΄Μια ενδιαφέρουσα ομιλία με πολλά πρακτικά μαθήματα — του Χάρη Ι. Νταγκουνάκη, Νομικού
Υπάρχει όλο το κείμενο. Μπορείτε να ακούσετε την ομιλία και σε βίντεο
1: Πάψε να επικρίνεις τους άλλους! 2: Χειρίσου σωστά τον κρυφό σου πόνο Μάθημα 3: Ο πόνος σου ως κρυφή αμαρτία
https://www.youtube.com/watch?v=oNFxCrhRDK4
Αναγνώσματα: Β΄ Βασιλέων 6,24-31· Μάρκος 14,3-9
Και καθώς ο βασιλιάς περνούσε από το τείχος, ο λαός είδε ότι από μέσα κατάσαρκα φορούσε πένθιμο ρούχο.
ΕΝΑ γεγονός που κυριάρχησε στην αμέσως μετεκλογική περίοδο και προβλήθηκε κατά κόρον στα μέσα, ήταν η αισθητική των πολιτικών που επισκέφτηκαν τα διάφορα κέντρα αποφάσεων στην Ευρώπη. Τόσο πολύ μάλιστα, που γίνεται λόγος για τη λεγόμενη «πολιτική της ένδυσης». Λένε ότι το στυλ ένδυσης γενικά αποτελεί αναπόσπαστο μέρος των κοινωνικών δομών, των κοινωνικών σχέσεων, της ιστορίας, της πολιτικής και της οικονομίας. Στην πράξη, η επιλογή της ένδυσης εκφράζει τη διαφορετικότητα και την ταυτότητά μας.
| Από τους πολλούς τύπους ανθρώπων που υπάρχουν στην Αγία Γραφή, υπάρχει ένας, που η Βίβλος ασχολήθηκε με το ντύσιμό του. Όμως, αυτό δεν έγινε για κουτσομπολιό ή για εξαγωγή κάποιων συμπερασμάτων, αλλά για να μας δείξει ο λόγος του Θεού μεγάλες αλήθειες μ’ αυτή την αποκάλυψη. |
Η ιστορία που διαβάσαμε αναφέρεται στον 9ο π.Χ. αιώνα, όταν η Σαμάρεια βρισκόταν υπό πολιορκία από τους Συρίους, και είχε πέσει μεγάλη πείνα στους πολιορκημένους, σε σημείο μάλιστα που να παρατηρηθούν και φαινόμενα κανιβαλισμού.
Στην ιστορία μας δυο γυναίκες είχαν στήσει καβγά γιατί η μία απ’ αυτές δεν είχε τηρήσει την τραγική «συμφωνία» να σκοτώσει τον γιο της και να τον φάνε με τη γειτόνισσα, όπως είχαν κάνει την προηγούμενη μέρα με τον γιο της άλλης. Μαλλιοτραβιούνταν, λοιπόν, σε μια απαίσια διένεξη, όταν πάνω από τα τείχη της πόλης περνούσε ο βασιλιάς. «Βοήθεια, βασιλιά μου», φώναξε η μία από κάτω, και είπε τη διένεξή τους, ζητώντας από τον βασιλιά ν’ αποδώσει δικαιοσύνη. Ο βασιλιάς δεν ήταν κανένας ευσεβής βασιλιάς. Διέκειτο εχθρικά προς τον αληθινό Θεό, και ήθελε μάλιστα να εξοντώσει τον προφήτη Ελισσαιέ, που του έλεγε το θέλημα του Θεού.
Η λεπτομέρεια που μας ενδιαφέρει, ίσως είναι κάπως άσχετη με την όλη συνάφεια, αλλά εμείς θα πιαστούμε απ’ αυτή για να πάρουμε μαθήματα που βγαίνουν και από την Καινή Διαθήκη. Καθώς ο βασιλιάς μιλούσε στις γυναίκες από ψηλά, όταν άκουσε το περιστατικό, έσκισε με φρίκη το ρούχο του, κατά τη συνήθεια της εποχής («διέρρηξε τα ιμάτιά του»). Τότε, ο λαός από κάτω κοίταξε και είδε πως ο βασιλιάς φορούσε κατάσαρκα ένα πένθιμο ρούχο μέσα από τη βασιλική στολή του. Το πένθιμο αυτό ρούχο ήταν ένας χοντρός, ακατέργαστος σάκος από μαλλί κατσίκας ή καμήλας, που τον φορούσαν οι Ισραηλίτες όταν βρίσκονταν σε πένθος.
