του Γεωργίου Σ. Κανταρτζή
Στις 30 Ιανουαρίου, κάθε χρόνο γίνονται διάφορες εκδηλώσεις στα εκπαιδευτικά ιδρύματα, για να τιμήσουν τους Τρεις Ιεράρχες, προστάτες των γραμμάτων.
Τις ημέρες εκείνες, διαβάσαμε δυο κείμενα εκ διαμέτρου αντίθετα για τους Τρεις Ιεράρχες. Το ένα, ήταν γράμμα κάποιου Τ.Γ. από την Αθήνα, που δημοσιεύτηκε σε μεγάλης κυκλοφορίας εφημερίδα της Αθήνας. Το δε άλλο ήταν η ομιλία που εκφώνησε στο Μητροπολιτικό Ναό της Κατερίνης, ο κ. Θεόδωρος Σφήκας, Διευθυντής του 7ου Γυμνασίου. Διαβάσαμε, στον τύπο της Κατερίνης, με προσοχή την ομιλία αυτή και εντυπωσιαστήκαμε από το συμπυκνωμένο πλούτο των σημαντικών μηνυμάτων της. Ο Γυμνασιάρχης κ. Θ. Σφήκας, αν και Γυμναστής, ξέφυγε από την ξύλινη γλώσσα και τις κοινοτυπίες άλλων ομιλητών, θεολόγων και μη, που γίνονται σε τέτοιες περιπτώσεις. Η ομιλία ήταν περιεκτική, λογοτεχνική και βαθυστόχαστη, με πολλά πρακτικά διδάγματα. Είναι άξιος συγχαρητηρίων ο καταξιωμένος αυτός εκπαιδευτικός, που σημαντική ήταν η συμβολή του στο χώρο της παιδείας.
Σ’ αντίθεση, ο επιστολογράφος της αθηναϊκής εφημερίδας, με ξέφρενο πάθος και νεοειδωλολατρικό φανατισμό, κατακρίνει κληρικούς και εκπαιδευτικούς, που «σκιαγμένοι» (από ποιους, άραγε;), παρακολούθησαν τις ομιλίες που ήταν αφιερωμένες στη συμβολή των Τριών Ιεραρχών στην παιδεία. Τους κατηγορεί συλλήβδην ότι «ψεύδονται ασύστολα». Γράφει: «Προς αποκατάσταση της αλήθειας, τους παραπέμπω στα ίδια πατερικά κείμενα, που βρίθουν ανθελληνισμού. Ο Χρυσόστομος είχε σχηματίσει συμμορίες, τους λεγόμενους “γκρεμιστές” που τους καλοπλήρωνε να γκρεμίζουν κάθε ελληνικό ναό και μνημείο. Στις ομιλίες του καταφερόταν με τέτοια λύσσα κατά των Ελλήνων, ώστε να παρομοιάζει τους φιλοσόφους, με λύκους και θηρία που βγάζουν από το στόμα ακαθαρσίες! Κι ο άλλος, ο Μέγας “Βασίλειος” επέβαλλε στη βάπτιση των παιδιών, να μη βγάζουν ελληνικά ονόματα αλλά εβραϊκά!.. Κι ο τρίτος της παρέας, ο Γρηγόριος, έβγαζε αφρούς από το στόμα του, όταν έβλεπε κάτι το ελληνικό-ειδωλολατρικό. Αυτοί είναι οι “τρισμέγιστοι φωστήρες” που έφτυναν στον κόρφο τους στο άκουσμα Έλληνας. Η θρησκεία που κέρναγε παραδείσους και μοίραζε οδυρμούς και γέεννα, σώθηκε την τελευταία στιγμή για να χαθεί στους υπονόμους της Ρώμης, χάρη στον προστάτη τους “άγιο” Κωνσταντίνο…» Και καταλήγει: «. πότε θα βρεθεί ένας απότοκος, ένας Σουλιώτισσας γιος, να περιορίσει αυτό το παράδοξο, Ελληνόπουλα να ταΐζονται στα σχολεία, με τέτοια ανθελληνικά κείμενα φανατικών ρασοφόρων του 4ου αιώνος».
