του Χάρη Ι. Νταγκουνάκη, Νομικού
Μια εμπεριστατωμένη και βαθυστόχαστη ανάλυση στο τμήμα αυτό της προσευχής του Κυρίου μας. Στο τέλος υπάρχει ένα link που περιέχει την ομιλία και σε βίντεο. Στην αρχή του βίντεο υπάρχει υμνωδία. Αν δεν έχετε χρόνο να την ακούσετε, να προχωρήσετε στο μήνυμα που είναι περίπου 30 λεπτά
«Τον άρτον ημών τον επιούσιον δος ημίν σήμερον» (Ματθαίος 6,11)
ΘΑ πρέπει να ήταν ένα κρύο πρωινό, καθώς τους μήνες Γενάρη και Φλεβάρη (ο 11ος μήνας, ο Σεβάτ κατά το Δευτ. 1:3) στις πεδιάδες της Μωάβ οι θερμοκρασίες είναι χαμηλές, πιο χαμηλές απ’ ό,τι στην περιοχή δυτικά του Ιορδάνη. Τον χειμώνα και την άνοιξη συχνά χιονίζει! Η διαταγή του γέροντα πια Μωυσή ήταν να βγουν όλοι οι Ισραηλίτες από τις σκηνές τους και να συγκεντρωθούν για να τους μιλήσει. Ίσως είχαν μαζέψει το μάννα εκείνης της μέρας, μια από τις τελευταίες φορές, μιας κι έφταναν πια στη Γη της Επαγγελίας. Είχαν περάσει σαράντα χρόνια μετά την Έξοδο του λαού από την Αίγυπτο και την περιπλάνησή τους στην έρημο.
Ένα από τα κύρια πράγματα που τους είπε ο άνθρωπος εκείνος του Θεού, καθώς τους περιέγραφε τη νέα χώρα που θα τους χάριζε ο Κύριος, ήταν αυτά που διαβάσαμε στο Δευτερονόμιο 8:6-18: Είναι μια χώρα με άφθονα σιτάρια και κριθάρια, με αμπέλια, συκιές και ροδιές, ελιές και μέλι.
Σαν να τους έλεγε: «Δεν θα ’χετε πια ανάγκη να βγαίνετε αξημέρωτα για να μαζέψετε το μάννα».
Το τέταρτο αίτημα της Κυριακής Προσευχής, «Τον άρτον ημών τον επιούσιον δος ημίν σήμερον», καθώς ο Κύριος διδάσκει αυτή την προσευχή στους μαθητές του, θυμίζει στη συνείδηση του κάθε ευσεβή Ιουδαίου τη μεγάλη επαναλαμβανόμενη εκείνη ευεργεσία, το καθημερινό θαύμα, που ήταν η αποστολή του μάννα στον λαό Ισραήλ.
Και προτού μπούμε βαθύτερα στην ανάλυση του τέταρτου αυτού αιτήματος, είναι καλό να ανατρέξουμε σε τέσσερις περιπτώσεις στις οποίες αναφέρεται ή υπονοείται στη Βίβλο ο άρτος που στέλνει ο Θεός, και μάλιστα τις τρεις απ’ αυτές στην έρημο.
Μια πρώτη περίπτωση είναι η ιστορική εμφάνιση του μάννα στην έρημο, μετά που οι Ισραηλίτες άρχισαν να γογγύζουν ότι ο Θεός τούς έβγαλε μεν από την Αίγυπτο αλλά τους ξέχασε, γιατί οι προμήθειες τελείωναν και ο λαός άρχισε να πεινάει και να ονειρεύεται τη νύχτα τα ψάρια, τα σκόρδα, τα κρεμμύδια και τα πράσα της Αιγύπτου. Το μάζευαν πρωί πρωί, μάζευαν μόνο για μία μέρα. Το Σάββατο δεν μάζευαν αλλά την Παρασκευή μάζευαν διπλή δόση. Το μαγείρευαν μάλιστα με πολλούς τρόπους.
Η δεύτερη αναφορά της Βίβλου σε ψωμί στην έρημο είναι στην Καινή Διαθήκη ο πρώτος κιόλας πειρασμός που απηύθυνε ο διάβολος στον Ιησού, μετά τη νηστεία των 40 ημερών στην έρημο. Ο Ιησούς άρχισε να πεινάει, κι ο πειραστής τού είπε: «Αν είσαι Υιός του Θεού, πες να γίνουν αυτές οι πέτρες ψωμιά». Για να πάρει πληρωμένη την απάντηση του Κυρίου: «Ο άνθρωπος, λέει η Γραφή, δεν ζει μόνο με ψωμί, αλλά με κάθε λόγο που βγαίνει από το στόμα του Θεού», δηλαδή με ό,τι του πει ο Θεός» (Ματθ. 4:1-4).