Ίσως αυτή η αποκάλυψη να έκανε μεγαλύτερη εντύπωση στον λαό από το περιστατικό του κανιβαλισμού. Ο μεγαλειότατος, ο άνθρωπος που εκπροσωπούσε το έθνος τους, έστω κι αν ήταν πολιορκημένος και αποκλεισμένος στην πόλη της Σαμάρειας, δεν έπαυε να είναι ο βασιλιάς τους. Κι ο βασιλιάς ήταν πάντοτε ένα σύμβολο. Εκείνη την εποχή μάλιστα ήταν και ο άνθρωπος που απέδιδε δικαιοσύνη στους υπηκόους του. Κι εκεί που όλοι περίμεναν ο βασιλιάς να ασκήσει το υπέρτατο καθήκον του και ν’ αποδώσει δικαιοσύνη στις δυο γυναίκες, εκείνος μη μπορώντας να βοηθήσει έσκισε τα ρούχα του κι από μέσα φάνηκε ο πένθιμος σάκος. Αν υπήρχε τηλεόραση θα το έκανε πρώτο θέμα! «Ο μεγαλειότατος φοράει από μέσα πένθιμο σάκο». «Ο μεγαλειότατος περνάει μεγάλες φτώχειες». «Ο μεγαλειότατος προσπαθεί να κάνει επικοινωνιακά παιχνίδια και δεν συνδιαλέγεται με τους εχθρούς». Όμως η αλήθεια ήταν άλλη, και είναι το θέμα μας. Ο βασιλιάς ήταν άνθρωπος με έναν κρυφό πόνο.
Υπάρχουν πολλοί και σήμερα που μοιάζουν μ’ εκείνο τον παλιό βασιλιά. Περπατούν σαν κι εκείνον στους δρόμους, ίσως χαμογελώντας και χαιρετώντας τους γύρω τους, καλημερίζουν τους υπαλλήλους τους ή τους συναδέλφους τους, τους βλέπουμε ευχάριστους στην εκκλησία, χωρίς τίποτε ν’ αποκαλύπτουν, ποτέ δεν παραπονιούνται και δεν κλαίγονται, αν όμως σκίσεις λίγο το εξωτερικό τους περίβλημα, θα δεις ότι «από μέσα κατάσαρκα φορούν πένθιμο ρούχο». Κάτω από το χαμόγελο, την κουβεντούλα που στήνουν στο προαύλιο της εκκλησίας, την εύθυμη διάθεση, υποβόσκει ένα σκουλήκι και δημιουργεί έναν ασίγαστο, αδυσώπητο πόνο.
Πολλές φορές πρόκειται για έναν φυσικό πόνο. Πας στον γιατρό και σου λέει: «εξετάσεις». Κι όταν παίρνεις τις εξετάσεις, το κανονικό είναι να πάψεις να χαμογελάς. Εσύ όμως κρύβεις τον πόνο μέσα σου και ζεις μ’ αυτόν. Ή χρόνια τώρα υποφέρεις από έναν πόνο που σου κλέβει την ικμάδα, την όρεξη για δουλειά, το κέφι για ζωή. Δε θέλεις να δεις κανένα, να μιλήσεις σε κανένα –πονάς, και ζεις με τον κρυφό σου πόνο.
Άλλοτε πάλι είναι ένα πόνος μέσα στην οικογένειά σου. Λένε για κάποιον μεγάλο κήρυκα του ευαγγελίου πως όταν πέθανε και έψαξαν τα χειρόγραφα των κηρυγμάτων του πολλά είχαν σταγόνες από δάκρυα. Ίσως ήταν κάτι σαν τον σκόλοπα του Παύλου. Πολλοί χριστιανοί είναι έτσι σήμερα. Κάποια σκιά σημαδεύει τη ζωή τους. Κάποιο παιδί τους είναι αρνητής. Κάποιο άλλο έχει μπλέξει με παρέες ή έχει πέσει στα ναρκωτικά. Ο πατέρας το κρύβει και δεν το λέει στους άλλους. Ζει με τον κρυφό του πόνο.
