Γράφει ο Ορέστης Χρ. Φραγκόπουλος (Φιλιππησίους δ΄ 6)

Είναι ένα θέμα σοβαρό και ουσιαστικό.
Να δούμε τι είναι αμαρτία.
Τι επιτρέπεται και τι δεν επιτρέπεται.
Και ποιες είναι οι συνέπειες.
Και πόσο ακριβά πληρώνονται.
Και πώς θα απαλλαγούμε και
πώς θα ξεφύγουμε και πώς θα ζήσουμε
την όμορφη ζωή της πίστης.
Έχουμε το Βιβλίο του Θεού και μας λέει πολλά.
 
Νομίζουμε ότι είναι μια σύσταση, μια συμβουλή, μα εδώ είναι η μεγάλη παγίδα, δεν θεωρούμε τις μέριμνες για αμαρτία. Η πορνεία, η κλοπή, το μίσος… είναι οπωσδήποτε αμαρτίες. Μα οι μέριμνες; Δεν τις κατατάσσουμε σ’ αυτήν την κατηγορία της αμαρτίας. Μπορεί να είναι μια κουταμάρα, λέμε, μπορεί να ζημιώνουμε τον εαυτό μας, λέμε, μα όχι και αμαρτία. Και όμως κάθε παρακοή εντολής είναι αμαρτία και έχει συνέπειες. Και όταν έρχονται αυτές οι συνέπειες, μπορούμε να κάνουμε και προσευχή στο Θεό να μας απαλλάξει από αυτά που μας βρήκαν και δεν σκεπτόμαστε πως εμείς τα προκαλέσαμε. Θα έπρεπε πρώτα να ζητήσουμε από το Θεό να μας συγχωρήσει. Μα ούτε διανοηθήκαμε να κάνουμε κάτι τέτοιο, γιατί δεν το θεωρούμε αμαρτία.

Κάποιος ανήσυχος με ρωτά: “Πού τη βλέπεις την αμαρτία; Και τι κακό κάνω, και σε ποιον;” Αυτό είναι το πρώτο θέμα μας. Να δούμε την αμαρτία μας. Η κύρια παρακοή είναι γιατί εξακολουθούμε να πιστεύουμε πως ανήκουμε στον εαυτό μας. Μα αν λέμε στην προσευχή μας τον Χριστό Κύριο, τότε ήδη βεβαιώνουμε μόνοι μας, ότι έχουμε Κύριο και δεν ανήκουμε στον εαυτό μας. Μας το λέει  καθαρά, “δεν είσθε κύριοι εαυτών διότι ηγοράσθητε διά τιμής” (Α΄ Κορ. 6:20). Τώρα εμείς ανησυχούμε και μπαίνουμε σε ξένα κτήματα, έστω και αν αυτά είναι ο εαυτός μας. Είναι καταπάτηση της ξένης ιδιοκτησίας.

Είναι ακόμα αμαρτία απιστίας. Όσοι μεριμνούν, ενεργούν με το σκεπτικό: “αν δεν φροντίσω εγώ, αν δεν τρέξω εγώ, αν δεν αγρυπνήσω εγώ, αν δεν κουράσω το μυαλουδάκι μου και χίλια άλλα τέτοια, τίποτα δεν γίνεται”. Όλα εξαρτώνται από μας. Μα αυτό είναι σκέτη απιστία. Το Θεό Τον κάνουμε πέρα. Τον αγνοούμε.
Και όμως συμβαίνει το ακριβώς αντίθετο. Όλα είναι τελείως στα χέρια Του. Λέει “ο ενεργών εν υμίν και το θέλειν και το ενεργείν, κατά την ευδοκίαν Αυτού”. (Φιλιπ. 2:13). Κάθε ενέργεια που νομίζουμε ότι είναι δική μας είναι από Εκείνον, που γνωρίζει τις διαθέσεις μας και ανάλογα μας δίνει εντολή χωρίς να το αντιληφθούμε.

Και εδώ είναι η κουταμάρα μας, ότι εμείς νομίζουμε πως τα κάνουμε όλα και πως αν δεν κάνουμε κάτι δεν θα γίνει, και ίσως θα γίνει ταραχή, και θα χαθούν οι ψυχές. Πόσο υπερτιμημένο έχουμε τον εαυτό μας! Και το καταπληκτικό εδάφιο “Αυτώ μέλει περί υμών” (Α΄ Πέτρου 5:7). Αυτός κάνει ό,τι θέλει. Είμαστε δικοί Του, και Τον ευχαριστούμε. Εάν δεν κάνουμε τίποτα, Αυτός τα έχει κανονίσει από πριν.
Βέβαια η λύση του προβλήματος, που μας απασχολεί, ή θα λυθεί από μας ή από το Θεό. Ίσως κάποιος έξυπνος να έλεγε “και από τους δυο μας” και αυτή είναι η κρατούσα αντίληψη. Θα κάνω ό,τι μπορώ εγώ, και από κει και πέρα ο Θεός βοηθός. Το Θεό Τον θέλουμε βοηθό. Να σπρώχνει επικουρικά το καροτσάκι. Ο Θεός αναλαμβάνει τα πάντα. Ή Αυτός ή εμείς. Διαφορετικά αποσύρεται και μας αφήνει να δερνόμαστε.

Πόσο ανόητοι είμαστε!