Λυπούμαστε για τον επιστολογράφο για το μένος του εναντίον αυτών των πνευματικών ανθρώπων, που τόσα πρόσφεραν με τα γραπτά τους, και στην Ελλάδα μας και στον κόσμο. Τα γυαλιά της νεοειδωλατρείας που φορεί ο Τ.Γ. δεν τον άφησαν να δει έστω και κάτι καλό και θετικό στους Τρεις Ιεράρχες: Καυτηρίασαν την αδικία και ανηθικότητα, έκαναν φιλανθρωπίες, υπέστησαν εξευτελισμούς, διώξεις και εξορίες… Κι ο φίλος μας είδε μόνο αυτά που τον βόλευαν και εξυπηρετούσαν την ιδεολογική φαρέτρα του; Αλλά ακόμη κι αν θα έγραψαν κάτι κατά της ειδωλολατρίας, τι το κατακριτέο; Δεν ήταν κι αυτοί ελεύθεροι να πουν την άποψή τους, όσο και ο κύριος Τ.Γ.; Όταν έχεις το φως του ήλιου σε τι θα σε βοηθήσει η γκαζόλαμπα; Κι όταν έχεις το Θεάνθρωπο Ιησού Χριστό και τη μοναδική διδασκαλία Του, τι θα σου προσφέρουν οι θεότητες και οι μυθολογίες των προπατόρων μας ή οι φιλοσοφίες των σοφών, σοφιστών κ.λπ., κ.λπ.;
Πού βρήκε τον «ανθελληνισμό» στα γραπτά των πατέρων αυτών, ακόμη κι αν επιτέθηκαν εναντίον της ειδωλολατρίας; Και στην Παλαιά Διαθήκη βλέπουμε τους προφήτες και τον ΄Ιδιο τον Θεό να κατακεραυνώνουν με σκληρά «κατηγορώ» το λαό Ισραήλ, που ήταν ο περιούσιος λαός του Θεού. Πρέπει να κατηγορήσουμε κι αυτούς για ανθεβραϊσμό; ΄Οταν το παιδί βλέπει μια ανήθικη πράξη στο γονιό του και τον κατακρίνει γι αυτό, θα το θεωρήσει εχθρό του και θα το αποκληρώσει; Ασφαλώς όχι. Κι όταν οι πατέρες και οι κήρυκες του Λόγου του Θεού, σε κάθε εποχή, ελέγχουν και καυτηριάζουν τις αμαρτωλές και ασεβείς πράξεις των πιστών και απίστων, θα χαρακτηριστεί αυτό «γκρέμισμα» και καταφρόνια; Η αγάπη εκδηλώνεται και μ’ αυτόν τον τρόπο. Όταν αγαπάς το παιδί σου, δεν το αφήνεις ν’ ακολουθήσει θεωρίες και πρακτικές που θα το ζημιώσουν ηθικά, σωματικά και πνευματικά. Κάνεις το παν να το αποτρέψεις από το κακό.
Βέβαια, εμείς δεν είμαστε θιασώτες της τακτικής που πιστεύει ότι οι πατέρες αυτοί ή και οι άλλοι, οι μεταρρυθμιστές, οι πάπες, οι πατριάρχες ή ακόμη και οι απόστολοι του Χριστού ήταν αναμάρτητοι. Μόνο ένας είναι αναμάρτητος, ο Θεάνθρωπος Ιησούς Χριστός. ΄Ολοι οι άλλοι, ακόμη και οι μεγαλύτεροι άγιοι των αιώνων, ακόμη και ο Απόστολος των Εθνών Παύλος, ο «πρώτος μετά τον έναν», είχαν εκλείψεις και πτώσεις. Μάλιστα ο απ. Παύλος, όσο περνούσαν τα χρόνια και μεγάλωνε πνευματικά, τόσο πιο έντονα ένιωθε την αμαρτωλότητα του. Μάλιστα προς το τέλος της ζωής του διακήρυξε με ταπείνωση: «Πιστός ο λόγος και πάσης αποδοχής άξιος ότι Χριστός Ιησούς ήλθεν εις τον κόσμον αμαρτωλούς σώσαι ων πρώτος ειμί εγώ» (Α’ Τιμ. 1/15). Η Βίβλος δεν αποσιωπά και καλύπτει τις πτώσεις των πιστών ανθρώπων του Θεού. Αναφέρει τις αμαρτίες του Αβραάμ, του Δαβίδ, του απ. Πέτρου κ.ά.. Και ένα επιχείρημα για την αυθεντία και αξιοπιστία της είναι η αμεροληψία της.
