Απόλαυση ή πνευματική τύφλωση; (Β΄ Σαμουήλ 11:6–27)
Δρ Ανανίας Καβάκας, Νευρολόγος-Ψυχίατρος
Η πεποίθηση όλων των αντρών ή γυναικών, που αποφασίζουν να διαπράξουν μοιχεία, είναι ότι θα έχουν απόλαυση χωρίς συνέπειες. Επιπλέον, οι περισσότεροι απ’ αυτούς πιστεύουν ότι αυτό θα γίνει μία φορά μόνο με το συγκεκριμένο πρόσωπο. Είναι σπάνιες οι περιπτώσεις εκείνων των ανθρώπων που από την αρχή σκοπεύουν να διατηρήσουν για πολύ μια παράνομη σχέση.
Τα ίδια πίστευε και ο Δαβίδ. Δε σκόπευε να διατηρήσει την παράνομη σχέση του με τη Βηρσαβεέ. Δυστυχώς,οι συνέπειες μιας αμαρτωλής πράξης είναι συχνά απροσδόκητες. Η απίθανη εκδοχή να αποκαλυφθεί η μοιχεία ή να επακολουθήσουν άλλες, μη αναμενόμενες αρνητικές συνέπειες, γίνεται συχνά σίγουρη.
Όταν την άλλη μέρα η Βηρσαβεέ επέστρεψε στο σπίτι της, ο Δαβίδ, όπως και η ίδια, πίστευαν ότι αυτό ήταν όλο. Όμως η δυσάρεστη έκπληξη δεν άργησε να έρθει. Η Βηρσαβεέ έμεινε έγκυος, τη στιγμή μάλιστα που ο άνδρας της έλειπε μακριά, πολεμώντας τους εχθρούς του Ισραήλ.
Η παράνομη πράξη κινδύνευε να αποκαλυφθεί και μάλιστα πολύ σύντομα. Πώς μπορούσε να κρυφτεί; Ο Αυγουστίνος έλεγε ότι η τιμωρία μας για μια αμαρτία είναι η διάπραξη μιας ακόμη αμαρτίας. Ο Δαβίδ για να καλύψει την αμαρτία του έβαλε σε εφαρμογή μια ολόκληρη δολοπλοκία.
Ζήτησε από τον αρχιστράτηγό του, τον Ιωάβ, να στείλει πίσω στην Ιερουσαλήμ τον άντρα της Βηρσαβεέ, τον Ουρία. Όταν αυτός έφτασε, τον κάλεσε στο παλάτι προσποιούμενος ότι τον κάλεσε για να μάθει για την εξέλιξη του πολέμου. Στη συνέχεια του έδωσε την άδεια να ξεκουραστεί στο σπίτι του και να χαρεί τη γυναίκα του, προσποιούμενος ότι αυτό είναι μια βασιλική γενναιοδωρία. Μάλιστα, μόλις ο Oυρίας έφυγε, έστειλε και τροφές στο σπίτι του (εδ. 6–8). Η μοιχεία τον παρέσυρε στο ψέμα και στη δολοπλοκία, κάτι που έχει επαναληφθεί από τότε μέχρι σήμερα μύριες φορές.
Όμως το καταπληκτικό κατά το Δαβίδ, αλλά σατανικό στην πραγματικότητα σχέδιο σκόνταψε εκεί που κανένας δε φανταζόταν. Ποιος θα το περίμενε από ένα στρατιώτη που μάχεται στην πρώτη γραμμή να του δίνεται η άδεια να χαρεί και να απολαύσει το σπίτι και τη γυναίκα του, που είναι μάλιστα πανέμορφη, κι εκείνος να το αρνείται;
Κι όμως, ο Ουρίας ο Χετταίος το έκανε. Αρνήθηκε να κοιμηθεί στο σπίτι του με τη γυναίκα του και αντί γι’ αυτό ξάπλωσε και κοιμήθηκε έξω από την πόρτα του παλατιού του Δαβίδ, μαζί με τους φύλακές του, σαν ένας απ’ αυτούς (εδ. 9).
Όταν ο Δαβίδ, απορημένος, ρώτησε τον Ουρία γιατί δεν πήγε στο σπίτι του το βράδυ, τη στιγμή που είχε έρθει από μεγάλη απόσταση (εδ. 10), εκείνος του είπε ότι «δεν μπορούσε να ανεχθεί για τον εαυτό του να τρώει, να πίνει και να κοιμάται με τη γυναίκα του στο σπίτι του, τη στιγμή που η Κιβωτός της Διαθήκης, ο λαός Ισραήλ και του Ιούδα, μαζί με τον αρχιστράτηγό τους τον Ιωάβ έμεναν έξω στον κάμπο σε σκηνές» (εδ. 11).
Ο Ουρίας έκανε αυτό που έπρεπε να κάνει ο Δαβίδ.
Υπάρχουν άνθρωποι, θα αναρωτηθεί κάποιος, που βάζουν πιο ψηλά το συμφέρον και τη σωτηρία του κράτους τους από το δικό τους συμφέρον; Υπάρχουν άνθρωποι που βάζουν πιο ψηλά τη μάχη εναντίον του εχθρού από τη δική τους καλοπέραση και απόλαυση;
Nαι, υπάρχουν. Υπάρχουν και στα κοσμικά βασίλεια, αλλά και στη βασιλεία του Θεού. Ο Ιωσήφ προτίμησε τη φυλακή από την αγκαλιά της γυναίκας του Πετεφρή. Επίσης, ο Μωυσής θεώρησε ότι είχε μεγαλύτερη αξία να κακουχείται με το λαό του Θεού, παρά να έχει πρόσκαιρη απόλαυση αμαρτίας, επειδή έκρινε «τον υπέρ του Χριστού ονειδισμόν μεγαλύτερον πλούτον παρά τους εν Αιγύπτω θησαυρούς, διότι απέβλεπεν εις την μισθαποδοσίαν» (Εβρ. 11:25–26) του Θεού.
