1) Ο Χριστός η Οδός, ο Προφήτης μας 2) Ο Χριστός η Αλήθεια, ο Ιερέας μας 3) Ο Χριστός η Ζωή, ο Βασιλιάς μας
του Dr Alan C. Clifford — Μετάφραση: Παναγιώτης Σταυρινού, Μαθηματικός
Ο ΑΛΗΘΙΝΟΣ ΧΡΙΣΤΟΣ
ΤΟΥ ΑΥΘΕΝΤΙΚΟΥ
ΧΡΙΣΤΙΑΝΙΣΜΟΥ
Dr Alan Γ. Clifford
1
ΧΡΙΣΤΟΣ Η ΟΔΟΣ:
Ο ΠΡΟΦΗΤΗΣ ΜΑΣ
«Ούτος είναι ο Υιός μου ο αγαπητός, εις τον οποίον ευηρεστήθην· αυτού ακούετε»
(Κατά Ματθαίον 17: 5).
«Διδάσκαλε, εξεύρομεν ότι αληθής είσαι και την οδόν του Θεού εν αληθεία διδάσκεις»
(Κατά Ματθαίον 22: 16).
«προφήτης μέγας ηγέρθη εν ημίν» (Κατά Λουκάν 7: 16).
«Ούτος είναι αληθώς ο προφήτης ο μέλλων να έλθη εις τον κόσμον» (Κατά Ιωάννην 6: 14).
«Αυτή η πίστη μπορεί να βρει στο Χριστό ένα στερεό έδαφος για τη σωτηρία, και έτσι
στηριγμένοι σε Αυτόν,
πρέπει να καθορίσουμε αυτήν την αρχή, ότι η εξουσία που έλαβε από τον Πατέρα
συνίσταται από τρία μέρη. Γιατί διορίστηκε [για εμάς] να είναι Προφήτης, Βασιλιάς και Ιερέας ».
(John Calvin, Institutes, II. Xv. 1)
[Γιατί αποκαλούμε το Χριστό προφήτη;]
Επειδή με το να κατεβεί στον κόσμο (Ησ. 7: 14) ήταν ο ανώτατος αγγελιοφόρος
και πρεσβευτής του Θεού Πατέρα Του, για να δώσει μια πλήρη έκθεση για το θέλημα του Θεού προς τον κόσμο και να θέσει έτσι τέλος σε όλες τις προφητείες και αποκαλύψεις (Εβρ. 1: 2).
(Calvin’s Geneva Catechism)
Εισαγωγή
Είναι αυτονόητο ότι δεν θα υπήρχε Χριστιανισμός χωρίς Χριστό. Ωστόσο, ο ρόλος Του, η θέση και υπεροχή Του δεν εκτιμούνται πάντα καθώς θα έπρεπε. Για να αποφευχθεί η ασάφεια που καλλιεργείται σήμερα (καθώς και η σκεπτικιστική απιστία), είναι ζωτικής σημασίας να «εξετάσουμε …τον Ιησού Χριστό »(Εβρ. 3: 1) σε βάθος.
Για όσους αμφιβάλλουν για την ιστορικότητα του Ιησού Χριστού, πρέπει να θυμόμαστε ότι διαθέτουμε περισσότερη τεκμηρίωση γι ‘Αυτόν από ό, τι έχουμε για τον Ιούλιο Καίσαρα! Ακόμα και η πρώτη εκστρατεία του τελευταίου στη Βρετανία, χρονολογείται σε σχέση με το Χριστό-το 55 π.Χ. Παρά την αναμφισβήτητη επίδραση του Καίσαρα στην ιστορία, είναι ο Χριστός ο οποίος χώρισε την ιστορία σε «π.Χ.» και «μΧ»!
Οπότε, ας μην έχουμε αμφιβολίες για το αν ο Ιησούς υπήρξε ή όχι. Εκτός από τα αποδεικτικά χειρόγραφα στοιχεία της Βίβλου, μη Χριστιανοί συγγραφείς του πρώτου και δεύτερου αιώνα αναφέρονται στον Ιησού. Μεταξύ αυτών περιλαμβάνονται ο Ιουδαίος ιστορικός Ιώσηπος και Ρωμαίοι συγγραφείς, όπως ο Σουετώνιος, ο Τάκιτος και ο Πλίνιος ο Νεότερος.
ΧΡΙΣΤΟΣ Η ΜΟΝΗ ΟΔΟΣ
Ως προς τους ισχυρισμούς Του (βλ. ιδίως Ιωάννης 14: 6), ο Κύριος Ιησούς δεν είναι απλώς μια από τις πολλές επιλογές που μπορούν να έχουν οι άνθρωποι που θρησκεύουν. Αυτός είναι η οδός και η αλήθεια και η ζωή. Δεν είναι κάποια οδός, κάποια αλήθεια, κάποια ζωή. Η έμφαση που δίνει ο Χριστός στο σημείο αυτό είναι απόλυτη και τελεσίδικη. Πραγματικά δεν υπάρχει τίποτε άλλο που να αντικαθιστά αυτόν τον ισχυρισμό Του. Ως εκ τούτου ο Ίδιος συμπεραίνει ότι «Ουδείς έρχεται προς τον Πατέρα, ειμή δι εμού » (Ιωάννης 14: 6).
Ο John Calvin εξηγεί τη σημασία να κατανοήσουμε τον προαγγελθέντα προφητικό ρόλο του Χριστού :
Με την τελειότητα του δόγματος που έφερε, τέθηκε τέλος σε όλες τις προφητείες, ούτως ώστε εκείνοι που δεν είναι ικανοποιημένοι με το Ευαγγέλιο, επεμβαίνοντας σε αυτό προσθέτοντας ή αφαιρώντας κάτι, καθίστανται ένοχοι στην προσπάθεια ακύρωσης της αυθεντίας του. Η φωνή που βρόντησε από τον ουρανό, «Ούτος είναι ο Υιός μου ο αγαπητός, εις τον οποίον ευηρεστήθην· αυτού ακούετε.», [Ματ. 17: 5] του έδωσε ένα ειδικό προνόμιο πάνω από όλους τους άλλους διδασκάλους … Ο σκοπός αυτού του εν Χριστώ προφητικού αξιώματος είναι να μας διδάξει, ότι στο δόγμα που μας παρέδωσε περιλαμβάνεται ουσιαστικά μια σοφία που είναι τέλεια σε όλα τα μέρη της (Institutes, II. xv. 2).
ΠΡΟΣΟΧΗ ΣΤΟΥΣ ΨΕΥΔΟΠΡΟΦΗΤΕΣ
Η αποκλειστική αξίωση του Χριστού έχει μεγάλη εμβέλεια. Αποκλείει τον Μωάμεθ, προφανώς
(επίσης και τον προφήτη των Μορμόνων Joseph Smith και σύγχρονους Χαρισματικούς
προφήτες). Ο εξωφρενικός και βλάσφημος ισχυρισμός (6ος αιώνας μ.Χ) ότι ο λεγόμενος προφήτης του Ισλάμ ήταν προφητευμένος στην Παλαιά Διαθήκη (βλ. Δευτ.18: 15, 18-19) αντικρούεται (με πρόβλεψη), στην Καινή Διαθήκη. Σύμφωνα με τον Απόστολο Πέτρο (βλέπε Πράξεις 3: 22 – 6) και τον πρωτομάρτυρα Στέφανο (βλέπε Πράξεις 7:37), ο Ιησούς ήταν Αυτός και Μόνο που προαναγγέλθηκε από τον Μωυσή.
Στις μέρες της ψεύτικης λατρείας, της πολυθρησκευτική παράνοιας και του προωθημένου Ισλαμισμού, αυτή η διδασκαλία ότι δηλαδή ο Χριστός είναι η μόνη οδός είναι ανάγκη να κηρυχθεί επειγόντως. Ας είμαστε πολύ σαφείς σχετικά με αυτό. Ο Ιησούς, ο υπέρτατος Προφήτης του Θεού μίλησε τα λόγια της αλήθειας, της καθαρότητας, της αγάπης, της καλοσύνης και συμπόνιας. Μίλησε με το θεϊκό χρίσμα, τη χάρη και την εξουσία. Κανείς άλλος, πριν ή μετά, δεν μίλησε ποτέ σαν Αυτόν. Είναι ο Δημιουργός, ο Βασιλιάς, ο Κύριος του Σύμπαντος και μόνος Σωτήρας του κόσμου. Από την άλλη πλευρά, ο Μωάμεθ ήταν ένας συνηθισμένος άνθρωπος. Ήταν ατελής και αμαρτωλός. Μίλησε λανθασμένα, μίλησε με λόγους ακάθαρτους, με λόγους μίσους και σκληρότητας. Ως εκ τούτου ο Χριστός μας προειδοποιεί ακόμα και σήμερα:
«Προσέχετε δε από των ψευδοπροφητών, οίτινες έρχονται προς εσάς με ενδύματα προβάτων, έσωθεν όμως είναι λύκοι άρπαγες. Από των καρπών αυτών θέλετε γνωρίσει αυτούς. Μήποτε συνάγουσιν από ακανθών σταφύλια ή από τριβόλων σύκα; ούτω παν δένδρον καλόν κάμνει καλούς καρπούς, το δε σαπρόν δένδρον κάμνει κακούς καρπούς. Δεν δύναται δένδρον καλόν να κάμνη καρπούς κακούς, ουδέ δένδρον σαπρόν να κάμνη καρπούς καλούς. Παν δένδρον μη κάμνον καρπόν καλόν εκκόπτεται και εις πυρ βάλλεται. Άρα από των καρπών αυτών θέλετε γνωρίσει αυτούς ». (Ματθ. 7: 15-20).