Κλείνοντας το γράμμα του ο Τ.Γ., γράφει: «Η θρησκεία που κέρναγε παραδείσους και μοίραζε οδυρμούς και γέεννα, σώθηκε την τελευταία στιγμή για να χαθεί στους υπονόμους της Ρώμης, χάρη στον προστάτη τους “άγιο” Κωνσταντίνο…» Και καταλήγει: «. πότε θα βρεθεί ένας απότοκος, ένας Σουλιώτισσας γιος, να περιορίσει αυτό το παράδοξο, Ελληνόπουλα να ταΐζονται στα σχολεία, με τέτοια ανθελληνικά κείμενα φανατικών ρασοφόρων του 4ου αιώνος».
Ο Χριστιανισμός δεν είναι θρησκεία, αλλά είναι η στενή σχέση του ανθρώπου με το Θεό. Στη θρησκεία ο άνθρωπος αναζητά, ψάχνει να βρει το Θεό. Ο Χριστιανισμός είναι αποκάλυψη. Ο Θεός έρχεται να ζητήσει και να σώσει τον άνθρωπο. Κι αυτό το έκανε με την ενσάρκωση του Ιησού Χριστού. Μέσω της θυσίας του Οποίου, ο άνθρωπος, που διώχτηκε από τον επίγειο παράδεισο στην Πτώση του, κερδίζει τον Παράδεισο και την αιώνια ζωή. Είναι αλήθεια στο όνομα της θρησκείας, ακόμη και της χριστιανικής, έγιναν πολλά ατοπήματα, ακόμη και εγκλήματα. Αυτό όμως δεν έχει να κάνει με τον Πράο και Ειρηνοποιό Ναζωραίο και το Χριστιανισμός της Καινής Διαθήκης. Και ο Χριστιανισμός δεν χάθηκε στους υπόνομους της Ρώμης, αλλά μεγαλούργησε στις κατακόμβες, όπου οι πιστοί, με κίνδυνο της ζωής τους, λάτρευαν τον αληθινό Θεό και όχι τα είδωλα και τους αυτοκράτορες! Κι αν από τα σχολεία πεταχτούν «τα ανθελληνικά κείμενα φανατικών ρασοφόρων του 4ου αιώνος», με τι θα τα αντικατασταθούν; Με την ελληνική μυθολογία με τους έρωτες του Δία και τις αταξίες των άλλων θεών; Ήδη υπάρχει δυνατό κύμα από διανοούμενους, ακόμη και μεταξύ πιστών στον Χριστό Ελλήνων, εναντίον της Παλαιάς Διαθήκης, που την ονομάζουν «εβραϊκή μυθολογία» που «πρέπει να πεταχτεί από τα σχολεία ως άκρως επικίνδυνη»! Αν απορρίψουμε όμως την Παλαιά Διαθήκη, ταυτόχρονα πετούμε και την Καινή Διαθήκη, την οποία δέχονται και αναφέρονται σ’ αυτήν και ο Χριστός και οι απόστολοι. Η Αγία Γραφή, Π.Δ. και Κ.Δ., περιέχει την πλήρη αποκάλυψη του αληθινού Θεού. Χωρίς την γραπτή αποκάλυψή Του και την Ενσάρκωση του Υιού Του, θα είχαμε μια αόριστη πίστη σ’ ένα θεό της φαντασίας και δικής μας επινόησης, όπως οι ειδωλολάτρες κάθε εποχής. Χριστιανισμός που στηρίζεται μόνο στην Κ.Δ. και απορρίπτει την Π.Δ. είναι κουτσουρεμένος, ελαττωματικός.
