρά να αγνοούν τον Ιησού. Το κακό όμως ήταν ότι η ερώτηση τους δεν ήταν τίμια. Αντί να τους απαντήσει λοιπόν ο Χριστός τους έκανε μια ερώτηση: «Tο βάφτισμα του Iωάννη τι προέλευση είχε; Oυράνια ή ανθρώπινη;» Θα περίμενε λοιπόν κανείς ότι θα είχαν μια συζήτηση αναμεταξύ τους πριν απαντήσουν. Και ναι μεν είχαν συζήτηση, και ο Ματθαίος την περιγράφει: «Aν πούμε: Oυράνια, θα μας πει: Tότε γιατί δεν τον πιστέψατε; Aν πάλι του πούμε: Aνθρώπινη, φοβόμαστε το λαό, γιατί όλοι τον έχουν για προφήτη τον Iωάννη. Aποκρίθηκαν, λοιπόν, στον Iησού: Δεν ξέρουμε». Και ο Χριστός αρνήθηκε να τους απαντήσει. Η συζήτηση τους έδειξε ότι αυτοί δεν ήταν τίμιοι, και δεν σκοτιζόταν για την αλήθεια. Το μόνο που ήθελαν ήταν να κρατήσουν στα χέρια τους την ηγεσία του λαού, και να μη στραφεί ο λαός προς το Χριστό.

Δυστυχώς αυτοί οι αρχιερείς δεν ήταν οι μόνοι ηγέτες που συμπεριφέρθηκαν έτσι. Ακόμη και στην εποχή των Αποστόλων υπήρχαν άνθρωποι που κήρυτταν ένα άλλο Ιησού, η ένα διαφορετικό Ευαγγέλιο. Δείτε Β΄ Κορινθίους 11:4, και Γαλάτας 1:6-7. Και αυτό συνεχίστηκε σε όλη την ιστορία της εκκλησίας. Γι’ αυτό χρειάστηκε να γίνουν κάθε τόσο οικουμενικές σύνοδοι, οι οποίες έγραψαν τα Σύμβολα της Πίστεως που χρησιμοποιούμε ακόμη και σήμερα. Και ακόμα και στις μέρες μας πολλοί θρησκευτικοί ηγέτες αρνούνται να συστήσουν στα μέλη των εκκλησιών τους να διαβάσουν τη Γραφή, μήπως χάσουν δύναμη. Αν είσαι χριστιανός ηγέτης πρόσεξε τι διδάσκεις. Και αν δεν είσαι ηγέτης, ναι πρόσεχε τι σε διδάσκουν οι ηγέτες σου, αλλά μη ξεχνάς να εξετάζεις από τη Γραφή αυτά που σε διδάσκουν.

Το δεύτερο μάθημα που θέλουμε να αντλήσουμε είναι από την συμπεριφορά το όχλου. Την Κυριακή ευλογούσαν τον Ιησού ψάλλοντας «Ψάλτε ύμνο στο Γιο του Δαβίδ…» Την Παρασκευή όμως φώναζαν στον Πιλάτο «Σταύρωσε τον». Γιατί αυτή η αλλαγή;

Είναι εύκολο να καταλάβουμε γιατί τον υποδέχθηκαν τόσο ωραία την Κυριακή. Μόνο πριν λίγες μέρες είχε αναστήσει τον Λάζαρο. Και ναι, στο παρελθόν είχε αναστήσει κι άλλους, αλλά όλες αυτές οι αναστάσεις συνέβηκαν σχεδόν αμέσως μετά τον θάνατο του αρρώστου. Ο Λάζαρος όμως αναστήθηκε τέσσερις μέρες μετά το θάνατο του. Ο όχλος λοιπόν κατέληξε στο συμπέρασμα ότι τίποτε δεν ήταν αδύνατο για τον Χριστό.

Επιπλέον την εποχή εκείνη οι Εβραίοι ήταν υπό τους Ρωμαίους και ήθελαν την ελευθερία τους. Η δε Παλαιά Διαθήκη είχε προφητείες για μια μέλλουσα βασιλεία η οποία θα βαστούσε για πάντα, βασιλιάς της οποίας θα ήταν ένας απόγονος (γιος) του Δαβίδ. Δείτε Ησαϊας 9:7, Δανιήλ 2:44, Β΄. Σαμουήλ 12:13. Αμέσως λοιπόν αποφάσισαν ότι ο Χριστός ήταν αυτός ο βασιλιάς και του έκαναν εκείνη την υποδοχή. Γρήγορα όμως κατάλαβαν ότι η βασιλεία αυτή ήταν στον ουρανό, και όχι στη γη. ΄Οπως είπε ο Χριστός στον Πιλάτο, «H βασιλεία η δική μου δεν είναι από τον κόσμο τούτο.» (Ιωάννης 18:36). Ο κόσμος όμως δεν σκοτιζόταν για τέτοια, και αποφάσισαν ότι πρέπει να σταυρωθεί.

Αυτό δείχνει πόσο εύκολο είναι να ακολουθείς τον Χριστό όχι διότι Τον λατρεύεις, αλλά μόνο για τα πλεονεκτήματα που ελπίζεις να κερδίσεις ακλουθώντας Τον. Και ναι, έχεις πλεονεκτήματα, προσωρινά σ’ αυτή τη ζωή, και αιώνια στη μέλλουσα. Αλλά αν ακολουθείς το Χριστό μόνο για τα προσωρινά πλεονεκτήματα, στην πραγματικότητα δεν λατρεύεις Εκείνον, αλλά τον εαυτό σου. Ο Χριστός ήρθε εδώ για να πεθάνει για τις αμαρτίες μας, και μας καλεί να Τον πιστέψομε και να Τον ακολουθούμε, οπότε θα μας κάνει καινούργιους ανθρώπους κατάλληλους για την αιώνια βασιλεία του. Πρέπει λοιπόν όλοι μας να εξετάζουμε τους εαυτούς μας για να δούμε πώς τον ακολουθούμε.