Η τρίτη περίπτωση απαντάται πάλι στην έρημο. Ο Κύριος είχε μόλις τελειώσει την ομιλία του στα πλήθη, και ήταν η ώρα να πάνε σπίτια τους αλλά είχε ήδη βραδιάσει κι ο κόσμος πεινούσε. Τότε ο Ιησούς πήρε τα δυο ψαράκια ενός πιτσιρικά, και τα τρία ψωμάκια που είχε για κολατσιό, τα ευλόγησε και τα πολλαπλασίασε να φάνε 5.000 κόσμος χωρίς τις γυναίκες και τα παιδιά (Ιωάν. 6 με όλη τη μετέπειτα διδασκαλία του Χριστού για το μάννα και για τον Άρτο που κατέβηκε από τον ουρανό).
Τέταρτη περίπτωση είναι πάλι σε μια ερημική περιοχή στη Γαλιλαία (όχι έρημο όμως!) που ο Ιησούς δίδασκε τους μαθητές του για πολλά, κι ανάμεσα σ’ αυτά και για το πώς να επιμένουν στην προσευχή και να ζητούν πράγματα από τον Θεό. «Ζητάτε και θα σας δοθεί», τους έλεγε, «ψάχνετε και θα βρείτε, χτυπάτε την πόρτα και θα σας ανοιχτεί. Γιατί όποιος ζητάει λαβαίνει κι όποιος ψάχνει βρίσκει κι όποιος χτυπά του ανοίγεται. Μα και ποιος από σας, αν του ζητήσει το παιδί του ψωμί, θα του δώσει λιθάρι;…» (Ματθ. 7:9).
Τέσσερις περιπτώσεις λοιπόν, που μας βοηθούν να καταλάβουμε τι πραγματικά σημαίνει η φράση-αίτημα «Πάτερ ημών … δώσε μας σήμερα τον απαραίτητο για τη ζωή μας άρτο».
Είναι γνωστό ότι το «Πάτερ Ημών» χωρίζεται σε δύο μέρη. Με το τέταρτο αυτό αίτημα περνάμε στο δεύτερο τμήμα της προσευχής. Τα πρώτα τρία αιτήματα επικεντρώνουν την προσοχή μας στον Θεό Πατέρα, «τον εν τοις ουρανοίς». Εκεί ο Ιησούς μας λέει να προσευχόμαστε στον Πατέρα Θεό: για να δοξάζεται το όνομά του, για να έρθει η βασιλεία του και για να γίνεται το θέλημά του στη γη.
Είναι προφανές ότι ο Ιησούς θέλει οι δικοί του να ξεκινούν την προσευχή τους με ό,τι αφορά τον Θεό. Δεν ξεκινάει με το «δώσε μας…» Γιατί; Γιατί θέλει πρώτα να ταυτίσουμε τα ενδιαφέροντά μας μ’ εκείνα του Θεού (το όνομά του, τη βασιλεία του, το θέλημά του). Και μόνο τότε είμαστε έτοιμοι να προσευχηθούμε για τον εαυτό μας και για τους άλλους γύρω μας.
Το πρώτο τμήμα της Κυριακής Προσευχής λειτουργεί σαν φίλτρο: όταν έχουμε προσευχηθεί ειλικρινά γι’ αυτά που ενδιαφέρουν τον Θεό, τότε σίγουρα θα προσευχηθούμε πολύ πιο διαφορετικά γι’ αυτά που ενδιαφέρουν εμάς και τον πλησίον μας.
Τώρα οι μαθητές είναι έτοιμοι να προσευχηθούν: για την πρόνοια του Θεού –Η οποία καλύπτει το παρόν μας· για την άφεση του Θεού –Η οποία φροντίζει για το παρελθόν μας· για την προστασία του Θεού –Η οποία αναλαμβάνει το μέλλον μας.