Άλλοι κρύβουν κάποιον οικονομικό πόνο. Στην εποχή της κρίσης αυτό είναι και το συνηθέστερο. Χάνει ο άλλος τη δουλειά του. Κλείνει η επιχείρησή του. Μειώνεται απελπιστικά η σύνταξή του ή ο μισθός του. Όμως δεν απλώνει το χέρι να ζητήσει από τους άλλους. Προσαρμόζεται σε μια κατάσταση που όλο και χειροτερεύει, και ζει μ’ αυτήν. Ζει με τον κρυφό του πόνο.
Άλλοτε πάλι ο πόνος μπορεί να είναι ηθικός. Κάποια αμαρτία τρώει τα σωθικά σου. Σε βασανίζει και δεν μπορείς ν’ απαλλαχτείς απ’ αυτήν. Την κρύβεις, γιατί αν αποκαλυφθεί στην εκκλησία χάθηκες. Είτε είναι μια κρυφή αδυναμία, μια αμαρτωλή συνήθεια ή μια αμφιλεγόμενη σχέση. Όλη σου η ζωή τότε γίνεται ένας διαρκής αγώνας να κρυφτείς από τους άλλους. Είσαι ένας άνθρωπος με κάποιον κρυφό πόνο.
Ποια είναι τα μαθήματα που εκείνος ο άγνωστος σ’ εμάς βασιλιάς της Σαμάρειας μπορεί να μας δώσει, καθώς σε μια παρορμητική του πράξη αποκαλύφτηκε κι έφτασε ώς εμάς σήμερα το φοβερό μυστικό του;
Μάθημα 1: Πάψε να επικρίνεις τους άλλους!
Σήμερα είναι κάτι παραπάνω από προφανές και σύνηθες στους κοινωνικούς και εκκλησιαστικούς κύκλους μας το φαινόμενο της πρόθυμης και εύκολης επίκρισης. Φαντάζομαι πολλοί θα ήταν πρόθυμοι να κουτσομπολέψουν τον βασιλιά εκείνης της εποχής και τους άρχοντές του: «Εδώ η πόλη χάνεται κι αυτός γυρίζει ντυμένος με φανταχτερά ρούχα!» «Εδώ εμείς πεινάμε κι αυτός καλοπερνάει στο παλάτι».
Αυτό συμβαίνει συχνά και σήμερα. Βάζουμε τους άλλους εύκολο στόχο της κριτικής μας. «Άλλος δεν έχει να φάει κι αυτός παίρνει καινούργιο αυτοκίνητο». Κάτι ανάλογο έλεγαν κι οι Φαρισαίοι στο σπίτι του Σίμωνα του λεπρού, όταν εκείνη η γυναίκα έσπασε ένα αλαβάστρινο βάζο με πολύτιμο μύρο και το έχυσε πάνω στο κεφάλι του Χριστού: «Τι σπατάλη! Θα μπορούσαμε να πουλήσουμε αυτό το μύρο και να το δώσουμε στους φτωχούς!» Μια άλλη περίπτωση είναι του αρχιερέα Ηλεί στην Παλαιά Διαθήκη, που βλέποντας τη μάνα του Σαμουήλ, άτεκνη τότε, να προσεύχεται και να «εκχέει την ψυχήν αυτής ενώπιον του Κυρίου» την κουτσομπόλευε πως ήταν μεθυσμένη.
