Του Κυριάκου Κυριακού, Μαθηματικού
Η επί του ΄Ορους Ομιλία αρχίζει με τα λόγια, “Μακάριοι οι φτωχοί στο πνεύμα, επειδή δική τους είναι η βασιλεία των ουρανών”. Αμέσως βλέπουμε ότι η ευτυχία, η μακαριότητα για την οποία μιλά ο Χριστός, είναι διαφορετική από εκείνο που ο κόσμος θεωρεί ευτυχία. Οι περισσότεροι νομίζουν ότι για να είσαι ευτυχισμένος πρέπει να έχεις πολλά χρήματα, καλή δουλειά, μεγάλη θέση και εκτίμηση στην κοινωνία, και επιτυχία σε ό,τι κάνεις. Ποτέ κανείς δεν θα σκεφτόταν ότι αυτοί που είναι φτωχοί στο πνεύμα είναι μακάριοι, δηλαδή ευτυχισμένοι, με μια ευτυχία που τίποτε δεν θα σαλέψει. Αυτή δεν είναι η μόνη περίπτωση που ο Χριστός μίλησε με τέτοιο τρόπο. Αργότερα, στο κατά Ματθαίον Ευαγγέλιο 11:23, προσευχήθηκε στον Πατέρα Του: “Σε δοξάζω Πατέρα, Κύριε του ουρανού και της γης, ότι αυτά τα έκρυψες από σοφούς και συνετούς, τα αποκάλυψες όμως σε νήπια”. Σύμφωνα λοιπόν με το Χριστό τα “νήπια” βρίσκονται σε μια πιο προνομιούχα θέση από τους σοφούς και του συνετούς.
Και μ’ αυτό συμφωνεί και ο Απόστολος Παύλος ο οποίος γράφει “τους απλοϊκούς του κόσμου διάλεξε ο Θεός για να καταντροπιάσει τους σοφούς, και τους αδύνατους του κόσμου διάλεξε ο Θεός για να καταντροπιάσει τους δυνατούς” (Α΄ Κορινθ. 1:27). Τι σημαίνουν λοιπόν αυτά; ΄Αραγε πρέπει να είσαι καθυστερημένος , απλοϊκός και αδύνατος για να είσαι χριστιανός;
Η απάντηση βέβαια είναι ΄Οχι. ΄Οπως και αν κατανοήσουμε τα λόγια του Χριστού και του Αποστόλου Παύλου, πρέπει να παραδεχτούμε ότι και οι δυο τους ήταν πολύ έξυπνοι και δυνατοί χαρακτήρες. Βλέπουμε τη δύναμη με την οποία ο Χριστός αντιμετώπιζε τους εχθρούς Του άφοβα. ΄Οταν πήγαν να Τον συλλάβουν στον κήπο της Γεθσημανή, αντί να κρυφτεί, παρουσιάστηκε και τους ρώτησε, ποιόν ζητάτε; Και όταν του είπαν ότι ζητούσαν τον Χριστό τους είπε “Εγώ είμαι”. Και όταν τους το είπε αυτό, αντί να Τον συλλάβουν τρόμαξαν τόσο πολύ, που οπισθοχώρησαν και έπεσαν καταγής (Ιωάν. 18:1-3). Αυτά δεν δείχνουν αδυναμία. Προσέξτε ακόμη τα λόγια Του. Είτε διδάσκει, είτε χρησιμοποιεί παραβολές, είτε απαντά στους εχθρούς του, όταν αυτοί προσπαθούν να τον παγιδέψουν, τα λόγια Του έχουν ένα βάθος που ποτέ κανείς δεν παραγνώρισε ή προσπέρασε. Το ίδιο και ο Παύλος: ο τρόπος με τον οποίον συζητά και αραδιάζει τα επιχειρήματά του δείχνει ότι αυτός είναι ένας μορφωμένος και έξυπνος άνθρωπος. Δεν πρέπει να είσαι «αγαθιάρης» για να είσαι χριστιανός.
Τι σημαίνουν, λοιπόν, τα λόγια του Χριστού; Ποιοι είναι οι φτωχοί στο πνεύμα; Για να απαντήσουμε αυτήν την ερώτηση πρέπει να σκεφθούμε τι στάση έχει ο κόσμος απέναντι στο Θεό. Ας κοιτάξουμε πρώτα τους άθρησκους. Ο τρόπος με τον οποίον ζουν δείχνει ότι νομίζουν ότι δεν Τον χρειάζονται. Πολλοί νομίζουν ότι ο Θεός δεν υπάρχει, αλλά ακόμα και αν υπάρχει δεν Τον χρειάζονται, διότι μπορούν να ρυθμίσουν τη ζωή τους χωρίς τη βοήθειά Του. Αν έχουν επιτύχει στη ζωή αυτό το αποδίδουν στην ικανότητά τους και την εξυπνάδα τους. Κι ακόμα, αν τους πεις ότι μια μέρα θα πρέπει να δώσουν λόγο στο Θεό για τις πράξεις τους, αυτό δεν τους ανησυχεί, διότι νομίζουν ότι ποτέ τους δεν έβλαψαν κανένα και επομένως δεν φοβούνται τίποτε. Μόνοι τους λοιπόν μπορούν να τα καταφέρουν όχι μόνο σ’ αυτή τη ζωή, αλλά και στη μέλλουσα.