Μήπως τώρα αρχίζει να αχνοφέγγει στον ορίζοντα η δύναμη αυτής της τυπικής για πολλούς προσευχής; Καταλαβαίνουμε τώρα ότι δεν είναι τα τυπικά λόγια που λέμε σε πολλές εκκλησίες την Κυριακή το πρωί (και μάλιστα στο δυσνόητο κείμενο); Τα λόγια της προσευχής του Κυρίου πηγαίνουν πολύ πιο βαθιά απ’ ό,τι νομίζουμε. Ένας συγγραφέας έλεγε ότι «Το “Πάτερ Ημών” περιλαμβάνει όλα όσα μπορούμε να ζητήσουμε “νόμιμα” στην προσευχή μας. Γι’ αυτό και είναι μεγάλο λάθος να την προσπερνάμε σαν κάτι τυπικό, που δεν μας αγγίζει. Είναι κάτι παραπάνω από ένα μοντέλο προσευχής. Αν το καταλάβουμε αυτό σε όλη του την έκταση, οτιδήποτε μπορούμε να ζητήσουμε κατά το θέλημα του Θεού βρίσκεται είτε στο πρώτο είτε στο δεύτερο τμήμα της προσευχής αυτής».
Το πρώτο αίτημα, λοιπόν, του δεύτερου τμήματος της Κυριακής Προσευχής αφορά τη φροντίδα του Θεού, την πρόνοιά του. Και καθώς προσευχόμαστε και λέμε τις 8 αυτές λέξεις του κειμένου: «τον άρτον ημών τον επιούσιον δος ημίν σήμερον» νιώθουμε να αλλάζει όλη η ζωή μας –και θα δούμε πώς.
Πρώτα όμως να δούμε τι σημαίνει «τον άρτον», και τι σημαίνει «τον επιούσιον». Στη συγκεκριμένη προσευχή δεν σημαίνει μόνο το ψωμί, αλλά και όλες τις φυσικές, συναισθηματικές και πνευματικές ανάγκες μας την κάθε μέρα. Ο Μαρτίνος Λούθηρος έλεγε χαρακτηριστικά:
Τι σημαίνει αυτός ο επιούσιος άρτος; Σημαίνει οτιδήποτε τρέφει το σώμα μας και καλύπτει τις ανάγκες του, όπως φαγητό, ποτό, ντύσιμο, σπίτια, χωράφια, ζώα, χρήματα, ιδιοκτησίες, καλούς συντρόφους, καλά παιδιά, καλούς υπαλλήλους, καλούς φίλους, καλούς γείτονες, καλή υγεία, ειρηνικές σχέσεις και όλα τα παρόμοια».
Τέλος, η λ. «επιούσιος» έχει τρεις πιθανές έννοιες:
το αυριανό –το ψωμί μας για την επόμενη μέρα, την «επιούσαν».
το σημερινό, το καθημερινό –το ψωμί που χρειαζόμαστε για σήμερα.
το απαραίτητο για τη ζωή μας –αυτό που έχουμε απόλυτη ανάγκη την κάθε μέρα.
Ο Ωριγένης έλεγε χαρακτηριστικά ότι ο όρος «ἐπιούσιος» δεν απαντάται σε κανέναν από τους έλληνες συγγραφείς ή σοφούς ούτε στην καθομιλουμένη των απλών ανθρώπων αλλά φαίνεται πως είναι κατασκεύασμα των Ευαγγελιστών.
Και τώρα μπορούμε αν δούμε πώς επηρεάζει τη ζωή μας το πρώτο αυτό αίτημα της Προσευχής του Κυρίου. Μας επηρεάζει με 6 τρόπους. Μας μεταφέρει:
- 1. Από τον Φόβο στο Θάρρος
Την εποχή του Χριστού, ακόμα και οι ευσεβείς Ιουδαίοι, αυτοί που ήταν ο λαός του Θεού και περίμεναν τον Μεσσία, το «σωτήριον του Ισραήλ», ακόμη κι αυτοί δεν αισθάνονταν τον Θεό σαν κάποιον που μπορούσαν να τον πλησιάσουν προσωπικά. Οι ιερείς μπορούσαν να μπαινοβγαίνουν στον ναό, να προσφέρουν θυσίες, να μπαίνουν και στα άγια των αγίων μια φορά τον χρόνο, αλλά ο υπόλοιπος λαός μόνο μέχρι την αυλή μπορούσε να πάει. Τις προσευχές του λαού τις ανέπεμπαν οι ιερείς για λογαριασμό του στον Θεό. Αλλά ο μέσος Ιουδαίος δεν διενοείτο να φέρει τις ανάγκες και τα προβλήματά του στον Θεό. Ο Θεός ήταν ο Γιαχβέ ο απόμακρος, ο Θεός του Σινά, της φωτιάς και της ομίχλης, των αστραπόβροντων στην κορυφή του βουνού, ο τιμωρός Θεός, που μόνο μέσω κάποιου άλλου απευθυνόταν στον λαό του. Ο Θεός Σαδδάι, ο Παντοκράτορας, που ήταν αδιανόητο να τον πεις «Πατέρα».