Όλοι αυτοί οι άνθρωποι όμως έκρυβαν μέσα τους έναν πόνο. Και σε μια στιγμή, καθώς ξέχυναν την ψυχή τους μπροστά στον Θεό, το εξωτερικό περίβλημα του κοινωνικού καθωσπρεπισμού σκίστηκε, «και ιδού σάκος έσωθεν επί της σαρκός αυτών»! Ίσως βλέπεις κάποιον αδελφό πλάι σου να μην έρχεται στην εκκλησία όσο συχνά εσύ πιστεύεις ότι πρέπει να έρχεται. Τον ρώτησες ποτέ αν έχει βενζίνη για να έρχεται; Τον βλέπεις να μην μπορεί να κάνει μια προσευχή όσο καλοτορνευμένη έχουμε ν’ ακούμε κάποιες δημόσιες προσευχές. Ρωτήσαμε ποτέ ποιος πόνος συνταράζει την ψυχή του αδελφού μας εκείνη την ώρα; Βλέπεις κάποια αδελφή να φοράει παντελόνι, που δεν την είχες συνηθίσει ώς τώρα. Ρώτησες ποτέ μήπως έχει να κρύψει κάποια πληγή ή κάποιο ελάττωμα, και κρύβει τον πόνο της μέσα της; Βλέπεις κάποιον να παραφέρεται και να προσκρούει στον καθωσπρεπισμό μας, ρώτησες ποιος πόνος ή ποιο δράμα κρύβει στο σπίτι του; Και στο κάτω κάτω, όπως λέει κι ο απόστολος Παύλος: «ποιος είσαι εσύ που κρίνεις τον άλλο; Κι εσύ τα ίδια κάνεις» (Ρωμ 2,1);
Προτού βγάλουμε μια κρίση –που καλύτερα να μη βγάζουμε κρίσεις– ας σκεφτούμε ότι κάτω από το χαμόγελο ή τη σιωπή του αδελφού μας ενδέχεται να κρύβεται ένα πένθιμος σάκος…
Μάθημα 2: Χειρίσου σωστά τον κρυφό σου πόνο
Αυτά που είπαμε ώς εδώ, αφορούν εκείνους που βλέπουν τον άλλο να βασανίζεται μ’ έναν κρυφό πόνο. Το δεύτερο μάθημα είναι για κείνον που ο ίδιος μέσα του κουβαλάει τον πόνο.
Υπάρχουν τέσσερις τρόποι για να χειριστούμε τον πόνο μας.
1) Ο ένας τρόπος είναι να σφίξεις τα δόντια και να πολεμήσεις μόνος σου.
Προφανώς αυτό ήταν που έκανε ο βασιλιάς της Σαμάρειας. Έβλεπε τον λαό του να πεθαίνει, τον προφήτη του Θεού να του πηγαίνει κόντρα, οι εχθροί έξω από τα τείχη κάθε μέρα να γίνονται όλο και πιο απειλητικοί, κι εκείνος εξακολουθούσε να το παίζει υπεράνω. Ίσως για να μη λιποψυχήσουν οι κάτοικοι της πόλης. Έκανε βόλτες πάνω στο τείχος και επιθεωρούσε την όλη κατάσταση, δίνοντας την εικόνα του καρτερικού βασιλιά.
Μπορείς να προσπαθείς να έχεις καλές κοινωνικές σχέσεις, να χαμογελάς παντού, να ψέλνεις και να προσεύχεσαι στην εκκλησία, ενδεχομένως για να μην ανησυχήσεις τους άλλους, αλλά να πηγαίνεις στο σπίτι σου, να βγάζεις το εξωτερικό επένδυμα και να βλέπεις τον σάκο από μέσα, να προσγειώνεσαι στην πραγματικότητα. Κι αυτή η προσγείωση μπορεί να σου φέρνει πίκρα στην καρδιά και δάκρυα. Ο κρυφός πόνος, όταν δεν έχεις κανέναν να σε ανακουφίσει με δυο κατάλληλα λόγια παρηγοριάς και ενθάρρυνσης, επειδή τον κρύβεις από τους άλλους, μπορεί να καταλήξει σε μονομανία, σε νευρασθένεια ή σε τρέλα! «Μείνε μόνος με μια σκέψη και θα διδαχτείς – Μείνε μόνιμα με μια σκέψη και θα τρελαθείς».
2) Ο άλλος τρόπος είναι να δημοσιοποιήσεις τον πόνο σου.
Να βγεις και να πεις σε όλους τι σε βασανίζει. Να πάψει πια ο πόνος σου να είναι κρυφός. Κάτι τέτοιο έκαναν οι δύο γυναίκες που μάλωναν κάτω από το τείχος. Μέχρι τότε κανένας δεν ήξερε τη συμφωνία που είχαν κάνει, τη μια μέρα να φάνε το παιδί της μιας και την άλλη το παιδί της άλλης! Τώρα με τον καβγά τις άκουσαν όλοι, τις άκουσε κι ο βασιλιάς. Ο πόνος και η δυστυχία τους δημοσιοποιήθηκαν κι έφτασαν μέχρι το παλάτι, και όλοι μαζί συμμερίστηκαν ο ένας τον πόνο του άλλου. Ο βασιλιάς τον πόνο του για τον λαό του, οι γυναίκες για την προσωπική τους δυστυχία.