Ο ΘΕΟΣ ΜΙΛΗΣΕ ΕΝ ΧΡΙΣΤΩ
Η Αγία Γραφή λέει ότι «ο Θεός ήτο εν τω Χριστώ» (2 Κορινθίους 5: 19). Δεν ήταν απλά ένας θρησκευτικός ηγέτης που εμφανίστηκε πριν πολλά χρόνια. Δεδομένου ότι είναι η αυτο-αποκάλυψη του Θεού, υπήρχε πριν από τη Βηθλεέμ. Όταν Γεννήθηκε στη γη υπήρχεν ήδη από καταβολής κόσμου (βλ. Μιχαίας 5: 2). Πράγματι, τα πάντα δημιουργήθηκαν από Αυτόν (Ιωάννης 1: 3, 10). Τα πάντα εξαρτώνται ακόμα από Αυτόν (βλ.Κολοσσαείς 1: 16-17).
Η Αγία Γραφή διδάσκει ότι ο Χριστός είναι το δεύτερο πρόσωπο της Θεότητας, στον οποίον « κατοικεί παν το πλήρωμα της θεότητος σωματικώς »(Κολοσσαείς 2: 9). Επομένως μπορούμε ορθά να μιλούμε για τον Θεό Πατέρα, τον Θεό Υιό και τον Θεό Άγιο Πνεύμα. Οι προφήτες της Παλαιάς Διαθήκης προανήγγειλαν τον ερχομό Του. Οι άγγελοι διακήρυξαν τη γέννησή Του. Οι διδασκαλίες και τα θαύματά Του επικυρώνουν τις αξιώσεις Του για τον Εαυτό Του (βλ. Ιωάννης 6: 14, 2 Πέτρου
1: 16-18). Οι Απόστολοι διακήρυξαν τη δόξα και τη χάρη Του σε έναν κόσμο που οδηγείται στην απώλεια (βλ. Ιωάννης 20:30-31).
ΤΑ ΜΟΝΑΔΙΚΑ ΔΙΑΠΙΣΤΕΥΤΗΡΙΑ ΤΟΥ ΧΡΙΣΤΟΥ
Ο Χριστός δεν μας διδάσκει μόνο την οδό του Θεού (Λουκ. 20: 21) και τον τρόπο που μπορούμε να οδηγηθούμε στο Θεό (Λουκ. 15: 18). Αυτός ο ίδιος είναι «η οδός» (Ιω. 14: 6). Μιλώντας για την
επικείμενη αναχώρηση Του – μετά την ανάσταση – για να προετοιμάσει την ουράνια μας κατοικία (Ιωάννης 14: 1-4), κάνει μια δήλωση ως απάντηση στην εξής ερώτηση του Θωμά , «Κύριε, δεν εξεύρομεν που υπάγεις· και πως δυνάμεθα να εξεύρωμεν την οδόν»; Ο Κύριος Ιησούς απαντά μόνο στο δεύτερο μέρος της ερώτησης του Θωμά, σαν να ήθελε να πει: «Όλα όσα πρέπει να ξέρετε είναι ότι εγώ είμαι αυτός που σας παίρνει εκεί, επομένως εμπιστευθείτε με».
Από δογματική άποψη, ο Χριστός λέει ότι Αυτός – ως «Θεός-άνθρωπος» – είναι ο μόνος μεσίτης μεταξύ του Θεού και των ανθρώπων (1 Τιμ 2:. 5). Είναι η γέφυρα μεταξύ ουρανού και γης. Μέσω της ενσάρκωσης του, ο Ιησούς ο Εμμανουήλ μας («Ο Θεός μαζί μας», Ματ. 1: 23.) μας συμφιλιώνει με το Θεό. Μέσω της ανθρωπότητας του Χριστού, ο Πατέρας είναι σε θέση να εισέλθει στην ανθρώπινη φύση. Μέσω της θεϊκής υπόστασης του Χριστού, είμαστε σε θέση να ενωθούμε με τον Πατέρα. Στο σταυρό, τα απλωμένα χέρια του Χριστού σαν να μας αγκάλιαζαν όλους ως ένα σώμα. Το χάσμα που δημιουργήθηκε από την αμαρτία γεφυρώθηκε με το σταυρό!
Σε προσωπικό επίπεδο, ο Χριστός είναι ο οδηγός μας (μέσω του Αγίου Πνεύματος που κατοικεί μέσα μας). Αν η Βίβλος μπορεί να παρομοιαστεί με ένα χάρτη, ο Ιησούς γίνεται ο προσωπικός οδηγός μας.
Ακόμη και με έναν καλό χάρτη, όπως η Αγία Γραφή, είμαστε σαν τα πρόβατα, « επιρρεπείς σε περιπλανήσεις ». Έτσι χρειαζόμαστε το Χριστό, τον «Καλό Ποιμένα» για να μας καθοδηγεί. Όντας εν Χριστώ» (2 Κορ. 5: 17) σίγουρα Αυτός γίνεται « η οδός » που μας οδηγεί « στον ουρανό ». Φέρνοντας στη σκέψη μας την εικόνα της κιβωτού του Νώε, το ταξίδι μας στον ουρανό μπορεί να παρομοιαστεί με μια πτήση στο διάστημα. Μέσα στο «διαστημόπλοιο Εμμανουήλ», είμαστε ασφαλείς για τον παραδεισένιο προορισμό μας. Μένοντας εν Αυτώ τελικά θα καθόμαστε δίπλα Του στα επουράνια (βλ. Εφεσίους 2:. 6). Έτσι, η κλήση του Ευαγγελίου σημαίνει: «Ελάτε στο Χριστό, επιβιβαστείτε για το επουράνιο ταξίδι »!
Ως εκ τούτου, βλέπουμε τη ζωτική σημασία της προβολής του προφητικού ρόλου του Σωτήρα μας. Το ομολογιακό κείμενο Heidelberg Catechism (Η Κατήχηση της Χαϊδελβέργης) εξηγεί γιατί ο Ιησούς ονομάζεται Χριστός : «Επειδή έχει διοριστεί από το Θεό Πατέρα, και χρίστηκε από το Άγιο Πνεύμα, να είναι ο επικεφαλής Προφήτης και Δάσκαλος μας, ο οποίος μας αποκάλυψε πλήρως το μυστικό σχέδιο και θέλημα του Θεού που αφορά στη λύτρωσή μας » (Lord‘s Day 12).
Η ΚΛΗΣΗ ΜΑΣ ΩΣ ΧΡΙΣΤΙΑΝΩΝ
Η Εκκλησία έχει την υψηλή αποστολή να αποτελεί το προφητικό φερέφωνο του Χριστού στον
κόσμο. Αποστολή μας δεν είναι να εξαγγείλουμε νέες αποκαλύψεις, αλλά αυτό που τελικά και
επαρκώς αποκαλύπτεται στη Γραφή (βλέπε 2 Πέτρου 3: 1-2). Με αυτή την έννοια, η
Κατήχηση της Χαϊδελβέργης ορίζει ως εξής την κλήση μας ως Χριστιανών: «Είμαι μέλος του
Χριστού μέσω της πίστεως και έτσι συμμετέχω στο προφητικό Του χρίσμα, επομένως μπορώ ως
προφήτης [προφητεύοντας] να ομολογώ το όνομά Του … »
Είμαστε πιστοί στο Χριστό τον Προφήτη μας, όταν εμείς οι ίδιοι περιοριζόμαστε στη βιβλική διδασκαλία. Το να προσθέτουμε δόγματα και ιδέες που δεν υπάρχουν στην Αγία Γραφή – όπως κάνει ο ψευδοπροφήτης Πάπας της Ρώμης – αυτό ισοδυναμεί με προσβολή του Θεού και της μαρτυρίας του νόμου Του (βλ. Ησαΐας 8: 20, Αποκάλυψη 22: 18-19). Μια πιστή αφοσίωση αποκλειστικά στο Χριστό εκφράζεται κατά τρόπο ένδοξο από τον Isaac Watts. Τα λόγια της λατρείας του ας εμπνέουν τη μαρτυρία μας σε όλη μας τη ζωή:
Μεγάλε Προφήτη του Θεού μου,
Η γλώσσα μου θα ευλογεί το όνομά Σου.