Ας κοιτάξουμε τώρα και τους θρήσκους. Αυτοί, βέβαια, παραδέχονται ότι υπάρχει Θεός, Τον οποίον σέβονται, λατρεύουν και φοβούνται. Είναι όμως βέβαιοι ότι η ειλικρίνεια τους καθώς και η εκτέλεση των θρησκευτικών τους καθηκόντων, θα εξασφαλίσει την είσοδό τους στον Παράδεισο, και όταν ο Θεός τους δει θα τους παραδεχθεί ως δικούς Του. Αν τολμήσεις να τους πεις ότι ποτέ κανείς δεν μπορεί να σωθεί με τα καλά του έργα, διότι ποτέ κανείς δεν μπορεί να τηρήσει τις Δέκα Εντολές με τον τρόπο με τον οποίον ο Θεός απαιτεί να τηρηθούν, θυμώνουν και αρνούνται να παραδεχθούν ότι είναι αμαρτωλοί που δεν είναι σε θέση να σωθούν με τα καλά τους έργα. Τόσο λοιπόν οι άθρησκοι όσο και οι θρήσκοι βασίζονται αποκλειστικά στον εαυτό τους, και νομίζουν ότι μόνοι τους μπορούν να τα καταφέρουν, και να ικανοποιήσουν το Θεό.
Η Αγία Γραφή όμως διδάσκει ότι το πρώτο πράγμα που πρέπει να κάνεις για να σε δεχθεί ο Θεός είναι να παραδεχτείς ότι είσαι αμαρτωλός, και ότι δεν είσαι σε θέση να Τον ικανοποιήσεις. Κοιτάξτε την παραβολή του Φαρισαίου και του Τελώνη (Λουκάς 18:9-14). Ο Φαρισαίος υπερηφανευόταν επειδή ήταν θρήσκος, ηθικός και ελεήμονας. Ο τελώνης χτυπούσε το στήθος του λέγοντας “Θεέ μου ελέησε με τον αμαρτωλό”, και ο Χριστός είπε ότι ο Θεός δεν δέχτηκε τον Φαρισαίο, αλλά τον τελώνη, επειδή αυτός είχε καταλάβει ότι μόνο το έλεος του Θεού μπορούσε να τον σώσει.
Πρώτα λοιπόν πρέπει να καταλάβουμε είναι ότι μόνοι μας, και με τις δικές μας προσπάθειες ποτέ δεν θα μπορέσουμε να ικανοποιήσουμε το Θεό. Ο μόνος τρόπος με τον οποίον θα μπορέσουμε να Τον ικανοποιήσουμε είναι να παραδεχτούμε την αμαρτωλότητά μας, και να Του ζητήσουμε να μας συγχωρήσει. Γι’ αυτό άλλωστε ήρθε ο Χριστός. Πάνω στο Σταυρό, σήκωσε όλες μας τις αμαρτίες. Γι αυτές πέθανε και μας έντυσε με τη δικιά Του τη δικαιοσύνη. ΄Οταν λοιπόν παρουσιαστούμε στον Θεό, δεν θα παρουσιαστούμε με τα καλά μας έργα και τις δικές μας προσπάθειες, αλλά θα βασιστούμε στη θυσία του Χριστού, με βάση την οποία οι αμαρτίες μας συγχωρέθηκαν.
Ο “φτωχός στο πνεύμα” δεν είναι ένας που είναι«αγαθιάρης» και αδύνατος, αλλά ένας που έχει συνειδητοποιήσει την ανεπάρκειά του και έχει στραφεί προς το Χριστό. Αυτό είναι κάτι που ο κόσμος δεν καταλαβαίνει. ΄Οπως γράφει ο απ. Παύλος “O φυσικός, όμως, άνθρωπος δε δέχεται αυτά που προέρχονται από το Πνεύμα του Θεού, γιατί αυτά γι’ αυτόν είναι μωρία, και δεν μπορεί να τα καταλάβει, γιατί μόνο πνευματικά εξιχνιάζονται”, (Α’ Κορινθ. 2:14). Μπορεί να φαίνεσαι «αγαθιάρης» στα μάτια του κόσμου, αλλά εσύ έχεις τη σωστή σοφία.
ΓΡΑΨΤΕ ΤΙΣ ΕΝΤΥΠΩΣΕΙΣ ΣΑΣ ΓΙΑ ΤΟ ΑΡΘΡΟ ‘ Η ΓΙΑ ΤΗΝ ΙΣΤΟΣΕΛΙΔΑ ΜΑΣ. ΚΑΝΤΕ ΚΛΙΚ ΣΤΟ ΠΑΡΑΚΑΤΩ