Στις 30 Ιανουαρίου, κάθε χρόνο γίνονται διάφορες εκδηλώσεις στα εκπαιδευτικά ιδρύματα, για να τιμήσουν τους Τρεις Ιεράρχες, προστάτες των γραμμάτων.
Τις ημέρες εκείνες, διαβάσαμε δυο κείμενα εκ διαμέτρου αντίθετα για τους Τρεις Ιεράρχες. Το ένα, ήταν γράμμα κάποιου Τ.Γ. από την Αθήνα, που δημοσιεύτηκε σε μεγάλης κυκλοφορίας εφημερίδα της Αθήνας. Το δε άλλο ήταν η ομιλία που εκφώνησε στο Μητροπολιτικό Ναό της Κατερίνης, ο κ. Θεόδωρος Σφήκας, Διευθυντής του 7ου Γυμνασίου. Διαβάσαμε, στον τύπο της Κατερίνης, με προσοχή την ομιλία αυτή και εντυπωσιαστήκαμε από το συμπυκνωμένο πλούτο των σημαντικών μηνυμάτων της. Ο Γυμνασιάρχης κ. Θ. Σφήκας, αν και Γυμναστής, ξέφυγε από την ξύλινη γλώσσα και τις κοινοτυπίες άλλων ομιλητών, θεολόγων και μη, που γίνονται σε τέτοιες περιπτώσεις. Η ομιλία ήταν περιεκτική, λογοτεχνική και βαθυστόχαστη, με πολλά πρακτικά διδάγματα. Είναι άξιος συγχαρητηρίων ο καταξιωμένος αυτός εκπαιδευτικός, που σημαντική ήταν η συμβολή του στο χώρο της παιδείας.
Σ’ αντίθεση, ο επιστολογράφος της αθηναϊκής εφημερίδας, με ξέφρενο πάθος και νεοειδωλολατρικό φανατισμό, κατακρίνει κληρικούς και εκπαιδευτικούς, που «σκιαγμένοι» (από ποιους, άραγε;), παρακολούθησαν τις ομιλίες που ήταν αφιερωμένες στη συμβολή των Τριών Ιεραρχών στην παιδεία. Τους κατηγορεί συλλήβδην ότι «ψεύδονται ασύστολα». Γράφει: «Προς αποκατάσταση της αλήθειας, τους παραπέμπω στα ίδια πατερικά κείμενα, που βρίθουν ανθελληνισμού. Ο Χρυσόστομος είχε σχηματίσει συμμορίες, τους λεγόμενους “γκρεμιστές” που τους καλοπλήρωνε να γκρεμίζουν κάθε ελληνικό ναό και μνημείο. Στις ομιλίες του καταφερόταν με τέτοια λύσσα κατά των Ελλήνων, ώστε να παρομοιάζει τους φιλοσόφους, με λύκους και θηρία που βγάζουν από το στόμα ακαθαρσίες! Κι ο άλλος, ο Μέγας “Βασίλειος” επέβαλλε στη βάπτιση των παιδιών, να μη βγάζουν ελληνικά ονόματα αλλά εβραϊκά!.. Κι ο τρίτος της παρέας, ο Γρηγόριος, έβγαζε αφρούς από το στόμα του, όταν έβλεπε κάτι το ελληνικό-ειδωλολατρικό. Αυτοί είναι οι “τρισμέγιστοι φωστήρες” που έφτυναν στον κόρφο τους στο άκουσμα Έλληνας. Η θρησκεία που κέρναγε παραδείσους και μοίραζε οδυρμούς και γέεννα, σώθηκε την τελευταία στιγμή για να χαθεί στους υπονόμους της Ρώμης, χάρη στον προστάτη τους “άγιο” Κωνσταντίνο…» Και καταλήγει: «. πότε θα βρεθεί ένας απότοκος, ένας Σουλιώτισσας γιος, να περιορίσει αυτό το παράδοξο, Ελληνόπουλα να ταΐζονται στα σχολεία, με τέτοια ανθελληνικά κείμενα φανατικών ρασοφόρων του 4ου αιώνος».