Κι έρχεται ο Ιησούς στην τέταρτη περίπτωση που προαναφέραμε να μας πει πως ο Θεός πια είναι ο καλός Πατέρας, που φροντίζει για τα παιδιά του. Που αν του ζητήσουν ψωμί δεν θα τους δώσει πέτρα. Α, ο Χριστός θέλει να μας πείσει ότι πια μπορούμε να πλησιάζουμε τον Θεό σαν Πατέρα μας, που μπορεί και θέλει να καλύψει τις ανάγκες μας. Και η προς Εβραίους (4,14) μας παροτρύνει: «Ας πλησιάσουμε, λοιπόν, με θάρρος το θρόνο της χάριτος του Θεού, για να μας σπλαχνιστεί και να μας δωρίσει τη χάρη του, την ώρα που τη χρειαζόμαστε».
Έχεις, αδελφέ μου τέτοιο θάρρος; Έχει γίνει Πατέρας σου ο Θεός; Είναι Πατέρας όλων επειδή τους δημιούργησε αλλά πρέπει να γίνει και Πατέρας σου επειδή σε γέννησε πνευματικά. Έχεις την αναγέννηση του Πνεύματος στην καρδιά σου; Μόνο τότε θα μπορείς να πεις με θάρρος: «Πατέρα μας ουράνιε, δώσε μας σήμερα τον απαραίτητο για τη ζωή μας άρτο»…
- 2. Από τον Γογγυσμό στην Ευγνωμοσύνη
Στο πρώτο περιστατικό που αναφέραμε εισαγωγικά, είδαμε πως ο λαός Ισραήλ εκεί στην έρημο γόγγυζε και παραπονιόταν στον Θεό. Βέβαια, στην έρημο δεν είχαν βρεθεί ξαφνικά. Ο Θεός τούς είχε ελευθερώσει από τη δουλεία της Αιγύπτου και τους είχε οδηγήσει εκεί με θαυμαστό τρόπο. Πριν από ένα μήνα έφτιαχναν πλίθρες στην Αίγυπτο και τώρα ήταν ελεύθεροι! Πριν μόλις 30 μέρες ο Θεός είχε ολοκληρώσει έναν ολόκληρο κύκλο πληγών στην Αίγυπτο με αποκορύφωμα τη θανάτωση των πρωτοτόκων, και του πρωτότοκου του φαραώ, είχε ανοίξει για χάρη τους την Ερυθρά Θάλασσα, είχε ξανακλείσει πίσω τους τα νερά με αποτέλεσμα να καταστραφεί ο στρατός της υπερδύναμης της εποχής εκείνης και ο ίδιος ο φαραώ. Και μέσα σε 30 μέρες τα είχαν όλα ξεχάσει. Τι λαός, θα πει κανείς. Απίστευτος!
Πόσο εύκολο είναι και για μας τους χριστιανούς σήμερα, παρόμοια με τους Ισραηλίτες να ξεχνάμε τις επεμβάσεις και τις ευεργεσίες του Θεού στη ζωή μας! Τις φορές και τους τρόπους με τους οποίους ο Θεός μάς φρόντισε. Θα μπορούσε ο Θεός να πει και σ’ εμάς όπως ο Μωυσής στους Ισραηλίτες:
«Προσέξτε να μην ξεχάσετε τον Κύριο, το Θεό σας… Θα φάτε και θα χορτάσετε, θα χτίσετε ωραία σπίτια και θα εγκατασταθείτε σ’ αυτά· θα πολλαπλασιαστούν τα βόδια σας και τα πρόβατά σας, και θ’ αυξηθεί το ασήμι σας, το χρυσάφι σας κι όλα σας τα υπάρχοντα. Προσέξτε όμως τότε να μην υπερηφανευτείτε και ξεχάσετε τον Κύριο, το Θεό σας… Ο Κύριος σας έθρεψε στην έρημο με το μάννα, που δεν το είχαν γνωρίσει οι πρόγονοί σας…»
Τι είναι «επιούσιος άρτος»; Ο Λούθηρος μας είπε πως είναι τα πάντα. «Πάσα δόσις αγαθή και παν δώρημα τέλειον» που μας δίνει ο Πατέρας μας: Τα ρούχα μας, η τροφή μας, το σπίτι μας, η μόρφωση που έχουμε, η δουλειά μας, η όποια υγεία μας, τα πάντα. Πόσο ευγνώμονες είμαστε στον Θεό; Ο Χριστός άνοιξε τον δρόμο για να πλησιάζουμε τον Πατέρα Θεό, να λαμβάνουμε τα δώρα του και να αφήσουμε αυτά τα δώρα να μας υπενθυμίζουν σε κάθε μας βήμα την πρόνοια και τη φροντίδα του Θεού. Τότε θα έχουμε περάσει από τον γογγυσμό και τη γκρίνια στην ευγνωμοσύνη.