Κάτι τέτοιο γίνεται όταν φέρνουμε τον κρυφό μας πόνο στην εκκλησία. Σκύβουμε όλοι ο ένας πάνω από τη θλίψη του άλλου και αλαφρώνουμε ο ένας το φορτίο του άλλου. Κάπου λέει ο Παύλος ότι «Να σηκώνετε ο ένας το φορτίο του άλλου, κι έτσι θα εφαρμόσετε πλήρως το νόμο του Χριστού» (Γαλ 6,3). Ποιος είναι ο νόμος του Χριστού; Είναι ο νέος νόμος της αγάπης. Και πάλι ο Παύλος ξεκαθαρίζει αλλού για την εκκλησία: «ποιος ασθενεί και δεν ασθενώ κι εγώ;» (Β΄ Κορ 11,29). Ή κατ’ άλλη μεταφραστική εκδοχή: «Ποιανού η πίστη ασθενεί και δεν ασθενώ κι εγώ;» Αρρωσταίνω όταν κάποιος δείχνει ολιγοπιστία ή αποπλανιέται από τη σωστή πίστη! Αυτό είναι «εκκλησία». Συμμερίζομαι τον κρυφό μου πόνο και γυρίζω σπίτι μου ξαλαφρωμένος από την υποστήριξη των αδελφών! Συμμετέχω στον πόνο που ο αδελφός μου δημοσιοποιεί, και το Πνεύμα του Θεού μέσα μου με επιβραβεύει ότι εκπλήρωσα «τον νόμον του Χριστού» –τον νόμο της αγάπης.
3) Ένας τρίτος τρόπος είναι να κάνεις τον πόνο σου σόου.
Χρησιμοποιείς τον πόνο σου για να προσελκύεις συνεχώς τη συμπάθεια, το ενδιαφέρον και τα μάτια το κόσμου πάνω σου. Είναι πολλοί που βοηθούν κάπως και το οικονομικό τους πρόβλημα έτσι. Μοιάζουν με τα παιδιά των φαναριών. Τους βολεύει να επιδεικνύουν τον πόνο τους, γιατί κερδίζουν απ’ αυτόν. Ο πόνος τους γίνεται ένα «διαρκές αποθεματικό» απ’ όπου αντλούν διάφορα κέρδη. Όλοι τούς συμπαθούν, όλοι προσεύχονται γι’ αυτούς, βρίσκονται διαρκώς στο επίκεντρο, είναι ευκολότερο να τους βοηθήσουν οικονομικά. Σ’ αυτούς τους ανθρώπους βλέπεις μόνο τον πένθιμο σάκο πάνω τους τίποτε άλλο. Διαφημίζουν τη δυστυχία τους. Πέρασαν πολλοί τέτοιοι κατά καιρούς από τις εκκλησίες μας.
Μοιάζουν με κάποιους την εποχή του Χριστού, που ο Κύριος τους κατηγόρησε για υποκριτές. Δείχνουν κάτι παραπάνω από την πραγματικότητα. Είναι αυτοί που νήστευαν αλλά το διαφήμιζαν προς τα έξω. Εκείνη την εποχή, στον Ιουδαϊσμό, τις ημέρες της νηστείας έπρεπε οι άνθρωποι που νήστευαν να μένουν σπίτια τους και να προσεύχονται, αλλά πολλοί έβγαιναν στους δρόμους και στις πλατείες. Έπαιρναν ένα περίλυπο ύφος, χαμήλωναν το βλέμμα, το περπάτημά τους ήταν αργό και πένθιμο. Άλλαζαν εντελώς συμπεριφορά για να προσελκύουν επάνω τους τα βλέμματα των άλλων, για να λένε οι άλλοι «κοίτα πόσο ευσεβής άνθρωπος είναι αυτός!» Πολλοί δεν έχουν και τόσο μεγάλο πόνο κι όμως φέρονται σαν αυτούς τους ανθρώπους, για να λένε οι άλλοι «Κοίτα τι θλίψεις περνάει ο καημένος…» Αυτό είναι κάτι που βδελύττεται ο Θεός. Ο βασιλιάς της Σαμάρειας εν προκειμένω ήταν πολύ πιο σοβαρός.