Με Σένα ήλθαν τα χαρμόσυνα νέα
της σωτηρίας μας.
Τα χαρμόσυνα νέα για τη συγχώρηση των αμαρτιών μας
όταν ήμασταν υποταγμένοι στην κόλαση,
καθώς και τα χαρμόσυνα νέα της ειρήνης μας με τον ουρανό.
2
ΧΡΙΣΤΟΣ Η ΑΛΗΘΕΙΑ:
Ο ΙΕΡΕΑΣ ΜΑΣ
«Έχοντες λοιπόν αρχιερέα μέγαν, όστις διήλθε τους ουρανούς, Ιησούν τον Υιόν του Θεού, ας κρατώμεν την ομολογίαν. Διότι δεν έχομεν αρχιερέα μη δυνάμενον να συμπαθήση εις τας ασθενείας ημών, αλλά πειρασθέντα κατά πάντα καθ’ ομοιότητα ημών χωρίς αμαρτίας. Ας πλησιάζωμεν λοιπόν μετά παρρησίας εις τον θρόνον της χάριτος, διά να λάβωμεν έλεος και να εύρωμεν χάριν προς βοήθειαν εν καιρώ χρείας » (Εβραίους 4: 14-16).
«Και καθ’ όσον δεν έγεινεν ιερεύς χωρίς ορκωμοσίας· διότι εκείνοι έγειναν ιερείς χωρίς ορκωμοσίας, ούτος δε μετά ορκωμοσίας διά του λέγοντος προς αυτόν· Ώμοσε Κύριος, και δεν θέλει μεταμεληθή· Συ είσαι ιερεύς εις τον αιώνα κατά την τάξιν Μελχισεδέκ· κατά τοσούτον ανωτέρας διαθήκης εγγυητής έγεινεν ο Ιησούς. Και εκείνοι μεν έγειναν πολλοί ιερείς, επειδή ημποδίζοντο υπό του θανάτου να παραμένωσιν· εκείνος όμως, επειδή μένει εις τον αιώνα, έχει αμετάθετον την ιερωσύνην· όθεν δύναται και να σώζη εντελώς τους προσερχομένους εις τον Θεόν δι’ αυτού, ζων πάντοτε διά να μεσιτεύση υπέρ αυτών. Διότι τοιούτος αρχιερεύς έπρεπεν εις ημάς, όσιος, άκακος, αμίαντος, κεχωρισμένος από των αμαρτωλών και υψηλότερος των ουρανών γενόμενος, όστις δεν έχει καθ’ ημέραν ανάγκην, ως οι αρχιερείς να προσφέρη πρότερον θυσίας υπέρ των ιδίων αυτού αμαρτιών, έπειτα υπέρ των του λαού· διότι άπαξ έκαμε τούτο, ότε προσέφερεν εαυτόν. Διότι ο νόμος καθιστά αρχιερείς ανθρώπους έχοντας αδυναμίαν· ο λόγος όμως της ορκωμοσίας της μετά τον νόμον κατέστησε τον Υιόν, όστις είναι τετελειωμένος εις τον αιώνα» (Εβραίους 7: 20 – 28).
«Αυτή η πίστη μπορεί να βρει στο Χριστό ένα στερεό έδαφος για τη σωτηρία, και έτσι
στηριγμένοι σε Αυτόν,
πρέπει να καθορίσουμε αυτήν την αρχή, ότι η εξουσία που έλαβε από τον Πατέρα
συνίσταται από τρία μέρη. Γιατί διορίστηκε [για εμάς] να είναι Προφήτης, Βασιλιάς και Ιερέας ».
(John Calvin, Institutes, II. Xv. 1)
[Τι γίνεται με την ιεροσύνη Του;]
Πρώτον, μέσω αυτής, Αυτός είναι ο διαμεσολαβητής που μας συμφιλιώνει με το Θεό Πατέρα Του. Και δεύτερον, δι΄Αυτού αποκτούμε πρόσβαση ώστε να παρουσιαστούμε στο Θεό και να προσφέρουμε τον εαυτό μας σ’ Αυτόν ως θυσία μαζί με όλα αυτά που μας ανήκουν. Και με αυτό τον τρόπο
είμαστε μέτοχοι της ιεροσύνης του
(Calvin‘s Geneva Catechism)
Εισαγωγή
Έχοντας εξετάσει το θέμα «Χριστός ο Δρόμος», στρέφουμε τώρα την προσοχή μας στο θέμα «Χριστός η Αλήθεια ». Αυτό είναι το δεύτερο μέρος για το τι ισχυρίστηκε για τον Εαυτό Του (Ιωάννης 14: 6).
Δεδομένου ότι ο Ιησούς – με τη μεσιτεία και την θυσία Του – έχει ανοίξει το δρόμο προς το Θεό,
θα μπορούσε να ήταν πιο σκόπιμο να καλέσουμε αυτή τη δεύτερη μελέτη « Χριστός, η οδός ». Μετά από όλα αυτά, ο παλιός ύμνος μας μιλά τόσο εκφραστικά:
Υπάρχει μια οδός που οδηγεί πίσω στο Θεό
που μας οδηγεί στο Θεό από τα σκοτεινά μονοπάτια της αμαρτίας.
Υπάρχει μια πόρτα που είναι ανοικτή για να περάσεις.
Ο Σταυρός του Γολγοθά είναι το σημείο από όπου μπορείς να ξεκινήσεις,
όταν έλθεις ως αμαρτωλός στον Ιησού.
Από την άλλη πλευρά, δεδομένου ότι το μήνυμα του Σταυρού είναι η κεντρική αλήθεια για τη
σωτηρία, είναι ακριβώς πρέπον να αναφερθεί εδώ, αυτό που και η Βίβλος καθιστά σαφές:
«Και ο Λόγος έγεινε σαρξ και κατώκησε μεταξύ ημών, και είδομεν την δόξαν αυτού,
δόξαν ως μονογενούς παρά του Πατρός, πλήρης χάριτος και αληθείας. Ο Ιωάννης μαρτυρεί περί αυτού και εφώναξε, λέγων· Ούτος ήτο περί ου είπον, Ο οπίσω μου ερχόμενος είναι ανώτερος μου, διότι ήτο πρότερός μου. Και πάντες ημείς ελάβομεν εκ του πληρώματος αυτού και χάριν αντί χάριτος· διότι και ο νόμος εδόθη διά του Μωϋσέως· η δε χάρις και αλήθεια έγεινε διά Ιησού Χριστού»
(Ιωάννης 1: 14-17).
Ο ΜΩΥΣΗΣ ΚΑΙ Ο ΜΕΣΣΙΑΣ
Συγκρίνοντας τα λειτουργήματα του Μωυσή και του Χριστού (βλ. V. 17), πρέπει να κατανοήσουμε
τη σύγκριση σωστά. Ο Ιωάννης δεν λέει ότι η «αλήθεια» ήρθε μέσω του Ιησού, ενώ η «αναλήθεια» προήλθε από τον Μωυσή. Δεν πρέπει επίσης να συμπεράνουμε ότι η χάρις του Θεού δεν διδάχθηκε από τον Μωυσή (βλέπε Έξοδος 20: 6). Όχι, το θέμα είναι ότι στην Παλαιά Διαθήκη, ο λαός του Θεού έμαθε για τη χάρη του Θεού μέσα από τις «σκιές» και τους «τύπους» του λατρευτικού τυπικού και των συμβόλων, ενώ τώρα λαμβάνουμε πλήρως την αποκάλυψη του Ευαγγελίου της χάριτος εν Χριστώ δηλαδή ως «πραγματικότητα» (βλ. προς Κολοσσαείς 2: 13-17).
Με άλλα λόγια, το Μωσαϊκό σύστημα εκθέτει το έλεος και τη χάρη του Θεού μέσω των θυσιών που προσφέρονται από ένα ειδικά αφιερωμένο ιερατείο, ιδιαίτερα τον Αρχιερέα. Αυτή είναι η σημασία της Ημέρας της Εξιλέωσης (βλ. Λευιτικό 16) και των σχετικών τελετουργιών που εκτελούνταν στην προσωρινή Σκηνή και αργότερα στο μόνιμο ναό όπου προσφερόταν η λατρεία. Όλοι τόνισαν τη θυσία του Μεσσία, όπως μαρτυρείται από τους προφήτες (π.χ. Ησαΐας 53 και Δανιήλ 9). Με αυτόν τον «τρόπο» διδάχθηκε η «Αλήθεια» του Χριστού του Σωτήρα μας και οι ευλογίες της άφεσης των αμαρτιών μέσω της σώζουσας πίστης (βλ. Ψαλμός 32 και Ρωμαίους 4) γίνονται πραγματικότητα, μέσα από την προβλεφθείσα από το Θεό Πατέρα, θυσίας του Ιησού.