- 3. Από το «εγώ» στο «εμείς»
Κάπου λέει ο Παύλος στους χριστιανούς αδελφούς των Φιλίππων:«Ας μη φροντίζει ο καθένας σας μόνο για ό,τι ενδιαφέρει τον εαυτό του, αλλά και για ό,τι ωφελεί τους άλλους» (Φιλ 2,4).
Προσέξτε πως ο Ιησούς μας διδάσκει να προσευχόμαστε και να λέμε «Δώσε ΜΑΣ …τον απαραίτητο για τη ζωή ΜΑΣ άρτο». Δεν λέει «Δώσε ΜΟΥ … τον απαραίτητο για τη ζωή ΜΟΥ άρτο». Α, τώρα η προσευχή παίρνει άλλες, μεγαλύτερες διαστάσεις! Γίνεται πολύ διαφορετική. Περνάμε από την ιδιοτέλεια στην ανιδιοτέλεια. Από το «εγώ» στο «εμείς». Από το «εγώ έχω ανάγκη» στο «εμείς» έχουμε ανάγκη». Κύριε, μην κοιτάς μόνον εμένα αλλά και τους αδελφούς μου. Αν ο αδελφός μου δεν έχει, ούτε εγώ θέλω να έχω. Μη δώσεις σ’ εμένα αλλά δώσε στον αδελφό μου, Πατέρα. Ο αδελφός μου να είναι καλά και να έχει τον «επιούσιο άρτο» κι άσε με εμένα! Μπορείς να κάνεις αυτή την προσευχή;
Τότε θα έχεις περάσει από το εγώ στο εμείς. Οι οικογένειές μας έχουν ανάγκη μια τέτοια προσέγγιση στην προσευχή. Οι εκκλησίες μας έχουν ανάγκη μια τέτοια προσέγγιση στην προσευχή. Σε μια εποχή κρίσης και ατομικισμού, όλοι μας ως πιστοί έχουμε ανάγκη μια τέτοια προσευχή. Αυτό το κάνει μόνον η δύναμη της αγάπης.
- 4. Από το Πρόβλημα στην Πίστη
Το τέταρτο αίτημα του «Πάτερ Ημών» θέλει επίσης να μας βγάλει από μια ζωή προβλημάτων και να μας φέρει σε μια ζωή πίστης.
Πολλές φορές μοιάζουμε με τους αρχαίους Ισραηλίτες που μολονότι ο Θεός τούς είχε απαλλάξει από τόσα προβλήματα στο παρελθόν, εκείνοι δεν μπορούσαν να εμπιστευτούν τον Θεό για το μέλλον. Είχαν δει τρομερά θαύματα, κοσμογονικά γεγονότα για την Ιστορία του έθνους τους, αλλά δυσπιστούσαν, αμφέβαλλαν αν ο Θεός θα μπορούσε να λύσει ένα απλό πρόβλημα της καθημερινότητάς τους! Δεν εμπιστεύονταν τον Θεό. Κάποιοι Ισραηλίτες, λέει η αφήγηση της Παλαιάς Διαθήκης, δεν υπάκουσαν στην εντολή του Θεού και δεν το έφαγαν σε μία μέρα αλλά φύλαξαν για την επόμενη. Και το περίσσιο γέμισε σκουλήκια και βρώμησε. Η απιστία βρωμίζει τη ζωή μας.
