(«Εξομολογήσεις», Βιβλίο X, 27)

 

Έμαθα αργά να Σ’ αγαπώ,

Ω, Ωραιότητα Εσύ αρχαία μα και τόσο νέα!

Έμαθα αργά να σ’ αγαπώ!

 

Μέσα μου ήσουν,

αλλ’ εγώ ήμουν στον κόσμο –απ’ τον εαυτό μου έξω.

Έξω απ’ τον εαυτό μου Σ’ αναζήτησα

και, δύσμορφος έτσι που είχα γίνει,

έπεσα πάνω στης Δημιουργίας Σου

τις ωραιότητες.

 

Ήσουν μαζί μου,

αλλ’ εγώ δεν ήμουνα μαζί Σου.

Τα ωραία του κόσμου πράγματα

με κράτησαν μακριά Σου – κι όμως –

αν δεν ήτανε μέσα Σου

δεν θα ’χαν καν υπάρξει!

 

Με φώναξες.

Μου ’κραξες δυνατά

Και της κωφότητάς μου διάνοιξες τα φράγματα.

Το φως Σου έφεξες πάνω μου.

Μ’ αγκάλιασε η λάμψη Σου

κι έτρεψες την τυφλότητά μου σε φυγή.

 

Έχυσες τ’ άρωμά Σου γύρω μου.

Το μύρισα και να ’μαι που ψυχορραγώ

για το γλυκό Σου μύρο.

Σε γεύτηκα

και τώρα πεινώ και διψώ για Σένα.

 

Με άγγιξες

και τώρα πυρπολούμαι απ’ την αγάπη

της δικής Σου Ειρήνης.

 

Μετάφραση από τα αγγλικά: Γιούλικα Κ. Masry

(Πρωτοδημοσιεύτηκε στο «Ελεύθερο Βήμα», Έτος 13^ο, Φύλλο 50, Α´ Τρίμηνο 2007, σελ.28)