ΧΡΙΣΤΟΣ Ο ΑΝΤΙΚΑΤΑΣΤΑΤΗΣ ΜΑΣ
Ο Σωτήρας μας, πρέπει επίσης να θεωρηθεί ότι είναι συνάμα ιερέας και θύμα, προσφέροντας με το θάνατό Του τον Εαυτό Του, «ο δίκαιος υπέρ των αδίκων, διά να φέρη ημάς προς τον Θεόν» (1 Πέτρου 3: 18). Σχόλια από τον John Calvin εξηγούν τη σημασία της διδασκαλίας της Παλαιάς Διαθήκης, όπως αυτή εκπληρώνεται στο πρόσωπο και την ιερωσύνη του Χριστού:
Ο Χριστός εικονιζόταν έντονα στο πρόσωπο του αρχιερέα … [που] ο ίδιος έφερε το λαό
στους ώμους του και μπροστά στο στήθος του, με τέτοιο τρόπο ώστε
στο πρόσωπο του ενός, όλοι μπορούν να παρουσιαστούν συμφιλιωμένοι ενώπιον του Θεού
(Comment on Exodus 39: 1).
Έχουμε δηλώσει αλλού γιατί οι ιερείς έπρεπε να είναι ντυμένοι με διαφορετικά ενδύματα
από τους άλλους, αφού αυτός που είναι ο μεσολαβητής μεταξύ Θεού και ανθρώπων
θα πρέπει να είναι απαλλαγμένος από κάθε ακαθαρσία και κηλίδα … Συνεπώς, διέγραφαν τότε οι άγιοι πατέρες στη σκέψη μας, ότι σύμφωνα με την εικόνα ενός θνητού ανθρώπου, ένας άλλος Μεσίτης ήταν υπεσχημένος από το Θεό, ο οποίος, για την συμφιλίωση της ανθρωπότητας με το Θεό, θα πρέπει να παρουσιάσει Τον εαυτό Του ενώπιον του Θεού με τελειότητα και καθαρότητα πιο πάνω και από την αγγελική (Comment on Leviticus 16: 3).
Χριστός … ο Αμνός του Θεού, η προσφορά του οποίου καθάρισε τις αμαρτίες του κόσμου …
( Comment on Leviticus 16: 7).
Ο Θεός δεν θα μπορούσε να ανεχθεί κανένα ελάττωμα στους ιερείς. Συνάγεται λοιπόν, ότι ένας άνθρωπος με αγγελική καθαρότητα αναμενόταν, οι οποίος θα έπρεπε να συμφιλιώσει το Θεό
με τον κόσμο (Comment on Leviticus 21: 17).
Υπέστη θάνατο με το συνηθισμένο ανθρώπινο τρόπο, αλλά έκανε θεία εξιλέωση για τις αμαρτίες του κόσμου ως Ιερέας (Comment on Hebrews 8: 4).
Να σηκώσει τις αμαρτίες, σημαίνει να ελευθερώσει από την ενοχή εκείνους που έχουν αμαρτήσει, μέσω της αποκατάστασης που Εκείνος κάνει . Αυτά σημαίνουν πολλά, όπως και στο Ρωμ. 5:15. Είναι βεβαίως, σίγουρο ότι δεν απολαμβάνουν όλοι τους καρπούς του θανάτου του Χριστού, αλλά αυτό συμβαίνει επειδή τους εμποδίζει η απιστία τους ( Comment on Hebrews 9: 27).
Προσκόμισε το αίμα Του στο ουράνιο αγιαστήριο, για να γίνει εξιλέωση για τις αμαρτίες του κόσμου
( Comment on Hebrews 13: 12).
ΑΛΗΘΙΝΟ ΕΥΑΓΓΕΛΙΟ, ΜΟΝΑΔΙΚΟΣ ΙΕΡΕΑΣ
Όλο αυτό εξηγεί γιατί έχουμε επικεντρωθεί στο ιερατικό αξίωμα του Χριστού. Μπορούμε επομένως να επικεντρωθούμε στην καρδιά του Ευαγγελίου. Αυτό που κάνει το «Ευαγγέλιο», «καλά νέα» συνοψίζεται εύγλωττα από τον John Calvin:
Κατέχουμε το Ευαγγέλιο στο σύνολό του, όταν ξέρουμε ότι αυτός που εδώ και καιρό
ήταν υπεσχημένος ως Λυτρωτής κατέβηκε από τον ουρανό, ενεδύθη την σάρκα μας, έζησε στον
κόσμο, απέκτησε την πείρα του θανάτου και στη συνέχεια αναστήθηκε. Και δεύτερον,
όταν βλέπουμε το σκοπό και τους καρπούς όλων αυτών των πραγμάτων στο γεγονός ότι ο Θεός ήταν μαζί μας, ότι μας έδωσε εν Αυτώ μια σίγουρη υπόσχεση της υιοθεσίας μας, που με τη χάρη του
Πνεύματός Του μας έχει καθαρίσει από τις κηλίδες που προκαλούν οι σαρκικές μας ανομίες και
μας αγίασε ώστε να είμαστε ναοί του Θεού, που από τα κατώτατα μέρη μας έχει υψώσει μέχρι τον ουρανό, που με τη θυσία Του έχει κάνει εξιλέωση για τις αμαρτίες του κόσμου, που μας έχει συμφιλιώσει με τον Πατέρα και που έγινε η πηγή της δικαιοσύνης και της ζωής μας, τότε όποιος κρατιέται από αυτά τα πράγματα έχει κατανοήσει σωστά το Ευαγγέλιο
(Comment on 2 Peter 1: 16).
Πρέπει να θυμόμαστε ότι η ιεροσύνη του Κυρίου μας ήταν με κάθε τρόπο μοναδική. Ο ιερατικός Του ρόλος θέτει τέρμα στην ανθρώπινη ιεροσύνη. Επιπλέον, δεν προερχόταν από την ιερατική Λευιτική φυλή, αλλά από τη φυλή του Ιούδα (βλ. Εβραίους 7: 14). Κατά πιο θαυμαστό τρόπο ακόμα, η ιεροσύνη Του είναι συνδεδεμένη με τον «μυστηριώδη ιερέα» Μελχισεδέκ (βλέπε Γένεση 14: 18, Ψαλμός 110: 4, Εβραίους 7: 1-3):
« Ώμοσε Κύριος, και δεν θέλει μεταμεληθή· Συ είσαι ιερεύς εις τον αιώνα κατά την τάξιν Μελχισεδέκ· κατά τοσούτον ανωτέρας διαθήκης εγγυητής έγεινεν ο Ιησούς. Και εκείνοι μεν έγειναν πολλοί ιερείς,επειδή ημποδίζοντο υπό του θανάτου να παραμένωσιν· εκείνος όμως, επειδή μένει εις τον αιώνα, έχει αμετάθετον την ιερωσύνην» (Εβραίους 7: 20-24).
ΠΡΟΣΕΧΕΤΕ ΑΠΟ ΤΟΥΣ ΨΕΥΔΟΠΡΟΦΗΤΕΣ
Είναι λυπηρό το γεγονός ότι πρέπει να κάνουμε μνεία στο εξής. Όλη η ουσία της επιστολής προς τους Εβραίους ακυρώνει τα ιερατικά λειτουργήματα των Ρωμαιοκαθολικών και Ορθοδόξων εκκλησιών. Είναι αλήθεια ότι χρειαζόμαστε έναν ιερέα να μας φέρει στο Θεό. Όμως, έχοντας το Χριστό, δεν χρειαζόμαστε κανέναν άλλο. Πράγματι, ο Θεός Πατέρας δεν αναγνωρίζει καμιάν άλλη ιερωσύνη εκτός από αυτήν του μονογενούς Υιού Του. Η μια φορά για όλους θυσία Του αποκλείει τη θυσία που γίνεται κατά τη θεία λειτουργία. Στην Καινή Διαθήκη δεν υπάρχει ιερέας αλλά πρεσβύτερος ή ποιμένας, ο οποίος καλείται να κηρύξει το Ευαγγέλιο και όχι να προσφέρει στο θυσιαστήριο κατ’ επανάληψη το Χριστό.
