της Δήμητρας Στεφανίδου, Εκπαιδευτικού 

 

 Ένα καράβι σαπιοκάραβο μέσα στο Πέλαγο!

Και ο καθένας αγκομαχάμε ν’ αντέξουμε.

Τραβάμε κουπί κι ο ιδρώτας ένα με το δάκρυ γίνεται,

Είναι οι τρικυμίες είναι η αντοχή.

Κι όταν κοπάζει η οργή,

Γίνεται η θάλασσα γυαλί,

Τόσο που λάμπει,

Ήσυχη σαν καθρέφτης!

Κοιτάμε μέσα της το κουρασμένο πρόσωπο,

Τα χιονισμένα μαλλιά,

Τα βουρκωμένα μάτια στάζουν

Και το νερό θολώνει.

Όσο να καταπιεί κι αυτή την πίκρα της.

Η στεριά με τα πουλιά και τα λουλούδια

Αχνοφαίνεται, μα πιο πολύ απ’ τη λαχτάρα.

Έχουμε ακόμα δρόμο!

Τα χέρια ροζιασμένα, το σώμα γέρνει

Μα το τραγούδι της καρδιάς

Με ικεσία αρχίσει και με δόξα κλείνει.

Ο ήλιος ζεστός και ολόγλυκος

Σαν μάνα αγκαλιάζει τις θάλασσες

Και τις στεριές, βουνά και κάμπους.

Κι άνθρωποι γεύονται τη γαλήνη

Μετά την τρικυμία. Ναι! θάλασσα η ζωή

Και κωπηλάτες όλοι

Πρέπει Χριστέ ν’ αντέξουμε

Τόσο και τόσα,

Ώσπου Εσύ Κύριε θα κρίνεις,

Για να βρούμε το λιμάνι τ’ απάνεμο,

Την ανθοστόλιστη στεριά Σου,

Μέσα σε σύννεφα χρυσά

Που μόνο με της καρδιάς τα μάτια

Και της πίστης το κουράγιο φαίνεται.

Πως μπορείς Πατέρα!

Τόσες ψυχές και μ’ ένα καράβι κάθε μια

Όμως, όσο κι αν λυσσομανά ο καιρός

Κι η θάλασσα αγριεύει

Όσο κι αν τα χέρια με κόπο κρατάνε τα κουπιά,

Μέσα χρυσή πυξίδα Εσύ, όταν σ’ εμπιστευόμαστε

Το δρόμο θα βρούμε.

Δόξα σ’ Εσένα Πατέρα Πανάγιε!