Κι αυτό είναι κάτι που μας οδηγεί στην καλύτερη διαχείριση του κρυφού μας πόνου, στο τέταρτο σημείο:
4) Φέρε τον κρυφό σου πόνο στον Κύριο.
Κάνε τον πόνο σου κίνητρο προσευχής. Αυτό έκανε ο Παύλος. Έφερε τον σκόλοπα που τον βασάνιζε ενώπιον του Κυρίου. Όπως προαναφέραμε, ήταν κι αυτός ένας άνθρωπος με κάποιον κρυφό πόνο. Με ένα σάκο κάτω από το ρούχο του. Από τη μια μεριά τα ’βαζε με το ιερατείο της Ιερουσαλήμ, με τους Ιουδαΐζοντες, με τους ψευδαδέλφους, με τους βασιλιάδες και με τη Ρώμη προκειμένου να φέρει το γνήσιο ευαγγέλιο και να το διατηρήσει ανόθευτο, κι από την άλλη είχε κάποιον «σκόλοπα» που τον βασάνιζε. Σκεφτείτε ότι μέχρι τώρα δεν έχει βρεθεί τι ακριβώς ήταν αυτός ο σκόλοπας. Γιατί; Γιατί ο απόστολος ποτέ δεν μίλησε ανοιχτά γι’ αυτόν. Ήταν ο σάκος που φορούσε κατάσαρκα μέσα από τον χιτώνα του, και ζούσε μ’ αυτόν. Το έφερε όμως ανοιχτά ενώπιον του Κυρίου. Τον δημοσιοποίησε σε μία μόνο εκκλησία αλλά δεν τον πρόβαλε σε βαθμό πέραν της πραγματικότητος, και τον είπε στον Κύριο.
Και τότε ο κρυφός πόνος έγινε ευλογία. Ακούστε τα λόγια του:
«Γι’ αυτό το αγκάθι τρεις φορές παρακάλεσα τον Κύριο να το διώξει από πάνω μου. Η απάντησή του ήταν: “Σου αρκεί η χάρη μου, γιατί η δύναμή μου φανερώνεται στην πληρότητά της μέσα σ’ αυτή την αδυναμία σου”. Με περισσότερη ευχαρίστηση, λοιπόν, θα καυχηθώ για τις ταλαιπωρίες μου, για να κατοικήσει μέσα μου η δύναμη του Χριστού. Γι’ αυτό χαίρομαι για τα παθήματά μου, για τις βρισιές, τις θλίψεις, τους διωγμούς και τις πιέσεις που πέρασα για χάρη του Χριστού. Γιατί όταν φαίνεται πως έχω χάσει κάθε δύναμη, τότε είμαι πραγματικά δυνατός».
Ο Κύριος δεν του αφαίρεσε τον κρυφό του πόνο, όπως προσευχήθηκε με θέρμη ο απόστολος. Αλλά αυτός ο πόνος έγινε γι’ αυτόν μια νέα αποκάλυψη του προσώπου του Χριστού. Έγινε η πιο πολύτιμη εμπειρία της ζωής του.
Το ίδιο πολύτιμη εμπειρία μπορεί να γίνει κι ο δικός μας πόνος. Μια οδός αποκάλυψης του Χριστού μέσα μας. Κι αυτό είναι κάτι που μόνο το Πνεύμα το Άγιο μπορεί να το κάνει.
Μάθημα 3: Ο πόνος σου ως κρυφή αμαρτία
Πολλές φορές ο σάκος μέσα από το εξωτερικό μας ιμάτιο δεν είναι κάποιος φυσικός ή ψυχικός, ατομικός ή οικογενειακός πόνος, αλλά είναι μια αμαρτία.
Η Βίβλος κάνει πολλές φορές λόγο για κρυφές αμαρτίες. Ο ψαλμωδός μιλάει για «κρυφά αμαρτήματα». Αλλού γίνεται λόγος για κείνους που κρύβουν τις αμαρτίες τους. Ο Χριστός επιπλήττει εκείνους που εξωτερικά είναι λευκοί σαν καλοασβεστωμένοι τάφοι –αλλά τάφοι. Γεμάτοι με κάθε λογής ανομολόγητες αδυναμίες και αμαρτίες. Ο κρυφός πόνος ως αμαρτία στη ζωή μας.