Επίσης η Αγία Γραφή διδάσκει, «την ιεροσύνη όλων των πιστών», οι οποίοι καλούνται να προσφέρουν θυσίες αινέσεως προς το Θεό και την ελεημοσύνη σε εκείνους που την έχουν ανάγκη (βλέπε Εβραίους 13: 15-16). Μια αληθινή πίστη στο Χριστό τον Ιερέα μας καταδεικνύεται μέσα από την ειλικρινή δοξολογία και την πρακτική φροντίδα που επιδεικνύεται προς αυτούς που έχουν ανάγκη :
«Διότι εφανερώθη η χάρις του Θεού η σωτήριος εις πάντας ανθρώπους, διδάσκουσα ημάς να αρνηθώμεν την ασέβειαν και τας κοσμικάς επιθυμίας και να ζήσωμεν σωφρόνως και δικαίως και ευσεβώς εν τω παρόντι αιώνι, προσμένοντες την μακαρίαν ελπίδα και επιφάνειαν της δόξης του μεγάλου Θεού και Σωτήρος ημών Ιησού Χριστού, όστις έδωκεν εαυτόν υπέρ ημών, διά να μας λυτρώση από πάσης ανομίας και να μας καθαρίση εις εαυτόν λαόν εκλεκτόν, ζηλωτήν καλών έργων» (προς Τίτον 2: 11-14).
Ας είμαστε προσεκτικοί στη δοξολογία μας για την πλήρη και επαρκή λύτρωση που μας πρόσφερε ο Χριστός! Η ευλάβεια προς το Χριστό τον Ιερέα μας εκφράζεται κατά ένδοξο τρόπο από τον Isaac Watts. Τα λόγια της λατρείας του ας εμπνέουν τη μαρτυρία μας σε όλη μας τη ζωή:
Ιησού, μεγάλε μου Αρχιερέα,
πέθανες προσφέροντας το αίμα Σου.
Η ένοχη συνείδησή μου δεν ψάχνει να βρεί
θυσία άλλη εκτός απ’ τη δική Σου.
Το πανίσχυρό Του αίμα μια φορά έκανε εξιλέωση,
και τώρα συνηγορεί για εμάς μπροστά στο θρόνο.
3
ΧΡΙΣΤΟΣ Η ΖΩΗ:
Ο ΒΑΣΙΛΙΑΣ ΜΑΣ
«Διότι παιδίον εγεννήθη εις ημάς, υιός εδόθη εις ημάς· και η εξουσία θέλει είσθαι επί τον ώμον αυτού· και το όνομα αυτού θέλει καλεσθή Θαυμαστός, Σύμβουλος, Θεός ισχυρός, Πατήρ του μέλλοντος αιώνος, Άρχων ειρήνης. Εις την αύξησιν της εξουσίας αυτού και της ειρήνης δεν θέλει είσθαι τέλος, επί τον θρόνον του Δαβίδ και επί την βασιλείαν αυτού, διά να διατάξη αυτήν και να στερεώση αυτήν εν κρίσει και δικαιοσύνη από του νυν και έως αιώνος. Ο ζήλος του Κυρίου των δυνάμεων θέλει εκτελέσει τούτο » (Ησαΐας 9:6-7).
«Απεκρίθη ο Ιησούς· Η βασιλεία η εμή δεν είναι εκ του κόσμου τούτου· εάν η βασιλεία η εμή ήτο εκ
του κόσμου τούτου, οι υπηρέται μου ήθελον αγωνίζεσθαι, διά να μη παραδωθώ εις τους Ιουδαίους· τώρα δε η βασιλεία η εμή δεν είναι εντεύθεν. Και ο Πιλάτος είπε προς αυτόν· Λοιπόν βασιλεύς είσαι συ; Απεκρίθη ο Ιησούς· Συ λέγεις ότι βασιλεύς είμαι εγώ. Εγώ διά τούτο εγεννήθην και διά τούτο ήλθον εις τον κόσμον, διά να μαρτυρήσω εις την αλήθειαν. Πας όστις είναι εκ της αληθείας ακούει την φωνήν μου »(Ιωάννης 18: 36-37).
«Και προσελθών ο Ιησούς, ελάλησε προς αυτούς, λέγων· Εδόθη εις εμέ πάσα εξουσία εν ουρανώ και επί γης. Πορευθέντες λοιπόν μαθητεύσατε πάντα τα έθνη, βαπτίζοντες αυτούς εις το όνομα του Πατρός και του Υιού και του Αγίου Πνεύματος, διδάσκοντες αυτούς να φυλάττωσι πάντα όσα παρήγγειλα εις εσάς· και ιδού, εγώ είμαι μεθ’ υμών πάσας τας ημέρας έως της συντελείας του αιώνος. Αμήν » (Ματθαίος 28: 18-20).
«όστις είναι εικών του Θεού του αοράτου, πρωτότοκος πάσης κτίσεως, επειδή δι’ αυτού εκτίσθησαν τα πάντα, τα εν τοις ουρανοίς και τα επί της γης, τα ορατά και τα αόρατα, είτε θρόνοι είτε κυριότητες είτε αρχαί είτε εξουσίαι· τα πάντα δι’ αυτού και εις αυτόν εκτίσθησαν· και αυτός είναι προ πάντων, και τα πάντα συντηρούνται δι’ αυτού, και αυτός είναι η κεφαλή του σώματος, της εκκλησίας· όστις είναι αρχή, πρωτότοκος εκ των νεκρών, διά να γείνη αυτός πρωτεύων εις τα πάντα» ,
(Κολοσσαείς 1: 15-18).
«Αυτή η πίστη μπορεί να βρει στο Χριστό ένα στερεό έδαφος για τη σωτηρία, και έτσι
στηριγμένοι σε Αυτόν,
πρέπει να καθορίσουμε αυτήν την αρχή, ότι η εξουσία που έλαβε από τον Πατέρα
συνίσταται από τρία μέρη. Γιατί διορίστηκε [για εμάς] να είναι Προφήτης, Βασιλιάς και Ιερέας ».
(John Calvin, Institutes, II. Xv. 1)
[Τι προσφέρει σε εμάς το λειτούργημα της Βασιλείας Του;]
Με αυτό, η συνείδησή μας ελευθερώνεται και γεμίζουμε με τα πνευματικά Του πλούτη, ώστε να
ζήσουμε με δικαιοσύνη και αγιότητα και επίσης οπλιζόμαστε με δύναμη για να υπερισχύσουμε του διαβόλου, της σάρκας και του κόσμου- που είναι οι εχθροί της ψυχής μας.
(Calvin‘s Geneva Catechism)
Εισαγωγή
Όπως κατά τη μοναδική ένδοξή Του ενσάρκωση, έτσι και κατά τη στιγμή της σύλληψής Του στον Κήπο της Γεθσημανή και κατά τη δίκη που επακολούθησε, το βασιλικό μεγαλείο του Χριστού ήταν αμυδρά φωτεινό αν και σίγουρα ορατό και αισθητό. Προσεγγίζοντας τους απαγωγείς Του στο σκοτάδι, τους ρώτησε ποιον έψαχναν. « Τον Ιησού από τη Ναζαρέτ» ήταν η απάντησή τους. Την ίδια στιγμή που είπε, «ΕΓΩ ΕΙΜΑΙ». Ο Ιούδας και οι στρατιώτες έκαναν πίσω και έπεσαν στο έδαφος (βλ. Ιω. 18: 1-6). Αμέσως αισθάνθηκαν τη δύναμη της Θείας Μεγαλειότητας του Χριστού. Δεν αποτελεί έκπληξη, όταν ενώπιον του Πόντιου Πιλάτου, δήλωσε, « ΕΙΜΑΙ βασιλιάς» (Ιω. 18: 37).
ΤΟ ΔΙΚΑΙΩΜΑ ΤΟΥ
Η Παλαιά Διαθήκη καθιστά σαφές ότι οι βασιλιάδες του Ισραήλ – ιδιαίτερα ο Δαβίδ – συμβολίζουν την βασιλική εξουσία του Μεσσία. Οι υποσχέσεις του Θεού προς τον γιο του Δαβίδ τον Σολομώντα έπρεπε να πληρούνται στο Χριστό σε βαθμό υπέρτερο από τα ανθρώπινα δεδομένα. Αυτό το μεγάλο θέμα αντικατοπτρίζεται σε πολλούς Ψαλμούς, π.χ. 45, 72 και 110. Στον Ψαλμό 2: 6 -9 μαθαίνουμε ότι ο ΚΥΡΙΟΣ (Γιαχβέ) θέσπισε ότι ο Χριστός θα εξουσιάζει όχι μόνο επί του Ισραήλ αλλά και επί όλων των εθνών της γης.
Αυτή η καθολική δύναμη ανήκει στον Θεό Υιό από θεία συγκατάθεση. Ενώ ο Χριστός ασκεί την εξουσία που του χορηγήθηκε στον ουρανό και στη Γή (βλ. Ματ 28:. 18), ως «Βασιλεύς των βασιλέων και Κύριος κυρίων» (Αποκ. 19: 16), βασιλεύει ιδιαίτερα και ως ο βασιλιάς της Εκκλησίας Του και του εκλελεγμένου λαού Του (βλ. Κολοσσαείς 1: 16-18 , 3: 12), που μαζεύτηκε από όλα τα έθνη (βλέπε Ψαλ. 2: 10-12). Έχοντας υποστεί τον σταυρικό θάνατο ως ο Σωτήρας του κόσμου (βλ. Ιω. 3: 16. , 4: 42), ο Χριστός αναστήθηκε από τους νεκρούς και υπερυψώθηκε με την ένδοξη Του ανάληψη ως ο «πρίγκιπας και ο Σωτήρας» του πιστεύοντος λαού Του (Βλέπε Πράξεις 5: 31).
