ΑΠΟΣΠΑΣΜΑ ΑΠΟ ΤΟ ΕΡΓΟ «Ο ΑΓΙΑΣΜΟΣ» ΤΟΥ J.C. RYLE σε μετάφραση Δρος Γιούλικας Masry
Στο κλασικό του έργο «Ο ΑΓΙΑΣΜΟΣ» (Holiness) ο J.C. Ryle γράφει ότι το κόστος για να φτάσει κανείς εκεί μπορεί να υπολογιστεί με βάση τέσσερα μεγέθη. Είναι δηλαδή τέσσερα πράγματα που ο Χριστιανός πρέπει να’ναι έτοιμος να απαρνηθεί προκειμένου να είναι Χριστιανός:
1) την αυτοδικαίωσή του
2) την αμαρτία του
3) την αγάπη του για την ευκολία του και
4) την επιδοκιμασία του κόσμου
Το παρακάτω αποτελεί ένα περιληπτικό απόσπασμα του τμήματος του κειμένου του συγγραφέα στο οποίο αναφέρονται οι σκέψεις του πάνω σ’ αυτά τα 4 μεγέθη του κόστους.
▪
[Ωστόσο, πριν αναλύσω τα τέσσερα αυτά μεγέθη του κόστους, πρέπει να κάνω την εξής διευκρίνιση:] Για να μην υπάρξει παρεξήγηση για το τι εννοώ, δεν αναφέρομαι εδώ στο αντικειμενικό κόστος που έχει η σωτηρία της κάθε ανθρώπινης ψυχής. Γνωρίζω πολύ καλά ότι αυτό το κόστος δεν είναι τίποτε λιγότερο από το Αίμα του Υιού του Θεού, προκειμένου να γίνει η Εξιλέωση και να λυτρωθεί ο άνθρωπος από το Πυρ το Αιώνιο. Το τίμημα που πληρώθηκε για τη λύτρωσή μας δεν ήταν τίποτε λιγότερο από το θάνατο του Ιησού Χριστού επάνω στο Σταυρό του Γολγοθά. Εκείνο στο οποίο πρόκειται να αναφερθώ εδώ είναι κάτι το τελείως διαφορετικό. Είναι από τι πρέπει ο άνθρωπος να παραιτηθεί αν θέλει να σωθεί. Είναι μ’ άλλα λόγια το μέγεθος της θυσίας που απαιτείται να κάνει ο άνθρωπος προκειμένου να υπηρετήσει το Χριστό. Με αυτή την έννοια λοιπόν θέτω το ερώτημα «ποιο είναι το κόστος;» και υποστηρίζω σθεναρά ότι «το κόστος αυτό είναι εξαιρετικά μεγάλο».
ΤΙ ΚΟΣΤΟΣ ΕΧΕΙ ΓΙΑ ΤΟΝ ΑΝΘΡΩΠΟ ΝΑ ΕΙΝΑΙ ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΟΣ ΧΡΙΣΤΙΑΝΟΣ;
1) Θα του κοστίσει την αυτοδικαίωσή του. Είναι δηλαδή απαραίτητο ο χριστιανός να απαρνηθεί κάθε περηφάνια και υψηλοφροσύνη και να είναι ικανοποιημένος να μπει στη Βασιλεία των Ουρανών ως πάμφτωχος αμαρτωλός ο οποίος έχει σωθεί με μόνο τη Χάρη την οποία ο Θεός τού παρέχει δωρεάν κι ότι χρωστάει τα πάντα σ’ Εκείνον τον «Άλλο», το Χριστό, που πήρε στους ώμους Του την τιμωρία του ανθρώπου. Πρέπει δηλαδή ο άνθρωπος να είναι έτοιμος να απαρνηθεί κάθε δική του ηθική ιδιότητα, καθετί το αξιοσέβαστο στην προσωπικότητά του—το ότι προσεύχεται ή διαβάζει την Αγία Γραφή ή πηγαίνει στην εκκλησία ή παίρνει μέρος στο Δείπνο του Κυρίου—και να εμπιστεύεται μόνο το Πρόσωπο του Ιησού Χριστού. Ας καταχωρίσουμε λοιπόν αυτό πρώτα πρώτα στο λογαριασμό μας: Το να είναι κανείς πραγματικός Χριστιανός θα του στοιχίσει την προσωπική του αυτοδικαίωση.
