Ο Κύριος του σύμπαντος θα ετοιμάσει πάνω στο όρος Σιών για όλους τους λαούς συμπόσιο…
Αναγνώσματα:
Μάρκος 16,1-8· Ησαΐας 25,6-8
Όπως παλιότερα συνηθιζόταν να χρησιμοποιούνται χαρακτηριστικά κτίρια ή μνημεία ως τόποι αναφοράς για τα ραντεβού των πολιτών, έτσι και ο άδειος τάφος του Χριστού αποτέλεσε τόπο συνάντησης του Θεού με την ανθρωπότητα (Ησαΐας 25,6-8), όπου ο Θεός παραθέτει ένα μεγάλο συμπόσιο για όλους τους λαούς, ένα συμπόσιο νίκης εναντίον του Θανάτου. Κάτι ανάλογο πρέπει να είχε στον νου του κι ο Παύλος στο Α΄ Κορινθίους 15,54.
Στη Βίβλο συναντάμε πέντε τέτοιες συναντήσεις που έλαβαν χώρα στον τάφο του Χριστού μετά την ανάσταση.
1. Το Υπερβατικό με την Άρνηση και τον Φανατισμό
(Ματθαίος 28,11-14)
Οι φρουροί που είχε τοποθετήσει ο Πιλάτος στον τάφο, με αίτημα των ιουδαίων αρχόντων, είναι οι πρώτοι και οι μόνοι που είδαν τον Ιησού να σπάζει τα δεσμά του άδη, να παραμερίζει τον λίθο και να βγαίνει αναστημένος προς τους ουρανούς. Τόσο πολύ ξαφνιάστηκαν μάλιστα, που έπεσαν κάτω σαν νεκροί. Αμέσως έτρεξαν στους Φαρισαίους και είπαν τα καθέκαστα. Εκείνοι πανικόβλητοι τους δωροδόκησαν και τους είπαν να μην πουν τίποτα σε κανέναν. Η δύναμη του υπερβατικού συναντήθηκε με τον πανικό της άρνησης!
Τρία στοιχεία ενδυναμώνουν τη μαρτυρία των ρωμαίων στρατιωτών: (α) Ήταν πάνω από ένας (Δευτ. 19,15)· (β) ήταν αυτόπτες μάρτυρες· (γ) οι ίδιοι δεν ήταν προκατειλημμένοι υπέρ της ανάστασης, άρα δεν είχαν παραισθήσεις.
Στην άρνηση όμως προστέθηκε και ο φανατισμός, και η προκατάληψη. Παρ’ ό,τι οι στρατιώτες τον είδαν να ανασταίνεται, κανένας τους δεν στάθηκε πλάι στον Πέτρο την Πεντηκοστή να δώσει τη μαρτυρία του για το γεγονός. Οι μαθητές κι όλες οι μετέπειτα γενιές δεν είδαν τον Χριστό να ανασταίνεται, αλλά πίστεψαν, επειδή αγαπούσαν τον Κύριο. Μην πεις αν ήμουν κι εγώ εκεί παρών σ’ εκείνα τα γεγονότα θα πίστευα. Αποδέχεσαι τον Ιησού μόνο αν συναισθανθείς την αμαρτία σου και τρέξεις σ’ αυτόν με πίστη.
2. Το Υπερβατικό με την Πίστη
(Ιωάννης 20,15-17)
Λίγες ώρες μετά την ανάσταση ήρθε στο μνήμα η Μαρία η Μαγδαληνή. Κι όταν είδε ότι έλειπε το σώμα, κάθισε σε μια μεριά κι έκλαιγε, ώσπου της εμφανίστηκε ο αναστημένος Κύριος, και τη ρώτησε γιατί κλαίει. Το πρώτο ερώτημα του αναστημένου Χριστού σε άνθρωπο ήταν σχετικό με τη θλίψη του. Ρωτάει και σήμερα τον καθένα μας ο Χριστός, και ζητάει να μάθει τι μας θλίβει και ποια είναι η αιτία της θλίψης μας. Η Μαρία εγκλωβισμένη στον δικό της μικρόκοσμο της θλίψης τον ρώτησε πού είναι το σώμα. Μέχρι εκεί της πήγαινε ο νους! Κατάλαβε λάθος, αλλά αγάπησε σωστά. Η πίστη της ήταν αδύναμη αλλά η αγάπη της δυνατή. Ο καλύτερος τρόπος να δείξουμε την πίστη μας όταν μας αποκαλύπτεται το Υπερβατικό είναι να δείξουμε όχι πόσα ξέρουμε για τον Ιησου αλλά πόσο τον αγαπάμε.