Η ΒΑΣΙΛΕΙΑ ΤΟΥ
Δεδομένου ότι ο Χριστός έχει «την υπεροχή» (Κολ. 1: 18) ανάμεσα στον πνευματικό Του Ισραήλ
(Βλ. Γαλ 6:. 16), δεν μπορεί κανένα άλλο άτομο να διεκδικήσει τη θέση Του! Ο Χριστός είναι η μόνη ζωντανή Κεφαλή της Εκκλησίας, μια θέση την οποία δεν αναθέτει σε κανέναν άλλο. Ούτε αυτοκράτορας, μονάρχης αλλά ούτε και Πάπας μπορεί να απαιτεί υπακοή από το λαό του Θεού στο όνομα του Χριστού χωρίς να γίνεται και σφετεριστής! Η «εξουσία θέλει είσθαι επί τον ώμον αυτού »(Ησ. 9: 6). Οι αληθινοί Χριστιανοί αναγνωρίζουν « τα Δικαιώματα του Στέμματος του Λυτρωτή »! Στο τέλος του χρόνου και του παρόντος κόσμου, ο Χριστός θα εμφανιστεί και θα είναι ορατός με αφάνταστη λαμπρότητα, μεγαλοπρέπεια και εξουσία (βλέπε Πράξεις 1: 11, 2 Θεσ 1: 7).
Εν τω μεταξύ, Εκείνος ασκεί την εξουσία του μέσω του Αγίου Πνεύματος-Του αληθινού Του «επισκόπου» (βλ. Ιω. 14: 16-17) – μέσω της Αγίας Γραφής, πράγμα που διακηρύχθηκε και εφαρμόζεται από πιστούς ποιμένες και πρεσβυτέρους. Ωστόσο ο κανόνας του Χριστού είναι να παραμένει πραγματικά αόρατος. Ο Μαρτίνος Λούθηρος έγραψε: «Τώρα ο Χριστός δεν βασιλεύει με ένα ορατό, δημόσιο τρόπο, αλλά μέσα από το Βιβλικό Λόγο, ακριβώς όπως βλέπουμε τον ήλιο μέσα από ένα σύννεφο. Εμείς βλέπουμε το φως, αλλά όχι τον ίδιο τον ήλιο … ». Ως εκ τούτου, η βασιλεία του Χριστού είναι μια πνευματική πραγματικότητα. Εκείνος αρνήθηκε ρητά ότι το βασίλειό Του πρέπει να συγκριθεί με ένα γήινο (δείτε Ιω. 18: 36). Θέτει το βασίλειο Του στις καρδιές του λαού Του (βλ. Λουκ. 17: 21, Ρωμ. 14:. 17).
Η ΚΥΡΙΑΡΧΙΑ ΤΟΥ
Δεν πρόκειται να αρνηθούμε τη νόμιμη εξουσία των βασιλέων και των πολιτειακών αρχόντων, στους οποίους οφείλομε υπακοή και απόδοση φόρων (βλ. Ματ 22: 17-21, Ρωμ. 13: 1-7). Ενώ εμείς σωστά προσφέρουμε τη ζωή και τις υπηρεσίες μας σε επίγειους κυβερνήτες, οι ψυχές μας ανήκουν σε υπέρτατο βαθμό στον Χριστό το Βασιλιά μας. Σε περίπτωση που οι απαιτήσεις του Θεού και των επίγειων κυβερνητών συγκρούονται, τότε η υπακοή μας είναι πρώτα στο Θεό (βλ. Πράξεις 5: 29). Επίσης, σε θέματα πνευματικά και αιώνιας σημασίας, οι κυβερνώντες θα πρέπει να υποτάσσονται στο Θεό!
Ο A.H. Strong έγραψε: «Ποτέ δεν μπορούμε να διανοηθούμε σε βάθος το θέμα του σταυρού, αλλά λιγώτερο θα μπορούσαμε να διανοηθούμε το θέμα του επουράνιου θρόνου! «Η κυριαρχία του Χριστού αποτελεί επομένως ζωτικής σημασίας μέρος του αξιώματός Του ως Μεσίτη μεταξύ του Θεού και του λαού Του. Ο βασιλικός ρόλος στην Παλαιά Διαθήκη συνδυάζεται με τον προφητικό και ιερατικό ρόλο για να μας βοηθήσει να κατανοήσουμε τη φύση της σωτήριας δράσης του Χριστού. Πράγματι, οι ρόλοι αυτοί ενώνονται μοναδικά στο Χριστό. Μπορούμε να πούμε ότι η δήλωσή Του «Εγώ είμαι η Οδός και η Αλήθεια και η Ζωή » (Ιω. 14: 6) συνοψίζουν τον τριπλό ρόλο του στη σωτηρία. Βλέποντας την κεντρική τους σημασία, η πίστη μας-ως απόκριση του νου, καρδιάς και θέλησης-θα είναι ελλιπής, αν παραμελούμε οποιαδήποτε πτυχή του λυτρωτικού έργου του Χριστού.
ΠΡΟΣΕΧΕΤΕ ΑΠΟ ΤΟΥΣ ΨΕΥΔΟΒΑΣΙΛΙΑΔΕΣ
Σε όλη την ιστορία, οι πολιτικοί ηγέτες έχουν προσπαθήσει να υποτάξουν τη βασιλική δύναμη του Χριστού κάτω από τη δική τους. Παρεμβαίνοντας σε εκκλησιαστικά θέματα, ουσιαστικά εξεδίωξαν το Χριστό από τον θρόνο Του. Στην Παλαιά Διαθήκη ειδωλολάτρες βασιλιάδες όπως ο Κύρος, ο Δαρείος και ο Αρταξέρξης παρείχαν «κρατική υποστήριξη» στους Εβραίους για να αποκατασταθεί η θρησκευτική τους κληρονομιά μετά την εξορία στη Βαβυλώνα (βλ. Έζρας και Νεεμίας). Αξίζει να σημειωθεί, ότι δεν έκαναν καμιά ρητή συμφωνία σχετικά με αυτήν τη θρησκευτική αφύπνιση. Οι Εβραίοι παρέμειναν ελεύθεροι να αποκαταστήσουν τη λατρεία και τον πολιτισμό τους σύμφωνα με το θέλημα του Θεού (βλ. Έζρας 7: 14, 18), χωρίς βασιλικές παρεμβάσεις. Δυστυχώς, τα προηγούμενα δεν ακολούθησε ο Άγγλος βασιλιάς Ερρίκος VIII (1509 -47) κατά την περίοδο της Προτεσταντικής Μεταρρύθμισης, όταν έκανε τον εαυτό του, « τον αρχηγό της Εκκλησίας υπό τον Χριστό ». Ο αναμορφωτής από τη Γενεύη John Calvin δικαίως συνέκρινε τον βασιλιά του Οίκου των Τυδώρ με τον Ιηού, έναν αποστάτη βασιλιά του Ισραήλ που ξεκίνησε καλά αλλά τελείωσε άσχημα:
Εν ολίγοις, η θρησκευτική μεταρρύθμιση από τον Ιηού ήταν παρόμοια με εκείνη του βασιλιά Ερρίκου της Αγγλίας, ο οποίος, όταν είδε ότι δεν μπορούσε αλλιώς να αποτινάξει το ζυγό του Ρωμαίου Αντιχρίστου παρά μέσα από κάποια μεταμφίεση, προσποιήθηκε μεγάλο ζήλο για κάποιο χρονικό διάστημα: μετά ξέσπασε λυσσαλέα και απάνθρωπα ενάντια σε όλους τους ευσεβείς, και έτσι διπλασιάστηκε η τυραννία του Ρωμαίου Ποντίφικα: τέτοιος ήταν και ο Ιηού. Όταν δεόντως λάβουμε υπόψη αυτό που έγινε από τον Ερρίκο, ήταν πράγματι ηρωικό και ανδρείο να ελευθερώσει το βασίλειό του από μια από τις πιο σκληρές τυρρανίες: αλλά όμως, αναφερόμενοι σε αυτόν, ήταν σίγουρα χειρότερος από όλους τους υποτελείς του Ρωμαίου Αντίχριστου. Διότι όσοι συνεχίζουν να κυβερνούν κάτω από μια τέτοια Παπική δουλεία [όπως οι Γάλλοι μονάρχες], αυτοί διατηρούν τουλάχιστον κάποιο είδος θρησκείας. Αλλά αυτός ήταν αδιάντροπος, και αποδείχθηκε ότι δεν είχε καθόλου φόβο Θεού. Ήταν ένα τέρας, και τέτοιος ήταν και ο Ιηού (Σχόλιο για Ωσηέ 1: 3-4).