2) Θα του στοιχίσει επίσης και τις αμαρτίες του. Πρέπει δηλαδή ο άνθρωπος να είναι έτοιμος ν’ απαρνηθεί κάθε συνήθεια και πρακτική η οποία είναι απαράδεκτη στα μάτια του Θεού. Πρέπει να αποστρέψει το πρόσωπό του από τις αμαρτίες αυτές, να διαφωνήσει μαζί τους, να απομακρυνθεί απ’ αυτές, να τις πολεμήσει, να τις σταυρώσει, να μοχθεί να τις κρατάει υποταγμένες—οτιδήποτε κι αν λέει ο κόσμος γι’ αυτό. Και πρέπει να το κάνει αυτό τίμια και κάθετα. Δεν θα πρέπει να υπάρχει κάποια ξεχωριστή συμφωνία με την αμαρτία που του είναι πολύ προσφιλής. Πρέπει να θεωρεί όλες τις αμαρτίες ως τους χειρότερους εχθρούς του και να απεχθάνεται κάθε παρέκκλιση. Μικρές ή μεγάλες, φανερές ή κρυφές, ο άνθρωπος πρέπει πέρα για πέρα ν’ απαρνηθεί όλες τις αμαρτίες του. Ας καταχωρίσουμε λοιπόν αυτή την απομάκρυνση από την κάθε αμαρτία ως το δεύτερο κόστος για τον άνθρωπο.
3) Θα στοιχίσει επίσης στον άνθρωπο και την αγάπη του για το εύκολο στη ζωή. Θα πρέπει να δεχτεί να υποστεί πόνους και αγωνίες, αν σκοπεύει να τρέξει τον καλόν αγώνα για την Ουράνια Βασιλεία. Πρέπει να είναι καθημερινά σε επιφυλακή και να φυλάει σκοπός, όπως ο φρουρός σε εχθρικό έδαφος. Πρέπει να προσέχει τη συμπεριφορά του κάθε ώρα και κάθε στιγμή, σε κάθε συντροφιά και σε κάθε χώρο—ιδιωτικό ή δημόσιο—, μεταξύ ξένων αλλά και μέσα στο ίδιο του το σπίτι. Πρέπει να προσέχει το χρόνο του, τη γλώσσα του, το θυμικό του, τις σκέψεις του, τη φαντασία του, τα ελατήρια και τη συμπεριφορά του σε κάθε εκδήλωση της ζωής. Με τη Χάρη που του έχει δοθεί πρέπει να φροντίζει τη ζωή της προσευχής του, τη μελέτη του Λόγου του Θεού, τον τρόπο με τον οποίο χρησιμοποιεί τις Κυριακές του. Αυτό ακούγεται δύσκολο και δεν υπάρχει τίποτε που ο άνθρωπος μισεί περισσότερο απ’ το να έχει δυσκολίες στη θρησκευτική ζωή του. Μισούμε τις δυσκολίες. Θα θέλαμε πολύ να είχαμε ένα χριστιανισμό «δι’ αντιπροσώπου» και να βάζαμε τον αντιπρόσωπό μας να κάνει τα πάντα για μας. Καθετί που απαιτεί προσπάθεια και μόχθο είναι ενάντιο στη φύση μας, στη φυσική κατάσταση της καρδιάς μας. Η ψυχή όμως δεν μπορεί να επιτύχει τίποτε αν δεν μοχθήσει. Ας καταχωρήσουμε λοιπόν αυτό στην τρίτη θέση της λίστας μας: το να είναι κανείς χριστιανός θα του στοιχίσει την αγάπη που έχει για το εύκολο στη ζωή.
