Γράφει ο Τάκης Καραθανάσης, Αποστρ. Αξιωμ/κός Αεροπορίας
Το Πάσχα πέρασε…, τι έμεινε όμως; Είμαστε στην ίδια ρουτίνα, ή άλλαξε τίποτα; Είπαμε «Χριστός Ανέστη, εχθροί και φίλοι…», όπως προέτρεψε ο Εθνικός μας ποιητής Διονύσιος Σολωμός; Και αυτό μας χρειάζεται στην Αεροπορική οικογένεια και σαν Έθνος ιδιαίτερα. Είναι καιρός να συμφιλιωθούμε και να έχουμε μια πνευματική πορεία με τον «Αμνό» του θεού, που ήλθε να πάρει τις αμαρτίες του κόσμου, όπως προφήτευσε ο Ιωάννης ο Βαπτιστής. Ας δώσουμε σημασία, στο πραγματικό νόημα του «Αληθώς Ανέστη».
Α νάστασιν Χριστού θεασάμενοι προσκυνήσωμεν άγιον Κύριον Ιησού, τον μόνον αναμάρτητον. Τον σταυρόν σου Χριστέ προσκυνούμεν και την αγίαν σου ανάστασιν υμνούμεν και δοξάζωμεν.
Λ ευτερωθήκαμε από τα δεσμά (του θανάτου) με το Σταυρικό θάνατο του Σωτήρα μας.
Η ημέρα εκείνη του Σαββάτου ήταν μεγάλη. Η Λαμπρή δεν είναι ο «αμνός» του κρεοπωλείου που θα μπει στη σούβλα ή το ταψί. Είναι ο «ΑΜΝΟΣ του Θεού» ο αίρων την αμαρτία του κόσμου.
Θ άνατε, που είναι το κεντρί σου (το φαρμάκι σου); Θωμά, πίστεψες γιατί με είδες. Μακάριοι είναι εκείνοι που αν και δεν με είδαν πίστεψαν.
Ω νείδισε για την απιστία τους και τη σκληροκαρδία τους, γιατί δεν πίστεψαν εκείνους που τον είδαν αναστημένο.
Σ ήμερα ο Άδης στενών βοά. Εξαφανίστηκε η εξουσία μου. Σταυρώθηκε ο Ποιμένας και ανέστησε – το πρόβατο – Αδάμ. Έχασα αυτούς στους οποίους βασίλευα. Αυτός που σταυρώθηκε, άδειασε τους τάφους.
Α ναστάσεως ημέρα, λαμπρυνθώμεν λαοί. Πάσχα Κυρίου Πάσχα. Εκ γαρ θανάτου προς ζωήν και εκ γης προς ουρανόν,
Χριστός ο Θεός, ημάς διεβίβασεν, επινίκιον άδοντας.
Ν υν πάντα πεπλήρωται. φωτός, ουρανός τε και γη και τα καταχθόνια, εορταζέτω γουν πάσα κτίσις την έγερσιν Χριστού,
στην οποία στερεώνουμε την ύπαρξή μας.
Ε ν τω Σταυρώ σου κατάργησες την του ξύλου κατάρα, με την ταφή σου νέκρωσες του θανάτου το κράτος, εν δε τη εγέρση σου φώτισες το γένος των ανθρώπων. Δια τούτο σοι βοώμεν. Ευεργέτα Χριστέ, ο Θεός ημών δόξα σοι.
Σ ε τον σταυρωθέντα και ταφέντα, Άγγελος εκήρυξεν Δεσπότην, και έλεγε ταις γυναιξί: Δεύτε ίδετε όπου έκειτο ο Κύριος. Ανέστη γαρ καθώς είπεν, ως παντοδύναμος, Διό σε προσκυνούμεν, τον μόνον αθάνατον. Ζωοδότα Χριστέ, ελέησον ημάς.
Τ ην Ανάστασίν Σου, Χριστέ Σωτήρ, άγγελοι υμνούσιν εν ουρανοίς και ημάς τους επί γης καταξίωσον, εν καθαρά καρδία
σε δοξάζουμε.