3. Τα δύο Φύλα
(Λουκάς 24,9-11)
Δεν μπορεί να μην προσέξει κανείς ότι στον άδειο τάφο συναντήθηκαν μαθητές του Ιησού που ανήκαν και στα δύο φύλα: άντρες και γυναίκες. Καθένας με τη δική του αντιμετώπιση, ανάλογα με την ψυχοσύνθεσή του. Τα φύλα δεν καταργούνται από τον Χριστό. Αντίθετα εκείνος χρησιμοποιεί και τα δύο φύλα για το έργο της ιεραποστολής. Οι γυναίκες όμως, πρέπει να το αναγνωρίσουμε, είχαν την τιμητική τους, καθώς αποτέλεσαν τους πρώτους αυτόπτες μάρτυρες της ανάστασης. Στα εβραϊκά δικαστήρια δεν επιτρεπόταν στις γυναίκες να καταθέσουν ως μάρτυρες. Ο Χριστός ανέτρεψε και αυτό το στερεότυπο!
Ο Ιωάννης (20,1-3) αναφέρει πως η Μαρία η Μαγδαληνή κάλεσε τον Πέτρο και τον Ιωάννη να πάνε μαζί στο μνήμα. Παράξενη αλλά και πολύ όμορφη παρέα ‒πολύ εύγλωττη η εικόνα: στην πρωτόλεια εκείνη μορφή της εκκλησίας του Χριστού, άντρες και γυναίκες καθένας με τον δικό του ρόλο και τη δική του αποστολή.
4. Όλες οι Γενιές
(Ιωάννης 20,3-4)
Στις διηγήσεις των ευαγγελίων αναφέρεται κι ένα άλλο, κάπως περίεργο ζευγάρι που έτρεξε στον άδειο τάφο: ο Πέτρος, από τους μεγάλους στην ηλικία μαθητές κι ο Ιωάννης, από τους νεότερους. Ο νεότερος έφτασε πρώτος στο άδειο μνήμα και στάθηκε απ’ έξω. Ο Πέτρος έφτασε λίγο μετά, λαχανιασμένος και καταϊδρωμένος, και μπήκε κατευθείαν μέσα.
Ο άδειος τάφος είναι τόπος συνάντησης όλων των ηλικιών, και για τους μικρούς και για τους μεγάλους, καθένας βέβαια με τα δικά του χαρακτηριστικά: ο Ιωάννης φτάνει πρώτος, αλλά δεν τολμάει να μπει στο μνήμα. Ο Πέτρος τολμάει. Οι θερμές εκδηλώσεις αγάπης δεν συμβαδίζουν πάντοτε με δύσκολες αποφάσεις. Εδώ χρειάζεται η πείρα των μεγαλυτέρων. Ο Ιωάννης ξεπέρασε τον Πέτρο στο τρέξιμο αλλά ο Πέτρος ξεπέρασε τον Ιωάννη στο θάρρος. Στην εκκλησία του Χριστού μερικοί είναι πιο γρήγοροι στις αποφάσεις και μερικοί πιο αργοί. Οι πρώτοι ενεργοποιούν τους δεύτερους ‒δεν τους εξοστρακίζουν! Ο Πέτρος μαζί με όλα τ’ άλλα μάς δείχνει τον δρόμο της προσέγγισης του Χριστού μέσα από τον τάφο. Θέλεις να δεις το μεγαλείο του αναστημένου Χριστού στη ζωή σου; σκύψε και μπες μέσα στον άδειο τάφο του. Ο τάφος «άδειασε» για να κάνει χώρο να θαφτεί το δικό μας εγώ. Ας το αφήσουμε για πάντα εκεί, αν θέλουμε ο Κύριος να μας χρησιμοποιήσει σαν τον Πέτρο και τον Ιωάννη στο έργο της εκκλησίας του. Σε μια εκκλησία χωρίς διακρίσεις στο φύλο ή την ηλικία των μελών της.
5. Όλες οι Φυλές της γης
(Αποκάλυψη 5,9)
Πολλές δεκαετίες μετά την ανάσταση του Χριστού, ο Ιωάννης περιγράφει μια σκηνή στον ουρανό, όπου τέσσερα Όντα ψάλλουν στον Αμνό ότι σταυρώθηκε και εξαγόρασε τους δικούς του «από κάθε φυλή, γλώσσα, λαό και έθνος».
Ο σταυρός του Χριστού είναι τόπος συνάντησης όλων των φυλών της γης. Αυτό που προσπαθεί να κάνει η συνθήκη του Σένγκεν, να φέρει κοντά διαφορετικούς ανθρώπους, το έκανε ο σταυρός και ο άδειος τάφος του Χριστού. Ο Χριστός απλώνει την αγκαλιά του να τους δεχτεί όλους, ακριβώς επειδή αυτός πλήρωσε με τη ζωή του για όλους.
Είθε όλοι μας να πλησιάσουμε έτσι τον άδειο τάφο του Χριστού, με τη διάθεση να συναντηθούμε όλοι, χωρίς διακρίσεις, και να δούμε ο ένας τον άλλο σαν αδελφούς. Πολλά προβλήματα στις εκκλησίες μας δεν θα είχαν καν αναφανεί αν όλοι είχαμε κατανοήσει αυτή τη μεγάλη αλήθεια.
Χάρης Ι. Νταγκουνάκης
****