Η αμαρτία τον πονάει τον χριστιανό. Δεν είναι όπως ο ασεβής, ο σύγχρονος αθεϊστής ή αγνωστικιστής ή υποκριτής ή το λαμόγιο που ξέρει ότι κάτι είναι αμαρτία αλλά τη βρίσκει μ’ αυτή τη συμπεριφορά του, όπως το γουρούνι μέσα στον βούρκο. Η αμαρτία τον χριστιανό τον φοβίζει, τον καίει, τον πονάει όπως το γατάκι ή το πρόβατο που δεν ανέχονται την παραμικρή βρωμιά και θέλουν ν’ απαλλαγούν απ’ αυτήν.
Κι εδώ έρχεται πολλές φορές ο σατανάς και σου λέει «δεν πειράζει, κάνε υπομονή. Προσπάθησε. Κανένας δεν ξέρει τίποτε στην εκκλησία. Μπορεί να τα καταφέρεις». Κι έτσι ο χριστιανός προσπαθεί, και αγωνίζεται και πολεμάει, χωρίς ούτε στον Κύριο να αναφέρει το πρόβλημά του.
Έτσι, προσπαθείς να βρεις δικαιολογίες: «είμαστε άνθρωποι, όλοι έχουμε αδυναμίες, βρίσκομαι κάποιες στιγμές σε πτώση». Όλα αυτά, όμως, έχουν σκοπό όχι να απορρίψουν την αμαρτία που κρύβουμε στη ζωή μας αλλά να την υποδαυλίσουν, να τη συντηρήσουν. Τα λέμε επειδή δεν θέλουμε να καταδικάσουμε τη συγκεκριμένη αμαρτία στη ζωή μας. Κι όταν δεν καταδικάζουμε την αμαρτία, τότε την ταΐζουμε, γιατί ουδέτερη στάση δεν υπάρχει. Κάποτε η αμαρτία σου θα αποκαλυφτεί και θα σε σκοτώσει.
Κάποιος είχε ένα τιγράκι που το είχε βρει μικρό κι ανυπεράσπιστο σ’ ένα δάσος, το πήρε, του έδωσε γάλα όσο ήταν μικρό, ένα πανέμορφο ζωάκι σαν μεγάλη γάτα. Αυτό μεγάλωσε, θέριεψε κι ήταν πολύ φιλικό μέσα στο σπίτι. Μπαινόβγαινε άνετα «σαν στο σπίτι του». Κάποια μέρα ο ιδιοκτήτης του είχε ξαπλώσει ανέμελος στην πολυθρόνα και διάβαζε την εφημερίδα του. Η τίγρης κάθισε χαδιάρικα δίπλα στο πάτωμα κι άρχισε να γλείφει το κρεμασμένο χέρι του αφεντικού της. Μετά από λίγη ώρα όρμησε πάνω του και τον κατασπάραξε. Τι είχε συμβεί ξαφνικά; Ο άνθρωπος κάπου είχε γδάρει το χέρι του και η πληγή δεν κλείσει καλά. Με το διαρκές γλείψιμο η πληγή άνοιξε κι άρχισε να ματώνει. Το θηρίο έγλειφε και έγλειφε, κι όσο έγλειφε τόσο του άρεσε, και τελικά ξύπνησαν μέσα του τα άγρια ένστικτά του, ξύπνησε η παλιά φύση του, και σκότωσε το αφεντικό του.
Η αμαρτία που καλοταΐζεις, αδελφέ μου, στο σπίτι σου μπορεί να φαίνεται ακίνδυνη κι ελκυστική αλλά κάποτε θα αποκαλυφθεί και θα σε σκοτώσει. Δείτε τι έπαθε ο Σαμψών. Έπαιζε με την αμαρτία κι η αμαρτία τον υποδούλωσε και τελικά τον σκότωσε. Και λέει ο Παροιμιαστής (28,13):
Όποιος τις αμαρτίες του κρύβει δεν θα μπορέσει να προκόψει· μα όποιος τις ομολογεί και τις εγκαταλείπει, αυτός θα ελεηθεί.