4) Τέλος θα στοιχίσει στον άνθρωπο την επιθυμία να έχει την εύνοια του κόσμου, γιατί θα πρέπει να δεχτεί ότι μπορεί να μην είναι καθόλου αρεστός στον κόσμο αν αυτό είναι το θέλημα του Θεού για τη ζωή του. Οπότε δεν θα πρέπει να ξαφνιάζεται αν τον περιγελούν, κοροϊδεύουν, βρίζουν, καταδιώκουν ή κι αν ακόμα τον μισούν. Δεν θα πρέπει να απορεί βλέποντας ότι ο κόσμος απεχθάνεται την πίστη του και τη θρησκευτική ζωή του και τον ειρωνεύεται γι’ αυτά. Πρέπει να μην παραξενεύεται αν ο κόσμος τον θεωρεί ανόητο, εύπιστο και φανατικό και γενικά διαστρέφει τα λόγια και τις πράξεις του. Μάλιστα δεν θα πρέπει καν να παραξενεύεται που ο κόσμος μπορεί να τον θεωρεί ακόμα και τρελό. Αυτό βέβαια είναι πολύ δύσκολο, γιατί είναι φυσικό να μη μας αρέσει να μας κατηγορούν και να μας φέρονται άδικα χωρίς λόγο. Δεν θα ήμασταν άνθρωποι αν δεν επιθυμούσαμε να έχουν καλή γνώμη για μας οι γείτονές μας. Δεν είναι ποτέ ευχάριστο να σου επιτίθενται, να σε απορρίπτουν, να σου λένε ψέματα και να σε περιθωριοποιούν. Αλλά δεν υπάρχει άλλη οδός. Το ποτήρι που ήπιε ο Κύριος είναι απαραίτητο να τον πιουν κι εκείνοι που Τον ακολουθούν. Είναι απαραίτητο να γίνουν κι εκείνοι «καταπεφρονημέν[οι] και απερριμέν[οι] υπό των ανθρώπων» (Ησ. 53/3). Ας το καταχωρίσουμε λοιπόν αυτό στην τέταρτη και τελευταία θέση της λίστας: Το να είναι κανείς χριστιανός θα του στοιχίσει την εύνοια του κόσμου.
Μεγάλο θράσος θα πρέπει να έχει ο άνθρωπος που θα τολμήσει να πει ότι μπορεί να κρατήσει την αυτοδικαίωσή του, τις αμαρτίες του, την αγάπη του για το εύκολο και την αγάπη του για την καλή γνώμη του κόσμου και παρόλα αυτά να σωθεί. Συμφωνώ ότι το κόστος για να είναι κανείς χριστιανός είναι πάρα πολύ μεγάλο. Ποιος όμως λογικά σκεπτόμενος μπορεί να αμφισβητήσει ότι αξίζει να χαθούν τα πάντα προκειμένου να σωθεί η ψυχή; Όταν το πλοίο κινδυνεύει να βυθιστεί, το πλήρωμα καθόλου δεν υπολογίζει το πολύτιμο φορτίο που πρέπει να ριχτεί στη θάλασσα προκειμένου να σωθούν οι άνθρωποι. Όταν ένα μέλος του σώματος νεκρώνεται, ο άνθρωπος δέχεται να υποστεί και τη σοβαρότερη εγχείριση, ακόμα και τον ακρωτηριασμό, προκειμένου να σώσει τη ζωή του. Σίγουρα λοιπόν ο χριστιανός θα δεχόταν να απαρνηθεί όλα όσα θα τον εμπόδιζαν να μπει στη Βασιλεία των Ουρανών. Μια θρησκεία που δεν κοστίζει τίποτε δεν αξίζει και τίποτε! Ένας φτηνός χριστιανισμός χωρίς Σταυρό θα καταλήξει να είναι ένας άχρηστος χριστιανισμός, ένας χριστιανισμός χωρίς το στεφάνι.