Αυτό ακριβώς έκανε ο Ουρίας και αυτό έπρεπε να κάνει εκείνο τον καιρό ο Δαβίδ, και όχι να μένει αργόσχολος στο παλάτι του και επιπλέον να στρέφει το βλέμμα του και τη σεξουαλική του επιθυμία σε ξένες γυναίκες.
Ο Ουρίας δεν ήταν ένας τυχαίος άνθρωπος, αλλά ένας γενναίος πολεμιστής. Ήταν ένας από τους τριάντα τολμηρούς μαχητές που ακολούθησαν το Δαβίδ από την αρχή, διακρίθηκαν για τα ανδραγαθήματά τους και γι’ αυτό κατείχαν ξεχωριστές θέσεις στο στρατό και στην εκτίμηση του κόσμου. Ήταν ένας από τους «ισχυρούς» του στρατού (A΄ Χρον. 11:41). Είχε πολεμήσει μαζί με το Δαβίδ για πολλά χρόνια. Τον ακολούθησε όταν αυτός έφυγε κυνηγημένος από το Σαούλ και ήταν μαζί του στην έρημο. Είχαν κοινούς στόχους, αγώνες και οραματισμούς.
Όμως, ενώ ο Ουρίας παρέμεινε στην αποστολή του, στη μάχη κατά του εχθρού, ο Δαβίδ είχε αναθέσει την αποστολή αυτή σε άλλον. Ο Ουρίας, που δεν ανήκε στη φυλή του Ισραήλ, αποδείχτηκε πιο πιστός στην αποστολή του για την υπεράσπιση του λαού Ισραήλ από το Δαβίδ, που ο ίδιος ο Θεός είχε χρίσει βασιλιά στο λαό Ισραήλ.
Η στάση του Oυρία και η απάντηση που έδωσε στο Δαβίδ ήταν η φωνή του Θεού σ’ αυτόν που είχε παραμελήσει την αποστολή του. Ο Ουρίας με τα λόγια του σκιαγράφησε αυτό που ο Δαβίδ έπρεπε να κάνει εκείνη τη στιγμή και δεν το έκανε.
Ο βασιλιάς Δαβίδ χρειαζόταν να ακούσει ότι υπήρχαν άνθρωποι, όπως υπάρχουν και σήμερα, που βάζουν σωστές προτεραιότητες στη ζωή τους. Τη στιγμή που ο λαός του Θεού μάχεται τον εχθρό δεν είναι ώρα εμείς να αδιαφορούμε και να αναπαυόμαστε στα σπίτια μας, να τρώμε, να πίνουμε και να απολαμβάνουμε τις γυναίκες μας. Η θέση μας είναι στην πρώτη γραμμή της μάχης και όχι σε αποστρατεία.
Το κατάλαβε άραγε αυτό ο Δαβίδ; Δυστυχώς όχι. Εκείνη τη στιγμή, το μόνο που βασάνιζε το μυαλό του Δαβίδ ήταν το πώς θα έμενε κρυφή η αμαρτία του και γι’ αυτό δεν μπορούσε να ακούσει τη φωνή του Θεού που ερχόταν με το στόμα του Ουρία. Η αμαρτία τού είχε κλείσει τα πνευματικά του μάτια και το ίδιο μπορεί να συμβεί και σε μας, αν δεν προσέξουμε την πνευματική μας πορεία.
O Δαβίδ όχι μόνο δεν κατάλαβε ότι τα λόγια του Oυρία ήταν η φωνή του Θεού σ’ αυτόν, αλλά ίσως και να εξοργίστηκε από μέσα του. H απάντηση του Oυρία δεν έδειχνε μόνο το μεγαλείο του γενναίου αυτού πολεμιστή, αλλά ήταν συγχρόνως μια έμμεση, αλλά σαφής κριτική εναντίον του Δαβίδ, που είχε εγκαταλείψει την αποστολή του.
Ποιος όμως ήταν αυτός, που ούτε καν ανήκε στο λαό Ισραήλ, που θα του έλεγε ποιο ήταν το σωστό και ποιο όχι, ίσως σκέφτηκε ο Δαβίδ. Ποιος είσαι εσύ, λέμε εμείς, που δεν ανήκεις στην εκκλησία μας, που θα μας πεις ότι δεν είμαστε εντάξει ή ότι δεν κάνουμε σωστά τη δουλειά μας;
Ο Ουρίας ο Χετταίος δεν ήταν Ισραηλίτης. Ανήκε σε μια φυλή που είχε στο παρελθόν αντιταχθεί στο λαό Ισραήλ. Όμως ο ίδιος, από τη στιγμή που μεγάλωσε ανάμεσα στους Ισραηλίτες, ταύτισε τον εαυτό του μ’ αυτούς. Θεώρησε τον εαυτό του ως μέλος του λαού Ισραήλ, πολεμώντας με όλες τις δυνάμεις του μαζί τους και γι’ αυτούς. Πριν ήταν ένας απόκληρος. Έγινε όμως ένας εκλεκτός πολεμιστής, κάτι που είχε μεγάλη αξία, επειδή ο Θεός μάς εκτιμάει γι’ αυτό που σαν άτομα είμαστε ή κάνουμε και όχι για την καταγωγή ή την εμφάνισή μας (Ματθ. 3:9, Α΄ Σαμ. 16:7).