Δυστυχώς, με εξαίρεση τον βασιλιά Edward VI, οι μονάρχες του Οίκου των Τυδώρ – συμπεριλαμβανομένου του διώκτη των Πουριτανών, βασίλισσας Ελισάβετ I – και οι
διάδοχοι των Stuart ήταν υπεύθυνοι για την ανώμαλη αναμόρφωση της Αγγλίας. Η πολιτική ανάμιξη τους στα ζητήματα της εκκλησίας άφησαν μια κληρονομιά που εξακολουθεί να μας ταλαιπωρεί μέχρι σήμερα.
Συμπερασματικά, η πρόκληση του Χριστού σε κυβερνήσεις και ιδιώτες παραμένει: Πιστεύουμε σε Αυτόν ότι είναι η αληθινή και η μοναδική αποκάλυψη του Θεού στον κόσμο; Εμπιστευόμαστε Αυτόν μόνο ότι είναι ο Προφήτης μας, ο Ιερέας και ο βασιλιάς μας; Ευχαρίστως Τον εμπιστευόμαστε και Τον υπακούομε; Ο Matthew Henry έγραψε: « Ο Χριστός ποτέ δεν θα σώσει εκείνους που δεν τους κυβερνά ». Είθε η ευγενική Του βασιλεία να εγκατασταθεί στις καρδιές μας. Μπορούμε να χαιρόμαστε ότι είμαστε ο αγαπημένος και πιστός λαός Του, που με ασφάλεια «μαχόμαστε κάτω από το έμβλημά Του εναντίον των δυνάμεων του κόσμου τούτου, τη σάρκα και το διάβολο», μέχρι να έλθει ξανά.
Την αφοσίωση του στο Χριστό τον Βασιλιά μας, την εκφράζει με τρόπο λαμπρό και ένδοξο ο Isaac Watts. Τα λόγια της λατρείας του ας εμπνέουν τη μαρτυρία μας σε όλη μας τη ζωή:
Σωτήρα μου και Κύριέ μου,
Κατακτητή και Βασιλιά μου,
το σκήπτρο και το σπαθί Σου,
τη χάρη Σου που βασιλεύει τραγουδάω.
Σε Σένα ανήκει η δύναμη: ιδού, κάθομαι
με προθυμία δέσμιος μπροστά στα πόδια Σου.
Σε περίπτωση που όλες οι στρατιές του θανάτου,
και οι άγνωστες δυνάμεις της κόλασης,
δείξουν τις πιο φοβερές μορφές
οργής και κακίας,
θα είμαι ασφαλής, γιατί ο Χριστός παρουσιάζει
υπέρτατη δύναμη και προστατευτική χάρη.
Παντοδύναμε Πατέρα, Κύριε και βασιλιά,
οι πάσχοντες άγιοί Σου ενώνονται για να τραγουδήσουν
με ιερή αγαλλίαση!
Εκφράζουμε τη λατρεία μας τώρα μπροστά στο θρόνο σου,
αγαλλόμενοι, αφού είμαστε δικοί Σου
υιοθετημένοι εξαιτίας της φιλευσπλαχνίας Σου.
Προορισμένοι να βλέπουμε το πρόσωπό Σου,
επιλεγμένοι να γνωρίζουμε τέτοια απαράμιλλη χάρη,
οι ψυχές μας χαίρονται με τρόμο.
Εμπιστευόμενοι την κυρίαρχη εξουσία Σου,
είμαστε ασφαλείς την κάθε στιγμή,
γιατί ο Θεός, ο Θεός μας, βασιλεύει!
2 Παντοδύναμε Σωτήρα, Υιέ του Θεού
στον οποίο απαστράπτει η δόξα του Πατέρα,
Αποδέξου τη λατρεία μας.
Άγιε Σωτήρα, που πέθανες για εμάς,
κι εμείς από το αίμα Σου δικαιωθήκαμε,
και απαλλαχθήκαμε από κάθε καταδίκη!
Ιησού, Προφήτη μας, Ιερέα και Βασιλιά μας,
οι εξαγορασμένοι Σου εφραίνονται να τραγουδούν,
παρά τη δοκιμασία μας.
Νικήσαμε μέσω της σθεναρής Σου αγάπης,
Έχουμε τη νίκη εκ των άνω,
ευλογημένοι από τη μεσιτεία Σου.
3 Πνεύμα Παντοδύναμο, με την πνοή Σου
όλοι οι εκλεκτοί του Θεού εγείρονται από το θάνατο.
Ευλογημένη αναγέννηση!
Πνεύμα του Χριστού, έλα και βασίλεψε μέσα μας,
υποκλινόμενοι ομολογούμε, κάθε αμαρτία μας,
Δέξου την ικεσία μας.
Βοήθησέ μας στην αδυναμία μας,
ενίσχυσε τους γιους της ελευθερίας.
Με ένθερμη προσδοκία,
είθε με χαρά και υπομονετικά,
να αναμένουμε τη δόξα που πρόκειται να έλθει,
σίγουροι για τη λύτρωσή μας!
Alan C. Clifford (b. 1941)
Πρόσεξε το χαρούμε ήχο! Ο Σωτήρας έρχεται,
ο από καιρό υπεσχημένος Σωτήρας.
Κάθε καρδιά ας προετοιμάσει ένα θρόνο,
και κάθε φωνή ένα τραγούδι.
2 Πάνω Του το Πνεύμα ξεχύθηκε άμετρα,
ενεργεί με την ιερή φωτιά του.
Σοφία και δύναμη, και ζήλος και αγάπη
το ιερό στήθος Του εμπνέει.
3 Έρχεται να απελευθερώσει τους φυλακισμένους,
που κρατούνται στη δουλεία του Σατανά.
Οι ορειχάλκινες πύλες θρυμματίζονται μπροστά Του,
τα σιδερένια δεσμά υποχωρούν.
4 Έρχεται σαν λεπτότατη μεμβράνη
να καθαρίσει τη διάνοια
και μες στα μάτια των τυφλών
να ξεχυθεί το φως ουράνιας μέρας.
5 Έρχεται να επιδέσει τη ραγισμένη καρδιά,
την αιμάσσουσα ψυχή να θεραπεύσει,
και με τους θησαυρούς της χάριτός του
να πλουτίσει την ταπεινή και φτωχή καρδιά.
6 Οι αργυρές Του τρομπέτες δημόσια ηχούν
το ιωβηλαίο του Κυρίου.
τώρα οι οφειλές μας όλες διαγράφτηκαν,
η κληρονομιά μας αποκαταστάθηκε.
7 Τα χαρούμενα ωσαννά μας, Πρίγκιπα της Ειρήνης,
το καλωσόρισμα Σου αγγέλλουν.
Και του ουρανού αιώνιες αψίδες διαλαλούν
το αγαπημένο Σου όνομα.
Philip Doddridge (1702-1751)
Χαιρετώ Εσένα που σίγουρα είσαι ο Λυτρωτής μου,
ο μόνος που εμπιστεύομαι και ο Σωτήρας της καρδιάς μου,
που υπέμεινες τον πόνο για χάρη μου:
Προσευχόμαστε με την καρδιά μας όλες τις έγνοιες μας να αναλάβεις.
Εσύ είσαι ο βασιλιάς του ελέους και της χάρης,
που βασιλεύεις παντοδύναμος παντού:
Έλα λοιπόν, ω βασιλιά, και σε όλη την ύπαρξή μας επικράτησε.
Λάμψε πάνω μας με το καθάριο φως της μέρας Σου.
Εσύ είσαι η Ζωή, που μόνο με αυτή ζούμε,
και όλη μας την ύπαρξη και δύναμη από αυτήν την παίρνουμε.
Ω, παρηγόρησέ μας στην ώρα του θανάτου που πλησιάζει.
Δώσε μας θάρρος μετά, να τον αντιμετωπίσουμε με τη δύναμή Σου.
Εσύ έχεις την αλήθεια και την τέλεια ευγένεια,
Εσύ δεν έχεις τραχύτητα, και καμιά πικρία.
Ω, χορήγησε μας τη χάρη που βρίσκουμε σε Σένα,
να μείνουμε σε τέλεια ενότητα μαζί Σου.
Η ελπίδα μας δεν είναι σε κανέναν άλλο εκτός από Εσένα.
Η πίστη μας είναι ανεμπόδιστη και εδραιωμένη πάνω στην υπόσχεσή Σου.
Έλα, δώσε μας ειρήνη, κάνε μας τόσο δυνατούς και ακλόνητους,
να μπορούμε να νικούμε και να υπομένουμε δεινά.