Πόσες φορές κι εμείς δεν αντιδράμε έτσι στα προβλήματα της ζωής! Πνιγόμαστε σε μια κουταλιά νερό. Από την άλλη μεριά έχουμε να διηγηθούμε θαυμαστές επεμβάσεις του Θεού στη ζωή μας! Και πολλοί προβληματιζόμαστε και λέμε: «Ναι, εντάξει, ο Θεός ήταν μαζί μου σ’ εκείνη και σ’ εκείνη και σ’ εκείνη την περίπτωση. Θα έρθει όμως και τώρα στη ζωή μου; Θα έρθει και αύριο;»
Τι χρειάζεσαι σήμερα κι έχεις πελαγώσει; Την καθημερινή σου τροφή; Πολλοί έχουν περιορίσει το φαγητό τους τώρα με την οικονομική δυσπραγία. Εσύ όμως έχεις να φας. Τα φάρμακά σου; Πολλοί παραλείπουν δόσεις, γιατί δεν έχουν να πληρώσουν. Εσύ έχεις. Δύναμη να αντιμετωπίσεις την κρίση; Βοήθεια σε μια σχέση σου με κάποιον αδελφό; Βοήθεια στον γάμο σου που ίσως περνάει κρίση κι αυτός; Σοφία για μια σοβαρή απόφαση στην οικογένειά σου, στη δουλειά σου;
Θυμήσου αυτό που λέει ο Παύλος (Ρωμ. 8:32):
Ο Θεός δεν λυπήθηκε ούτε το μονογενή του Υιό, αλλά τον παρέδωσε στο θάνατο για χάρη όλων μας. Δε θα μας δωρίσει, λοιπόν, μαζί μ’ αυτόν ΤΑ ΠΑΝΤΑ;
- 5. Από την Απληστία στην Αυτάρκεια
Εκείνο που κάνει εντύπωση στο αίτημα του θέματός μας είναι ότι ο Ιησούς μάς διδάσκει να ζητάμε τον απαραίτητο άρτο για την κάθε μέρα. «Δώσε μας ΣΗΜΕΡΑ».
Μα, τόσο κοντόφθαλμοι είστε; Θα ρωτήσει κανείς. Πού είναι η μακρόπνοη προοπτική σας για το μέλλον; Μόνο για σήμερα; Πού είναι οι στόχοι σας;
Ξέρετε, ο Θεός φροντίζει για τις ανάγκες μας όχι για τα όνειρά μας. Λίγο παρακάτω ο Ιησούς θα πει: «Να προσέχετε και να φυλάγεστε από κάθε είδους πλεονεξία, γιατί τα πλούτη, όσο περίσσια κι αν είναι, δε δίνουν στον άνθρωπο την αληθινή ζωή» (Λκ 12,15). Ο Παύλος ήξερε «και να είναι χορτάτος και να πεινάει, και να περισσεύεται και να υστερείται» (Φιλιπ. 11:12). Κι εδώ –σ’ αυτή τη συνάφεια– είναι που είπε το γνωστό: «Τα πάντα δύναμαι διά του ενδυναμούντος με Χριστού». Και αλλού λέει: «Όταν έχουμε, λοιπόν, τροφές και ενδύματα, θα αρκεστούμε σ’ αυτά» (Α΄ Τιμ. 6:8).
Κοίτα γύρω σου αδελφέ μου. Κοίτα πόσες καταστάσεις υπάρχουν χειρότερες από σένα. Μια από τις αιτίες που η χώρα μας έφτασε εδώ που έφτασε είναι η άκρατη πλεονεξία. Ξοδεύαμε προπληρώνοντας, αγοράζαμε χωρίς λεφτά, είχαμε ένα και θέλαμε δύο, χωρίς να τα υποστηρίζει το οικονομικό μας στάτους. Θέλαμε κι άλλα επειδή ο γείτονας ή ο άλλος αδελφός είχε παραπάνω απ’ ό,τι εμείς…. Αυτή η νοοτροπία μάς οδήγησε εδώ. Η Γραφή το λέει καθαρά:
Όσοι θέλουν να πλουτίσουν πέφτουν σε πειρασμό, σε παγίδα του διαβόλου και σε πολλές επιθυμίες ανόητες και βλαβερές, που βυθίζουν τους ανθρώπους στην καταστροφή και στο χαμό. Γιατί, η ρίζα όλων των κακών είναι η φιλαργυρία. Το χρήμα μερικοί το επιθύμησαν τόσο πολύ, ώστε πλανήθηκαν κι απομακρύνθηκαν από την πίστη και πλήγωσαν τον εαυτό τους με βάσανα πολλά (Α΄ Τιμ. 6:9-10).