Εξομολογήσου την αμαρτία σου στον Κύριο. Κι αν έχεις ζημιώσει αδελφούς εξομολογήσου την και σ’ αυτούς, και θα ελεηθείς. Είναι υπόσχεση του λόγου του Θεού. Μην κρύβεις αυτό τον πόνο σου, γιατί με τον καιρό θεριεύει μέσα σου, γίνεται τρόπος ζωής και οδηγεί στην πτώση.
Δες και την προσωπική εμπειρία του Παύλου. Απογοητευμένος από τον προσωπικό του αγώνα ενάντια στην αμαρτία που κατοικούσε μέσα του ξεσπάει σε έναν θρήνο μοναδικό για έναν τέτοιο δούλο του Θεού:
«Εσωτερικά συμφωνώ και χαίρομαι με όσα λέει ο νόμος του Θεού. Διαπιστώνω όμως πως η πράξη μου ακολουθεί έναν άλλο νόμο, που αντιστρατεύεται το νόμο με τον οποίο συμφωνεί η συνείδησή μου: Είναι ο νόμος της αμαρτίας…» (Ρωμ 7,22-23).
Δύο νόμοι μέσα μου αντιπαλεύουν. Αλλά για να νικήσει ο νόμος του Θεού χρειάζεται να επέμβει ο ίδιος ο Θεός. «Χάρις δὲ τῷ Θεῷ, διά Ἰησοῦ Χριστοῦ τοῦ Κυρίου ἡμῶν!» Όσο και ν’ αγωνιστείς, όσο και να προσπαθήσεις, όσο και να κλάψεις, όσο και να παλέψεις, η αμαρτία μέσα σου δεν νικιέται με ανθρώπινες δυνάμεις. Χρειάζεται η χάρη του Θεού.
Ζήτησε τη χάρη του Θεού να κυριαρχήσει μέσα σου διά της πίστεως στον Ιησού Χριστό. Αν είσαι πιστός του Χριστού και φιλοξενείς μία ή περισσότερες αμαρτίες μέσα σου, υπόλειμμα της παλιάς σου φύσης, μην ησυχάσεις αν δεν ζητήσεις τη χάρη του Θεού. Εμπιστεύσου σ’ αυτόν, καταδίκασε την αμαρτία μέσα σου κι εξομολογήσου την στον Κύριο, κι εκείνος θα επέμβει και θα σου χαρίσει τη νίκη.
Αν δεν έχεις ακόμα έρθει στον Χριστό, ζήτησέ του σήμερα την αναγεννητική του δύναμη να αλλάξει τη ζωή σου. Να έρθει και να κυριαρχήσει στη ζωή σου. Η παρουσία και ο κίνδυνος της αμαρτίας θα υπάρχει μέσα σου, όσο φέρεις αυτή τη σάρκα, και θ’ αναζητεί ευκαιρίες να σε προσβάλει και να σε οδηγήσει στην πτώση. Με όλους μας γίνεται αυτό. Δεν έχουμε ακόμη απαλλαχτεί από την παρουσία της αμαρτίας στη ζωή μας. Όμως όταν τη ζωή μας την οδηγεί το Πνεύμα του Θεού, τότε Εκείνος δίνει τις μάχες για μας, αρκεί εμείς να εμπιστευόμαστε σ’ αυτόν, και το Πνεύμα να είναι ο αρχηγός μας. Αν σωθήκαμε με την πίστη, θα ζήσουμε και με την πίστη, θα πολεμήσουμε με την πίστη, και θα νικήσουμε με την πίστη –όχι με τα έργα του νόμου.
Είσαι μήπως ένας άνθρωπος με κάποιον κρυφό πόνο μέσα σου; Κάποιος, που σαν εκείνο τον βασιλιά της Σαμάρειας κάτω από το ιμάτιό σου φοράς ένα πένθιμο ρούχο, κάποιον σάκο; Προσπάθησε να χειριστείς σωστά αυτό τον πόνο σου, είτε είναι φυσικός είτε ψυχικός, ατομικός ή οικογενειακός πόνος, ακόμη κι αν είναι μια αμαρτία που σε βασανίζει. Ζήτα τη δυναμική παρουσία του Κυρίου στη ζωή σου, κι εκείνος θα σε οδηγήσει στην αλλαγή και στη νίκη.