Attr. John Calvin (1509-1564)
Διά να περιπατήσητε αξίως του Κυρίου, ευαρεστούντες κατά πάντα, καρποφορούντες εις παν έργον αγαθόν και αυξανόμενοι εις την επίγνωσιν του Θεού, ενδυναμούμενοι εν πάση δυνάμει κατά το κράτος της δόξης αυτού εις πάσαν υπομονήν και μακροθυμίαν, μετά χαράς ευχαριστούντες τον Πατέρα, όστις έκαμεν ημάς αξίους της μερίδος του κλήρου των αγίων εν τω φωτί, όστις ηλευθέρωσεν ημάς εκ της εξουσίας του σκότους και μετέφερεν εις την βασιλείαν του αγαπητού αυτού Υιού· εις τον οποίον έχομεν την απολύτρωσιν διά του αίματος αυτού, την άφεσιν των αμαρτιών· όστις είναι εικών του Θεού του αοράτου, πρωτότοκος πάσης κτίσεως, επειδή δι’ αυτού εκτίσθησαν τα πάντα, τα εν τοις ουρανοίς και τα επί της γης, τα ορατά και τα αόρατα, είτε θρόνοι είτε κυριότητες είτε αρχαί είτε εξουσίαι· τα πάντα δι’ αυτού και εις αυτόν εκτίσθησαν· και αυτός είναι προ πάντων, και τα πάντα συντηρούνται δι’ αυτού, και αυτός είναι η κεφαλή του σώματος, της εκκλησίας· όστις είναι αρχή, πρωτότοκος εκ των νεκρών, διά να γείνη αυτός πρωτεύων εις τα πάντα, διότι εν αυτώ ηυδόκησεν ο Πατήρ να κατοικήση παν το πλήρωμα και δι’ αυτού να συνδιαλλάξη τα πάντα προς εαυτόν, ειρηνοποιήσας διά του αίματος του σταυρού αυτού, δι’ αυτού, είτε τα επί της γης είτε τα εν τοις ουρανοίς. Και σας, οίτινες ήσθε ποτέ απηλλοτριωμένοι και εχθροί κατά την διάνοιαν με τα έργα τα πονηρά, τώρα όμως διήλλαξε προς εαυτόν διά του σώματος της σαρκός αυτού διά του θανάτου, διά να σας παραστήση ενώπιον αυτού αγίους και αμώμους και ανεγκλήτους, εάν επιμένητε εις την πίστιν, τεθεμελιωμένοι και στερεοί και μη μετακινούμενοι από της ελπίδος του ευαγγελίου, το οποίον ηκούσατε, του κηρυχθέντος εις πάσαν την κτίσιν την υπό τον ουρανόν, του οποίου εγώ ο Παύλος έγεινα υπηρέτης.
Απόστολος Παύλος
(Κολοσσαείς 1: 10 – 23)
ΠΩΣ ΘΑ ΓΙΝΕΙΣ ΧΡΙΣΤΙΑΝΟΣ
΄Εχεις σκεφτεί πώς κάποιος γίνεται Χριστιανός; Μήπως με το βάπτισμα, τον εκκλησιασμό, την ηθική ζωή, τα καλά έργα, τις αγαθοεργίες, με τη θρησκεία… Την απάντηση δίνει η Αγία Γραφή…
«Διότι τόσον ηγάπησεν ο Θεός τον κόσμον, ώστε έδωκε τον Υιόν αυτού τον μονογενή, διά να μη απολεσθή πας ο πιστεύων εις αυτόν, αλλά να έχη ζωήν αιώνιον» (Ιωάννης 3:16).
Επομένως, είσαι πεπεισμένος ότι είσαι αμαρτωλός και έχεις ανάγκη σωτηρίας. Μήπως θέλεις να γίνεις Χριστιανός; Αυτό είναι υπέροχο! Έχεις ακούσει ή διαβάσει τα «Καλά Νέα» από το χωρίο Ιωάννης 3:16. Έχεις ανακαλύψει ότι ο Ιησούς, ο Υιός του Θεού ήρθε στον κόσμο με σκοπό να πεθάνει για σένα, να σε συμφιλιώσει με το Θεό το Δημιουργό του σύμπαντος, ο Οποίος μισεί την αμαρτία αλλά είναι ελεήμων και αγαπά αυτόν που ομολογεί ότι είναι αμαρτωλός και επιζητεί συγχώρηση. Τώρα είναι ανάγκη να ξέρεις τι πρέπει να κάνεις στη συνέχεια.
Πρώτον, με μια ανοικτή Βίβλο μπροστά σου, να πιστέψεις στην υπόσχεση του Θεού (Ιωάν. 3:16) και με ακλόνητη εμπιστοσύνη να ομολογήσεις με προσευχή τις αμαρτίες σου σ ‘Αυτόν.
Δεύτερον, εμπιστεύσου μόνο τον Κύριο Ιησού Χριστό, δεχόμενος Αυτόν ως τον προσωπικό Σωτήρα και Κύριο σου. Ζήτησέ Του να σου δώσει χάρη και να σε ευλογήσει – και Αυτός θα το κάνει.
Τρίτον, επικαλούμενος τη δύναμη του Αγίου Πνεύματος του Θεού για πνευματικό φως, ζωή και δύναμη, παραχώρησε τη ζωή σου στο Θεό και αφιέρωσε τον εαυτό σου στην υπηρεσία του Χριστού.
Τέταρτον, θα πρέπει να συνδεθείς με μια καλή χριστιανική εκκλησία, όπου διδάσκεται πιστά ο Λόγος του Θεού. Πάρε θάρρος ώστε να συμμετέχεις με άλλους Χριστιανούς σε δημόσια λατρεία. Να διαβάζεις τώρα τη Βίβλο και να προσεύχεσαι σε τακτά χρονικά διαστήματα στο σπίτι σου.
Πέμπτον, να επιθυμείς να μιλάς για τον Χριστό σε άλλους. Με λόγια και έργα, να προσπαθείς να ζεις μια ζωή χαρούμενη και άγιας υπακοής, δείχνοντας την αλήθεια και την αγάπη του Θεού στους άλλους, μέρα με τη μέρα.
Τώρα θα δεις ότι η χριστιανική ζωή εμπλέκει όλη την ύπαρξη σου – το νου, την καρδιά και τη βούλησή σου, την ψυχή και το σώμα. Αφού έχεις κάνει την αρχή, είναι απαραίτητη η πνευματική πρόοδος. Καθώς θα κατανοείς περισσότερο τη Βίβλο, η Αλήθεια του Θεού θα σε μεταμορφώνει. Καθώς θα προάγεις την πνευματική σου ζωή μέσω της προσευχής σε μια καθημερινή εξάρτηση από το Άγιο Πνεύμα, θα αυξάνεσαι πνευματικά.
Ένας συνοπτικός οδηγός που θα σε βοηθήσει να συλλάβεις τις μεγάλες αλήθειες του Χριστιανισμού, είναι το γνωστό και πολύ χρήσιμο μικρό κείμενο που ονομάζεται Σύμβολο της Πίστεως. Δεν υπάρχει καλύτερος οδηγός για προσευχή από το «πρότυπο προσευχής» που έδωσε ο Ιησούς για τους Αποστόλους (ή μαθητές) Του. Αυτό το πρότυπο προσευχής είναι γνωστό ως η Κυριακή Προσευχή. Παρά το ότι συγχωρεθήκαμε ή δικαιωθήκαμε ενώπιον του Θεού όχι μέσω της προσωπικής μας αξίας αλλά μόνο από την πίστη μας στην θυσία του Χριστού πάνω στο σταυρό (βλ. Ρωμαίους 3: 28, 5: 1, 9), οι Δέκα Εντολές (βλέπε Έξοδος 20) εξακολουθούν να μας παρέχουν καθημερινή καθοδήγηση κάτω από την κυρίαρχη οδηγία του Χριστού και τη δύναμη του Αγίου Πνεύματος (βλ. Ρωμαίους 8: 1-5, 1 Κορινθίους 9: 21). Έτσι, από τη ρίζα μιας ζωντανής πίστης που ενεργείται με αγάπη (βλ. Γαλάτας 5: 6) θα προκύψει ο καρπός των καλών έργων, που ευχαριστούν το Θεό αν και η αξία τους οφείλεται στο Χριστό (βλ. Εφεσίους 2: 8-10). Ωστόσο, η υπακοή μας έστω κι αν είναι ατελής, θα μας κατευθύνει πάντα στο αίμα του Χριστού που μας καθαρίζει από κάθε αμαρτία. (βλέπεΑ΄ Ιωάννη 1: 7-9). Έτσι, η σωτηρία οφείλεται από την αρχή μέχρι το τέλος μόνο στη Χάρη του Θεού.
NORWICH REFORMED CHURCH
© Alan C. Clifford, 2011