Α, είναι ανάγκη να δούμε τον «απαραίτητο, καθημερινό άρτο» σαν μια γέφυρα να περάσουμε από την απληστία στην αυτάρκεια των γνήσιων παιδιών του Θεού.
Αλλά υπάρχει και μια τελευταία μετάβαση, η πιο όμορφη αλλά και η πιο κρίσιμη:
- 6. Από την απλή Επιβίωση στην πραγματική Ζωή
Αν διαβάσουμε προσεκτικά την ιστορία τού μάννα, υπάρχει μια λεπτομέρεια: οι Ισραηλίτες έπρεπε να βγαίνουν ΟΙ ΙΔΙΟΙ κάθε πρωί και να μαζεύουν το μάννα. Κάθε πρωί, αυτοπροσώπως έξω στο κρύο, στη ζέστη ή στη βροχή, να μαζεύουν μόνο για μία μέρα. Δείτε όμως τι τους είπε ο Μωυσής στην ανασκόπηση που κάνει της Ιστορίας τους (Δευτ 8:3):
«Σας ταπείνωσε και σας άφησε να πεινάσετε. Σας έδωσε να φάτε το μάννα, που ούτ’ εσείς το γνωρίζατε, ούτε οι πρόγονοί σας, με σκοπό να σας διδάξει ότι ο άνθρωπος δε ζει μόνο με ψωμί αλλά και με ό,τι ο Κύριος προστάζει.
Θα ρωτούσε κανείς, μα καλά, δεν μπορούσε ο Θεός να τους πει να φτιάξει κάθε οικογένεια μια μηχανή, κάτι σαν «αρτοκατασκευαστή» και να παράγουν οι ίδιοι το καθημερινό τους μάννα; Καλό ακούγεται αλλά όχι σωστό! Γιατί υπάρχει κάτι σπουδαιότερο από το καθημερινό μάννα: είναι αυτό που ο Κύριος προστάζει. Είναι ο λόγος του Κυρίου. Κι έπρεπε οι άνθρωποι εκείνοι να μάθουν ότι για να ζήσουν δεν θα έτρωγαν μόνο τη φυσική τροφή αλλά θα επικοινωνούσαν κάθε πρωί με τον Κύριο. Αυτό που μάζευαν είχε δύο χαρακτηριστικά: (α) ήταν απόλυτα θρεπτικό για το σώμα –την επιβίωση· (β) ήταν αυτό που πρόσταζε ο Κύριος –η σχέση με τον Κύριο, η αληθινή ζωή.
Έχεις περάσει από την επιβίωση στην αληθινή ζωή; Μήπως έχεις μείνει μόνο στα δώρα του Θεού κι όχι στην κοινωνία σου με τον Θεό; Μήπως απολαμβάνεις τα δώρα του Θεού, ακόμα και τη σωτηρία του αλλά ξεχνάς να επικοινωνήσεις με τον ίδιο τον Θεό; Μήπως έχεις μείνει στην απλή επιβίωση χωρίς να περάσεις στην πραγματική ζωή; Συνειδητοποιείς ότι αυτά που απολαμβάνεις είναι αυτά που ο Πατέρας Θεός «έχει προστάξει να έχεις»; Τον ευχαριστείς την κάθε μέρα, όπως απολαμβάνεις «τον άρτον ημών τον επιούσιον» την κάθε μέρα; Κι όταν ευχαριστείς κάθε μέρα τον Θεό και τα συνειδητοποιήσεις όλα αυτά, είναι αδύνατον: να φοβάσαι ακόμα τον Θεό, να γογγύζεις εναντίον του, να είσαι φίλαυτος, να ζεις μέσα στα προβλήματά σου μια μίζερη ζωή, να είσαι άπληστος, ή απλώς να επιβιώνεις αποξενωμένος από τον Θεό, την πραγματική ζωή.
Είθε ο Κύριος να μας ανοίξει τα πνευματικά μάτια να δούμε τους απέραντους ορίζοντες που αυτό το μικρό αίτημα των 8 λέξεων ανοίγει μπροστά μας. «Τον άρτον ημών τον επιούσιον δος ημίν σήμερον».
ΤΟ ΒΙΝΤΕΟ