Λυπούμαστε για τον επιστολογράφο για το μένος του εναντίον αυτών των πνευματικών ανθρώπων, που τόσα πρόσφεραν με τα γραπτά τους, και στην Ελλάδα μας και στον κόσμο. Τα γυαλιά της νεοειδωλατρείας που φορεί ο Τ.Γ. δεν τον άφησαν να δει έστω και κάτι καλό και θετικό στους Τρεις Ιεράρχες: Καυτηρίασαν την αδικία και ανηθικότητα, έκαναν φιλανθρωπίες, υπέστησαν εξευτελισμούς, διώξεις και εξορίες… Κι ο φίλος μας είδε μόνο αυτά που τον βόλευαν και εξυπηρετούσαν την ιδεολογική φαρέτρα του; Αλλά ακόμη κι αν θα έγραψαν κάτι κατά της ειδωλολατρίας, τι το κατακριτέο; Δεν ήταν κι αυτοί ελεύθεροι να πουν την άποψή τους, όσο και ο κύριος Τ.Γ.; Όταν έχεις το φως του ήλιου σε τι θα σε βοηθήσει η γκαζόλαμπα; Κι όταν έχεις το Θεάνθρωπο Ιησού Χριστό και τη μοναδική διδασκαλία Του, τι θα σου προσφέρουν οι θεότητες και οι μυθολογίες των προπατόρων μας ή οι φιλοσοφίες των σοφών, σοφιστών κ.λπ., κ.λπ.;
Πού βρήκε τον «ανθελληνισμό» στα γραπτά των πατέρων αυτών, ακόμη κι αν επιτέθηκαν εναντίον της ειδωλολατρίας; Και στην Παλαιά Διαθήκη βλέπουμε τους προφήτες και τον ΄Ιδιο τον Θεό να κατακεραυνώνουν με σκληρά «κατηγορώ» το λαό Ισραήλ, που ήταν ο περιούσιος λαός του Θεού. Πρέπει να κατηγορήσουμε κι αυτούς για ανθεβραϊσμό; ΄Οταν το παιδί βλέπει μια ανήθικη πράξη στο γονιό του και τον κατακρίνει γι αυτό, θα το θεωρήσει εχθρό του και θα το αποκληρώσει; Ασφαλώς όχι. Κι όταν οι πατέρες και οι κήρυκες του Λόγου του Θεού, σε κάθε εποχή, ελέγχουν και καυτηριάζουν τις αμαρτωλές και ασεβείς πράξεις των πιστών και απίστων, θα χαρακτηριστεί αυτό «γκρέμισμα» και καταφρόνια; Η αγάπη εκδηλώνεται και μ’ αυτόν τον τρόπο. Όταν αγαπάς το παιδί σου, δεν το αφήνεις ν’ ακολουθήσει θεωρίες και πρακτικές που θα το ζημιώσουν ηθικά, σωματικά και πνευματικά. Κάνεις το παν να το αποτρέψεις από το κακό.
Βέβαια, εμείς δεν είμαστε θιασώτες της τακτικής που πιστεύει ότι οι πατέρες αυτοί ή και οι άλλοι, οι μεταρρυθμιστές, οι πάπες, οι πατριάρχες ή ακόμη και οι απόστολοι του Χριστού ήταν αναμάρτητοι. Μόνο ένας είναι αναμάρτητος, ο Θεάνθρωπος Ιησούς Χριστός. ΄Ολοι οι άλλοι, ακόμη και οι μεγαλύτεροι άγιοι των αιώνων, ακόμη και ο Απόστολος των Εθνών Παύλος, ο «πρώτος μετά τον έναν», είχαν εκλείψεις και πτώσεις. Μάλιστα ο απ. Παύλος, όσο περνούσαν τα χρόνια και μεγάλωνε πνευματικά, τόσο πιο έντονα ένιωθε την αμαρτωλότητα του. Μάλιστα προς το τέλος της ζωής του διακήρυξε με ταπείνωση: «Πιστός ο λόγος και πάσης αποδοχής άξιος ότι Χριστός Ιησούς ήλθεν εις τον κόσμον αμαρτωλούς σώσαι ων πρώτος ειμί εγώ» (Α’ Τιμ. 1/15). Η Βίβλος δεν αποσιωπά και καλύπτει τις πτώσεις των πιστών ανθρώπων του Θεού. Αναφέρει τις αμαρτίες του Αβραάμ, του Δαβίδ, του απ. Πέτρου κ.ά.. Και ένα επιχείρημα για την αυθεντία και αξιοπιστία της είναι η αμεροληψία της.