Ο αντίκτυπος των μεριμνών μας είναι άμεσος, σαν αμαρτία, και έμμεσος. Και βλέπεις, μοντέρνες έννοιες να λέγονται και από Χριστιανούς, όπως στρες, άγχος, φόβος, δειλία, πανικός… κ.λπ. που κάνουν τη ζωή γεμάτη πόνο, αθλιότητα, απόγνωση. “Μη μεριμνάτε περί μηδενός”.

Φαντάσου πώς θα ήτανε η ζωή μας χωρίς τις μέριμνες;  Είναι αδύνατο. Όλοι ζούμε μέσα στην κατάρα που λέγεται “μέριμνες”. Μα θα γίνει ό,τι ο Κύριος θέλει να γίνει. Πάρτο απόφαση. Μου έκανε μεγάλη εντύπωση εκείνο που είναι γραμμένο, “τις λέγει τι, και γίνεται, χωρίς να προστάξη αυτό ο Κύριος;” (Θρήνοι γ΄ 37). Όλα όσα συμβαίνουν, πάρτο απόφαση, γίνονται γιατί το προσέταξε ο Κύριος. Αν αυτό το γνώριζες και υπολόγιζες σ’ αυτό, τότε θα ησύχαζες και δε θα τολμούσες να φανταστείς, πως εσύ θα έκανες τίποτα. Τότε θα έμενες εξαρτημένος από την προσευχούλα, “γενηθήτω το θέλημά Σου” (Ματθαίος ς΄ 10) και αυτό θα σου ήτανε υπέρ αρκετό και θα περίσσευε. Γιατί είσαι άνθρωπος πιστός και γνωρίζεις ότι Αυτός σε αγαπά, Αυτός μεριμνά, Αυτός φροντίζει, και όλα αυτά που εσύ σκέφτεσαι και αγωνίζεσαι, Αυτός τα έχει προαποφασίσει προ καταβολής κόσμου. Τι θα κάνεις εσύ με τις μέριμνές σου; Μόνο κοροϊδεύεις τον εαυτό σου πως κάτι κάνεις.

Το μόνο που σου επιτρέπει και σου συνιστά είναι “ας γνωρίζωνται τα ζητήματά σας προς τον Θεόν μετ’ ευχαριστίας…” (Φιλιππησίους δ΄ 6). Και αυτό που σου λέει ότι θα Του γνωρίσεις, μη φανταστείς ότι το θέλει για να ενεργήσει. Το λέει, να το πεις, για να ησυχάσεις εσύ και να ξαλαφρώσεις. Ότι τα είπα στο Θεό. Και δεν σου λέει να Του υπαγορεύσεις το τι θα κάνει, μα απλώς να Του αναφέρεις την περίπτωση και να ησυχάσεις. Και να Τον ευχαριστήσεις, σαν να έγινε. Και πράγματι έγινε. Γιατί αυτή η προσευχή που έκανες είναι από το Θεό. Αυτός εμπνέει τις προσευχές που πρέπει να κάνουμε, και “τα πάντα είναι εξ Αυτού, και δι’ Αυτού, και εις Αυτόν…” (Ρωμαίους ια΄ 36).

Οι μέριμνες δεν έχουν κανένα έρεισμα για το πιστό παιδί του Θεού.

Κάνουμε ένα βασικό λάθος, να θεωρούμε τις μέριμνες σαν μια απασχόληση, που έχει σχέση με σοβαρά και λεπτά θέματα, που μπορεί να μας απασχολούν και ζητούν κάποια λύση. Μα ο Λόγος του Θεού μας πληροφορεί και μας δίνει την εντολή. Όχι για κάποια λεπτά και περίτεχνα θέματα να μην μεριμνούμε, γιατί η διάκριση είναι τόσο δύσκολη και απατηλή, αλλά για τίποτα, “μηδέν”, έτσι λέει. Εάν δεν συνέβαινε αυτό, θα είχαμε μια ακόμα μέριμνα, αν γι’ αυτό επιτρέπεται ή όχι να μεριμνούμε. Μια και καλή, λοιπόν, για όλα, για τίποτα δεν πρέπει να μεριμνούμε, μα να τα αφήνουμε όλα στα χέρια και στην πρόνοια του Θεού, να κάνει Εκείνος καθώς βούλεται και έχει προετοιμάσει.

Και καθόμουν και σκεφτόμουν, και προσπαθούσα να φανταστώ,πώς θα ήταν η ζωή μου χωρίς τις μέριμνες. Και δεν μπορούσα να το συλλάβω. Δεν έχουμε τέτοια προηγούμενα. Μα, θα είναι ένα κομμάτι παραδείσου. Δε θα με νοιάζει για τίποτα. Αυτόν, το Θεό,Αυτόν νοιάζει για όλα. Όχι αδιαφορία. Μα πραγματικότητα. Του τα έχω αφήσει στα χέρια Του, στην πρόνοιά Του, στην αγάπη Του. Αν κάτι δεν πάει καλά, θα Του ζητήσω λογαριασμό. Θα Του πω: “Γιατί Κύριε; Εγώ τα άφησα στα χέρια Σου. Μα Κύριέ μου, εγώ μόνο σε Σένα ατένιζα. Και μόνο από Σένα περιμένω…!”

Γράψτε τη γνώμη σας για το άρθρο: Αφήστε το μήνυμα σας στο βιβλίο επισκεπτών