Η Ανάσταση του Ιησού Χριστού είναι το θεμέλιο της πίστης μας. Αλλά, εάν ο Χριστός δεν αναστήθηκε, τότε είναι μάταιη και χωρίς αξία η πίστη σας, και ζείτε ακόμα μέσα στις αμαρτίες σας… εάν μόνο για τη ζωή αυτή έχουμε στηρίζει τις ελπίδες μας στον Χριστό, τότε είμαστε οι πιο ελεεινοί απ’ όλους του ανθρώπους» (Απ, Παύλος, Α’ Κορ. 15:17,19)
(Σημείωση: Από Πασχαλινούς Ύμνους, τον Κατηχητικό Λόγο του Ιερού Χρυσοστόμου και τα Τέσσερα Ευαγγέλια)
Ευχόμαστε:
H ΑΝΑΣΤΑΣΗ του Ιησού Χριστού, να φέρει «πνευματική Ανάσταση», στην προσωπική μας ζωή, στην οικογενειακή και στη ζωή του Έθνους μας. Όλα έγιναν από ΑΓΑΠΗ, γιατί ο Θεός είναι ΑΓΑΠΗ! «Ο Ιησούς Αναστήθηκε από τον τάφον, καθώς προείπε, και μας έδωκε, την αιώνια ζωή και μέγα έλεος». Απομένει σ’ εμάς η ευθύνη για το αν θα πάρουμε αυτό το δώρο Του, για να σωθούμε! Είναι καιρός να αποφασίσουμε, η ευθύνη είναι δική μας…
Ο ΚΥΡΙΟΣ ΕΔΩΣΕ, ΕΜΕΙΣ ΛΑΒΑΜΕ- ΠΗΡΑΜΕ ; Αυτό φαίνεται από τη ζωή μας, γιατί ο ΧΡΙΣΤΙΑΝΙΣΜΟΣ δεν είναι θρησκεία, αλλά ΤΡΟΠΟΣ ΖΩΗΣ. Συνήθως λέμε: Ετσι τα βρήκαμε…,γιατί ΔΕΝ ΒΡΗΚΑΜΕ ΤΟΝ ΛΟΓΟ ΤΟΥ ΘΕΟΥ η πολλοί τον βρήκαμε, ίσως στη βιβλιοθήκη η στο εικονοστάσι και τον αφήσαμε σκονισμένο εκεί ! Και δυστυχώς όταν λέμε ΧΡΙΣΤΟΣ ΑΝΕΣΤΗ, ΠΟΛΛΟΙ ηλικιωμένοι και νέοι απαντούν : ΕΥΧΑΡΙΣΤΩ, ΧΡΟΝΙΑ ΠΟΛΛΑ η ΕΥΧΑΡΙΣΤΩ ΕΠΙΣΗΣ, η (άκουσον-άκουσον…), ΕΠΙΣΗΣ ΝΑ ΕΙΣΘΕ ΚΑΛΑ…,η ΕΠΙΣΗΣ ΓΙΑ ΧΡΟΝΙΑ ΠΟΛΛΑ ΤΟ ΛΕΜΕ, ΠΟΙΟΣ ΤΟ ΠΙΣΤΕΥΕΙ ΑΥΤΟ ΣΗΜΕΡΑ…Δηλαδή απαντούν και για τους άλλους, χωρίς να τους ρωτάνε. Και κάτι «επί του πιεστηρίου…». ΝΑ ΕΙΣΘΕ ΚΑΛΑ, ΑΛΗΘΩΣ ΑΝΕΣΤΗ, και ΕΠΙΣΗΣ, ΑΛΗΘΩΣ ΑΝΕΣΤΗ…, ΠΟΙΟΣ ΓΥΡΙΣΕ ΠΙΣΩ να μας τα πει…, ΑΝΕΣΤΗ; ποιός ξέρει, ΧΡΟΝΙΑ ΠΟΛΛΑ, ΜΕ ΥΓΕΙΑ ! Αν ζούμε( Θεού θέλοντος )να δούμε τι άλλο θα ακούσουμε…
Σου προτείνω το χέρι μου, « Χριστός Ανέστη ». Θα μου δώσεις το δικό σου; Θα μου πεις « Αληθώς Ανέστη, ΑΛΗΘΩΣ ΑΝΕΣΤΗ και σ’ εμένα; ». Τότε, μόνο τότε, θα κάναμε με τις οικογένειές μας πραγματική Λαμπρή, πραγματική Ανάσταση !