Κλείνοντας το γράμμα του ο Τ.Γ., γράφει: «Η θρησκεία που κέρναγε παραδείσους και μοίραζε οδυρμούς και γέεννα, σώθηκε την τελευταία στιγμή για να χαθεί στους υπονόμους της Ρώμης, χάρη στον προστάτη τους “άγιο” Κωνσταντίνο…» Και καταλήγει: «. πότε θα βρεθεί ένας απότοκος, ένας Σουλιώτισσας γιος, να περιορίσει αυτό το παράδοξο, Ελληνόπουλα να ταΐζονται στα σχολεία, με τέτοια ανθελληνικά κείμενα φανατικών ρασοφόρων του 4ου αιώνος».
Ο Χριστιανισμός δεν είναι θρησκεία, αλλά είναι η στενή σχέση του ανθρώπου με το Θεό. Στη θρησκεία ο άνθρωπος αναζητά, ψάχνει να βρει το Θεό. Ο Χριστιανισμός είναι αποκάλυψη. Ο Θεός έρχεται να ζητήσει και να σώσει τον άνθρωπο. Κι αυτό το έκανε με την ενσάρκωση του Ιησού Χριστού. Μέσω της θυσίας του Οποίου, ο άνθρωπος, που διώχτηκε από τον επίγειο παράδεισο στην Πτώση του, κερδίζει τον Παράδεισο και την αιώνια ζωή. Είναι αλήθεια στο όνομα της θρησκείας, ακόμη και της χριστιανικής, έγιναν πολλά ατοπήματα, ακόμη και εγκλήματα. Αυτό όμως δεν έχει να κάνει με τον Πράο και Ειρηνοποιό Ναζωραίο και το Χριστιανισμός της Καινής Διαθήκης. Και ο Χριστιανισμός δεν χάθηκε στους υπόνομους της Ρώμης, αλλά μεγαλούργησε στις κατακόμβες, όπου οι πιστοί, με κίνδυνο της ζωής τους, λάτρευαν τον αληθινό Θεό και όχι τα είδωλα και τους αυτοκράτορες! Κι αν από τα σχολεία πεταχτούν «τα ανθελληνικά κείμενα φανατικών ρασοφόρων του 4ου αιώνος», με τι θα τα αντικατασταθούν; Με την ελληνική μυθολογία με τους έρωτες του Δία και τις αταξίες των άλλων θεών; Ήδη υπάρχει δυνατό κύμα από διανοούμενους, ακόμη και μεταξύ πιστών στον Χριστό Ελλήνων, εναντίον της Παλαιάς Διαθήκης, που την ονομάζουν «εβραϊκή μυθολογία» που «πρέπει να πεταχτεί από τα σχολεία ως άκρως επικίνδυνη»! Αν απορρίψουμε όμως την Παλαιά Διαθήκη, ταυτόχρονα πετούμε και την Καινή Διαθήκη, την οποία δέχονται και αναφέρονται σ’ αυτήν και ο Χριστός και οι απόστολοι. Η Αγία Γραφή, Π.Δ. και Κ.Δ., περιέχει την πλήρη αποκάλυψη του αληθινού Θεού. Χωρίς την γραπτή αποκάλυψή Του και την Ενσάρκωση του Υιού Του, θα είχαμε μια αόριστη πίστη σ’ ένα θεό της φαντασίας και δικής μας επινόησης, όπως οι ειδωλολάτρες κάθε εποχής. Χριστιανισμός που στηρίζεται μόνο στην Κ.Δ. και απορρίπτει την Π.Δ. είναι κουτσουρεμένος, ελαττωματικός.