Γράφει ο Παναγιώτης Σταυρινού, Μαθηματικός
Κάτι ανεξήγητο με κρατούσε δεμένο στην πολυθρόνα σήμερα το απόγευμα. Με την τηλεόραση απέναντί μου και το τηλεχειριστήριο στο χέρι, αγωνιζόμουν να βρω κάτι αξιόλογο να παρακολουθήσω. Μάταιος κόπος. Το θέμα όλων των καναλιών ήταν η μαγειρική. Αυτό που διέφερε ήταν η σκηνοθεσία και η σύνθεση των διαγωνιζομένων.
Σε μια χώρα που χρεοκόπησε οικονομικά και σύμφωνα με επίσημες έρευνες ένας στους τέσσερις πολίτες ζει κάτω από το όριο της φτώχειας, στην Ελλάδα λοιπόν όπου χιλιάδες πολίτες της σιτίζονται σε διάφορα ευαγή ιδρύματα, οι τηλεοπτικοί της σταθμοί μεταδίδουν καθημερινά τις πιο απίθανες μαγειρικές συνταγές. ”Τι προτιμάς”, είπα στη γυναίκα μου που καθόταν δίπλα μου. ”Εδώ μαγειρεύουν αγριόπαπια γεμιστή με καρύδια και δαμάσκηνα. Στο άλλο κανάλι μαγειρεύουν ελάφι με σάλτσα από βατόμουρα και κρέμα από κεράσια, ή μήπως θέλεις αστακό με…”. Δεν πρόλαβα να τελειώσω τη φράση μου και με διέκοψε λέγοντας. ”Έχω τη γνώμη πως ακόμα δεν καταλάβαμε ότι η οικονομική μας εξαθλίωση είναι η συνέπεια της ηθικής και πνευματικής μας φτώχειας. Απεμπολήσαμε τις αρχές μας, νοθεύσαμε τις αξίες μας, σβήσαμε την εικόνα του Θεού από το πνεύμα μας, αδειάσαμε τα κεφάλια μας, γι’ αυτό και δεν καταλάβαμε ότι σύντομα θα άδειαζαν και οι τσέπες μας. Τα περισσότερα κοινωνικά μας προβλήματα είναι συνέπειες των εσωτερικών ατομικών μας προβλημάτων”. Κι εγώ πρόσθεσα. ”Υποβαθμίσαμε το ρόλο του Χριστού στη ζωή μας. Πολλοί Τον απολάκτισαν. Γι’ αυτό και υποβαθμιστήκαμε σαν άνθρωποι, πτωχεύσαμε, αδειάσαμε, ερειπωθήκαμε”.
Πάτησα το κουμπί στο τηλεχειριστήριο και άλλαξα κανάλι, καθώς η γυναίκα μου πήγαινε στην κουζίνα, για να ετοιμάσει το απογευματινό τσάι με τα μπισκότα που μου αρέσουν. Η εκφωνήτρια διάβαζε τις κυριότερες ειδήσεις. Μια απ’ αυτές, ξέσχισε σαν λεπίδα την καρδιά μου. Στην Αϊτή κατασκευάζουν μπισκότα από πηλό και τα δίνουν στα παιδιά για να ξεγελάσουν την πείνα τους. Χώμα ζυμωμένο με λίγο βούτυρο και αλάτι είναι τα συστατικά αυτών των μπισκότων. Πάτησα το κουμπί και η τηλεόραση σίγησε. Για λίγες στιγμές προσπάθησα να συνειδητοποιήσω αυτό που άκουσα, ενώ μια απέραντη θλίψη κυρίευσε την ψυχή μου. Πήγα στην κουζίνα και είπα στη γυναίκα μου. ”Σκέφτομαι να λάβω μέρος σ’ αυτά τα τηλεοπτικά προγράμματα μαγειρικής”. ”Αλήθεια”; Είπε σε εύθυμο τόνο”. Και τι φαγητό θα παρουσιάσεις”; ” Θα ψήσω μπισκότα από πηλό”. Με κοίταξε αλλόκοτα και ρώτησε με τον ίδιο τόνο στη φωνή της ”. ” Γιατί με πηλό” ; Όταν της εξήγησα, είδα ένα δάκρυ να κυλάει αργά από το μάγουλό της.